Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O "Pod opieką przodków" dowiedziałam się od mojego wykładowcy uniwersyteckiego, który notabene jest mężem autorki, wielokrotnie wspominanym w samej książce Wojem (Wojtkiem). Choć służyć może jako szybka i lekka lektura, napisana dosyć nieprofesjonalną ręką, dziennik Kathy Golski jest sto razy lepszy od wszystkich dziełek Pawlikowskiej i Cejrowskiego. Dlaczego? Ponieważ jest to niezwykle prawdziwa relacja z życia białych ludzi kultury Zachodu (dokładnie, "Zachodu", mimo że autorka w gruncie rzeczy pochodzi z Australii),którzy nie tylko znaleźli się w warunkach fizycznych i cywilizacyjnych kompletnie nie odpowiadającym ich standardom, ale też przyszło im żyć na co dzień z ludźmi drastycznie odmiennymi kulturowo. "Pod opieką przodków" zdecydowanie można określić jako książkę pisaną od serca, a nie pod medialną publiczkę. Golski nie ocenia swoich tubylczych sąsiadów, ale też nie waha się przed wyrażeniem frustracji, które w sposób nieunikniony powstają w wyniku zderzenia tak odmiennych doświadczeń i wyobrażeń kulturowych. Najciekawszą postacią wydaje się być Nadia, która przez 2 lata żyjąc z Gamegai uznała ich za swój lud, a wieś Rulną za swoje miejsce na ziemi.