Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje pierwsze spotkanie z Anią Ahlborn i niestety spore rozczarowanie. Poszczególne elementy składowe powieści są wielce intrygujące - małe prowincjonalne miasteczko, stary skrywający sekrety dom w mrocznym lesie, tajemnicze zniknięcie i niespodziewane odnalezienie się dziesięcioletniego chłopca, ginące z miasteczka psy i koty, zmutowana „wyglądająca jak z Czarnobyla” stroniąca od ludzi istota. Z takiego dobrze sklejanego miszmaszu mógłby wyjsć przezacny horror! Niestety, Ani Ahlborn nie do końca to się udało. „The Devil Crept In” podzielone jest na 3 części. Pierwsza skupia się na dwójce dziecięcych bohaterów - wycofanym, jąkającym się Steviem i jego kuzynie - postrachu całego miasteczka niesfornym Judzie. Całość wydarzeń - zniknięcie Jude’a, jego poszukiwania, a w końcu i powrót do domu odmienionego chłopca obserwujemy z punktu widzenia Steviego. I właśnie to tak bardzo nie podobało mi się w tej części - pełno jest tu dziecinnych wydumanych problemów i niedojrzałych wynurzeń dziesięciolatka. Jeeej, na początku było mi go żal - że przez swoją niewielką przecież ułomność jest przez innych wyszydzany i nielubiany, ale już po kilkunastu stronach dzieciak potwornie zaczął działać mi na nerwy. Jezu, jaki on był irytujący z tymi swoimi z kosmosu wziętymi problemami i denerwującymi powiedzonkami. Książce wyszłoby na dobre gdyby ograniczyć do minimum te dziecinnie śmieszne przemyślenia Steve’a. Uff, na szczęście druga część to juz kompletnie inna historia - cofamy się do przeszłości i poznajemy rodzinę zamieszkującą mroczny dom w lesie. Ta część była świetna - niezwykle wciągające historia, wątki paranormalne, magia oraz dorosłe postaci, a więc i dorosłe, realne problemy. Nie mogłam się oderwać i miałam nadzieję, że tak wysoki poziom „The Devil” utrzyma do końca. Pora na ostatnią część, w której dwie poprzednie z pozoru niezwiązane ze sobą historie zazębiają się, łączą się ze sobą. Wyjaśniają się wszystkie tajemnice i na pozór niełączące się ze sobą niepokojące fakty. Niestety w tej części znów lekka obniżka, gdyż rozdziały są tu przeplatane - z punktu widzenia wciąż tak samo irytującego Steviego, i dojrzalszych bohaterów. I znów tak jak poprzednio - pełno tu niepotrzebnych nudnych rozkmin dzieciaka. Ania Ahlborn zdecydowanie potrafi pisać, potrafi rownież czytelnika zaintrygować i przestraszyć. To nie jest tak, że to jest zła książka. Osobiście bardzo nie przepadam za powieściami, których fabuła opowiadana jest z punktu widzenia dziecka i chyba właśnie dlatego „The Devil” nie przypadł mi zbytnio do gustu. Bo sam pomysł, a momentami także i jego wykonanie były na naprawdę wysokim poziomie. Na pewno sięgnę po inne horrory autorki, jednak te z dorosłymi bohaterami.