Od kiedy pierwszy raz zetknęłam się z nazwiskiem Ani Ahlborn wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała zapoznać się z jej twórczością. Bo po pierwsze - kobieta pisząca grozę (#grlpwr ), a po drugie - wprawdzie mieszkająca na stałe w Stanach, ale jednak pochodząca z Polski autorka (w przypadku sukcesów rodaków w dziedzinie kinematografii i literatury budzi się we mnie na co dzień na amen uśpiony patriotyzm). Trzeba sprawdzić o co z tą wychwalaną w horrorwym światku pisarką chodzi! Pierwsze spotkanie z pisarstwem Ahlborn („The Devil Crept In”) było średnio udane, ale pomimo paru mankamentów zauważyłam potencjał i o końcu mojej przygody z grozą spod pióra polsko-amerykańskiej pisarki nie było mowy. I bardzo dobrze, bo “I Call Upon Thee” okazał się horrorowym strzałem w dziesiątkę! W tej niewielkiej objętościowo powieści w centrum historii mamy planszę Ouija i starą porcelanową lalkę (dodatkowo znalezioną na cmentarzu!), Czy my grozomaniaki możemy sobie wyobrazić lepszy zestaw? Przecież to jak Happy Meal w wydaniu deluxe. A i wykonanie jest deluxe! Ahlborn pisze z prawdziwą lekkością, świetnie potrafi oddać lęki i niepokoje zarówno wieku dziecięcego jak i osoby dorosłej. Postaci są autentyczne (chwilami czułam się jakbym czytała o sobie z lat nastoletnich), dialogi są bardzo naturalne, a wydarzenia - i te nadnaturalne - niesamowicie realistyczne. Specjalnie za czytanie “I Call Upon Thee” brałam się dopiero po zmroku, bo ta powieść naprawdę potrafi zaserować czytelnikowi parę straszniejszych momentów, kiedy to nawet najcichszy trzask deski podłogowej spowoduje chęć natychmiastowego zapalenia wszystkich świateł w domu i telefon do pogromców duchów. A, że horrory przecież mają wywoływać strach - to ja nie mam na co narzekać i śmiało stwierdzam, że powieść Ahlborn spisuje się na 6! Jedynie samym zakończeniem byłam lekko rozczarowana, ale chyba bardziej zawiodłam się, że to JUŻ koniec, a nie samym pomysłem na sfinalizowanie historii. Bo hej - ta książka liczy jedynie 300 stron, a mnie ta niepokojąca i tajemnicza opowieść tak wciągnęła i wystraszyła, że chętnie spędziłabym w jej towarzystwie więcej niż jedynie dwa wieczory.

Od kiedy pierwszy raz zetknęłam się z nazwiskiem Ani Ahlborn wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała zapoznać się z jej twórczością. Bo po pierwsze - kobieta pisząca grozę (#grlpwr ), a po drugie - wprawdzie mieszkająca na stałe w Stanach, ale jednak pochodząca z Polski autorka (w przypadku sukcesów rodaków w dziedzinie kinematografii i literatury budzi się we mnie...