Jesteśmy społecznością, która kocha książki

4⭐/10 [86/2k21] Chwilę to trwało, jednak musiałam złapać odpowiedni nastrój, by móc sięgnąć po debiutancką powieść @michaliskodlugie wydaną przez @wydawnictwoborgis. A jaka pora byłaby bardziej odpowiednia niż ponura jesień? Tomasz, główny bohater, jest przeciętnym mężczyzną. W dodatku niezbyt zadowolonym z kształu swojej przeszłości, jak i obecnego życia. Jest skrajnym pesymistą, najprawdopodobniej cierpiącym na depresję. Do tego ma "kompleks mesjasza". Nie obce są mu też ataki paniki, a nawet urojenia. Do głosu dochodzi bowiem tytułowy Pan Zło, a bohater zostaje wyrwany ze swojej codzienności, a następnie wrzucony do surrealistycznego procesu sądowego, w którym wbrew sobie gra rolę oskarżonego. Jak dla mnie jest to swoista wariacja na temat "Procesu" Kafki. Czy Pan Zło jest Alter Ego Tomasza? A może jest odrębnym bytem wyrwanym z najciemniejszych zakamarków podświadomości? I co odzwierciedla jego obecność? Autor nie tylko porwał się na książkę spod znaku literatury pięknej, lecz również zdecydował się na dość osobliwą konwencję. Mamy bowiem do czynienia z aż nazbyt czytelnym oniryzmem, co niestety momentami skutkuje nieodpartym wrażeniem chaotyczności. Odczucie to jedynie potęguje brak wyraźnych granic przystankowych w postaci wyodrębnionych rozdziałów. Ba, wydawało mi się wręcz, że gdzieniegdzie stykam się z nieprzerwanym strumieniem świadomości, co nie ukrywam, potrafiło być męczące. Natomiast język jakim posługuje się literacki debiutant jest językiem prostym. Potocznym. Być może wyjściowym zamysłem było to, by o sprawach ważnych - niekiedy graniczących z filozofią czy wręcz etyką - mówić jak najbardziej przystępnie. Być może styl miał kontrastować z nieoczywistą fabułą. Nie wiem. Mogę jedynie gdybać nad tą kwestią. Dodam jeszcze, czysto technicznie, że książka nie powala swoją objętością, gdyż liczy niespełna 200 stron. Mniemam jednak, że można to zaliczyć na plus. Gdyby była dłuższa, byłaby zwyczajnie przekombinowana oraz... dotkliwie nużąca. A przy obecnej długości jest znośna. Autor stawia odwieczne pytania o kondycję świata i rządzące nim nierówności. O sprawiedliwości i jej dojmujący brak. A także o miejsce zła i jego przeznaczenie. Książki ani nie odradzam, ani nie polecam. Jest na tyle specyficzna, iż trudno ją jednoznacznie ocenić. Ale z pewnością znajdzie swoje grono odbiorców. Za egzemplarz dziękuję samemu autorowi oraz wydawnictwu 🙏 instagram.com/mrs.daraya