Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- zakazana w Chinach powieść o miłości, seksie i odkrywaniu siebie... Autorka Zhou Wei Hui jako absolwentka uniwersytetu w Szanghaju początkowo była lansowana przez media na wschodzącą gwiazdę młodego pokolenia pisarzy, obecnie jednak, będąc nazywaną "rozpustną niewolnicą obcej kultury", Zhou Wei Hui należy do grona autorów przeklętych. Jej powieść została oficjalnie potępiona przez władze chińskie, a jej 40.000 egzemplarzy publicznie spalono. Na szczęście, na światowym rynku wydawniczym została przetłumaczona na 19 języków i bardzo szybko znalazła się na listach bestsellerów, co jendak nie dziwi - zazwyczaj przecież to co zakazane i potępione budzi wzmożone zainteresowanie ogółu. W tym przypadku zresztą bardzo słusznie. Jest to na wpół autobiograficzna powieść młodej (ur.1973),chińskiej pisarki, która została wyklęta z powodu niezwykłej zmysłowości wypływającej z książki i poruszania tematów typowych dla kultury Zachodu, a w Chinach wciąż uważanych za tabu. Będąc porównywaną do "Buszującego w zbożu" Salinger'a, czy "W drodze" Kerouac'a, stanowi głos młodego pokolenia współczesnych Chińczyków, ukazując ich kraj u progu nieuniknionej rewolucji społecznej i seksualnej. Główną postacią książki jest Coco, kelnerka w szaghajskiej restauracji, pisząca powieść, zachłanna życia, pragnąca lepiej poznać samą siebie, czego niestety nie ułatwia fakt spotykania się z dwoma kochankami. Pierwszy to Mark - żonaty mężczyzna z Zachodu, z którym poza niesamowitym, chwilami dość masochistycznym, seksem łączy ją silna więź emocjonalna. Drugi to Tientian - samotnik i narkoman, do tego impotent, którego bohaterka kocha czystą, idealizującą go miłością. Podsumowując dodam jeszcze tylko, że książkę czyta się zadziwiająco szybko, treść wciąga, dialogi zaskakują, głębszy sens, czy tak zwane drugie dno, wyczytane między liniami chwilami poraża i przeraża, ale też otwiera oczy. Do ostatniej strony trudno się oderwać od lektury, trudno skupić na czymś innym, w głowie wciąż przesuwają się kolejne obraz z książki. "Grzeczne dziewczynki ida do nieba, a złe wszędzie". "Kobieta, która wybiera zawód pisarki, często robi to, żeby ustawić się na właściwej pozycji w zdominowanym przez mężczyzn społeczeństwie". "Szczęście mężczyzny: zrobię. Szczęście kobiety: on zrobi". "Kochać się z kobietą i spać z nią to dwie namiętności nie tyle różne, ale prawie przeciwstawne. Miłość nie wyraża się w pragnieniu seksu, ale w pragnieniu wspólnego snu". Polecam, to naprawdę dobra powieść, ArtMagda. http://subiektywnieoliteraturze.blogspot.com/