Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Jeżeli serce twe jest wolne od matactw, powierz drzemiące w nim imię. Uświadom sobie, co skrywa się w tobie, lecz nie zapomnij, że Bóg nie potrzebuje nieczystych istnień.” Kolejny etap lektury „Aniołów zbrodni” mam już za sobą. Piąta część serii wprowadza zupełnie nowe wątki poboczne, jednocześnie pchając główną fabułę stanowczo do przodu. Co mają do zaoferowania Makoto Sanada i Kudan Naduka w tym tomie? Przejmujące wydarzenia w pokoju kary rozstrzelania po raz pierwszy odsłaniają prawdziwą twarz Rachel. Splot nieprzewidywalnych okoliczności doprowadza do ucieczki z piętra B3. Nie obeszło się jednak bez ciężkich ran – Zack lawiruje na krawędzi świadomości, gdy docierają w końcu do B2. Powierzchnia jest coraz bliżej, lecz cała misja jest potężnie zagrożona… Jednocześnie zagłębiamy się w przeszłość Cathy, a także Lucy, która stale za nią podążała, nim ta zdecydowała się zamieszkać na B3 w tym tajemniczym budynku. Co jednak doprowadziło do tego, że stała się bezdusznym katem? Bardzo mnie zdziwiło to, jak mała część opowieści zawartej w piątej części w ogóle pokrywa się z wersją anime. Opisane są tak naprawdę wyłącznie wydarzenia z drugiej połowy szóstego odcinka – cała reszta to materiał dotyczący przeszłości Cathy. Miło jest przyjrzeć się czemuś zupełnie nowemu w tej opowieści (szczególnie z racji tego, że do tej pory piętro B3 przedstawione zostało niemal tak samo, jak w animacji),ale muszę przyznać, że ten wątek poboczny nie był w stanie mnie zainteresować w takim samym stopniu, jak dotychczasowe opowieści o pozostałych bohaterach. Nie wiem czy wynika to z mojej niechęci do Cathy, czy po prostu faktycznie historia ta mało fascynuje. Zwłaszcza, że pani kat nie mówi w niej zbyt wiele, a obserwuje się ją wyłącznie z perspektywy nowowprowadzonej Lucy (jej zresztą w głównej mierze poświęcone są pytania końcowego wywiadu). Naprawdę podobały mi się rysunki w tej części. Jeszcze na piętrze B3 zrobiło się bardzo niebezpiecznie, strasznie, a gwałtowne zwroty akcji otrzymały naprawdę bardzo ostrą i ciemną kreskę. Ślicznie prezentowały się za to plansze opiewające dawne losy Cathy. Na żadnych ujęciach nie wyglądała tak ładnie, jak w tej nastoletniej odsłonie. Miała przy tym charakter odrobinę bardziej rozbudowany niż „szaleństwo”, choć szczerze powiedziawszy wyłącznie nieznacznie. Ciekawie wygląda Lucy – wiecznie zagubiona, trochę roztrzepana… Jednocześnie zupełnie niepasująca do opowieści i koszmarnie wręcz irytująca. Oczekiwałam odrobinę więcej od tak długiego wątku pobocznego, jednakże zostałam rozczarowana. „Aniołowie zbrodni #5” nie zachwycają, choć zachwycić potencjalnie mogą. Nigdy nie lubiłam postaci Cathy, więc nieszczególnie dziwi mnie, że nie przekonała mnie nawet jej rozbudowana historia. Szczęśliwie to wyłącznie krótki przystanek fabularny, który nie ma szczególnego znaczenia. Część ta otrzymuje ode mnie raptem 6/10 – mam nadzieję, że piętro B2 zapewni mi zdecydowanie więcej emocji.