Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niemiecki "Leksykon literatury science fiction" opisuje Scheerbarta jako "nietypowego prekursora science fiction, który w swoich dziełach zawarł taką dozę dziwacznej fantazji, że budzi zazdrość u wielu innych autorów gatunku". Dla mnie "Lesabéndio" to jedna z najpogodniejszych powieści SF, które dotychczas przeczytałem. Nie chodzi jednak o humor czy groteskę: Protagonistami książki są Pallazjanie, rasa obcych pięknoduchów, przeobrażających powoli ich ojczyznę, asteroid Pallas, w jedno wielkie dzieło sztuki. Pallazjanie żyją dla sztuki i wiedzy, technika jest podporządkowana ich twórczości. Mają sporą wiedzę o Układzie Słonecznym, wiedzą o Ziemii i ich mieszkańcach. Tym niemniej Ziemianie nie grają w ich życiu (i w całej powieści) żadnej roli. Wielkiemu technikowi Lesabéndio udaje się przekonać innych Pallazjan o konieczności budowy olbrzymiej wieży, która umożliwi im zbadanie jasnej chmury, wiszącej nad Pallas. Czy mieszkańcy asteroidu osiągną ich cel? Co zobaczą po drugiej stronie? Jak zmieni się ich postrzeganie świata po ewentualnym zakończeniu dzieła? Pytania się mnożą, zostaną w toku akcji powieści jednak odpowiedziane. Przy tym nie będą to odpowiedzi jednoznaczne i wygodne dla czytelnika. Scheerbart pozostaje wprawdzie do samego końca wierny swojemu światopoglądowi, pozostaje "pogodnym fantastą", ale odkryta przez Lesabéndio prawda o istocie życia, aczkolwiek doprawdy dziwna, rzuca ponury cień na przyszłość samego autora: "Tylko ten, który cierpi, może się rozwijać", mówi nam Scheerbart, człowiek, który w 1915 roku rozpoczął śmiertelnie konsekwentny strajk głodowy na znak protestu przeciwko wybuchowi pierwszej wojny światowej.