Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka stanowi znakomite połączenie geografii historycznej oraz historii historiografii starożytnej poświęconej podróżom i odkryciom geograficznym. Wszystko to przedstawione jest w iście detektywistyczny sposób, a autorzy analizując argumenty za i przeciw poszczególnym dokonaniom w trakcie niektórych wypraw, tworzą fascynujący obraz antycznego poznawania świata. Czytając tę książkę możemy sobie uzmysłowić, że nowożytne odkrycia geograficzne w wielu przypadkach miały swoich prekursorów w starożytności, a rozmach, odwaga i osiągnięcia w tym zakresie ówczesnych ludzi były równie godne podziwu jak te z czasów Kolumba, Vasco da Gamy i innych. Książka została podzielona przez autorów na dwie zasadnicze części: podróże morskie oraz lądowe. Wielką trudnością w ich rekonstrukcji jest nie tylko mała i fragmentaryczna ilość źródeł, ale również częsta tajemniczość wypowiedzi o owych podróżach. Wystarczy przytoczyć przykład Herodota i jego wzmianki o opłynięciu Afryki od wschodu na zachód przez fenickich żeglarzy, wysłanych w tę podróż przez faraona Necho na przełomie VII i VI w. p.n.e. Tak kapitalna sprawa została potraktowana przez tego wybitnego historyka z wielką lakonicznością. Gdyby przyjąć (a jest to przedmiotem kontrowersji),iż Fenicjanie faktycznie dokonali tego śmiałego czynu, to należałoby zweryfikować naszą wiedzę w zakresie odkryć geograficznych. Poszerzanie znajomości świata drogą lądową odbywało się głównie w trakcie wielkich kampanii wojennych, czy to Aleksandra Wielkiego, czy też Rzymian. Powoli białe plamy na ówczesnych mapach zapełniały się nowymi krainami, rzekami i pasmami górskimi. Książkę czyta się świetnie. Narracja i język autorów przypomina bardziej relację z podróży niż naukowe dzieło. Dla osób zainteresowanych antykiem i geografią pozycja obowiązkowa.