Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to powieść z gatunku, który lubię szczególnie: historia na pierwszy rzut oka banalna- ot, ona kocha jego, on kocha ją, i nagle pojawia się ta trzecia- niosąca ze sobą potężne zaskoczenie narracją, portretami bohaterów, lustrzanymi złudzeniami, ukazywanymi i oddzielanymi od siebie z chirurgiczną wręcz precyzją słowa- no i oczywiście zakończenie, idealne dla takiej powieści, zaskakujące i odsłaniające drugie dno. Frapująca jest dla mnie postać głównej bohaterki, Lucy Fly: kobiety posępnej, żeby nie powiedzieć mrocznej, bardzo introwertycznej, zimnej, a jednak zdolnej do niezwykle silnych uczuć, zarówno miłości jak i nienawiści. Teoretycznie banalne, praktycznie przekonujące. Lucy Fly jest jak płomień zamknięty w lodzie i tak jak on zimny. Prowadzona z jej perspektywy narracja pozwala wierzyć, że milczący, tajemniczy Kenji jest kimś taki, jakim ona chce go widzieć: odrealnionym, nie należącym do rzeczywistości codziennych zdarzeń, a jednocześnie będący osią świata. Dopiero kiedy widzi go w towarzystwie swojej „przyjaciółki”, nieporadnej i pozbawionej tej zimnej, nieustępliwej siły Lily, Lucy widzi „drugą twarz” Kenjiego: beztroskiego, wesołego, przepadającego za piwem i zupełnie zwyczajnego. Strata, która wydaje się jej dotykać najboleśniej, to strata tego Kenjiego, którego kochała, nie odejście z jej życia człowieka. W samej myśli nie ma oczywiście nic oryginalnego, ale ile osób przeżywających rozstanie wie tak naprawdę, kogo traci i za kim tęskni- za tym, kim jest ten człowiek, za tym, kim był dla opuszczonego, czy za tym, jak był postrzegany? No i nie mamy o czym rozmawiać. A do tego jeszcze ta wciągająca, oszczędna narracja i narastające powoli napięcie, zagrożenie jeszcze niewidzialne, a już wyczuwalne- jakby pozazmysłowo…