Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdzieś w mrokach głębin wód arktycznych kryje się jedno z najbardziej tajemniczych i mało znanych stworzeń - rekin polarny. "Księga morza" to opowieść o dwóch zapaleńcach, którzy za punkt honoru postawili sobie złowienie tego drapieżnika. Jak powszechnie wiadomo, łowienie ryb polega w znacznie większej mierze na przygotowaniach i oczekiwaniu niż na samym podciąganiu na żyłce łupu. Podobnie jest w tym przypadku: opowieść skupia się na szukaniu najzmyślniejszego sposobu zanęcenia rekina, a potem utrafienia w czasie z podsunięciem mu przynęty przed żarłoczną paszczę. Żeby zabić czas oczekiwania na efekt tego wszystkiego, autor pisze dużo o sprawach zupełnie innych, choć zawsze w jakiś sposób związanych z morzem. I tak, czekając na rekina polarnego, mamy okazję dowiedzieć się nieco o rozwoju norweskiego przemysłu przetwórstwa ryb, o sporządzanych przed stuleciami mapach tych wód (równie bliskich stanowi faktycznemu, co wiadomości z pierwszej polskiej encyklopedii, czyli "Nowych Aten" księdza Chmielowskiego - dzieła przezabawnego dla nas obecnie, bo naszpikowanego zatrważającą ilością banialuk i dubów smalonych),o sposobach na wędzenie ryb, o budowie najsamotniejszych budowli świata, czyli latarni morskich... Choć autor w ten sposób odbiega od meritum, czytałam wszystko z dużym zainteresowaniem, a lektura obfitowała w spore niespodzianki. Nigdy bym na przykład nie podejrzewała, że Robert Louis Stevenson pochodził z rodziny inżynierów, która przez 250 lat wznosiła w Szkocji latarnie morskie i to Stevensonom właśnie Szkoci zawdzięczają wszystkie te swoje triumfalne świetlne wieże. (Ciekawe, swoją drogą, jak rodzina odbierała Roberta, który zamiast zabrać się do pracy, mitrężył czas na fantazjowanie o piratach i ludziach z niebezpiecznym rozszczepieniem osobowości?) Żałuję, że nie ma w książce więcej rekina polarnego czy innych mieszkańców wodnych głębin, tym bardziej że gdy w końcu autor o nich pisze, są to fragmenty książki najciekawsze, wręcz porywające. Ten świat, którego nie możemy poznać osobiście (chyba że ktoś wreszcie wymyśli podwodne pojazdy, odporne na ogromne ciśnienie na takich głębokościach),a który z racji zanieczyszczenia i zmian klimatycznych prędzej czy później skazany jest na zagładę, jest po prostu po stokroć bardziej interesujący niż ludzka egoistyczna krzątanina, nie przynosząca korzyści nikomu poza samym człowiekiem (a i to nie zawsze). Ogólnie jest to książka naprawdę ciekawa i warta przeczytania, choć ryby jest w tym daniu literackim równie mało, co w kupnej konserwce...