Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pośpieszyłem się trochę z sięgnięciem po tę książkę (nie zastanawiałem się nad tym długo, bo jest bardzo zwiewna, na najwyżej trzy godziny lektury). Popchnął mnie do tego natłok refleksji na temat idei muzeów, których ostatnimi czasy odwiedziłem sporo. Moje refleksje były jednak niemal zupełnie psychologiczne i epistemologiczne, patrzące na odbiorcę indywidualnie, a na muzea ogólnie, jako na formę. I nie wiedzieć czemu, spodziewałem się, że na takie same przemyślenia natrafię tutaj. Tekst natomiast ma wymowę szeroką, historyczno-socjologiczno-polityczną, a co gorsza raczej nie opowiada o muzeum jako takim, a o konkretnych muzeach (niemal wyłącznie francuskich) i przede wszystkim okazał się wyrazem sprzeciwu wobec pogrzebanego już pomysłu przeniesienia części kolekcji Luwru do Abu Zabi w celu stworzenia tam... drugiego Luwru, pod tą samą nazwą. Pozostawiając na boku moje zawiedzione oczekiwania, które na ocenę nie wpływają, nie jest to fascynująca rozprawa, ma momenty, ale całościowo wypada odrobinę sucho i chaotycznie. Pozwala się dowiedzieć paru ciekawych spraw - ciekawy jest już sam fakt, jak negatywnie autor wypowiada się o podejściu do sztuki w dzisiejszej Francji (czyli w swojej ojczyźnie),stawiając za wzory postępowania Włochy, Niemcy czy nawet Anglię. Główna myśl - sprzeciw wobec projektu przenosin Luwru - jest oczywiście słuszna i dobrze broniona, natomiast w pobocznych opiniach często się z autorem nie zgadzałem. Trochę męczyła gloryfikacja zamierzchłej przeszłości, choć pod koniec przychylniej spojrzałem na jego opinie o współczesnej sztuce i muzeach, bo przypomniałem sobie wizytę w arcynudnym, kompletnie pozbawionym duszy Muzeum Współczesnym we Wrocławiu. Tekst może wartościowy jako okolicznościowy apel, ale sam w sobie jest lekturą średnią z minusem. 5.0/10