Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krzysztof Stanisław Zawisza (1666–1721),starosta i wojewoda miński, jeden z ważniejszych uczestników zawiłych politycznych rozgrywek czasów wojny północnej na obszarze Wielkiego Księstwa Litewskiego, zapalony mówca i myśliwy, okazjonalnie sięgający po pióro autor. Oprócz młodzieńczego romansu o przypadkach Agnulfa, Floresty i Tymandra pozostawił po sobie łacińskie Propositiones christiano politicae, Corollarium pareneticum, przekładaną z Wilhelma Stanihursta Boga nieśmiertelnego historię oraz niezwykle interesujące dla badacza epoki dzienniki, dokumentujące zarówno osobiste doświadczenia, jak i burzliwe wydarzenia, których świadkiem była Rzeczpospolita początków XVIII stulecia. Mnogi dorobek oratorski dygnitarza zgromadzony został przez warszawskich jezuitów i wydany pośmiertnie jako Odgłos słodkobrzmiącej melodii w nieśmiertelnej sławie żyjącego herbownego łabędzia. O pewnym poziomie kultury literackiej rodziny Zawiszów świadczy fakt, iż dwie z jego córek, Barbara Radziwiłłowa oraz Maria Beata Zawiszanka, zasłynęły własnymi tłumaczeniami francuskiej literatury romansowej.