Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szukałem tej książki ponad pół roku, tj. odkąd w kwietniu 2018 r. dowiedziałem się, że właśnie zmarł sędziwy (103 lata) Tatar, w dodatku żołnierz Wojska Polskiego. Nigdzie nie było, bo wg Musy Czachorowskiego odpowiedzialnego za dystrybucję "Nakład się dawno wyczerpał". I wreszcie jest, trafiłem egzemplarz za 19,99zł! Niestety, publikacja okazała się porażką sygnowaną przez Muzułmański Związek Religijny w RP. Z czasów, gdy sam często chodziłem do meczetu w Warszawie, a było to 20 lat temu, pamiętam, że wśród władz MZR było dużo Tatarów, a ówczesnym przewodniczącym był polski Tatar, Mirosław Emir Popławski, straszna kreatura i człowiek mściwy, który swoją córkę wychował w duchu katolickim. Bo polscy Tatarzy mają tyle wspólnego z islamem, co Taco Hemingway z hip-hopem, czyli nic. Nie dziwi zatem, że w MZR patronował książce Tatara, w której autor opisując swe życie ani razu nie napomknął, że się modlił, że pościł w czasie Ramadanu, że nie jadał wieprzowiny czy nie pił alkoholu. Przeciwnie, sporo tutaj opisów spożywania wszelakich trunków, z włoskim winem na czele. Posiłki jedzone przez pana Abramowicza także nie były halal, choć przez spory czas stacjonował on z armią gen. Andersa w Iranie, Iraku, Jordanii, Egipcie i Palestynie. Ale gdzie tam jedzenie! Abramowicza dziwiły "zakwefione" kobiety, zdumiewało arabskie pismo (czyli nie uczył się nigdy Koranu!),odpychała perska muzyka. Nawet nawoływanie muezzina do modlitwy opisał dziwacznie fonetycznie ("Ełłahu Ekbar"). Masakra. Tę książkę czytało mi się wyjątkowo źle. Liczyłem na wspomnienia polskiego muzułmanina, a otrzymałem opowieść stuletniego staruszka na poziomie ucznia V czy VI klasy szkoły podstawowej. Omijać, nie szukać. Tak samo, jak z polskimi Tatarami, omijać, nie szukać.