Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W jednej z internetowych recenzji książki "Tylko w mojej głowie" znalazłam taki wpis Pani Grażyny Bałza vel Betuza ze Stowarzyszenia Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych KRASNAL: "Książka o człowieczeństwie, akceptacji i zrozumieniu. O miłości, radości, smutku i cierpieniu. Książka o życiu. Trudna, ale prawdziwa. Mam nadzieję, że każdy, kto ją przeczyta zmieni swoje myślenie o osobach z niepełnosprawnością. Życzę, aby dotarła do największej ilości czytelników." Ten wpis oddaje cały sens tej książki; uzmysławia czytelnikowi (choć trudno się wczuć w sytuację bohaterki) co czuje i przeżywa dziecko, które zostaje przez los zamknięte w swoim ciele, bez możliwości porozumienia się ze światem zewnętrznym, bez możliwości wyartykułowania swoich potrzeb, uczuć, myśli, obaw, poczucia odrzucenia. Melody Brooks ma jedenaście lat, cierpi na porażenie mózgowe; nie chodzi, nie mówi, zależna jest od bliskich, a mimo to jest bardzo inteligentną i wrażliwą dziewczynką, ma fotograficzną pamięć i ogromną zdolność przyswajania i zapamiętywania wszelkich informacji. Chodzi do szkoły integracyjnej, ale nie ma przyjaciół, nikt nie jest w stanie uwierzyć w jej inteligencję i ponadprzeciętne zdolności, a jej niezależne od niej zachowanie budzi niechęć i odrazę. Ale trudno dziwić się dzieciom, kiedy brak empatii, obojętność i arogancję wykazują dorośli, również nauczyciele. Książka wyjątkowa, budząca wiele emocji, bólu, wściekłości, poczucia bezradności. To książka o wielkiej, wprost niepojętej miłości rodzicielskiej, o codziennym wspieraniu dziecka, poczuciu dumy z każdego osiągnięcia, o wierze w jego sukces, ale też o rozczarowaniach, ludzkiej głupocie i obojętności. Musicie ją przeczytać, by zrozumieć, że każdemu człowiekowi należy się szansa i szacunek, że nikogo nie można skazywać na niebyt i odrzucenie.