Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niewielki tomik siedmiu opowiadań egipskiej pisarki Nawal El Saadawi porusza uniwersalne tematy: władza i jej nadużycia; związki emocjonalne pomiędzy dziećmi, a rodzicami; uprzywilejowana pozycja mężczyzn we współczesnym społeczeństwie; role płciowe; miłość. W zawartych w zbiorze utworach nie odnajdziemy zbyt wiele akcji – są to raczej powolne, emocjonalne monologi (czasem w formie listów, innym razem zza grobu) skierowane do niewidocznej dla czytelnika postaci związanej w jakiś sposób z wypowiadającym się podmiotem (matka, ojciec, przyjaciel, ukochana osoba). Pełno w tych monologach opowieści o uczuciach – o strachu, o miłości, o nienawiści, o zakłopotaniu. O konieczności ukrywania tych uczuć, niejednokrotnie przez całe życie. W opowieściach Egipcjanki nie znajdziemy również samego Egiptu, uniwersalna tematyka zbioru została przedstawiona przez autorkę w uniwersalny sposób – opowiedziane historie mogły równie dobrze wydarzyć się w jej ojczyźnie, jak i w krajach europejskich, czy w Azji. Proza El Saadawi pozbawiona jest prawie całkowicie lokalnego kolorytu – pisarka opowiada nam o mężczyznach, kobietach i dzieciach – obywatelach współczesnego świata, nie o mieszkańcach Kairu. Sama postać pisarki jest bardzo ciekawa – przez pewien okres była ona ministrą zdrowia Egiptu (z wykształcenia jest lekarką),zwolniona ze stanowiska – jak podają źródła – za działalność feministyczną, po czym ostro cenzurowana w swoim kraju, tak że zmuszona była wydawać swoje książki w Bejrucie (Liban). Utwory Nawal as-Sadawi (tak wygląda polska pisownia jej nazwiska) nie zostały do tej pory wydane w Polsce, ukazały się jedynie przed laty tłumaczenia fragmentów powieści w „Literaturze na Świecie”. Szkoda, warto się zapoznać z tą prozą. Zapraszam do poczytania mojego bloga: http://poczytane.pl/