Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść chorwackiej autorki mieszkającej w USA. Napisana po angielsku, aczkolwiek z ducha cały czas bałkańska. Obejmuje historię Any, jej rodziców, przyjaciół i siostry Raheli w roku 1991, gdy bohaterka ma 10 lat oraz ponad 10 lat później. Geograficznie rozpoczyna się w Zagrzebiu, mniej więcej z chwilą ogłoszenia przez Chorwację niepodległości, by potem przenieść się na chwilę do Sarajewa a następnie nienazwanej chorwackiej wioski,gdzieś w Lice, okupowanej przez Serbów, a finalnie kończy się na południu Dalmacji. W międzyczasie mamy dość spore interludium w USA, w Nowym Jorku i okolicach Filadelfii. Dramatis personae to z kolei postacie chorwackie (w większości nie przeżyły wojny) oraz amerykańskie, które w ogóle nie chcą – poza jednym wyjątkiem – by bohaterka mówiła o wojnie i zakłócała Amercan dream. Do tego stopnia, że w Stanach prawie ikt nie wiej o jej pochodzeniu. Tak naprawdę jednak jest to powieść o wojennej traumie dziecka, która wyciszona i zasłonięta pozornym amerykańskim dobrobytem tkwi ciągle w młodej kobiecie. Do tego stopnia, że musi wrócić do kraju swojego pochodzenia. Bo w USA tylko takimi opowieściami psuła ludziom nastrój. Powrót do Chorwacji i dla niej jest szokiem. Czas nie stał w miejscu, a losy wielu osób nie potoczyły się tak, jakby chciała. Ale udało się jej ocalić wspomnienia o rodzicach, o przyjaciołach ich miłości o poświęceniu dla niej w tych strasznych czasach. I chociaż kilka wątków się wyjaśnia, to jednak powieść ma w sumie otwarte zakończenie, co jest jej niewątpliwą zaletą. Coś takiego jak wojna zawsze wpłynie na jej ofiary i bezwolnych uczestników. Cukierkowy lub patetyczny finał wszystko by zepsuł. Przeczytane w ramach czerwcowego wyzwania – książka z dziecięcym bohaterem.