Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tony szacunku za wyczyn: objechać Islandię z jej wielokilometrowymi pustkowiami i histeryczną aurą samotnie, na rowerze, z pełnym obciążeniem, za to nie w pełni sił - to zaiste dokonanie brawurowe, i piszę to bez cienia ironii. Wojtek Ziemnicki, który jest wielkim, silnym, odważnym człowiekiem, nie jest jednak (według mnie) wielkim, ani nawet niezłym pisarzem. Tekst jest bardzo monotonny, wypełniają go klisze językowe jakby żywcem wycięte z wypracowań gimnazjalistów, a poza heroicznym (naprawdę heroicznym!) mierzeniem się z dystansem, pogodą i własną słabością, nie ma w nim wiele. W zasadzie Islandię mogłaby zastąpić Australia i oprócz temperatury, niczego by to nie zmieniło. Szkoda, potencjał na ciekawą opowieść gdzieś się rozpłynął.