Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piłka nożna była swego czasu jedną z moich największych pasji, a autor powyższej autobiografii jeszcze za czasów swojej piłkarskiej kariery, był dla mnie żywą legendą tego sportu. Od zawsze szanowałem zawodników, którzy byli przywiązani do swoich barw klubowych. Żałowałem, kiedy Gerrard opuszczał Liverpool na rzecz Los Angeles Galaxy, a dzięki powyższej książce dowiedziałem się, że wspomniany piłkarz ma ogromną kolejce meczowych koszulek, jednak wśród nich nie ma ani jednego t-shirtu Manchesteru United, czyli jednego z największych rywali The Reds. Oprócz lojalności, na boisku Steven cechował się ogromną walecznością i charakterem. To ważna cecha w świecie, gdzie piłkarze charakteryzują się niesamowitymi umiejętnościami aktorskimi i symulowaniem, a rzeczą o którą najbardziej walczą, jest dobry wizerunek i wystarczająca ilość żelu we włosach. Muszę jednak przyznać, że dość długo „walczyłem” z tą lekturą. Robiłem sobie od niej przerwy. Zdecydowanie nie zawładnęła moją percepcją. Może to dlatego, że moja fascynacja biografiami piłkarskimi ulotniła się wraz z młodzieńczym wiekiem? Stwierdzenie, że ta książka jest nudna byłoby jednak dużym nadużyciem. Oczywiście mowa o osobach, które interesują się piłką nożną. Takie smaczki jak ciemne grzeszki Stevena Gerrarda, o których wcześniej nie wiedziałem, zdecydowanie mnie zaciekawiły. Kradzież w papierniczym, jazda autem po pijaku, zadyma w barze i dołek, to inny obraz piłkarza, niż ten który obserwowałem w piłkarskich mediach. Podobnie rzecz ma się z informacją o kuzynie Gerrarda, który zginął w trakcie tragicznych wydarzeń na Hazel. Steve to specyficzna osoba, a przykładem tego jest fakt, że starał się nie wdawać w prywatne rozmowy z młodymi kolegami z drużyny i funkcjonował obok, żeby... ich nie speszyć. Miał wtedy aż (sic!) 33 lata ;) To trochę symbolika tej książki. Powinni po nią sięgnąć głównie fani piłki nożnej. Prawdopodobnie ci nieco starsi.