Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedyś czytałam książkę Pameli Druckerman "W Paryżu dzieci nie grymaszą", w której autorka - Amerykanka - porównywała francuski styl wychowywania dzieci z amerykańskim. I właśnie ten amerykański model opisuje pozycja Jennifer Senior, zwracając uwagę na to, że współcześnie "rodzice, którzy tak długo czekali na dzieci i uczynili z nich centrum swojego życia, spędzają więcej czasu niż poprzednie pokolenia na ochronie potomstwa i jego potrzeb". Dzieci w XX wieku uległy "sakralizacji" - dorośli podporządkowują im swoje życie, składają dary, inwestują i obsesyjnie chronią, zarówno w sensie fizycznym, jak i emocjonalnym. Jak to ujmuje Senior im bardziej dzieci stają się bezwartościowe ekonomicznie, tym cenniejsze emocjonalnie. I ten proces postępuje, a zauważa to każdy dorosły, który ma już kilka dekad na karku i pamięta jak wyglądało jego dzieciństwo w porównaniu z tym, jak wychowywane są współcześnie dzieci. Moim zdaniem rosną w ten sposób kolejne pokolenia narcyzów i indywidualistów, a to nie wróży dobrze przyszłości ludzkości. Rzecz jasna takie skupienie na potomstwie odbija się na dorosłych: na ich związku, na pracy i ogólnym zadowoleniu z życia. Rodzice (a zwłaszcza matki) nieustannie doświadczają frustracji, że nie są wystarczająco dobrymi rodzicami. Presja na rodziców jest wszechobecna, a oczywiście powiedzenie, że może niekoniecznie rodzicielstwo jest takie fajne, jak to pokazują Instagram i telewizje śniadaniowe - jest tabu. To właśnie omawia Senior, pokazując, jak rodzicielstwo wpływa na rodziców w kolejnych etapach życia potomka, biorąc jeszcze pod uwagę zmieniające się czasy i trendy. Książka jest niezwykle przystępnie napisana, czyta się to wręcz jako beletrystykę, co jest sporą zaletą. Oceniłabym wyżej, ale o ile początek jest bardzo konkretny -autorka podpiera się danymi statystycznymi i źródłami, o tyle, im dalej, to treść się rozmywa, a już ostatni rozdział to rozważania quasi filozoficzne. Co nie zmienia faktu, że pozycja godna polecenia.