Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Jest taki zawód: wynalazca. Musisz zostać wynalazcą szczęścia. Wymyślać wciąż nowe szczęście". Rzadko kiedy otrzymuję sposobność zajrzenia do książki, której nie da się przeczytać w ekspresowym tempie, bowiem jej wymiar psychologiczno-obyczajowy zmusza do uważnej lektury każdego zdania, a nawet każdego słowa i sformułowania. Niewątpliwie, książka "Wynalazca szczęścia" jest właśnie takim dziełem. Dziełem, do którego można wracać wielokrotnie, odnajdując w nim coraz to nowe treści i płaszczyzny, bądź zrezygnować z lektury po pierwszych paru stronach. Michał Rutkowski to artysta malarz, któremu literatura towarzyszy od czternastego roku życia. Jego malarstwo to głównie technika olejna. Autor wykonywał także zawód grafika oraz tłumacza w języku niemieckim i angielskim. Jest absolwentem Międzynarodowych Stosunków Politycznych w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, a także podróżnikiem i weganinem. "Wynalazca szczęścia" to jego debiut. Świat po-historyczny, czyli świat spokojny, a w nim chłopiec Bernard, którego czytelnicy poznają na łące. Bohater, nie będący bohaterem, będący dzieckiem, zastanawia się nad istotą szczęścia, nad sensem życia, nad wieloma dylematami dotyczącymi egzystencji człowieka. W jego rozważaniach towarzyszy mu dziewczynka. Bernard w toku swoich refleksji, dochodzi do ciekawych wniosków, które opierają się na metafizyce oraz filozofii. Mam nadzieję, że Michał Rutkowski pisząc i wydając swoją książkę, zdawał sobie sprawę, że jego dzieło, czyli swoista rozprawa czy też traktat o szczęściu i innych ludzkich dylematach, stanie się publikacją niszową, skierowaną do dość wąskiego grona czytelników. Zapytacie dlaczego? Otóż przy lekturze "Wynalazcy szczęścia" musicie zadbać o odpowiednią oprawę w postaci jasnego umysłu pozwalającego na maksymalne skupienie oraz spokoju i ciszy w miejscu, w którym czytacie tę książkę. To moja dobra rada, bowiem próbowałam czytać to dzieło w wielu miejscach i wyłącznie warunki opisane wyżej, sprzyjały mojemu zrozumieniu całego podłoża filozoficznego, jakie zbudował autor. A jest naprawdę o czym czytać i nad czym rozmyślać, dlatego też polecam czytać to dzieło fragmentami. "Wynalazca szczęścia" to książka wielopłaszczyznowa, w której podłoże realistyczne łączy się z szeroko rozumianą metafizyką i wywodami filozoficznymi, tworząc dzieło przypominające bardziej traktat o życiu, niż jakąkolwiek powieść prozatorską. Nie jest to łatwa lektura, bowiem autor analizuje w niej na wszystkie możliwe strony sens życia, istotę natury dobra i zła, poszukuje szczęścia, pyta o sens przemijania i pogoni za marzeniami. I tak naprawdę każdy z nas przez całe swoje życie zastanawia się nad tymi wszystkimi kwestiami, jednak otrzymanie tak wielu przemyśleń, w tak skondensowanej formie, wymusza powolną lekturę tej książki - nie da się bowiem jednym ciągiem zanurzyć w jej wielopoziomową konstrukcję. Konstrukcję, w której występuje znikoma ilość dialogów, a zamiast nich szerokie spektrum rozważań, w postaci wielu, wielu zdań, przy których trzeba się zwyczajnie skupić. Różne punkty widzenia, różne odniesienia powodują bowiem przeróżne interpretacje i refleksje, a wszystko to trzeba przecież we własnym umyśle przeanalizować i wyjąć dla siebie to, co najistotniejsze. Zaintrygowało mnie umieszczenie przez autora fabuły swojej książki w czasie po-historycznym, czyli czasie, gdzie panuje spokój. To ciekawe spojrzenie i ciekawa koncepcja świata przedstawionego, którą na pewno zapamiętam. Poza tym lustrzane odbicie starości, a także koncepcja muzyki, której Michał Rutkowski widocznie nadaje bezcenną rolę w pojmowaniu świata, to ciekawe elementy na które warto zwrócić uwagę. Pomimo mojego dość pozytywnego odbioru debiutu autora, mam przekonanie, że książka dla wielu czytelników okaże się dziełem przegadanym, z którego trudno wyłowić najistotniejsze treści, bowiem to tytuł bardzo obszerny, którego przeczytanie kilkunastu stron w jednym czasie, zwyczajnie męczy umysł. Dlatego też uważam, że nie zaszkodziłoby całości okrojenie niektórych fragmentów, które nie wnoszą niczego nowego do refleksji czytelnika, a jedynie wzmagają jego znużenie. Zakończenie "Wynalazcy szczęścia", którego oczywiście Wam nie zdradzę ukazuje to, co dzieje się od początku powstania świata. I nie wątpię, że za jakiś bliżej nieokreślony czas, zajrzę do tej książki jeszcze raz, by odkryć to, co za pierwszym razem mi z niej umknęło. Debiut ten polecam wyłącznie osobom, które potrafią zmierzyć się z taką dużą ilością filozofii i psychologii, oraz którzy pragną oderwać się na chwilę od czytanej codziennie prozy. http://www.subiektywnieoksiazkach.pl/