Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wokół relacji między nauką a wiarą narosła cała gama stereotypów i uprzedzeń. Książka Artigasa w niezwykle skrupulatny, uczciwy i rzeczowy sposób krok za krokiem przygląda się każdemu z tych stereotypów, analizuje argumenty za i przeciw różnorakim stanowiskom, obala wiele mitów. Autor proponuje nowe, w moim osobistym przekonaniu całkiem trafne odczytanie relacji wiary, nauki i filozofii. Na szczególną uwagę zasługuje rzeczowe odseparowanie światopoglądu naukowego od scjentyzmu (czyli określonej interpretacji tego, czym jest nauka, jaki jest jej cel, co mówi o świecie),z którym bywa niesłusznie mylony/zamieniany. Dalej, Artigas niezwykle wnikliwie analizuje całą gamę filozoficznych (epistemologiczny, kosmologicznych, metafizycznych i etycznych) założeń tkwiących u źródeł nauk empirycznych, wyciągając słuszne konsekwencje z faktu, że nauki empiryczne nie mogą same siebie wyjaśnić empirycznie (tak zwaną metodą naukową). W efekcie Artigas proponuje, wspierając swoje stanowisko wielością argumentów i przykładów, spojrzenie na naukę, filozofię i wiarę jako różne, nie zaprzaczające sobie, niezależne (choć nie absolutnie) dziedziny, które potrafią, ujmując to metaforycznie, oświetlać się wzajemnie. Światopogląd związany ze współczesną nauką, choć zasadniczo nie mówi nam (wprost) nic o sferze wiary, wcale nie musi jej przeczyć bądź deprecjonować (i vice versa). Milczenie w tym wypadku nie oznacza negacji, a może oznaczać coś wręcz przeciwnego. Polecam lekturę wierzącym i niewierzącym, choćby jako lekcję zrozumienia i szacunku wobec stanowisk, z którymi się nie zgadzamy.