Bardzo dziękuję za to określenie! Rozmarzyłam się... Cóż, każdy kto chwyta za pióro, czy siada przed laptopem, ma w tyle głowy jakieś przesłanie. Ale czasem trudno skrócić powieść do jednego zdania, bo okazuje się, że z opowiadanej historii czytelnik wychwytuje to, co mu odpowiada najbardziej, to, co najdokładniej koresponduje z jego aktualną sytuacją. Trudno też powiedzieć, że się poznało powieść i zrozumiało jej przesłanie w wyniku jednorazowej lektury. Wobec powyższego trzymam się jednego: opowiedz ciekawą historię. Nie muszę chyba dodawać, że mnie samej moje powieści nigdy nie wydają się dość zajmujące?

Jeśli chodzi o przygotowanie, to pracuję około roku, najpierw wertując źródła ogólne, a potem szukając poszczególnych informacji, jak na przykład ta o odjazdach Orient Ekspresu z Paryża. To był drobiazg, po którym czytelnik nieświadomie prześlizgnął się wzrokiem, a myśmy musiały go znaleźć (przy "Podróży" pomagała mi Marta Orzeszyna). Te lektury wolę nawet niż samo pisanie, bo są dla mnie za każdym razem wielką zajmującą przygodą.

Bardzo dziękuję za to określenie! Rozmarzyłam się... Cóż, każdy kto chwyta za pióro, czy siada przed laptopem, ma w tyle głowy jakieś przesłanie. Ale czasem trudno skrócić powieść do jednego zdania, bo okazuje się, że z opowiadanej historii czytelnik wychwytuje to, co mu odpowiada najbardziej, to, co najdokładniej koresponduje z jego aktualną sytuacją. Trudno też...

Marcin mówił dużo i dzięki temu syn i ojciec z serialu zawsze mieli o czym podyskutować.

Z rodzinnej tradycji.

Różnorodne, pisane z potrzeby serca.

Jean d'Ormesson.

Marcin mówił dużo i dzięki temu syn i ojciec z serialu zawsze mieli o czym podyskutować.

Z rodzinnej tradycji.

Różnorodne, pisane z potrzeby serca.

Jean d'Ormesson.

To stwierdzenie odbieram jako komplement. Są oprócz mnie inni popularni i świetni autorzy, w tym laureatka Europejskiej Nagrody Literackiej, Magdalena Parys, która ma więcej do powiedzenia, bo porównuje na co dzień Niemcy, gdzie ustawa o książce funkcjonuje od ponad stu lat i Polskę, gdzie naiwnie wierzymy, że wolny rynek załatwi za nas sprawę. Nie załatwi, może jedynie doprowadzić do tego, że dobre książki będą jeszcze droższe, a za średnią cenę będziemy dostawać szajs. Proszę pójść do najbliższego sklepu spożywczego i porównać ceny na przykład masła albo wędlin z tym, co producent włożył do środka. Chcąc kupić tanio, kupujemy produkty kiepskie. Tak działa rynek. Nie łudźmy się, że dobra książka obroni się sama. Według mnie książka to nie parówki i nie można pozwolić, aby rynek kształtował ceny, bo rynek zabija niezależne księgarnie, tak jak zabił małe sklepiki spożywcze. A to małe księgarnie docierają do czytelnika, to one wciąż są najważniejszym źródłem wiedzy o książce (niezależnie od tego, gdzie my sami zaopatrujemy się w książki). Jeśli pozwolimy na upadek niezależnych księgarni, za chwilę Amazon będzie nam dyktował, co mamy pisać, bo takiej albo innej książki nie przyjmie do dystrybucji. Trzeba tworzyć warunki konkurencji małych i dużych księgarni, a tylko jednolita cena książki takie warunki gwarantuje. Dziękuję za to pytanie i proszę o zrozumienie złożoności problemu!

To stwierdzenie odbieram jako komplement. Są oprócz mnie inni popularni i świetni autorzy, w tym laureatka Europejskiej Nagrody Literackiej, Magdalena Parys, która ma więcej do powiedzenia, bo porównuje na co dzień Niemcy, gdzie ustawa o książce funkcjonuje od ponad stu lat i Polskę, gdzie naiwnie wierzymy, że wolny rynek załatwi za nas sprawę. Nie załatwi, może jedynie...

1/ Sądzę, że z jakimś darem człowiek się rodzi. Może jest to dar opowiadania, przyciągania uwagi słuchacza? Ja jestem gadułą, niezręcznie czuję się, kiedy wokół mnie zapada milczenie. Staram się wtedy podtrzymać rozmowę lub opowiedzieć coś, co mnie zainteresowało, zbulwersowało. Czy to jest dar? Nie wiem. Natomiast oczywiście gadulstwo nie gwarantuje sukcesu pisarskiego. Tu potrzeba jeszcze trochę tak zwanej kultury literackiej, czyli oczytania, biegłości w tworzeniu fabuły, pewnej znajomości reguł. Ale wszystko też nie gwarantuje sukcesu. Zresztą trzeba by się zastanowić, co uważamy za sukces: druk, popularność czy nagrody? A może sam fakt zdobycia czytelników? Są wielkie powieści, które długo czekały na czytelnika i są bardzo kiepskie, które z pewnością nie ostaną się w pamięci pokoleń, a których autorzy są milionerami. Dlatego ważne jest, aby wiedzieć, czego się oczekuje od swojego pisania i nie robić planu maksimum. Mnie książki i pisanie interesowały niemal od początku. Nim jeszcze nauczyłam się pisać, podyktowałam swoją pierwszą "książkę". Gdy byłam w czwartej klasie zaczęłam świadomie marzyć o zawodzie pisarza, ale bardzo długo szłam w tym kierunku. Czasem pokora przeszkadza.
2/ Staram się pracować regularnie. Chcąc liczyć wyłącznie na wenę, pewnie nadal bym nie zdążyła zadebiutować.
3/ Pisanie zaczynam od frapującej sytuacji albo od bohatera. Kiedy widzę już świat, w którym żyje i działa mój bohater, staram się go zabudować innymi ludźmi, którzy są w kontrze do niego. Nie sporządzam planów, bo zawsze się sypią, wolę raczej podążać za moim bohaterem, czasem mu trochę przeszkadzając.

1/ Sądzę, że z jakimś darem człowiek się rodzi. Może jest to dar opowiadania, przyciągania uwagi słuchacza? Ja jestem gadułą, niezręcznie czuję się, kiedy wokół mnie zapada milczenie. Staram się wtedy podtrzymać rozmowę lub opowiedzieć coś, co mnie zainteresowało, zbulwersowało. Czy to jest dar? Nie wiem. Natomiast oczywiście gadulstwo nie gwarantuje sukcesu pisarskiego. Tu...

1/ Doszłam do wniosku, że najlepiej sprawdzę się w zawodzie, w którym będę samodzielna.

2/Wewnętrzny cenzor spowodował, że zadebiutowałam bardzo późno. Jednak pisarz, jak wino, im więcej doświadczeń Pani zbierze, im więcej książek Pani przeczyta, tym lepszą może być Pani autorką. Ja lubię mojego wewnętrznego cenzora, szanuję go, zbyt wielu autorów go nie ma i to się czuje, kiedy próbujemy ich czytać. Moja rada: cieszyć się z samoświadomości!

3/ Bardzo dziękuję za miłe słowa! Czytałam wszystko, co mi wpadło w ręce. Na szczęście rodzice nie żałowali pieniędzy na książki, a w PRL-u wydawano dużo dobrych książek dla młodzieży, wychodziły różne serie, które kolekcjonowałam. Lubiłam nie tylko literaturę piękną, ale również podróżniczą. To były wspaniałe wycieczki w świat wyobraźni, one mnie ukształtowały.

1/ Doszłam do wniosku, że najlepiej sprawdzę się w zawodzie, w którym będę samodzielna.

2/Wewnętrzny cenzor spowodował, że zadebiutowałam bardzo późno. Jednak pisarz, jak wino, im więcej doświadczeń Pani zbierze, im więcej książek Pani przeczyta, tym lepszą może być Pani autorką. Ja lubię mojego wewnętrznego cenzora, szanuję go, zbyt wielu autorów go nie ma i to się czuje,...

1/ Małego nie mam od lat, mój kalendarz to taki biurkowy, na którym widać cały tydzień od razu. Tak, jest tu trochę zaznaczeń, na przykład dziś: "Pranie psów" ;-) Rocznic i imienin raczej nie zaznaczam, te ważne dla mnie pamiętam, są tu zapisane spotkania (również autorskie), terminy płatności, wizyty lekarskie. Próbowałam sobie założyć kalendarz na Gmailu, ale jakoś mi nie pasuje.

2/ Chyba "Mariolę", bo była pisana jako scenariusz i jest najbardziej teatralna.

3/ Barszcz czerwony.

4/ Uczciwie powiedziawszy, nie mam takiej, zbyt wielu nie przeczytałam...

1/ Małego nie mam od lat, mój kalendarz to taki biurkowy, na którym widać cały tydzień od razu. Tak, jest tu trochę zaznaczeń, na przykład dziś: "Pranie psów" ;-) Rocznic i imienin raczej nie zaznaczam, te ważne dla mnie pamiętam, są tu zapisane spotkania (również autorskie), terminy płatności, wizyty lekarskie. Próbowałam sobie założyć kalendarz na Gmailu, ale jakoś mi nie...

1/ Pięknie to Pani napisała i z wielką kulturą oraz szacunkiem, ale moja motywacja nie była aż tak górnolotna. Kiedy wystartowałam z "Cukiernią", piszę o tym gdzieś powyżej, to przecież nawet nie miałam zamiaru napisać powieści historycznej! Ale zjawił się Zajezierski, zauroczył mnie i jakoś poszło. A po sukcesie "Cukierni" pomyślałam: "Skoro się podoba, czemu nie?". Zapewniam Panią, że ja sama byłam najbardziej tym zdziwiona, bo historia nigdy nie była moim hobby!

2/ Nie odrzucam takiej możliwości, ale na razie nie mam w planach pisania dla młodzieży. Bardzo chciałabym napisać sztukę teatralną i mam dwa pomysły na powieści historyczne, w tym na sagę.

3/ Chyba jednak nie, to uzależnienie od szybkiej komunikacji... Ale tygodniowa wycieczka w przeszłość - jak najbardziej!!!

1/ Pięknie to Pani napisała i z wielką kulturą oraz szacunkiem, ale moja motywacja nie była aż tak górnolotna. Kiedy wystartowałam z "Cukiernią", piszę o tym gdzieś powyżej, to przecież nawet nie miałam zamiaru napisać powieści historycznej! Ale zjawił się Zajezierski, zauroczył mnie i jakoś poszło. A po sukcesie "Cukierni" pomyślałam: "Skoro się podoba, czemu nie?"....

1/ Odpowiedziałam już na to pytanie powyżej: Najbardziej dwie główne bohaterki "Kalendarzy": "Ja" oraz "Dziewczynka".

2/Plusy: Nie trzeba wstawać przesadnie rano, praca w domu. Minusy: konieczność samodyscypliny, narażenie na ocenę publiczną.

3/Bo chciałam podzielić się z czytelnikami przykrymi i przyjemnymi doświadczeniami z mojego życia.

4/Lubię udzielać wywiadów, spotykać się z czytelnikami i brać do ręki dopiero co wydaną książkę, nie lubię czytać recenzji i zaglądać do nowo wydanej książki, bo pierwsze zdanie, jakie przeczytam, na pewno będzie do przerobienia.

1/ Odpowiedziałam już na to pytanie powyżej: Najbardziej dwie główne bohaterki "Kalendarzy": "Ja" oraz "Dziewczynka".

2/Plusy: Nie trzeba wstawać przesadnie rano, praca w domu. Minusy: konieczność samodyscypliny, narażenie na ocenę publiczną.

3/Bo chciałam podzielić się z czytelnikami przykrymi i przyjemnymi doświadczeniami z mojego życia.

4/Lubię udzielać wywiadów,...

1/ To, w którym żyję (Warszawa) i to, w którym się wychowałam (Mińsk Mazowiecki) oraz to, które cenię z racji jego walorów kulturotwórczych (Paryż).

2/ Rytuały są dobre dla czytelników. Autorzy pozują się wobec nich na wielkich magów, którzy napędzają się alkoholem (jestem praktycznie abstynentką), narkotykami (nigdy nie próbowałam) czy tytoniem (nie wypaliłam w życiu ani jednego papierosa). Nie mniej jednak wyobraźnia to pewnego rodzaju umiejętność i należy ją ćwiczyć. Ja myślę dużo o moich bohaterach. Zastanawiam się, co zrobiliby w konkretnej sytuacji, a często jest wiele możliwości. I dopiero gdy jedna z tych możliwości z jakiegoś powodu mi pasuje, piszę kolejną scenę.

3/Otwarta, szczera, pracowita.

4/ Nulla dies sine linea.

5/ Tego, na co mam pomysł. Obie formy to drążenie kamienia przy pomocy patyka.

6/Jean d'Ormesson.

7/Nie jest to zabronione, ale myślę, że każdy powinien starać się tworzyć własne światy. Tak w pisarstwie, jak w malarstwie czy muzyce. Zwłaszcza w muzyce zapożyczenia są źle widziane.

8/Nie przeszkadzają im one żyć własnym życiem, więc myślę, że dobrze.

9/ Pewnego dnia, bodaj w 1994 roku zgodziłam się na psa, którego wymarzył sobie mój mąż, jako substytut trzeciego dziecka, na które zgody nie było. Od tej pory mam wciąż psy, w tej chwili nawet trzy i muszę stwierdzić, że posiadanie psa to sport wysokiego ryzyka, bo wszystkie moje kontuzje (a było ich niemało, w tej chwili też chodzę na rehabilitację kolana) zafundowały mi moje suki.

10/ Czytając i pracując w ogrodzie.

11/ Biznes (mam dyplom marketing menagera), gastronomia, ogrodnictwo, dziennikarstwo, może szkoła lub wyższa uczelnia, choć jestem tylko zwykłym magistrem, więc pewnie musiałabym wcześniej zrobić doktorat.

1/ To, w którym żyję (Warszawa) i to, w którym się wychowałam (Mińsk Mazowiecki) oraz to, które cenię z racji jego walorów kulturotwórczych (Paryż).

2/ Rytuały są dobre dla czytelników. Autorzy pozują się wobec nich na wielkich magów, którzy napędzają się alkoholem (jestem praktycznie abstynentką), narkotykami (nigdy nie próbowałam) czy tytoniem (nie wypaliłam w życiu ani...