Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Strumień skoncentrowanej plazmy spadł na nas z nocnego nieba z siłą karzącej włóczni ciśniętej przez wściekłego anioła śmierci."

➡️"miejsce człowieka jest tam nisko, tuż przy powierzchni planety, razem ze szczurami, robakami i brudem."
Ta książka opowiada o wojnie. Brudnej i mocnej. Ta książka to fantastyka, ale wydaje się chwilami niepokojąco prawdziwa. I tego właśnie oczekuję od fantastyki - żeby w swoich wątkach, niejednokrotnie zakręconych ideach, zawierała to ziarno prawdy. Prawdy o człowieku, o społeczeństwie, o nas samych. To tu jest.
➡️Najlepsza fantastyka porusza kwestie społeczne. To nie tylko puste fajerwerki efektów specjalnych, tworzone słowami. To musi być coś więcej, żeby miało wartość i było ponadczasowe. To tu jest. A co ciekawe, jest to opowieść prosta. Jest to opowieść, którą bardzo dobrze i szybko się czyta. I mimo tego ja doszukałem się w niej tego, czego zawsze w s-f szukam.
"Czasem broiłem, czasem dostawałem pochwały, a ona starała się odgrywać rolę matki i ojca zarazem."
➡️Bez wątpienia zaletą tutaj jest pierwszoosobowa narracja. To zawsze robi na mnie dobre wrażenie. Pozwala się niejako zintegrować z bohaterem, z opowiadającym, z narratorem. Lepiej wyczuć, co nim kieruje i co go zmusza do działania. Motywy są jaśniejsze, przesłanki bardziej czytelne. To tu jest.
➡️Jarek jest niesamowicie plastyczny w opisach. Czy to obraz zniszczeń, czy walk, czy pożary czy cokolwiek innego - żar ognia się czuje, odniesione rany są niemalże widoczne, cierpienie okrutne, anihilacja odczuwalna. Bardzo cenię u autorów umiejętność tak prawdziwego, realnego przedstawiania świata. To tu jest.
"Wypierałem ze świadomości swąd spalonych włosów, zwęglonego mięsa i kości. Te potworne wonie wciąż wracają do mnie niemal każdej nocy, kiedy umysł zwalnia przed zaśnięciem."
Właśnie tak.
➡️Odrobina patosu jeszcze nikomu nie zaszkodziła (no chyba że reportażom). Lubię się wzruszyć, lubię poczuć doniosłość chwili. Dlatego, jeśli znajduję w książce elementy patetyczne, to cieszę się. One do mnie przemawiają. Sprawiają, że mocniej wszystko odczuwam. To tu jest. Wiadomo, tego nie może być za wiele i powieść nie może być tym przeładowana, bo stanie się karykaturą i parodią samej siebie. To trzeba wyczuć. Jarek umie to wyczuć.
➡️Jarek zaserwował nam też pewne elementy mojego ulubionego podgatunku fantastyki, czyli cyberpunka. Integracja człowieka z maszyną, wszczepy, sloty, wyniszczenie organizmu na skutek używania nowoczesnych technologii wojskowych, właśnie takie fragmenty zawsze dodają książkom charakteru i wprowadzają mnie na właściwe tory, na który lata już temu, wprowadził mnie Neuromancer. Nie, ta książka absolutnie nie jest do niego podobna, po prostu zawsze jak wspominam cyberpunk, wspominam też Gibsona.
➡️Trudne stosunki ojciec-syn. Wspomnienia matki. Trudy kalectwa. Wszystko, co składa się na obyczajowy rys tej noweli, pojawia się w odpowiedniej chwili, pozwalając lepiej poznać bohaterów. Zawsze doceniam obyczajową stronę powieści. To jej nadaje głębszego wymiaru. To tu jest.
"–Wybacz chłopcze, ale tu nie ma miejsca na słabość –szepnął i po raz pierwszy usłyszałem w jego głosie coś na kształt emocji."
➡️Znajome, polskie nazwiska i miejsca o polsko brzmiących nazwach, tak właśnie może (choć nie musi) wyglądać Polska i Europa za lat blisko 200. Tak jest, kto wie, co nam szykuje przyszłość. Jarek zaproponował swoją wizję, która do przesadnie optymistycznych nie należy. Wizję społeczeństwa konglomeratu biznesowego. Dzięki temu wiemy, że mamy jeszcze czas się opamiętać, bo komu i na co potrzebna byłaby kolejna utopia, pełna infantylnie szczęśliwych ludzi i idealnych rozwiązań. Tu mamy krew, pot i wojnę. I biorąc pod uwagę to, co się dzieje - prędzej taka właśnie wizja się ziści.
"Zaakceptowaliśmy fakt, że w świecie liczą się dwie, nierozerwalne rzeczy – pieniądze i władza."
➡️Chwilami to jest taka fajna, bitewna fantastyka, jak za starych, dobrych czasów. Machiny wojenne, myśliwce, patrolowce, broń, strzelaniny (powietrzny pojedynek Dzierzby to petarda!). Dawno już nie czytałem czegoś w tych właśnie klimatach i przez to poczułem powiew świeżości i autentyczności. Jarek ma cholerny talent do tworzenia opowieści podnoszących poziom ekscytacji.
"Nie dalej jak kilometr od nas lądowały właśnie trzy myśliwce wroga. Będąc jeszcze w pionowym zawisie, transformowały do formy naziemnej. Ich romboidalne kokpity zmieniały orientację"
➡️Świetnym elementem jest wojskowy dryl. Koszarowe życie. Ćwiczenia, rozmowy, dramaty ludzi wtłoczonych w system, przez system wykorzystywanych i do systemu pasujących. Zazwyczaj. Do czasu.
➡️I teraz dwa słowa. Praktycznie odkąd pamiętam omijałem historie (czy to książkowe czy filmowe), w których bohaterami były mechy. Ta tematyka jest mi prawie zupełnie obca. I dalej tak zostanie. Dlatego, że fakt, iż Jarek napisał świetną opowieść z Dzierzbą w roli głównej, wcale nie sprawi, że zaraz polecę oglądać transformersów.
➡️Uważam, że musiało tu jednocześnie zaistnieć wiele okoliczności, o których wspominam w tej recenzji, żeby książka o tej tematyce wywołała mój entuzjazm. Tej się udało. Nie ma mowy, żeby te czynniki sumarycznie pojawiły się gdzieś jeszcze. Dlatego zostaję przy Dobrowolskim. A jeżeli mi się to spodobało, mimo tego, że mechy są mi obce - to znaczy, że to jest naprawdę dobra rzecz.
➡️Pod przykryciem prostej historii o mechach są tu ukryte ludzkie dramaty. Dążenie do doskonałości za wszelką cenę. Perfekcja kosztem życia i zdrowia. Zemsta. Jak wiadomo nie ma nic za darmo. Kalectwo, uszkodzenie systemu nerwowego, zamiana w roślinę, a nawet śmierć są tu wliczone w cenę. I każdy płaci ją bez gadania. A młody swoją cenę zapłacił już na samym początku tej historii. Kim się w związku z tym stanie? Czy coś się zmieni w jego życiu? Co chce osiągnąć? Co udowodnić?
W tej historii, pod wierzchnią warstwą Jarek ukrył naprawdę mnóstwo emocji. A emocje to zawsze słowo klucz.
➡️To dopiero początek serii. Wprowadzenie w świat, przedstawienie bohaterów. Rozpoznanie terenu. Jestem przekonany, że ta opowieść przypadnie Wam do gustu. Napisałem już dlaczego. A dodatkowo - to jest po prostu znakomita gawęda, którą z przyjemnością się czyta. Nieprzesadnie skomplikowana, bo proste jest najlepsze, a jej czytanie przypomina sączenie świetnego, kraftowego portera - nie za szybko, ale mocno i w dobrym szkle. A jednocześnie to jest jak powrót do dzieciństwa. Tęsknota za starą, dobrą fantastyką, za wieczorami czytania z latarką pod kołdrą, za tym, co było najlepsze.
➡️Poznawanie kolejnych elementów, odsłanianie wątków pobocznych, wchodzenie w świat. Nie ukrywam, że trochę żałuję, iż zamysł autora jest taki, żeby prezentować kolejne, niezbyt długie epizody, zamiast jednej, np. 800-stronicowej cegły. Ale z tym większą niecierpliwością będę oczekiwał na kolejne części. Może to właśnie jest dobry patent, kto wie? Ja w każdym razie gorąco Wam polecam MECHA FICTION.
To kawał bardzo dobrej fantastyki z ludzką twarzą. Zupełnie innej, niż zazwyczaj czytam. A taką właśnie pamięta się najdłużej.
PS. Uświadomiłem sobie, że ta historia kojarzy mi się mocno z książkami Orsona Scotta Carda. A chwilami z Testem pilota Pirxa. Chyba nie potrzebujecie lepszej rekomendacji 😎

"Strumień skoncentrowanej plazmy spadł na nas z nocnego nieba z siłą karzącej włóczni ciśniętej przez wściekłego anioła śmierci."

➡️"miejsce człowieka jest tam nisko, tuż przy powierzchni planety, razem ze szczurami, robakami i brudem."
Ta książka opowiada o wojnie. Brudnej i mocnej. Ta...

Rozwiń

Zwiń

Moi Drodzy
➡️Wszystkie książki z motywem zombie darzę ogromnym sentymentem. Klasyka filmowa zombie to dla mnie czysta radość i przyjemność. A wiadomo, że jak mówimy o zombie w kinie, to natychmiast przychodzi nam na myśl Romero, ojciec zombie. Wiele razy myślałem, jakby to było świetnie, gdyby Romero napisał książkę na podstawie swoich filmów. No i cóż, nagle Zysk usłyszał moje pragnienia i oto mamy - powieść duetu Romero/Kraus o jakże wymownym tytule - Żywe trupy! Czy to się mogło udać? Zobaczmy 🧟‍♂️ (tak, wiem, Romero nie napisał tej książki).
➡️Pierwsze co mnie od razu nastroiło pozytywnie to objętość tej powieści. To grubo ponad 800 stron mięsistej i krwawej historii, która rozpędza się tak jak kocham - czyli powoli jak walec, który miażdży wszystko na swojej drodze. Do tego świetna oprawa, twarde okładki, klimatyczna grafika - sztos!
➡️A zatem, tak jak przypuszczałem - rozpoczyna się wolno, rozpoczyna się tuż przed kataklizmem. Praca w kostnicy. Mówię Wam, jeszcze nigdy nie czytałem tak interesującego opisu sekcji, chwilami wręcz poetyckiego, chwilami bardzo, bardzo rzeczowego, aż do bólu. A potem niezapomniany finał tej sekcji. Ooooch. To było znakomite. A zatem takie były początki. John Doe.
"Pozbawiony narządów wewnętrznych trup obok niej poruszył się, całkiem sam, a Charlie upuściła serce."
➡️Rewelacyjnie przedstawione kolejne postacie. Kolejne wątki, kolejne życiowe dramaty. Na dobrą sprawę śmiało mógłby to być zbiór wielu opowiadań z jednym motywem przewodnim. Wiadomo jakim. Wszystko to zazębia się, tworząc jedną, niesamowitą opowieść. Osoby z wszelkich grup społecznych, lekarze, biedacy, policjanci, żołnierze, dziennikarze. Każdy z nich coś wnosi. Każdy z nich odgrywa jakąś rolę w tym żywo-trupim dramacie. W tym koszmarze na jawie.
➡️ A właśnie. To się po prostu dzieje. Nagle, ni stąd, ni zowąd. Pojawiają się zombie. Zwłoki powstają. Wypatroszone zwłoki. Puste. Bez mięśni. Bez serc. Żywe. Koszmar! Kocham to! To jest napisane perfekcyjnie. To ma klimat! Tu jest strach! Będąc na wsi, czytając to, w nocy bałem się wyjrzeć przez okno. Bałem się wyjść na podwórko!
➡️Sceny są doprawdy dantejskie. Czy to kostnica, czy parking z przyczepami czy sto kolejnych miejsc - koszmar na jawie. A co najlepsze, mimo, że akcja dzieje się współcześnie - wyczułem bezbłędnie klimat "Nocy żywych trupów", który jest jednym z moich ulubionych klasycznych horrorów.
➡️Świetnie się poznaje kolejne odsłony tej makabry widziane przez kolejne osoby, zupełnie inne, z zupełnie innych sfer społecznych, różniących się całkowicie, ale mających jedną wspólną cechę - chęć przetrwania. A przetrwanie w tym świecie nie jest łatwe, o nie.
➡️Walka na klatce schodowej jest epicka. Walka o zachowanie człowieczeństwa jest epicka. Ta książka jest epicka i jeśli kochacie zombie - zakochacie się w niej. Dlatego, że to najlepszy kawał literatury o zombie, jaki znam. Coś absolutnie niezwykłego.
➡️Niesamowite jest wplecenie w ten czysty horror idealnej obyczajowej warstwy. Ja po prostu uwielbiam tego rodzaju zabieg - stosunki międzyludzkie, relacje między bohaterami, szczegółowy rzut oka na społeczne problemy, a to wszystko jako tło dla rozgrywającego się horroru, horroru strasznego, makabrycznego, dziejącego się na naszych oczach, wybuchającego nagle, w nawale codzienności i spraw jak najbardziej normalnych. To właśnie tu jest i jest to przedstawione na najwyższym z możliwych poziomów, po prostu po mistrzowsku. Najlepszym chyba tego przykładem jest historia Nishimury, zwróćcie na nią uwagę.
➡️Wiecie, co jeszcze czyni tę książkę inną? Otóż spojrzenie na cały ten koszmar od strony żywych trupów. Tak, tak, wydawać by się mogło to dziwne, ale jest świetne, ba, znakomite. Wejść w głowę zombie, odczuć to, co on odczuwa, jakieś szczątkowe uczucia, postępujący rozwój, zachodzące istotne zmiany, kołaczące się wspomnienia, dawne cele, bezpowrotnie minione JA, które zamieniło się w TY. MY. WY. Absolutny sztos.
➡️Niesamowicie intrygująca i będąca jedną z mocniejszych stron tej powieści jest postawa kolejnych bohaterów w obliczu Armagedonu. Od paniki po skuteczne działanie aż po bohaterstwo. Idealnie możemy poznać dzięki temu, kto tak naprawdę jest kim. Jakim jesteś człowiekiem w kryzysie. Na co cię stać. Czy płacz, czy walka, czy obojętność, czy szaleństwo. To wszystko tu jest, pełen wachlarz postaw. Świetne!
➡️I ten klimat. Chwilami podniosły, momentami absurdalny. Pełen grozy, horroru, filozoficznych rozważań i czarnego humoru. Tworzące się nowe podziały. Zawiązujące nowe sojusze. Przyjaźnie w tym zdegenerowanym, upadającym, apokaliptycznym świecie. To prawdziwa zombie apokalipsa, tylko że nie ta durna, nie parodystyczna, a przejmująca, mocna, krwawa, ale i wzruszająca kiedy trzeba. Czasem i patetyczna, czasem satyryczna. Jest tu smutek, ale i nadzieja. Że może jednak damy radę. Toporem, bejsbolem, a czasem życzliwością i zaufaniem. Ta książka jest majstersztykiem.
"Tak jest teraz, bracie. Za każdym razem, gdy odpływam, myślę… czy to ostatni raz? Czy to ostatni raz, kiedy pomyślę o mamie i tacie i o tobie i… i boję się, Manu"
➡️I nawet w obliczu takiej apokalipsy ludzie nie są w stanie porzucić swoich waśni, odwiecznych animozji i dawnych uraz. Wojna nawet tutaj ma coś do powiedzenia, ludobójstwo także i tu podnosi swój łeb. I atomowy koszmar.
"Do Hoffmann dotarły plotki, że atomowe zombie były najgorsze ze wszystkich, potrafiąc zabić kogoś, nawet go nie dotykając. Ich ciało promieniowało śmiercią."
➡️Naprawdę, mógłbym pisać i pisać jeszcze długo, ale kto to przeczyta? O sekcie na lotniskowcu, o rozdaniu świadectw, o doktorze Acocelli i przyspieszonym małżeństwie, o wszystkich miejscach i ludziach, których dopadła pożoga. Którym rozpadł się świat. Którym nie zostało nic. A jednak... Jak dawno nie czytałem tak rewelacyjnej grozy, chwilami trącącej klasyką, chwilami zupełnie współczesnej, ale zawsze genialnej. Ta powieść dostaje 10/10 i UZJ (Uncelkowy Znak Jakości). Wierzcie mi, bardzo, bardzo chcecie pogrążyć się w świecie zombie, tragedii, nowym świecie. Rewelacja!

Moi Drodzy
➡️Wszystkie książki z motywem zombie darzę ogromnym sentymentem. Klasyka filmowa zombie to dla mnie czysta radość i przyjemność. A wiadomo, że jak mówimy o zombie w kinie, to natychmiast przychodzi nam na myśl Romero, ojciec zombie. Wiele razy myślałem, jakby to było świetnie, g...

Rozwiń

Zwiń

➡️Wiecie co? Otóż polubiłem Anetę (główną bohaterkę) po dwóch stronach. Po czterech już ją kochałem. Po pierwszym rozdziale uwielbiałem 🙈 Potem szlag mnie trafiał na nią średnio co 3 strony. I tak w kółko 😅 Szybko poszło? Ok, to dopiero początek 😁
➡️Aneta jest tłumaczką przysięgłą. Coś tam sobie tłumaczy. Wolałaby bajki i literaturę piękną, ale lepiej płacą za mechatronikę i medycynę. A żyć trzeba. A jak się na dodatek ma upierdliwą koleżankę w pracy... Łatwo nie jest. A będzie jeszcze gorzej 🙈 Bo to, wiecie, randka w ciemno już jutro (och, bosze, to będzie ideał, przystojny i oczytany) i jeszcze na dodatek Aneta ma no ile już? A tak, kurnia, 42 lata. Zgroza. Jak żyć?
➡️Znacie to powiedzenie "Niech się twoje słowa w gówno obrócą" ? Nie znacie? Aneta właśnie je poznała. Dokładnie i dogłębnie. I dzięki temu przytuliła spadek. A co to za spadek? A dom. I pies. Przecież nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, jak mówi kolejne znane powiedzonko. Tylko czy aby na pewno?
➡️Jak to mówi Irek (gej) - wszyscy faceci są nic nie warci. A jak to facet mówi, to wie co mówi. Ale cóż, Aneta facetem nie jest, więc wszystkiego tego wiedzieć nie mogła. Chociaż coś tam wiedziała, skoro starą panną, ups, singielką z wyboru była. To tak już mniej więcej wiecie, o co tu chodzi 🙈
➡️Moi Drodzy, ta powieść to niezwykle ciepła, lekka i napisana z polotem obyczajówka. Tak, wiem, to jest debiut, ale czy wziąłbym go pod swoje skrzydła, gdybym nie uznał, że ma to coś? To coś, co pozwoli Wam przyjemnie spędzić czas, serdecznie się pośmiać, czasem nawet wzruszyć, a przede wszystkim dobrze bawić. No nie wziąłbym. A wziąłem!
➡️Napisałem obyczajówka? No i prawie nie skłamałem. Bo to owszem obyczajówka też jest. Ale oprócz tego komedia, a na dodatek (tadam!) romantyczna! I tu się otwierają czeluści piekieł, Stefanek patrzy wzrokiem błędnym i niedowierzającym, Pennywise się obraża, wszyscy się dziwią i biadolą, a ja co? A ja mam to, że tak powiem w... poważaniu 🤭
➡️Kasia przede wszystkim ma talent w rozśmieszaniu ludzi (wiecie, jej mega celne kasandrowe rysunki i teksty do nich to złoto) i przyznaję, wiedząc, że tam celnie trafia w absurdy codzienności - na to właśnie liczyłem, że i w swojej powieści wykaże się podobną błyskotliwością. Wiadomo, trudniej przytrzymać Czytelnika przy trzystu stronach niż przy jednym obrazku, ale zapewniam Was - jest naprawdę dobrze, a jak na debiut to nawet bardzo dobrze. Humor jest naturalny, niewymuszony, bardzo lekkostrawny i po prostu śmieszny. Ja uśmiałem się wiele razy serdecznie i mogę się założyć, że i z Wami będzie podobnie. Gwarantuję!
➡️No ale wiadomo - samym humorem tak bardzo daleko się nie zajedzie, nawet w komedii obyczajowej, a co dopiero romantycznej. A znajomości komedii obyczajowej uczyłem się od mistrzyni i dzięki niej wiem, że humor to nie wszystko. Zatem co jeszcze takiego, co Wam się spodoba, znajdziecie u Katarzyny?
➡️Dostaniecie mianowicie dużo solidnej, elegancko pokazanej sfery obyczajowej co się zowie. Czy to stosunki między Anetą i jej koleżankami, czy relacja Aneta - Irek (brawo, ja od zawsze twierdziłem, że gej to najlepszy przyjaciel kobiety, serio, serio, aż zacząłem myśleć że to taki stereotyp, a tutaj proszę - działa bez pudła). Poza tym relacje Aneta - Grzegorz (a fe), praca, dom - to jest prawdziwe, chociaż czasem z przymrużeniem oka (nie mogło być inaczej, to Kasandra), świetnie się czyta i jest po prostu wiarygodne. Połączenie komedia i obyczajowa zagrało bez pudła. Aha, została jeszcze romantyczna, ale o tym potem.
➡️Kolejna fajna sprawa to postacie bohaterów. Kasia radzi sobie z tym bardzo dobrze 👍 Każdy ma tu swoje pięć minut (od geja przez szaloną Kaśkę aż do wrednego Grzegorza) każdy ma charakterystyczne, niepodrabialne cechy, jest taki po prostu żywy i krwisty (że tak powiem 🙈). Kasia najwyraźniej przeniosła ile się dało ze swoich świetnych komiksów (no prawie komiksów) do książki i to zagrało. A że tam bardzo celnie wychwytywała to, co najistotniejsze w charakterystyce postaci i potrafiła to wyrazić w dwóch, trzech krótkich zdaniach - tutaj jest jeszcze lepiej.
➡️Wszystko ma się rozumieć kręci się wokół Anety. To ona jest osią i do niej ciążą (nomen omen) wszystkie wątki. Oj, naprawdę, jakoś widzę tu główną bohaterkę rysunków Kasandry i to jest z wielką korzyścią dla tej postaci, bo po co psuć coś, co świetnie działa.
➡️Czy to kumpelskie relacje, czy to sercowe rozterki czy filozofia życiowa (która zmienną jest 😅) - Aneta jest świetną bohaterką, czasem potrafi zirytować, czasem rozczulić, ale cały czas to po prostu dziewczyna z sąsiedztwa, no dobra, może już nie dziewczyna, a kobieta z sąsiedztwa. I tym też się różni od swojej rysunkowej przodkini, bo tamta na moje oko miała maks 30-stkę. Ale co ja tam wiem.
➡️A co z tymi rozterkami sercowymi? Romansami? Beznadziejny, szowinistyczny Grzegorz, przystojny weterynarz Tomek, wyidealizowany Romeo z sieci, kto jeszcze? No właśnie. Trochę się ich tu kręci, lojalnie ostrzegam, ( @katooola to nie jest książka dla ciebie 🙈) i powiem Wam szczerze - gdyby nie fakt, że autorka podchodzi do tego z przysłowiowym jajem i na luzie (ale bywa, że i poważnie), to ja bym się w tym nie odnalazł. Tego zresztą najbardziej się obawiałem, przystępując do czytania tej powieści. Całe szczęście (dla autorki ma się rozumieć 😎) że ogarnęła to bez popadania w sztampę i banał. Jest śmiesznie, jest z iskrą, jest swobodnie, po prostu tak jak należy, żeby się tym bawić, a nie denerwować. Tzn. ja bym się denerwował, bo może ktoś inny wcale nie. Ale w końcu to ja jestem patronem, zatem to ja mam być zadowolony 😇 I to jest właśnie prawidłowe podejście do patronatów (uczta się od Uncelka - zadowolony patron oznacza dobry patronat, amen 😉).
➡️"Ty jesteś niby wielce oburzona, ale nic
z tym nie robisz, bo ciągle sądzisz, że on się zmieni,
przejrzy na oczy i odejdzie od żony.
– Pierdolisz – powiedziała Aneta."
O właśnie. I to kolejna rzecz, która mi się bardzo spodobała. To nie jest słodkie pitu pitu. Anetka potrafi rzucić mięsem, kiedy trzeba i to brzmi absolutnie naturalnie. Wiadomo nie od dziś, że tylko ludzie inteligentni i z charakterem nie boją się wyrażać emocji w mocny sposób, a czego jak czego, ale charakteru (a właściwie charakterku) to Aneci nie brakuje. Ha!
"Mijały sekundy, a ona zastanawiała się, co mogłaby
odpowiedzieć. Taktownie, ale równocześnie ucinając
wszelkie spekulacje. Jednak kiedy otworzyła usta…
– Wiesz co, Marzena. Pierdol się.".
Leżę 😅😅😅
➡️To jest opowieść o zmianie życiowej drogi. To jest też opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Poszukiwaniu drugiej połówki. To jest również historia o trudnych i łatwych wyborach (bardziej trudnych). Skoro to obyczajówka, musiały być i poważniejsze (nieco) wątki. Ale że to komedia też (bez dwóch zdań), to znowu tak bardzo wiele ich nie ma. Zatem uwaga, mówię - to idealna książka na weekend, po ciężkim tygodniu w pracy, z mężem, z żoną, z roszczeniowym gówniarstwem - to Wam pozwoli odpocząć, rozerwać się, odreagować, pośmiać i nabrać dystansu. Do siebie, do innych, do świata.
➡️Wkurzał mnie czasami ten strach Anety przed jakimkolwiek zdecydowanym ruchem. Kobieta inteligentna, poliglotka, piękna na dodatek - a bała się podejmowania decyzji. Bała się strzelić kogo trzeba w pysk (bardziej werbalnie, ale można i z liścia). Ale zdaję sobie sprawę, że takich osób jest całe mnóstwo. Że to wcale nie wyjątek. I że właśnie Kasia pokazała to, trochę w krzywym zwierciadle, trochę na serio, ale pokazała. I to właśnie okazał się bardzo dobry ruch.
➡️Są tu też zwykłe, codzienne marzenia. O ślubie w białej sukni, o zmianach w życiu, o pozostawieniu czegoś po sobie. Po prostu o miejscu w świecie. I to jest normalne. To jest naturalne. Tak się dzieje. Ja też mam marzenia. Że przeprowadzę se wywiad z Kingiem. Że zostanę redaktorem w poczytnym magazynie literackim (albo chociaż korektorem 🙈). Że będę miał 50 tysięcy obserwatorów. Wiecie, takie zwykłe i codzienne marzenia 😅😅 I o takich marzeniach też jest ta książka. Bo marzenia są cholernie ważne. Amen.
➡️Ok, już kończę, bo skoro debiut, to i recenzja nie może być za długa 🤭 I będę z Wami szczery do końca. Zaczęliśmy od tego, że się nie boję różowego i to jest prawda. Chyba jestem jednym z nielicznych facetów (znowu sobie pochlebiam), którzy się nie boją różowych książek 🙈 Ale na pewno nie jedynym (wiem to).
➡️Zatem tak. To jest świetna, rozrywkowa, lekka książka. Jest dowcipnie, jest niebanalnie, jest po prostu ciekawie. Paniom spodoba się na 100%. Daję Wam słowo, drogie Panie. Wiele z nich odnajdzie tu siebie i swoje radości i problemy. Co do panów - biorą to na własną odpowiedzialność i mówię to szczerze i wprost. Mi się bardzo podobała, inaczej bym nie patronował 🤗. Ale sami wiecie, babeczka, babskie sprawy, dobry obyczaj, do tego z zabarwieniem romansowym i to niemałym, komedia, gej i jeszcze Lucek - nie każdy to zniesie w tym zestawieniu 😁
➡️W każdym razie - ja polecam różowo, bo róż, róże i różowe książki to jest coś, co każdy lubi, ale nie każdy się do tego przyznaje 🤭 A ja się przyznaję i mam przeczucie, że Kasia nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Na pewno nie 🤗 Może teraz jakiś horror 😄? Albo dreszczowiec 😱? Bardziej w profilu uncelkowych zainteresowań?😅 Albo druga część przygód Anety (tylko trochę mniej romansów 🙈)? Wybierz sobie Kasiu i dajesz! Bo mi narobiłaś apetytu ✌️

➡️Wiecie co? Otóż polubiłem Anetę (główną bohaterkę) po dwóch stronach. Po czterech już ją kochałem. Po pierwszym rozdziale uwielbiałem 🙈 Potem szlag mnie trafiał na nią średnio co 3 strony. I tak w kółko 😅 Szybko poszło? Ok, to dopiero początek 😁
➡️Aneta jest tłumaczką przysięgłą. Coś tam...

Rozwiń

Zwiń

"Lecz w naszej miłości, choć była dziecięca,
Tak silnych uroków moc tkwi,
Żeśmy się kochali i lepiej, i więcej
Niż starsi i mędrsi niż my..."

Moi Drodzy
➡️Już na początku piękne liźnięcia niepokoju i wprowadzenie w klimat - w czym Klaudia jest znakomita. Tak jest właśnie w jej książkach, że od razu wprowadza nas na odpowiednie literackie tory, obiecując bardzo wiele. I zawsze dotrzymując słowa. Żeby zaraz potem cofnąć się do czasów, kiedy wszystko jeszcze było proste i jasne. Kiedy nikt nie wiedział, jaki koszmar go czeka.
➡️Klaudia mnie nie zawiodła, bo bardzo czekałem na elementy obyczajowe w jej powieści, zastanawiając się po ostatnim razie, czy przypadkiem za radą pewnych czytelników (pfff) nie poszła ponownie w stronę ekstremy. I powiem szczerze - ulżyło mi, bo chociaż jej przygoda z mocniejszym horrorem była bardzo udana, to w mojej opinii pełnię swoich możliwości autorka pokazuje w powieściach, które operują emocjami, tworząc klimat grozy nie przez przemoc, a przez uczucia. Uczucia niepokoju, uczucia wysublimowanej grozy, czasami z elementami fantastyki. Tak jest.
➡️Poznacie rodzinę idealną. Czyli niejako normalną. Kochających rodziców, dwie córki, miłość, która krąży między nimi, radość, która się unosi. Tak to się zaczyna. Zaraz po niepokojącym wstępie. Dobro, które bije z tych zdań. Co może pójść nie tak? Co się wydarzy? I powiem tak - ja bardzo, bardzo chciałem się dowiedzieć, dokąd tym razem umysł Klaudii wyprawi jej bohaterów. Byłbym zapomniał - w tej rodzinie jest wielu, wielu krewnych. Wszyscy są idealni. Kochający, opiekuńczy, przyjacielscy. Aha.
➡️Przebłyski nadnaturalności. Wyższego odczuwania. Przewidywania. Więzi na odległość. Oooo, jak ja to kocham. Bo to Stefanek mnie nauczył, że taka więź jest ważna, że ona istnieje. Niech się śmieją niedowiarki. A teraz Klaudia, dzięki swoim książkom umacnia we mnie przekonanie, że to nadnaturalna groza rządzi światem. Przynajmniej moim 🙂
➡️I kiedy te drobne błyski chwytają mnie za serce - od razu wiem, że się nie myliłem. Że to właśnie jest powołanie Klaudii. Uczucia, emocje pod postacią wydarzeń niesamowitych i niezwykłych. Przedstawionych w sposób naturalny, bardzo prawdziwy, przemawiający do mnie i nie tylko do mnie. Bo to jest dobre, ba, bardzo dobre. Autentyczne!
➡️Ok, czy supernatural może być autentyczny? Ależ jak najbardziej. U Klaudii taki właśnie jest. Wydaje się bardzo rzeczywisty, nie spłyca całości, wręcz przeciwnie, dodaje jej głębi. Dodaje jej klimatu. Napełnia atmosferą strachu. A kiedy strach zmiesza się z miłością - powstaje mieszanka wybuchowa.
➡️Klaudia porusza pewną bardzo istotną na codzień kwestię - bliskości. O ile jest tak, że tej bliskości w takim czy innym stopniu każdy (prawie) potrzebuje, tak sposób jej doznawania, jej rodzaj zależy bardzo od człowieka. Niektórzy kochają spędy rodzinne, wieczne wspólne obiady, kolacje, spotkania ciągnące się godzinami. Inni potrzebują pewnej strefy komfortu, strefy prywatności. Strefy, która jest nienaruszalna. Przestrzeni osobistej. Ten problem, problem rozróżnienia potrzeby bliskości, pojawia się stale w życiu i tym bardziej książka Klaudii jest prawdziwa. Ociera się mocno o świat realny, tkwi w nim, mimo tego, że jest powieścią grozy z błyskami fantastyki.
➡️Nadmierne przywiązanie do rodziny. Nieodcięta pępowina. Powiem krótko - to jest bardzo irytujące. Rodzina jest bardzo ważna, absolutnie. Ale najważniejsza jest ta najbliższa - żona, mąż, dzieci. To jest ważne i to się liczy. I Klaudia podniosła mi ciśnienie i ja to bardzo szanuję. Bo tego właśnie oczekuję - pojawienia się kwestii społecznych, do których mogę się odnieść, kwestii spornych. Brawo. A jeśli te kwestie wplecione są płynnie w wątek powieści - to już jest doskonale. Być może niesłusznie doszukuję się tu pewnych metafor, ale wg mnie one tutaj są. I... ta właśnie trudna do akceptacji historia rodzinna jest taką metaforą. Trudnej bliskości.
➡️A drugą stroną tego medalu, o której wspomina Klaudia jest fakt, że "duża rodzina i przywiązanie, jakie łączy jej członków, oznacza nie tylko wspólną radość. Oznacza również współdzielony ból." A kto w jaki sposób taki głęboki ból przeżywa jest całkowicie nieprzewidywalne.
➡️Jednak osią tej książki jest miłość. Miłość ponad wszystko. Miłość gotowa na każde poświęcenie. Desperacja spowodowana miłością. Szaleństwo spowodowane miłością. A skoro tyle miłości jest na tych stronach - jest to książka o uczuciach najsilniejszych - silniejszych niż śmierć.
➡️Klaudia jest mistrzynią w operowaniu emocjami. Tak wiem, wspominałem o tym, ale to trzeba podkreślić. To jest siła jej książek. Dlatego od samego początku, odkąd ją czytam - nie było żadnej jej powieści, która by mi się nie spodobała. Większość podobała mi się bardzo. Bo dla mnie w grozie emocje i uczucia to podstawa. Nie przemoc. Nie wulgarność. Nie tylko krew i flaki (ale też lubię 🙈). Tylko właśnie uczucia.
➡️Groza. Groza to emocje. Tutaj jest klimat niezwykłej grozy. Moja wyobraźnia pracowała na wysokich obrotach, materializując w głowie wizje Autorki. I wierzcie mi, klimat tych wizji jest powalający. To jest strach, który do mnie przemawia. To jest horror, który właśnie kocham. Ten głębszy, nie ten powierzchowny.
Jedyna groza, która tak mocno, porównywalnie do mnie przemawia to groza w weird fiction, chociaż jest zupełnie, zupełnie inna. Ale równie mocno oddziałuje na emocje. Dlatego zawsze powtarzam - weird trzeba odbierać sercem, a nie rozumem. W powieściach Klaudii również serce odgrywa główną rolę.
➡️"Zalegająca wszędzie ciemność stawała się coraz czarniejsza. Cienie zafalowały pod meblami, a potem nagle drgnęły. I niespiesznie popełzły po dywanie, zagarniając coraz większą jego powierzchnię, zbliżając się do łóżka i tkwiącej na nim ośmiolatki."
Jest mega klimat. Miałem naprawdę dreszcze czytając, ale być może ja tak mocno reaguję na pewne sytuacje. Wiem jedno - Klaudia w stu procentach sprawiła, że ta powieść okazała się świetną grozą, nastrojową, niepozbawioną elementów przemocy (w pełni uzasadnionych), ale przede wszystkim grającą emocjami.
➡️Jest tu też jeszcze jedna powszechnie znana prawda, która notorycznie jest lekceważona przez ludzi. Otóż to, że nie wszystko jest tym, czym się wydaje. Pewne sprawy, pewne znaczenia okazują się być czymś dramatycznie innym po głębszym poznaniu. I to właśnie może zmienić Wasze podejście do niektórych bohaterów, czy zjawisk. I takie właśnie niejednoznaczne, trudne do zdefiniowania sprawy i problemy są ważne w książkach. Problemy, na które pogląd zmienia się w trakcie czytania. To jest ewolucja wątku.
➡️Historia niezwykłej rodziny, która jest przewodnim wątkiem tej powieści zupełnie Wami zawładnie. Dodatkowo opowieść z przeszłości snuta przez Różę idealnie uzupełnia całość i wyjaśnia pewne wątki i prapoczątki tego dramatu grozy.
➡️Bardzo się wystrzegam jakichkolwiek spoilerów w tej recenzji, co z kolei nieco ją skróci i nie napiszę Wam o wielu interesujących, przerażających sprawach. Ale uwierzcie mi - jeśli szukacie świetnej powieści grozy, z niezwykłym klimatem, interesującym ujęciem pewnych kwestii społecznych i świetnymi bohaterkami (przede wszystkim) - "Przeklęte trumny" Was zachwycą. Klimatem, tempem, wyczuciem chwili i po prostu czystą grozą.
➡️Zastanawiałem się mocno, jak też Klaudia mnie zaskoczy tym razem, po Sepii i Nieśmiertelnych i udało jej się to absolutnie. Znowu dostałem to, co kocham w grozie, to, co uwielbiam w literaturze i to, co sprawia, że właśnie groza i horror to moje ukochane gatunki. I za to Ci bardzo dziękuję Klaudia i z radością daje UZJ (Uncelkowy Znak Jakości).

"Lecz w naszej miłości, choć była dziecięca,
Tak silnych uroków moc tkwi,
Żeśmy się kochali i lepiej, i więcej
Niż starsi i mędrsi niż my..."

Moi Drodzy
➡️Już na początku piękne liźnięcia niepokoju i wprowadzenie w klimat - w czym Klaudia jest znakomita. Tak jest właśnie w jej książkach...

Rozwiń

Zwiń

➡️Zaczyna się od bardzo mocnego uderzenia. Szkoła, nastolatki, pistolet, masakra. Są ofiary. Są trupy. Zbawca pragnie sprawiedliwości.
➡️Jestem ojcem nastolatki. Zapewne wyobrażacie sobie, jak mocno poruszyła mnie scena opisana w samym wstępie. Scena mocna, scena ostra. A potem było już tylko lepiej. Mocniej. I od samego początku wiedziałem, że ten patronat to był strzał w dziesiątkę!
➡️Musicie wiedzieć jedno - to jest bardzo mocna, cholernie mocna książka. Nie takie tam bzdury wyssane z palca, oparte na przemocy dla przemocy, tylko coś, co Wami naprawdę wstrząśnie. Poruszy Was do głębi. Wywoła spazm mdłości. Bo przemoc, którą tu dostaniecie jest bardzo rzeczywista. Prawdziwa do bólu.
➡️Od razu daje się zauważyć, że autor to policjant. W mojej opinii policyjny sznyt jest ukazany idealnie. Czy to działania operacyjne, czy narady, czy akcje, przesłuchania, zwykłe rozmowy - to jest prawdziwe. Oczywiście podrasowane kiedy trzeba, bo przecież nie jest to dokument, ale mimo tego realia są świetnie uchwycone. Nie każdy swoją wiedzę w temacie potrafi przekuć w dobrą książkę. Krystian Stolarz robi to bardzo dobrze.
➡️Działania policyjne, także te nie do końca zgodne z literą prawa (choć może dzięki temu bardziej skuteczne?) są pokazane z niewątpliwą znajomością tematu. Co z kolei daje nam do myślenia - o ile więcej można by zdziałać, gdyby nie krępowały nas biurokratyczne zasady, normy powszechnie przyjęte za obowiązujące, czy też skrupuły czyniące z nas ludzi cywilizowanych. Jakie postępowanie zda egzamin w konfrontacji z bezwzględnym przestępcą? Czy możemy czuć się rozgrzeszeni z naginania zasad w imię większego dobra i ratowania niewinnej osoby? Krystian Stolarz podsuwa nam nienachalnie te pytania i skłania do zajęcia stanowiska. Ja już zdecydowałem. Ciekawe, co Wy powiecie.
"–Ty wiesz, kto za tym stoi!– stwierdził Rau. –Tak, widzę to w twoich oczach!"
➡️Język jest ostry i chropawy, doskonale pasuje do klimatu tej powieści, mrocznego jak noc, dusznego i niepokojącego. Slang zarówno policyjny jak i przestępców jest barwny i bogaty. Wymiany zdań są dynamiczne, wulgaryzmy po prostu są, tak samo jak w życiu. Nie znoszę nadmiernego wycinania z mowy potocznej słów powszechnie używanych za obelżywe, jak też nie znoszę ich bezzasadnego nadużywania. Autor moim zdaniem uchwycił złoty środek, a tylko kilku znanych mi kryminalnych pisarzy to potrafi.
➡️Ukazanie policji i jej funkcjonariuszy także z tej ludzkiej strony to strzał w dziesiątkę. Bardzo doceniam w książkach spojrzenie w głąb człowieka, zanurzenie się w jego traumach, fobiach, złych wspomnieniach - to zawsze daje powieści dodatkową głębię i czyni ją bardziej wiarygodną. Oczywiście jeśli jest napisane z wyczuciem i szczerze. Tutaj tak właśnie jest.
➡️Kolejną mocną stroną "Zbawcy" są bohaterowie. Krwawią, mają marzenia, mają swoje ciche i głośne tragedie, starzeją się, absolutnie nie są superbohaterami. Są po prostu ludźmi, a przez to możemy zrozumieć ich problemy i płynnie wejść w ich skórę. Stosunki między nimi są odmalowane świetnie. Widzimy od razu, że nie są idealne, a w jednej, wielkiej policyjnej rodzinie są zgrzyty i dawne nieporozumienia. Czy to brak zaufania, czy wykorzystywanie młodszych rangą, czy też brak motywacji. Jest gorycz i wypalenie zawodowe.
➡️Rau i młoda stanowią idealną parę bohaterów. Skaczą między nimi iskry, każde ma własny bagaż doświadczeń. I jestem pewien, że bardzo często tak właśnie się w życiu układa.
Rau jest świetny. To bohater idealnie stworzony właśnie pod ten kryminał, pod ten naturalistyczny klimat. Stary wyga, zgorzkniały, doświadczony, żaden tam super hero, po prostu wyjadacz, który na tej robocie zjadł zęby. To rzutuje na jego życie prywatne, na jego działania operacyjne, na wszystko. Od razu stał się moim ulubieńcem w tej grze. Czy taki był zamysł autora, nie mam pojęcia, ale u mnie tak właśnie się stało. Ta postać robi najlepszą robotę w tej powieści.
➡️Klimat rewelacja. Przyznam się Wam od razu - nie oczekiwałem czegoś aż tak dobrego, kiedy zabierałem się za tę książkę i teraz już jestem pewny, że chcę przeczytać debiut autora.
Koszmar. Koszmar na jawie. Uderzenie w najczulsze struny naszej jaźni. Bez żadnej litości. Już teraz mówię - autor nie daruje Wam niczego. Bywa bardzo okrutnie. Przygotujcie się na trudne chwile. Na lekturę ciężką, łapiącą za serce i przyprawiającą o autentyczną grozę.
➡️Jest bardzo mrocznie, ten mrok rozlewa się po ulicach, przykrywa działania policji, przyprawia o dreszcz, bo od razu nasuwa się pytanie - czy to mogło/by się wydarzyć? A biorąc pod uwagę zawód autora i jego znajomość "branży" - myślę, że jak najbardziej tak. Czy powieść ma w sobie pierwiastki zaczerpnięte z rzeczywistości? Być może nie z jednej sprawy, ale gotów jestem się założyć, że tak właśnie jest.
➡️Praca w policji jest cholernie trudna. Nie mam tu na myśli jej poziomu skomplikowania (choć to też), ale przede wszystkim jej wpływ na życie osobiste. Krystian Stolarz ukazuje to na kilku przykładach. Jak klęska może zepchnąć cię w niebyt. Jak koszmary, które widzisz dniami i nocami wpędzają cię w alkoholizm. Jak traumy przyniesione z pracy rozbijają ci rodzinę. A mimo tego, nawet gdy się ciebie pozbędą, składając na ołtarzu "większego dobra" jako kozła ofiarnego - ty dalej, gdzieś w głębi duszy będziesz psem. Na samym końcu łańcucha.
"Twarz starca spochmurniała. Do tej pory zgrywał niewzruszonego, ale wspomnienie starej sprawy, a raczej porażki, obudziło w nim dawno uśpionego psa. Heroina i litry różnorodnego alkoholu skutecznie trzymały go w najmroczniejszym zakamarku duszy."
➡️Autor wplótł w swoją powieść ogrom cierpienia. Nie jest to płytkie i pozorne cierpienie. To jest głębokie, mocne i przejmujące uczucie. Najgorszy rodzaj przemocy, jaki tylko może być. Okrucieństwo pazurami wydziera ludziom dusze, kaleczy serca, doprowadza do upodlenia i upadku. Chwilami zastanawiałem się, czy to rasowy kryminał, czy zmierza też w stronę grozy, a już bez wątpienia w kierunku ostrego thrillera.
➡️Taki wielogatunkowy miks to dla mnie prawdziwa radość. Czasami w kryminałach takie zazębianie się wielu gatunków wydaje się sztuczne i tworzone na siłę. W "Zbawcy" jest naturalne i płynne. To po prostu konsekwencja niesamowicie czarnej, brudnej intrygi, koszmaru na jawie, który staje się powoli udziałem wszystkich bohaterów. Bohaterów z krwi i kości. Ale o tym już wspominałem.
➡️Wszystko jest prawdziwe. Wszystko jest realne. Spojrzenie na policję, na ludzi. Szalona motywacja chorego umysłu, zwykła podłość i chciwość. Nikt tu nikogo nie wybiela, ani specjalnie nie oczernia. Jest jak jest. Po prostu życie. Dlatego ta powieść jest taka straszna.
➡️Ta książka pokazuje też jeszcze jedną, bardzo istotną rzecz, która niemalże mi umknęła w piorunującej akcji i wszechobecnym okrucieństwie. Otóż pokazuje, że sumienie może obudzić się w człowieku w najmniej oczekiwanej chwili. A wyrządzone dobro nie pozostaje bez zapłaty. I właśnie to pozwala jakoś przejść przez tragedię, która jest tu opisana.
➡️Jeżeli chcecie potężnego uderzenia adrenaliny, jeżeli chcecie bardzo dobrego wątku kryminalnego, bohaterów nakreślonych precyzyjnie, a przy tym niejednoznacznych - musicie poznać "Zbawcę". "Zbawcę", który zaprowadzi Was w najmroczniejsze zakamarki ludzkiej duszy. Przerazi. Nie zostawi nic. Tylko smutek i krew.
Ta książka to petarda.

➡️Zaczyna się od bardzo mocnego uderzenia. Szkoła, nastolatki, pistolet, masakra. Są ofiary. Są trupy. Zbawca pragnie sprawiedliwości.
➡️Jestem ojcem nastolatki. Zapewne wyobrażacie sobie, jak mocno poruszyła mnie scena opisana w samym wstępie. Scena mocna, scena ostra. A potem było już ty...

Rozwiń

Zwiń

➡️Ta książka to baśń. I tak też powinniście do niej podchodzić. Oczywiście baśń dla dorosłych (choć nie tylko). Z niezwykłym klimatem słowiańskich legend. Ze świetnymi bohaterkami, jak żywcem wyjętymi właśnie z legendy. Z pięknem przyrody, magią i starymi opowieściami. Po prostu baśń.
➡️Rozalia i Liliana, dwie całkowicie różne siostry. Dwie przyjaciółki. Dwie strony tej samej monety. To właśnie one i ich charaktery niejako nadają ton tej powieści. To właśnie one zawiązują wątek, wokół którego snuje się niespiesznie, klimatycznie i nastrojowo ta historia. To właśnie one są... Kim są? Co robią? Dokąd zmierzają?
➡️Czary i magia. Wiedźmy i strzygi. To jakby skok w głęboką wodę naszych dziecinnych fantazji, bajkowych zaklęć i niezwykłych stworów. A wszystko to doprawione lekką grozą i odwieczną tajemnicą.
"Machnęła ręką i wszystko się odmieniło. Kominek, przy którym siedziała zmienił się w węglowy piec kuchenny, wielki kociołek wiszący nad nim w kolorowy gliniany garnek, a stary powyginany stołek w krzesło."
Mówiłem Wam, baśń 🙂
➡️Kocham baśnie, czytałem ich mnóstwo jako dziecko, potem czytałem swojemu dziecku. A teraz, ostatnio, zaczynam je czytać dla siebie, już jako człowiek stary. I dalej je uwielbiam. Dziecinnieję? Być może, nie wiem. Ale nadal sprawia mi to wielką radość. Dlatego między innymi zgodziłem się objąć tę książkę patronatem. Bo zapadłem się w niej, jak w leśnych ostępach, zanurzyłem, jak w toni skrytego jeziora. Spotkałem postaci, o których zapomniałem lata temu.
➡️Zakrzywienie czasoprzestrzeni? Inna rzeczywistość? Drzwi do innego świata? Czy można wrócić? Jak tu trafić? Jak trafić potem do domu? Czy może... to jest nasz dom? W jakim dziwnym świecie możecie się znaleźć dzięki tej powieści. W świecie guślarzy, rusałek, a nawet Baby Jagi. Wiedźmy, która potrafi w jednej sekundzie odmienić rzeczywistość.
➡️"Jesteś znakiem, że coś się zmieni, że twoje przybycie nie pozostanie bez echa… Mam wrażenie, że twoje przybycie obudziło zło."
Pojawienie się sióstr zmienia ten dziwny, baśniowy świat. Pojawia się ukryta od wieków groza. Pojawiają się zmiany, które są brzemienne w skutki. Potwory podnoszą swoje ohydne łby. Budzą się demony. Baśń staje się groźna, choć nadal piękna.
➡️Czy siostrzana (i nie tylko) miłość przezwycięży koszmar? Czy można zniszczyć starodawne zło? Czy dobro i przyjaźń są w stanie pokonać mrok i ciemność? Strach i zagrożenie stają się obecne i realne. Opisy krążącej grozy są plastyczne i potrafią przerazić. Czerwone ślepia w ciemności, ślady pazurów na ścianie. Nagła burza i ciemność. O tak! To lubię.
"Rozalia krzyknęła przerażona i odwróciła wzrok, nie mogąc patrzeć na rozdarte ciało, z którego wylewały się wszystkie wnętrzności."
➡️Czy możliwe jest istnienie dwóch całkowicie różnych światów? Świata, który dobrze poznaliśmy i tego, który znamy tylko z baśni? Więcej, czy możliwe jest ich wzajemne przenikanie się i uzupełnianie? Chcecie się o tym przekonać? Chcecie zobaczyć, czym jest legenda, jaka jest jej moc i potęga? Zapraszam! Ta historia świetnie się rozwija, wprowadza stopniowo kolejne elementy i postaci. Nawet chwilę nie będziecie się nudzić.
➡️"To, co się tu dzieje jest prawdziwe, choć może się wydawać, że to jakaś bajka czy legenda."
Pasjonaci baśni i legend będą zachwyceni. Czytelnicy z duszą dziecka zakochają się w tej powieści. Wystarczy mieć otwartą głowę i ta historia porwie Was bez reszty. Niesamowite stworzenia, postacie i demony należące do kanonu słowiańskich podań, w to wszystko rzucone siostry, które pozornie są swoim całkowitym przeciwieństwem. Rewelacyjna rozrywka, niesamowita przygoda, ale też i chwile zadumy. Zadumy nad ludzkim losem, nad losem natury, nad ścieżką, którą kroczy ludzkość.
➡️ "– Pamiętaj, że to świat legend, nie nasz, nie ten, który znasz."
Do tego świata legend zaprasza Was Autorka w swojej "Legendzie". Do tego świata zapraszam Was serdecznie i ja. I życzę Wam wielu wzruszeń i zaskoczeń, które i mnie nie ominęły.

➡️Ta książka to baśń. I tak też powinniście do niej podchodzić. Oczywiście baśń dla dorosłych (choć nie tylko). Z niezwykłym klimatem słowiańskich legend. Ze świetnymi bohaterkami, jak żywcem wyjętymi właśnie z legendy. Z pięknem przyrody, magią i starymi opowieściami. Po prostu baśń.
➡️R...

Rozwiń

Zwiń

Moi Drodzy
➡️Czekałem bardzo na rozpoczęcie serii ASTROGATORZY od IX-tki. Bardzo, bardzo. Niczego tak nie kocham, jak klasyki, czy to grozy czy fantastyki. A tutaj IX-tka zapowiadała prawdziwe perły. Perły z lamusa. Czy dotrzymała słowa? No jasne, że dotrzymała, bo Krzysiek to najbardziej słowny wydawca, jakiego znam. Ok, to skoro to już ustaliliśmy - kilka słów o książce 😁
➡️Przede wszystkim to, co kocham - klimat retro! Przepiękny język, elegancki, ozdobny, niezwykły, czuję, jakbym wnikał w dawno minioną epokę! Powieść wydana w 1929 roku i to się czuje w każdej literce, w każdym zdaniu, w każdej metaforze! Bez mała jakbym czytał Wellsa albo "Świat zaginiony" Conan Doyle'a. To po prostu wspaniałe!
➡️Wytworzenie kilograma złota kosztuje dolara? Och, jak ja uwielbiam takie utopie. Jak ja szanuję takie naiwności, które wbrew temu, czym się wydają, pozwalają nam na uświadomienie sobie pewnych istotnych społecznie spraw. A jakich? Że człowiek to istota słaba i uzależniona. Że geniusz nie zawsze może wcielić w życie swoje genialne projekty. Że wszystko jest bardziej skomplikowane, niż to się wydaje na pierwszy rzut oka. A sprawa ze złotem to nic, to zaledwie mimochodem rzucone hasło w tej powieści. Kocham starą, dobrą fantastykę właśnie za to, że ma coś do przekazania, że ma jakąś misję, poza zwykłą rozrywką i blichtrem efektów specjalnych, co ma miejsce niestety obecnie w większości przypadków. "Telewizor Orkisza" jest idealnym przykładem tego, czym powinna być fantastyka naukowa. I tego, czym obecnie nie jest.
➡️"Trzej uczeni amerykańscy wynaleźli sposób rozkładania atomów na elektrony." A zatem tak. Energia drzemiąca w atomie. Widzenie i odczuwanie na dowolną odległość. Podróże międzyplanetarne. Czyżby to książka Verne'a?! O rany, jakież to jest piękne. Jakie to jest stare, jakie delikatne, z jakim sznytem klasyki. Jakaż to szkoda, że Polacy tak piszący nie znaleźli się w panteonie największych sław klasycznej fantastyki. Czytałem z rozdziawioną japą i wołałem o więcej. I już nie mogę się doczekać na kolejne perły "Astrogatorów"!
➡️Idee tu przedstawiane w dzisiejszych czasach w części stały się rzeczywistością. Na czym opierał swoje pomysły Autor? Skąd miał takie właśnie dane, które pozwalały mu wysnuć tak nieprawdopodobne, a jednak, jak się okazuje bliskie prawdy pomysły? To jest po prostu cudowne! Wgłębiać się w te dawne, zdawać by się mogło nieprawdopodobne rojenia, wiedząc to, co już teraz wiemy i widzimy.
➡️"Bogactwo nie jest i nie powinno być wszystkim dla człowieka."
Co osobiście bardzo doceniam w prawdziwej fantastyce - to, że przemyca ona w swoich treściach pewne uniwersalne prawdy moralne, które, chociaż powszechnie znane, rzadko są stosowane i wcielane w życie. Kiedy pojawiają się wplecione hasła patriotyzmu, dobra ludzkości, wspólnego dobra, szacunku do człowieka i wiele, wiele innych - wiem wtedy, że na pewno mój wybór lektury, powiem więcej - gatunku był wyborem dobrym. Nie szkodzi wcale, że niektóre ze stwierdzeń są naiwne, ba, nawet utopijne - mimo tego poruszają w czytelniku właściwą strunę duszy i być może dzięki temu sprawią, że ktoś albo coś dobrego uczyni albo po prostu stanie się lepszym człowiekiem. Tak, wiem, to naiwne. Cóż, pozwólcie mi pozostać naiwnym.
➡️Nie dziwne jest, że przez lata książka ta pogrążona była w zapomnieniu. Wszak hasła, które się w niej pojawiają, humanistyczne idee i słowa o zagrożeniu ze wschodu bez wątpienia nie nadawały się do proklamowania w komunistycznej na wskroś Polsce. Ten czas minął. I teraz jest IX-tka, której zawdzięczamy możliwość zapoznania się z tym retro arcydziełem fantastyki.
"Wyjątkowe bowiem jest położenie Polski w Europie: od wschodu grozi nam ciągle zalew Eurazji, dyszącej żądzą pożogi rewolucyjnej, od zachodu zaś groźna Mitropa, spragniona odwetu, zazdrosnym okiem patrzy na rozkwit i potęgę Polski."
➡️Rzadkością jest obecnie, w literaturze współczesnej tak nieskrępowane mówienie o miłości do Ojczyzny, jakby to była rzecz wstydliwa, przebrzmiała i zbyteczna czy nawet zaściankowa. Cóż, każdy ma prawo do własnych na tę sprawę zapatrywań, jednak moje są bardzo zbieżne z tym, co miałem okazję przeczytać w "Telewizorze Orkisza" i tym bardziej ta powieść przypadła mi do gustu.
➡️Czyż nie byłoby wspaniałe móc skierować swój wzrok w dowolny punkt na Ziemi a nawet we wszechświecie? Jakie to daje możliwości! Ile dobrego można zrobić i oczywiście jaką potęgą można się stać, posiadając taki wynalazek. Nic dziwnego zatem, że w pewnym momencie historia ta staje się historią szpiegowską, chwilami politycznym thrillerem, co tylko dodaje jej rysu. Jest przy tym cokolwiek naiwna, ale tą uroczą naiwnością klasycznej fantastyki, która zawsze mnie rozczula.
➡️Moi Drodzy, Wydawnictwo IX po raz kolejny wydało książkę, która jest w całości niezwykła. Porusza się w rejonach, które kocham, używa języka, który uwielbiam, w klimacie, za którym przepadam. Promuje pewne wartości, które i dla mnie są istotne. A to wszystko w afmosferze świetnej, polskiej retro fantastyki i w znakomitej oprawie!
UZJ (Uncelkowy Znak Jakości) w pełni zasłużony 😊

Moi Drodzy
➡️Czekałem bardzo na rozpoczęcie serii ASTROGATORZY od IX-tki. Bardzo, bardzo. Niczego tak nie kocham, jak klasyki, czy to grozy czy fantastyki. A tutaj IX-tka zapowiadała prawdziwe perły. Perły z lamusa. Czy dotrzymała słowa? No jasne, że dotrzymała, bo Krzysiek to najbardziej ...

Rozwiń

Zwiń

➡️Pierwsze, co od razu mogę powiedzieć - w powodzi wielu beznadziejnie brzmiących tytułów ten tytuł po prostu się wyróżnia. Sugeruje nostalgię, sugeruje wspomnienia, sugeruje coś smutnego i jednocześnie pięknego. Czy tak właśnie się okazało?
➡️Już wstęp powiedział mi, że się nie myliłem. Wystarczyły trzy strony, żebym całkowicie odleciał. Dzięki pięknu zawartemu w tych strofach. Dzięki metaforom smutnym i gorzkim. Dzięki porównaniom wyrywającym z piersi westchnienie. Język tej powieści jest jej ornamentem. Zdobi ją, czyni unikatową, wzrusza. Tego właśnie oczekiwałem.
➡️"To nie upływający czas wysysał z nich życie, lecz świadomość, że stali się niepotrzebni."
Cóż, nie chcę Was rozczarować, ale ta książka jest o ludziach. Może myśleliście, że to kamienica będzie głównym bohaterem? Przyznajcie się. I w sumie mielibyście rację. Bo kamienica to nie tylko cegły, okna i dach. Kamienicę tworzą ludzie, którzy w niej mieszkają. Tak jak każdy, absolutnie każdy dom tworzą jego mieszkańcy. I wiem, że to banał. Tylko że Anna potrafi taki banał wyrazić w takich słowach, że moje serce mięknie, a moja dusza się otwiera. I zaczynam wreszcie w tym banale dostrzegać istotę prawdy. Tylko że to jest Ania. Ona to potrafi. Dlatego ja Wam tu wprost napiszę - nie czytajcie tej książki, jeśli nie chcecie się wzruszyć. A jeśli chcecie - nawet nie zauważycie, kiedy Wam łzy popłyną. Tam w środku.
➡️Każda ściana ma do opowiedzenia własną, niepowtarzalną historię. Każdy pyłek kurzu coś tu znaczy. Każdy odłamek futryny przeradza się w czyjąś tragedię. Nic nie jest zbyteczne. Wiecie, co najbardziej podziwiam w książkach Anny? Niezwykłą wrażliwość. Wrażliwość na człowieka, na jego smutki i radości, na ból utraty, na gorzki smak przemijania. Dlatego tak bardzo te książki cenię. Dlatego uważam, że Ania jest ewenementem na naszym rynku literackim. Jest zjawiskiem, które trzeba cenić, które trzeba szanować i które, przede wszystkim, trzeba czytać.
➡️Żadne inne słowo tak bardzo mi nie pasuje do tej powieści Ani (i nie tylko do tej) jak nostalgia. Jak tęsknota za czasem dawno minionym. Jak pragnienie przywołania chwil, które minęły. Chwil, które z perspektywy czasu wydają się ważne, wydają się istotne, chociaż może kiedyś wcale takie istotne nie były. Teraźniejszość zmienia całkowicie nasze spojrzenie na przeszłość. Dochodzi do przewartościowania zjawisk, do zmiany punktu widzenia. Co było zwykłe - staje się niezwykłe. Co było tragedią - staje się ledwo muśnięciem wiatru na rozgrzanej twarzy. Ale wszystko to, każda jedna chwila - stanowią całość, która nas tworzy. Która czyni nas takimi, jakimi jesteśmy dziś, teraz, w tej chwili. A wszystkie te chwile zebrane są w jednej kamienicy. Która trwa i która jest symbolem. Symbolem naszej jaźni, naszego bagażu wspomnień, naszej, takiej czy innej - przeszłości. Naszej osobowości.
➡️Każda historia opowiedziana przez ściany kamienicy mogłaby być własną powieścią. Każde słowo, które tu pada mogłoby być zdaniem, a każde zdanie - akapitem. Język, którym się posługuje Autorka nie pierwszy raz wprawia mnie w drżenie i oczekiwanie. Co kryje się za następnymi drzwiami? Co kryje się za kolejną wizytówką, teraz już wyblakłą i wypłowiałą, a kiedyś szykowną i elegancką. Czy tym właśnie jesteśmy? Wizytówkami na drzwiach, błyszczącymi krótki czas, a później powoli pokrywającymi się kurzem i zapomnieniem?
Kto o nas pamięta? Jeden dobry człowiek, który w swej codziennej szlachetności, niewymuszonej, płynącej z serca - potrafi spojrzeć na nas innym okiem? Podczas gdy reszta widzi tylko ruinę tego, co było, zaledwie zarys, przykurzony i zamglony, niewyraźny kształt dawnej świetności?
➡️Starość stoi za progiem i wyciąga swoje powyginane ręce. Wspomnienia są naszym chlebem powszednim. Radość małych dzieci, miłość żony czy męża odbijają się w powybijanych szybach okien. Wystarczy spojrzeć pod innym kątem, a staną się zupełnie czym innym - płaczem niemowlęcia, sznurem wisielca, morderstwem w afekcie. Starość rządzi się swoimi prawami. I jedno tylko jest w niej piękne - nostalgia. Coraz ostrzejsze wspomnienia, coraz lepiej widoczne szczegóły, które kiedyś, dziesiątki lat temu nam umknęły jako nieistotne i nieważne. A teraz okazują się kluczem. Kluczem, który pozwala nam wejść do kamienicy naszego życia.
"Jednak każda ze ścian, które dotykałem, pamiętała płacz Wiśniewskiej, gdy w snach nawiedzały ją wspomnienia, a jedno szczególnie."
Tak właśnie opowiada kamienica, a każde wspomnienie jest tym jedynym, najważniejszym, chociaż wcale niekoniecznie chcianym. Bo tak to już jest ze wspomnieniami, że pamiętamy nie tylko te przyjemne, choćbyśmy nie wiem jak starali się te złe z pamięci wypierać.
"To na pewno nie oni".
➡️Delikatne muśnięcia niesamowitości, kryjące się w podmuchach wiatru, skrzypnięciach zardzewiałych zawiasów, dotknięciach chłodu na karku.
"Nie było duszno, choć coś go otaczało z każdej strony i gniotło aż do tępego bólu kości, przypominającego ten, gdy się przemarznie."
Zapach wyczuwalnej obecności dawno zmarłych, objawiającej się nagłym zimnem w upalne lato, szeptami za plecami ("Niech was ciemność pochłonie.") - te świetne wkomponowane w całość mroczne detale tworzą niezwykły klimat, który czyni tę powieść bardzo doznaniową, niezwykle sensualną.
Powieść doznaniową tak bardzo, jak wyprawa Kryspina i Kordiana do piwnicy, która podniosła mi wszystkie włosy na karku i kazała wstrzymać oddech. To właśnie groza, która zawsze mnie uwodzi i wciska się prosto w serce, zupełnie niespodziewanie i cicho, łapie za krtań i nie chce puścić. Żywy strach. Niematerialna groza wpływająca na materię.
"Ale to nie byli oni, ale wciąż oni. Jakby coś ich wołało."
Niektórzy pisarze grozę mają we krwi. Anna tak właśnie ma. Niektórzy potrafią to jeszcze przelać na papier. Anna to potrafi.
➡️"Doceniliby ją, gdyby umarła - myślała czasem, ale bała się, że to kłamstwo."
Czemu tak często jest za późno? Czemu nie umiemy kochać innych, gdy są tuż obok? Czemu kochamy ich dopiero, gdy stają się wspomnieniem, coraz bardziej niewyraźnym z upływem czasu, a jednak ciągle kurczowo trzymającym się naszych myśli. Wyidealizowanym. Wiecznie obecnym, jak ta melodia, która od rana potrafi wejść do głowy i zmusza nas do wystukiwania rytmu w autobusie, w pracy, w domu, nieświadomie, aż do bólu nerwów. Czy to wspomnienia mają nam nadawać rytm życia? Czy to minione, co nie chce odejść ma być najważniejsze?
➡️"Kroczysz w ciemność, synu."
I to też widziała kamienica. Ciemność. Ludzką podłość. Rosnącą nienawiść. Okrucieństwo. Złość. I cierpliwie wchłaniała wszystko w swoje ściany. Przyjmowała w siebie, jak obiektywny kronikarz. Żeby kiedyś, po latach opowiedzieć. Wtedy, kiedy już kto miał umrzeć - umarł, kto miał się powiesić - wisiał, a kto miał żyć - wyjechał.
➡️I tylko Ania w takie właśnie strofy potrafi jeszcze wpleść humor, błyski takiego humoru, że ja naprawdę śmiałem się, głośno i serdecznie, chociaż ani przez chwilę nie przypuszczałem, że przy tej lekturze śmiać się będę. To jest, proszę Państwa klasa i maestria.
➡️A łzy Wiśniewskiej wsiąkają w poręcze schodów. A wymioty Kazika wrastają w popękane podłogi kamienicy. A dym z papierosów Ciesiółki płynie i płynie i czyni go świadkiem tylu żyć. I jeszcze "dwoje ludzi, których samotności wypełniały cały pokój, przenikały przez ściany, owijały się wzajemnie jak wstęgi, lecz nigdy nie plątały, nie zespalały się ze sobą..."
A kamienica obserwuje i zapamiętuje. Mijają lata. Tłuste i chude, pełne śmiechu (rzadziej) i melancholii (znacznie częściej). Kiedyś ktoś napisze o tym wszystkim książkę. Świetną książkę. O ludziach, o życiu, o przemijaniu, o codzienności. O mroku. I ktoś się nią zachwyci. Niejedna osoba. Tą codziennością, tak inną od naszej, a jednak taką samą.
➡️Każda z opowieści, do których dostaniecie się po zbutwiałych schodach chwyci Was za serce. Każda będzie inna, ale na wskroś prawdziwa. Każda pokaże Wam świat, który chociaż przeminął - dalej trwa. Czyż to właśnie nie jest wieczność? Przemijanie jest ułudą, a trwanie prawdą najprawdziwszą. Każdy ma taką kamienicę. I każdy ma takie schody. Które, mimo że zbutwiałe - nadal, coraz częściej, im jesteśmy starsi - są używane. Dlaczego tak jest? Nikt nie chce odchodzić. Tak do końca. Chcemy, żeby został po nas ślad, wspomnienie, czy to w sercach bliskich, czy nawet wrogów. A jeśli ten ślad zostanie - wtedy możemy powiedzieć - ja żyłem! Ja tutaj trwałem! Miałem swoje życie, swój czas, tak jak ty masz teraz swój. Mój czas przeminął, jako i twój przeminie. Ale "non omnis moriar". Zawsze pozostaniesz gdzieś tam, czy to w sercu drugiego człowieka, czy to w murach kamienicy, a może jeszcze gdzieś indziej. Choćby w książkach. Ja wiem na pewno, że "Po zbutwiałych schodach" zostanie ze mną już na zawsze. I tak samo będzie z Wami. A moja ocena 10/10 i UZJ (Uncelkowy Znak Jakości). Dziękuję Aniu!

➡️Pierwsze, co od razu mogę powiedzieć - w powodzi wielu beznadziejnie brzmiących tytułów ten tytuł po prostu się wyróżnia. Sugeruje nostalgię, sugeruje wspomnienia, sugeruje coś smutnego i jednocześnie pięknego. Czy tak właśnie się okazało?
➡️Już wstęp powiedział mi, że się nie myliłem. W...

Rozwiń

Zwiń

"Kiedy myślę o połowie lat 80, stają mi przed oczami tanie narkotyki i kapele, których zdecydowanie nie spodziewałem się słyszeć do końca swoich dni. Ich wielkie tapiry i głośne klawisze. Automaty perkusyjne. Depeche Mode, Duran Duran... Muzyka do wciągania koksu i składania pustych obietnic."
➡️Moi Drodzy, Ed i Sean nadal w formie! To jedno z najlepszych komiksowych otwarć, jakie czytałem.
"1985 to był kiepski rok."
"Crack zmiatał wszystko na swojej drodze."
"Tymczasem grube ryby - producenci, gwiazdy filmowe, dupki z Wall Street... Wszyscy ważniacy wciągali kreski w restauracyjnych kiblach Hollywoodu i Beverly Hills."
Ethan Reckless wplątuje się w kolejną mroczną historię.
"Gdybyś nie skopał sprawy, dawno byłoby po nim."
➡️Reckless zbiera po pysku, oddaje co może z nawiązką. I dalej jest człowiekiem od wyciągania innych z kłopotów. I wpadania w nie na każdym kroku.
"Z jakiegoś powodu to zawsze musieli być skinheadzi."
I chociaż ma twardy łeb i jest wytrzymały, to niejeden raz krew tryska strumieniami. Po obu stronach.
"Dobra, bierzmy się za tego skurwiela."
➡️Poza tym, że jest krwawo i dosadnie, jest też obyczajowo i jak zwykle u Eda - nostalgicznie. Wspomnienia są osią tej historii.
"Programy, które oglądałem z tatą, kiedy byłem mały. Zanim świat się spierdolił i nas poróżnił."
Podły świat. Podli ludzie. Ludzie zagubieni, którzy szukają i nie znajdują.
➡️Wiecie co tu jest zajebiste? To, jak Brubaker opisuje krok po kroku proces. Skojarzenie, myśl, wspomnienie. To, co się dzieje w głowie głównego bohatera. To duża część komiksu i to jego siła. Petarda!
➡️Rysunki bez zmian - lekko niestaranna kreska, bez nadmiaru jaskrawości, plamy krwi nadają wyrazu kadrom. Ponuro, ale i tak jakoś duchowo. W sensie uduchowienia. Cudo.
Kończąc - tom drugi trzyma poziom i nadal jest świetnie i tak jak lubię. Chyba nawet lepiej. Bardzo noir. Moja ocena 9/10 i K-UZJ (Komiksowy Uncelkowy Znak Jakości). Ogień!
PS. Dałbym głowę, że widziałem kiedyś film na podstawie tej historii. I był mroczny jak noc.

"Kiedy myślę o połowie lat 80, stają mi przed oczami tanie narkotyki i kapele, których zdecydowanie nie spodziewałem się słyszeć do końca swoich dni. Ich wielkie tapiry i głośne klawisze. Automaty perkusyjne. Depeche Mode, Duran Duran... Muzyka do wciągania koksu i składania pustych obietn...

Rozwiń

Zwiń

➡️Malutka wyspa. Kilkoro ludzi, absolutnie się od siebie różniących. Zamknięte środowisko, odcięte od świata. Tajemnica. Sztorm. Niebezpieczeństwo. Ekscentryczny miliarder. Morderstwo. Jestem zachwycony. Dlaczego? Dlatego, że kocham tajemnice, zamknięte środowiska i zróżnicowanych bohaterów. A jeśli jeszcze Gosia doprawia to wszystko swoim eleganckim humorem i przednim językiem - wtedy to jest petarda.
➡️Moi Drodzy, Małgorzata Starosta potrafi, operując znakomicie językiem, świetnie dopasowanym do postaci, miejsc i okoliczności - stworzyć klimat, dzięki któremu nawet osoby z lichą wyobraźnią odczują urok i grozę miejsca, które autorka opisuje. Na tym polega właśnie dar, którego nie da się, w mojej opinii, wykształcić udziałem w dziesiątkach kursów pisarskich. Albo się to ma, albo nie, kropka. Albo jest się rzemieślnikiem, albo artystą. Małgorzata jest artystką w swoim fachu (cytując klasyka).
➡️I teraz absolutna perła, która tu się pojawiła - parafazja. Ja po prostu zaniemówiłem, jak to jest świetnie napisane i ile dodaje kolorytu tej powieści. O RANY! Gosiu, to był genialny pomysł i do teraz płaczę ze śmiechu, jak sobie przypomnę "dziesięć niepokalań" i inne lapsusy językowe 🙈😅
Ale cóż, Gosia to Gosia i taki pomysł, nie, stop, TAKI pomysł to dla mnie żadna "niespotykanka" 😂
➡️Zatem żeby nadmiernie nie przeciągać - intryga iście makiaweliczna, rozegrana w absolutnie ponurej i zimnej scenerii szetlandzkiej wyspy - czytając miałem ochotę wyciągnąć ręce do ognia, żeby je cokolwiek ogrzać, gdyż tak plastycznie Autorka przedstawiła warunki meteorologiczne. No końmi by mnie tam nikt nie zaciągnął 🤭 Ale w cieplutkiej Wielkanocy taka wigilijna zimnica zadziałała ożywczo i pobudzająco (specjalnie przy gimnastyce parafazyjnej 🙈) i znakomicie wpłynęła na przyspieszenie procesów trawiennych mojego zbolałego z przejedzenia brzucha 🙈.
➡️Różnorodność bohaterów to u Małgorzaty standard, zatem obfitością postaci nie zdziwiłem się ani trochę, jednak tutaj każda z osób ma swoją własną historię, która zaprowadziła jego/ją właśnie w to zapomniane przez Boga miejsce. I tak to właśnie po raz kolejny możemy się przekonać, że los potrafi być jeszcze bardziej złośliwy, niż autorka dla stworzonych przez siebie postaci, które wszak kocha, co jednak nie przeszkadza jej wrzucać je na głęboką wodę (ba, sztorm) podejrzeń, zagrożeń i niebezpieczeństw.
➡️Należy coś wyraźnie zaznaczyć - pod pozornie klasyczną kryminalną zagadką Autorka ukryła elegancko mocne liźnięcia strachu i niepokoju (scena z otwieraniem krakersów sztos), które co jakiś czas dyskretnie Was ukłują, przypominając, że nie jest to zwykła, beztroska historyjka. Takie właśnie akcenty o poważnym brzmieniu, zaskakujące swoją wymową stanowią o klasie tej powieści.
➡️Ruccola za swoje teksty był moim numero uno, ale inspektor Sarah, tudzież teściowa Andrea deptały mu po piętach. A chociaż początkowo Boyd wzbudzał we mnie mieszane uczucia, to spodziewałem się, że Autorka może to zmienić w każdej chwili. Czy z Wami też tak było, to już się przekonacie osobiście. W każdym razie - dzięki, ośmielę się twierdzić, kunsztowi Autorki w konstruowaniu postaci i zagadek - czytało mi się świetnie 👌
➡️Oczywiste są tutaj mrugnięcia okiem do klasyki kryminału, czego zresztą nikt nie ukrywa i właśnie także to mi się podoba, gdyż wyłuskanie tego, co najlepsze z klasyki i doprawienie własnymi, oryginalnymi pomysłami, a co najważniejsze - klasowym humorem uważam za znakomite podejście.
➡️Muszę jeszcze słowo na temat wątku kryminalnego - oczywiście zgłupiałem od samego początku i wytypowałem wszystkich, tylko nie tego/tą co trzeba. I to Twoja wina, Gosiu, bo, jak od dawna nie bawię się w typowanie złoczyńców, tak tym razem się skusiłem i ponownie muszę uznać się za pokonanego, a na dodatek za osła. Ale o tym to już wiem od żony 😅
➡️Finał absolutnie genialny, godny spaczonego umysłu Moriarty'ego. Cudo! Chociaż szlag mnie trafił przy okazji 🤭
➡️Gdyby nie fakt, że niektóre fragmenty (parafazja!) czytałem po kilka razy 🤭, zapewne skończyłbym tę powieść jednego dnia. Tak zajęło mi to dni dwa i to były dwa znakomicie spędzone z lekturą dni. Bardzo, ale to bardzo Wam polecam "Zagadkę", która, jak śmiem twierdzić spodoba się 90% z Was, a pozostałe 10% się do tego nie przyzna 🤭

➡️Malutka wyspa. Kilkoro ludzi, absolutnie się od siebie różniących. Zamknięte środowisko, odcięte od świata. Tajemnica. Sztorm. Niebezpieczeństwo. Ekscentryczny miliarder. Morderstwo. Jestem zachwycony. Dlaczego? Dlatego, że kocham tajemnice, zamknięte środowiska i zróżnicowanych bohateró...

Rozwiń

Zwiń