Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść "Czerwone jezioro" zdobyła kilka literackich nagród. Jednak wśród części czytelników zaczęły pojawiać się opinie, że książka jest przereklamowana. W moim odczuciu historia, jak na gatunek kryminału, thrillera, w który się wpisuje, rozwija się zbyt wolno, a tempa nabiera dopiero od połowy. Przyjemność z czytania odbierają zbyt rozbudowane opisy, które powodują, że książka jest opasła. Tyle z minusów. Cała reszta to już same atuty.

Akcja książki rozgrywa się w Bor­nem Su­li­no­wie, na dwóch płaszczyznach czasowych. Jedną z nich są wydarzenia z mieszczącego się tam w końcu lat osiemdziesiątych radzieckiego garnizonu. To wtedy rozegrały się wydarzenia, które odbijają się szerokim echem w teraźniejszości. W wir wydarzeń zostaje wciągnięty fotoreporter wojenny Kuba Krall. Mężczyzna przyjmuje zlecenie zrobienia zdjęć na weselu rosyjskiego oligarchy, Borysa Morozowa. Te kończy się znalezieniem zwłok ochroniarza. Tropy prowadzą podkomisarz Ingę Rojczyk do zbrodni, które przed laty miały miejsce w radzieckim garnizonie.

Intryga powieści jest wielowątkowa i skomplikowana. Szeroko rozbudowana warstwa społeczna ukazuje polsko-radzieckie relacje sprzed lat. Autorka w ciekawy sposób przybliżyła historię opuszczonych i na nowo zasiedlonych miejscowości. Bohaterowie zostali stworzeni precyzyjnie. Mają słabości, z którymi próbują walczyć lub po prostu je akceptują, obracając w wewnętrzną siłę.

Lubię zawiłe historie. Ta, choć przyćmiona opisami, w ogólnym rozrachunku podobała mi się.

Powieść "Czerwone jezioro" zdobyła kilka literackich nagród. Jednak wśród części czytelników zaczęły pojawiać się opinie, że książka jest przereklamowana. W moim odczuciu historia, jak na gatunek kryminału, thrillera, w który się wpisuje, rozwija się zbyt wolno, a tempa nabiera dopiero od połowy. Przyjemność z czytania odbierają zbyt rozbudowane opisy, które powodują, że...

Jest to druga książka autorki, którą czytałam. Tym razem było lepiej, ale nadal nie do końca trafiła w mój czytelniczy gust. Historia wzbudziła zainteresowanie, ale była obarczona opisami i dialogami, które nic nie wnosiły. Było nierówno, czasem ciekawie, czasem nudno. Zakończenie zdało mi się niescalone, jakby autorka najpierw wymyśliła finał, a dopiero później dopisała wcześniejsze wydarzenia. Tytuł ciężko przypisać do fabuły.
Gatunkowo to też miszmasz. Książce najbliżej do powieści obyczajowej o tematyce okołomedycznej, z wątkiem kryminalnym i psychologicznym.

Jest to druga książka autorki, którą czytałam. Tym razem było lepiej, ale nadal nie do końca trafiła w mój czytelniczy gust. Historia wzbudziła zainteresowanie, ale była obarczona opisami i dialogami, które nic nie wnosiły. Było nierówno, czasem ciekawie, czasem nudno. Zakończenie zdało mi się niescalone, jakby autorka najpierw wymyśliła finał, a dopiero później dopisała...

Car­men Ro­dríguez pro­fi­lo­wa­nia kry­mi­na­listycz­nego nauczyła się w Ma­la­dze. Teraz dołącza do wy­dzia­łu kry­mi­nal­nego po­li­cji w Je­le­niej Gó­rze. W jaskini Czer­wona Jama w Szklar­skiej Po­rę­bie zostają znalezione zmaltretowane zwłoki kobiety. Carmen ma wspomóc zespół w znalezieniu sprawcy.

Przeczytałam większość książek spod pióra autorki. Ten thriller uważam, za jeden z lepszych, jeśli nie najlepszy. Rewelacyjnie poprowadzona intryga, w której tropy są dozowane w taki sposób, że napięcie sukcesywnie rośnie, nie pozwalając oderwać się od historii. Kreacja Carmen bardzo przypadła mi do gustu. Kobieta nie odpuszcza. Przenosi się z Hiszpanii, by uciec przed przeszłością... A może by ją odnaleźć?
Autorka dała poznać swoją lekką stylistykę już we wcześniejszych powieściach, która w tej tylko dopełniała efektu wow. Liczę, że historia Carmen Ro­dríguez będzie kontynuowana.

Car­men Ro­dríguez pro­fi­lo­wa­nia kry­mi­na­listycz­nego nauczyła się w Ma­la­dze. Teraz dołącza do wy­dzia­łu kry­mi­nal­nego po­li­cji w Je­le­niej Gó­rze. W jaskini Czer­wona Jama w Szklar­skiej Po­rę­bie zostają znalezione zmaltretowane zwłoki kobiety. Carmen ma wspomóc zespół w znalezieniu sprawcy.

Przeczytałam większość książek spod pióra autorki. Ten thriller...

Robyn Clay­mo­re dowiaduje się od śledczej z departamentu policji w San Fran­ci­sco, detektyw Vi­ca­rio, że zaginął jej były partner Julian Ri­chard­so­n. Choć Robyn do niedawna mieszkała z Julianem wcale nie cierpi z powodu zniknięcia mężczyzny. Wręcz przeciwnie, w głębi duszy życzy mu śmierci. W poukładaniu na nowo życia pomaga jej siostra i przyjaciel Cooper.

Fabuła nie miała zwrotnej prędkości, ale mnie wciągnęła. Tajemnice były odkrywane stopniowo, a całości dopełniała solidna kreacja bohaterów. Niestety finał popsuł te ogólne wrażenie. Zakończenie było tak naciągane, że nie mogłoby się wydarzyć. Nie rozumiem też zachowania siostry Robyn, ani ich końcowej relacji.

To pierwszy thriller psychologiczny autorki. Źle nie było, ale rozwiązanie intrygi mogła lepiej przemyśleć.

Robyn Clay­mo­re dowiaduje się od śledczej z departamentu policji w San Fran­ci­sco, detektyw Vi­ca­rio, że zaginął jej były partner Julian Ri­chard­so­n. Choć Robyn do niedawna mieszkała z Julianem wcale nie cierpi z powodu zniknięcia mężczyzny. Wręcz przeciwnie, w głębi duszy życzy mu śmierci. W poukładaniu na nowo życia pomaga jej siostra i przyjaciel Cooper.

Fabuła...

Do tej powieści zostałam nakłoniona przez koleżankę. Dzięki, Aga, było warto. Akcja książki umieszczona została w latach '90. Robaki wychodzące spod drewnianej boazerii są metaforą dla ohydnych tajemnic skrywanych przez bohaterów powieści. Wątek kryminalny mnie zaciekawił i wciągnął w wir przedstawianych wydarzeń. Intryga była dobrze przemyślana, ale całość psują opisy. W moim odczuciu są zbyt rozbudowane i jest ich za dużo.

Do tej powieści zostałam nakłoniona przez koleżankę. Dzięki, Aga, było warto. Akcja książki umieszczona została w latach '90. Robaki wychodzące spod drewnianej boazerii są metaforą dla ohydnych tajemnic skrywanych przez bohaterów powieści. Wątek kryminalny mnie zaciekawił i wciągnął w wir przedstawianych wydarzeń. Intryga była dobrze przemyślana, ale całość psują opisy. W...

Prokurator okręgowy Randal Korn oskarża w sprawach zagrożonych karą śmierci. I je wygrywa. Doprowadza do dehumanizacji oskarżonego, by przekonać ławę przysięgłych. Umiłowanie władzy powoduje u Korna poczucie bycia panem życia i śmierci. Zabija, korzystając z przywilejów swojego urzędu. Upaja się cierpieniem. "Jest królem cel śmierci.".
Andy Dubois zostaje oskarżony o zabicie swojej koleżanki z pracy. Eddie Flynn podejmuje się obrony młodego chłopaka w sprawie, w której Korn będzie się domagał kary śmierci.

"War­to­ści czło­wie­ka nie mie­rzy się licz­bą do­la­rów ze­bra­nych w skarb­cu. Liczą się zwło­ki po­ko­na­nych wro­gów, jakie po sobie zo­sta­wiasz. Tak wy­ce­niasz swoje życie. Kiedy po­wa­li­łeś na zie­mię wszyst­kich prze­ciw­ni­ków, a sam cią­gle je­steś na no­gach. Wtedy wiesz, kto jest naj­lep­szy"

W Stanach Zjednoczonych nadal orzeka się karę śmierci. Decyzję, czy się jej domagać pozostawia się w gestii prokuratorów okręgowych. Niektórzy żądają jej w każdej sytuacji, gdy karą za przewinienie może być stracenie winnego. Taka nadgorliwość czasem wystarczy do sforsowania kary śmierci. Autor stawia tezę, że nie wszyscy straceni muszą być winni.

"Adwokat diabła" został napisany sprawnym stylem, ale jednolitym. Zabrakło zrywów akcji, plot twistów i elementu zaskoczenia. W posłowiu autor przekazał:
"Dzię­ki, że czy­tasz moje książ­ki. Je­stem ci szcze­rze wdzięcz­ny. Mam na­dzie­ję, że naj­lep­sze z nich jesz­cze nie po­wsta­ły."
Tego będę się trzymać. Czekam na te "lepsze"...

Prokurator okręgowy Randal Korn oskarża w sprawach zagrożonych karą śmierci. I je wygrywa. Doprowadza do dehumanizacji oskarżonego, by przekonać ławę przysięgłych. Umiłowanie władzy powoduje u Korna poczucie bycia panem życia i śmierci. Zabija, korzystając z przywilejów swojego urzędu. Upaja się cierpieniem. "Jest królem cel śmierci.".
Andy Dubois zostaje oskarżony o...

Boszzz... Co za banał... To pierwsza przeczytana przeze mnie książka, która jest jedynie zlepkiem oklepanych frazesów. Historia płaska jak naleśnik. Miałam dać trzy gwiazdki za przyzwoitą stylistykę i brak absurdów. Niestety, w ostatnim akapicie autorce udało się zamieścić brednie. Przez całą powieść główna bohaterka czuła obrzydzenie do bliskości ze swoim mężem. Przykładowo:
"— Tę­sk­nię za tobą — za­mru­czał.
Po­ło­żył dło­nie na jej drob­nych pier­siach, jego piesz­czo­ty stały się od­waż­niej­sze. W tym mo­men­cie na­strój prysł jak bańka my­dla­na, nagle po­czu­ła zna­jo­my wstręt, znie­chę­ce­nie i iry­ta­cję. Skrzy­wi­ła się i ma­chi­nal­nie strzep­nę­ła na­tręt­ną dłoń ze swo­je­go ciała. Za­wrza­ło w niej, ale nie z po­żą­da­nia, tylko coraz sil­niej­sze­go obrzy­dze­nia."
A na ostatniej stronie:
"W nie­bie­skich oczach wi­dzia­ła zna­jo­my blask, ten sam, który na po­cząt­ku zna­jo­mo­ści za­wró­cił jej w gło­wie i który spra­wiał kie­dyś, że pło­nę­ła jak po­chod­nia."
A co się wydarzyło między "obrzydzeniem" a "płonięciem jak pochodnia"? Otóż bohaterka dowiedziała się, że mąż ją zdradził...

Nigdy więcej takich książek. Grafomania.

Boszzz... Co za banał... To pierwsza przeczytana przeze mnie książka, która jest jedynie zlepkiem oklepanych frazesów. Historia płaska jak naleśnik. Miałam dać trzy gwiazdki za przyzwoitą stylistykę i brak absurdów. Niestety, w ostatnim akapicie autorce udało się zamieścić brednie. Przez całą powieść główna bohaterka czuła obrzydzenie do bliskości ze swoim mężem....

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu "Marionetki". Przez większość książki fabuła nie bazowała na manipulacji, lecz na przemocy domowej, fizycznej i psychicznej. Jeśli już bohaterowie mieli być tytułowymi marionetkami, to pod kątem psychologicznym powinni być perfekcyjnie wykreowani. Natomiast mi nie udało się zrozumieć relacji Agnieszki z rodzicami, a szczególnie z ojcem. Finał ciekawy, ale możliwy do domyślenia.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu "Marionetki". Przez większość książki fabuła nie bazowała na manipulacji, lecz na przemocy domowej, fizycznej i psychicznej. Jeśli już bohaterowie mieli być tytułowymi marionetkami, to pod kątem psychologicznym powinni być perfekcyjnie wykreowani. Natomiast mi nie udało się zrozumieć relacji Agnieszki z rodzicami, a szczególnie z ojcem....

Ostatnimi czasy Bieszczady często są wybierane przez autorów na lokalizację akcji. Również Remigiusz Mróz uległ urokowi tegoż miejsca i umieścił w nim Wiktora Forsta. Po utracie najbliższej osoby komisarz opuszcza Zakopane i Kraków i zaszywa się w dziczy. W chacie staruszki oddaje się bez reszty rozpaczy, dążąc do autodestrukcji. Przyjmuje niezliczone dawki heroiny i wszystkiego, co popadnie. Będąc pod wpływem środków odurzających, ratuje dziewczynę od gwałtu. Dotkliwie bije napastnika, ale jego kompani nie są dłużni. Forst trafia do szpitala. Wkrótce w górach zostają znalezione zwłoki dziewczyny, którą Wiktor uratował. Na jej czole znajduje się wypalony tajemniczy symbol.

W tej części Forst powstaje jak Feniks z popiołów. Wiktor-alkoholik to dużo, ale Wiktor-heroinista to za dużo. A nie tylko heroina była jego problemem. Brał różne substancje (w tym pochodne fentanylu), a nawet się nie uzależnił... Nie miał też objawów odstawienia. Potrafił się skoncentrować i rozwiązywać zagadki. Hmm, całkiem niezła reklama.

W tej części dostajemy też nowego złoczyńcę, Wojciecha Malma vel. Gorgana. Postać ciekawa, wyróżniająca się zamiłowaniem do zagadek. Autor starał się go ukazać jako najgorszego z najgorszych, jednak Gjord Hansen zrobił na mnie bardziej piorunujące wrażenie.

Po skończonej lekturze miałam ogólne wrażenie przekoloryzowania. Niezrozumiałe były dla mnie miejsca spotkań. Forst miałby znacznie większe szanse w cywilizowanych warunkach, ale nie... musiał włazić na szlaki, szczyty i tam, jako solowy obrońca sprawiedliwości, mierzyć się z kilkoma przeciwnikami. A biedny Osica i lokalna policjantka Ewelina tylko za nim biegali od jednej dziczy do drugiej i ratowali z opresji.

Do tego byłam znużona melodramatami. Wszyscy mieli problemy natury egzystencjonalnej. Za dużo tego psychologicznego rozkładania na części pierwsze swojego istnienia, problemów zawodowych, osobistych, żałoby itp.

Sensacyjny finał ciągnął się przez wiele stron, tym samym napięcie też zostało rozciągnięte. Książka nie jest zła, ale bywało lepiej. Ode mnie oczko w dół za ćpanie Forsta, które dodatkowo nie niosło konsekwencji.

Ostatnimi czasy Bieszczady często są wybierane przez autorów na lokalizację akcji. Również Remigiusz Mróz uległ urokowi tegoż miejsca i umieścił w nim Wiktora Forsta. Po utracie najbliższej osoby komisarz opuszcza Zakopane i Kraków i zaszywa się w dziczy. W chacie staruszki oddaje się bez reszty rozpaczy, dążąc do autodestrukcji. Przyjmuje niezliczone dawki heroiny i...

"Cza­sem wy­god­niej jest my­śleć o sobie tak, jak byśmy chcie­li, a nie tak, jak po­win­ni­śmy. Nie je­ste­śmy szcze­rzy w dia­lo­gu z wła­snym su­mie­niem i zgry­wa­my przed sobą kogoś, kim nie je­ste­śmy. Za­kła­da­my maski, nawet gdy spo­glą­da­my w lu­stro."

Klaus Martin jest wykładowcą etyki. Poznajemy go, podczas jego przedstawienia, eksperymentu. Czytelnik nie do końca rozumie, co się właściwie wydarzyło. Scena jest oczywista, ale grę występujących aktorów można zrozumieć dopiero w finale. W kolejnych rozdziałach czytelnik zostaje przeniesiony do wydarzeń poprzedzających nietypowy wykład, do dnia, w którym Martin zostaje wyciągnięty z zajęć przez żonę Różę, a syn Eryk nie wykazuje symptomów choroby. Jeden spacer zmienia trajektorię ułożonego, szczęśliwego życia, które odtąd wkracza na kurs kolizyjny z moralnością.
Druga perspektywa ukazuje, nie tak idealne życie nadkomisarz policji, Poli Ordo. Chce się rozwieść z mężem, a nastoletnia córka wyprowadza ją z równowagi. Czytając o poczynaniach Diany, miałam ochotę własnoręcznie rozprawić się z gówniarą.

Max Czornyj chyba wszystkich swoich czytelników przyzwyczaił do mocnych, drastycznych, makabrycznych fabuł. Historii, w których czytelnik wsiąka w umysł kolejnego zwyrodnialca. Byłam pewna, że jestem w stanie rozpoznać budowę powieści, formę i styl autora. Autor wyprowadził mnie z błędu tą książką. Nic nie było jak w dotychczasowych thrillerach spod ręki pisarza. "Wszyscy jesteśmy mordercami" zbudowana jest z "odcinków", które dodatkowo dzielą się na rozdziały. Te nie kończą się tak widocznymi cliffhangerami. Jest to znacznie subtelniejsze, a rozdziały należące do Klausa Martina oraz Poli Ordo zazębiają się, a nie urywają. Autor nie ukazuje postaci jako oczywiście złych, czy dobrych. Mają w sobie oba pierwiastki, a to, co wydaje się brutalne, opiera się na indywidualnym poczuciu moralności.

"Tak na­praw­dę cała ludz­kość to jeden organizm zdol­ny do wszel­kich czy­nów. Dobro i zło to tylko su­biek­tyw­ne aksjomaty."

W posłowiu autor ujął dosłownie wszystko, o czym myślałam, żeby napisać w tej recenzji. Jedyną różnicą jest to, że ja szybko zorientowałam się, że nie potrzebuje on ani jed­ne­go opisu ma­ka­bry w klasycznym jej znaczeniu, by ukazać najbardziej przerażający obraz. Przerażający, bo kryjący się w mrocznych zakamarkach umysłu. Tytułem autor postawił tezę, którą na nieco ponad 300 stronach udowodnił. Pewnie zdecydowana większość, widząc tytuł, powie, że na pewno on mordercą nie jest. Każdemu, kto tak stwierdzi polecam przeczytać powieść i zweryfikować swoje przekonanie. Może się okazać, że śmierć nie jest niczym złym, a jedynie aktem łaski.

Zmieniam swoją opinię. Dotychczas uważałam, że autor najlepiej sprawdza się i jest niezrównany w tworzeniu klimatów grozy, bestialstwa, krwawych jatek. Tą książką udowodnił, że potrafi utrzymać poziom napięcia bez oczywistego motywu danse macabre.

"Cza­sem wy­god­niej jest my­śleć o sobie tak, jak byśmy chcie­li, a nie tak, jak po­win­ni­śmy. Nie je­ste­śmy szcze­rzy w dia­lo­gu z wła­snym su­mie­niem i zgry­wa­my przed sobą kogoś, kim nie je­ste­śmy. Za­kła­da­my maski, nawet gdy spo­glą­da­my w lu­stro."

Klaus Martin jest wykładowcą etyki. Poznajemy go, podczas jego przedstawienia, eksperymentu. Czytelnik nie do...

Ze wszystkich powieści autora, które czytałam, ta podobała mi się najmniej. Nie była tak porywająca, jak dotychczasowe. Dynamika była słaba, a melodramatyczne wywody wywołały zastój akcji. To, co było przysłowiowym gwoździem do trumny, to elementy wierzeń, które zalatywały klimatem fantasy. Legenda, diabeł Borowy, który przybiera materialną postać, Polana Krwi, jako arena dla demona oraz sekciarskiej grupy lokalnych aktywistów środowiskowych, których celem była ochrona puszczy gorzowskiej "Słudzy Lasu", to dla mnie bajkopisarstwo.

„A niech naj­więk­sza przedaw­nia się wina. Po­la­na Krwi nie za­po­mi­na. I gdy my­śli­my, że szczę­ście nam sprzy­ja. Po­la­na słu­gów ze­msty wzywa. Wzrok od­wra­ca­my na ból za­da­ny. Płacz lasu wciąż roz­ry­wa rany. Słu­dzy zaś pa­trzą i cze­ka­ją. Aż czuj­ność stra­cą ci, któ­rzy cier­pie­nie za­da­ją”.

Ze wszystkich powieści autora, które czytałam, ta podobała mi się najmniej. Nie była tak porywająca, jak dotychczasowe. Dynamika była słaba, a melodramatyczne wywody wywołały zastój akcji. To, co było przysłowiowym gwoździem do trumny, to elementy wierzeń, które zalatywały klimatem fantasy. Legenda, diabeł Borowy, który przybiera materialną postać, Polana Krwi, jako arena...

Czytałam dwie inne powieści autorki. Nie poczułam flow. Skuszona licznymi pozytywnymi opiniami innych czytelników postanowiłam dać jeszcze jedną szansę. Bez zmian. Nie zaiskrzyło.

"Oszukana" to powieść obyczajowa postawiona na kryminalnym fundamencie. Została jednak zakwalifikowana do gatunku thriller/sensacja/kryminał, a te oceniam przez pryzmat własnych wrażeń. Czy fabuła mnie zaciekawiła i wciągnęła? Czy potrafiła zbudować i utrzymać napięcie? Czy bohaterowie nie są płascy? I najważniejsze, czy potrafię rozszyfrować intrygę, czy to autor mnie przechytrzył? W przypadku tej powieści już sam tytuł jest spoilerem. O cóż innego może chodzić, jak nie o kobietę, która zostanie oszukana? Czytelnik już w progu dostaje wskazówkę, gdzie szukać sprawcy bałaganu. Jeśli chodzi o intrygę, w połowie książki domyśliłam się, o co chodzi. Autorka ukazywała wydarzenia w teraźniejszości, które przecinała retrospekcjami z roku 1978. Zrobiła to na tyle niezgrabnie, że zestawiła wskazówki jedna po drugiej. Wpadłam na rozwiązanie, biorąc pod uwagę pewien problem w relacji opisywanej pary z przeszłości i porównując to do obecnej sytuacji. Mój własny pomysł był tak kuriozalny, że doszłam do wniosku, że tak doświadczona autorka, nie mogła napisać takiej groteski. Mogła. Moje podejrzenia się potwierdziły. Jedna z postaci ma tak irracjonalną historię, że nie mogłaby wydarzyć się w prawdziwym życiu. Pewnych rzeczy nie da się udawać całe życie, by najbliżsi niczego się nie domyślili. Czy może da się być hetero, potem gejem, potem przejść operację zmiany płci (ta informacja padła z ust postaci, która niby zmieniła płeć, a z kolejnej wypowiedzi wynika, że nie zmieniła), potem być transwestytą, by na końcu powrócić do bycia hetero?

Teraz wrócę do początku. Akcja książki rozpoczyna się od propozycji Krystyny. Kobieta jest znaną pisarką, napisała dziesiątki romansów, ale na swoją ostatnią książkę wybrała kryminał. Namawia Milenę, swoją przyszłą synową, by pomogła jej w pisaniu. Początek oraz start współpracy nużył mnie jako czytelnika. Zawierał wiele nic nieznaczących opisów wykonywanych czynności, rozmów o kulinarnych potrawach, robienia herbatek i innych prozaicznych rzeczy. Na siłę wmawiałam sobie, dlaczego Milena zgodziła się podpisać umowę w przyszłą teściową. Krystyna była charyzmatyczna, wzbudzała respekt, peszyła młodą, nieopierzoną dziewczynę. Tyle że ta dziewczyna wcale nie była taka skromna i krystaliczna. Była cwaniarą, a taka by się nie dała tak łatwo nabrać na korzyści z tantiem. Sposób wypowiedzi dystyngowanej Krystyny był taki sam jak młodej Mileny. Dwie takie same postacie w jednej powieści nie jest zbyt kreatywne. Żeby być obiektywną, wspomnę, że gosposia Krysi, Bogusia, miała nadany inny charakter i wypowiadała się w różniący się sposób.

Wracając do elementów, które mają dla mnie znaczenie podczas czytania thrillerów czy kryminałów.
Czy fabuła mnie zaciekawiła i wciągnęła? - Nie. Najpierw nudziła, później była zbyt absurdalna.
Czy potrafiła zbudować i utrzymać napięcie? - Nie. Napięcia nie było. Nie zostało zbudowane, więc nie było czego utrzymywać.
Czy bohaterowie nie są płascy? - Byli bardzo podobni do siebie, szczególnie dwie kobiety, które były głównymi narratorkami.
Czy potrafię rozszyfrować intrygę, czy to autor mnie przechytrzył? - Rozgryzłam intrygę, choć autorka zaskoczyła mnie, że jednak napisała tak niedorzeczną historię.

Jest jeszcze jedna przyczyna, która wzbudza we mnie irytację niezależnie od gatunku. To nieścisłości i niedorzeczności. Prócz niezidentyfikowanej postaci pod względem własnego "ja", były jeszcze:
- Milena poszła do urzędu gminy, który potem nazwany był urzędem miasta;
- Urząd gminy/miasta posiada zdigitalizowane dane z roku 1969, ale żeby dowiedzieć się o późniejszych wydarzeniach Milena musiała udać się do biblioteki;
- Urzędniczki państwowe oraz kadrowa w szpitalu bardzo chętnie ujawniają i dyskutują o danych wrażliwych osób trzecich;
- początkowo nikt nie miał znać tajemnicy, wokół której zbudowana była fabuła, a potem rodzina Bogusi wiedziała o wszystkim całkiem sporo.

Na plus działa przyzwoita stylistyka.

Do trzech razy sztuka. Czwartej książki autorki nie będę czytać.

Czytałam dwie inne powieści autorki. Nie poczułam flow. Skuszona licznymi pozytywnymi opiniami innych czytelników postanowiłam dać jeszcze jedną szansę. Bez zmian. Nie zaiskrzyło.

"Oszukana" to powieść obyczajowa postawiona na kryminalnym fundamencie. Została jednak zakwalifikowana do gatunku thriller/sensacja/kryminał, a te oceniam przez pryzmat własnych wrażeń. Czy...

Jest to drugi tom o losach Stelli Skalskiej, ściśle powiązany z pierwszym. Parę dni temu ponownie przeczytałam wcześniejszą część. Zrobiłam to dla odświeżenia pamięci, a okazało się, że dzięki temu widzę, że dwójka jest słabiej dopracowana. Początkowo historia bardzo mnie zaintrygowała. Wróżyła kolejną zawiłą, porywającą, pełną napięcia historię. Jedna sytuacja, mniej więcej w połowie książki, sprawiła, że intryga się rozsypała. Stało się oczywiste, co się wydarzy. Zabicie kolejnej przeszkody? To było za proste. Napięcie spadło.
Zabrakło mi kontynuacji historii z Jankiem. Wiem, że relacja między nim a Stellą była fabularnie zakończona, ale mimo wszystko w świetle wydarzeń z drugiego tomu liczyłam, że i Janek dostanie, choć na chwilę głos.
Postać Stelli nie została rozwinięta, nie ewoluowała. Nadal pracuje jako eskortka, do czego została przyuczona już w dzieciństwie, choć traktowanie jej jak przedmiot coraz bardziej doskwiera. Nadal podąża utartą ścieżką, zagłębiając się w bagnie złych decyzji. Nadal rządzi kołowrotek w zakamarkach jej umysłu, popychając ją do coraz gorszych wyborów.

Finał dość nietypowy jak dla tego autora. Zastanawiam się, co może czekać Skalską za parę lat, gdy już będzie zbyt leciwa na bycie eskortką.

Ostatnią rzeczą, która psuła odbiór, są dziwaczne określenia. Choć autor bardzo broni redakcję i korektę, biorąc całą winę na siebie, to jednak uważam, że w jego przypadku powinni zwracać baczniejszą uwagę na takie klocki, jak "plaster pizzy", czy "wargi przepocone od stresu".

Jest to drugi tom o losach Stelli Skalskiej, ściśle powiązany z pierwszym. Parę dni temu ponownie przeczytałam wcześniejszą część. Zrobiłam to dla odświeżenia pamięci, a okazało się, że dzięki temu widzę, że dwójka jest słabiej dopracowana. Początkowo historia bardzo mnie zaintrygowała. Wróżyła kolejną zawiłą, porywającą, pełną napięcia historię. Jedna sytuacja, mniej...

"(...) nigdy nie aresz­to­wa­no ni­ko­go z po­wo­du mor­der­stwa; ludzi aresz­tu­je się dla­te­go, że go po­rząd­nie nie za­pla­no­wa­li."


Znany scenarzysta filmowy napisał książkę. Książka nadaje się na scenariusz filmowy...

Powieść kupiłam zaraz po premierze, ale do tej pory nie złożyło mi się, by po nią sięgnąć. Z powodu zbliżającej się premiery "Roku szarańczy" przeczytałam ją teraz. Obawiałam się, że przy takiej objętości będzie w "Pielgrzymie" sporo dłużyzn. Moje obawy się potwierdziły. To, co jest zawarte w opisie wydawniczym, czyli, kobieta zamordowana w hotelu na Manhattanie, zoolog publicznie ścięty w Arabii Saudyjskiej, zwłoki dyrektora syryjskiego laboratorium badawczego z wydłubanymi oczami, trzy zwęglone ludzkie szczątki w górach w Hindukuszu, zajmuje 350 stron z 756. Autor swobodnie mógł ograniczyć o połowę objętość powieści, a to i tak by nie spowodowało straty dla całej historii, czy uszczerbku w rysach psychologicznych trzech postaci. Bo właśnie trzy postacie odgrywają główne role.

Akcja książki rozpoczyna się od znalezienia zwłok Eleonor w podrzędnym hotelu Eastside Inn. Kobieta miała podcięte gardło, została zanurzona w kwasie, nie miała twarzy oraz zębów. Ben Bra­dley, po­rucz­nik z wy­dzia­łu za­bójstw prowa­dzą­cy spra­wę, nie miał też świadków, ani motywu. To, co początkowo wydawało się amatorszczyzną, okazało się na tyle sprawną robotą, że na miejscu pojawił się emerytowany pracownik jednej z naj­taj­niej­szych agen­cji wy­wia­dowczych Stanów Zjednoczonych. Istnieje prawdopodobieństwo, że sprawca mógł być zaznajomiony z wydaną przez niego książką o służbie w agencji wywiadowczej. W związku z bogatym doświadczeniem emerytowany agent podejmuje się kolejnego zadania. Otrzymuje narracyjny pierwszoosobowy głos, by ukazać wydarzenia z wielu lat, które doprowadziły śledczych do hotelu na Manhattanie. Przyjmuje kryptonim Pielgrzym i ściga po całym świecie przepełnionego nienawiścią Saudyjczyka Saracena, który wykorzystując swą wiedzę medyczną, zsyntetyzował wirusa ospy prawdziwej i postanowił zaatakować nim Stany Zjednoczone.

Postać Pielgrzyma nie wzbudziła we mnie nawet krzty sympatii. Jest irytujący, narcystyczny, próżny, przekonany, że jest najlepszym agentem na świecie. Autor wielokrotnie to podkreślał, pisząc np. "Przed laty był znany był jako Jeź­dziec Nie­bie­skiej. To praw­do­po­dob­nie naj­lep­szy agent wy­wia­du w hi­sto­rii świa­ta.". Powieść odebrałam, jakby ktoś wrzucił Jamesa Bonda w Mission Impossible. Nie było rzeczy, której bohater by nie wykonał, pobił rekord w wytrzymałości podczas tortur i w dodatku urodził się w czepku, bo cała reszta była zlepkiem przypadku, szczęścia i zarządzenia losu.

Jak dla mnie jest to rozwleczony scenariusz filmowy. Na razie nie mam ochoty czytać "Roku szarańczy".

"(...) nigdy nie aresz­to­wa­no ni­ko­go z po­wo­du mor­der­stwa; ludzi aresz­tu­je się dla­te­go, że go po­rząd­nie nie za­pla­no­wa­li."


Znany scenarzysta filmowy napisał książkę. Książka nadaje się na scenariusz filmowy...

Powieść kupiłam zaraz po premierze, ale do tej pory nie złożyło mi się, by po nią sięgnąć. Z powodu zbliżającej się premiery "Roku...