Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krzysztof Szorc właśnie usłyszał wyrok śmierci. Z glejakiem mózgu lekarz daje mu kilka miesięcy życia. Przypadkiem ogląda wywiad z Weroniką, żoną i asystentką znachora Jakuba Wilka. Nie licząc na odpowiedź, wysyła do niego maila. Wkrótce dostaje zaproszenie do domu uzdrowiciela. Krzysiek ukrywa swoją chorobę przed bratem Markiem, który jest śledczym w policji. Otrzymuje sprawę, jak się ma okazać, zabójstw uzdrowicieli. Temat interesuje dziennikarzy śledczych - Bartka i jego największego konkurenta w rywalizacji o temat Kazika Barszczyka, ksywa Żurek. Media okrzykują seryjnego zabójcę Inkwizytorem.

Narracja prowadzona jest w jednej płaszczyźnie czasowej, głównie z perspektywy Krzyśka. Choć temat ciężkiej choroby nie jest ani łatwy, ani przyjemny, to ukazany jest w lekki sposób nieobciążający psychiki czytelnika. Chłopak nie ma jeszcze objawów. Choć medycyna nie daje nadziei, a on nie jest naiwny, to w głębi serca liczy na pomoc uzdrowiciela. Kolejnym argumentem, że Krzysiek nie chce opuszczać domu Jakuba, jest aparycja Weroniki, która jest dla niego wyjątkowo kusząca.

Autor ma ogromny talent nie tylko do tworzenia ciekawych porywających historii, ale też do kreowania interesujących, inteligentnych osobowości. Całość okrasza naturalnymi, sarkastycznymi dialogami i monologami. Krzyśkowi podpowiada, jak sam ich nazywa, agent Mulder i wewnętrzny szyderca, nadając makabrycznej historii zabawny wydźwięk.

Proza tworzona przez autora szybko stała się jedną z moich ulubionych. Całe szczęście, że nie muszę czekać na dalsze losy bohaterów i od razu mogę sięgnąć po "Inkwizytora".

Krzysztof Szorc właśnie usłyszał wyrok śmierci. Z glejakiem mózgu lekarz daje mu kilka miesięcy życia. Przypadkiem ogląda wywiad z Weroniką, żoną i asystentką znachora Jakuba Wilka. Nie licząc na odpowiedź, wysyła do niego maila. Wkrótce dostaje zaproszenie do domu uzdrowiciela. Krzysiek u...

Rozwiń Zwiń

"Piętno mafii" miałam na czytelniczym celowniku od kilku lat. Zaczęłam od "Próby sił", która wyjątkowo przypadła mi do gustu. W obu tematem przewodnim miała być Camorra.
Początek zwiastował czytelniczą ucztę. Chłonęłam historię jak gąbka. Niestety z biegiem fabuły zrobiło się nudno i monotonnie. Jedni uciekają, inni podążają ich śladem. Taka zabawa w kotka i myszkę. Co więcej, boss klanu z "Piętna mafii" Felipe Luciano jest stworzony niemal identycznie jak Salvatore Ca­stel­la­no z "Próby sił". Podobnie rzecz się ma przybranych synów. Ales­sio Lom­bar­do z "Próby sił" to klon Aleksandra Santoro, łącznie z grzechami wobec bossów.
Sama tematyka mafii, której jest jak na lekarstwo, mnie rozczarowała. Nie czuć, że są to niebezpieczni ludzie. Sprawiają wrażenie zaszczutych banitów.
Nawet miejsce osadzenia fabuły to nie Neapol, a Szwecja i Polska.

Może gdybym "Piętno mafii" przeczytała kilka lat temu, to mój odbiór byłby lepszy. Po świetnej "Próbie sił", którą czytałam miesiąc wcześniej i jeszcze nie zdążyła mi się zatrzeć w pamięci, ta powieść wypada bardzo blado.

"Piętno mafii" miałam na czytelniczym celowniku od kilku lat. Zaczęłam od "Próby sił", która wyjątkowo przypadła mi do gustu. W obu tematem przewodnim miała być Camorra.
Początek zwiastował czytelniczą ucztę. Chłonęłam historię jak gąbka. Niestety z biegiem fabuły zrobi...

Rozwiń Zwiń

Z twórczością autora miałam do czynienia tylko raz przy okazji premiery powieści "Dziewięć". W związku z tym, że był to drugi tom serii, postanowiłam zacząć od "Polowania na psy". Niestety, wtedy nie zaiskrzyło, po drugą część nie sięgnęłam i uroczyście poprzysięgłam, że nigdy więcej nie przeczytam żadnej powieści tego autora. Koleżanka czytała "Poszukiwacza zwłok" przede mną i zapewniała, że nie ma w niej dłużyzn, uprzedzania faktów, a kreacja bohaterów, szczególnie Wilczycy, jest wyjątkowo interesująca. Ostatecznie zostałam zmotywowana wyrazem, który padł w "Poszukiwacz zwłok" jedynie raz. Postanowiłam zaufać i dać szansę autorowi. To była świetna decyzja, bo tym razem powieść do mnie trafiła.

Działający w okolicach Wrocławia Poltergeist, zabójca nastolatek, który wcześniej je maltretuje i gwałci, jest nieuchwytnych od pięciu lat. Stanowisko szefa grupy dochodzeniowo - śledczej zajmuje komisarz Piotr Żołnierz. Policjant dawno zgubił ideały, sens ścigania przestępców. Wybrał życie w dobrobycie, pieniądze z krycia przestępców, usuwania dowodów, wymuszania odpowiednich zeznań od świadków, które wydawał na narkotyki i alkohol. Jego odrobinę mniej skorumpowanym partnerem jest Góralski. Ten jednak ma jeszcze szczątki kręgosłupa moralnego. Wydział spraw wewnętrznych zaczyna im deptać po piętach, a Góralowi coraz bardziej doskwiera współpraca z półświatkiem.
Przez brak wyników w śledztwie Żołnierz traci stanowisko szefa grupy, a jego miejsce zajmuje twarda, bezceremonialna, inteligentna Laura Wilk vel Wilczyca. Stanowcza, pełna ideałów, wywalczyła szacunek i pozycję, jednak zapłaciła za to wysoką cenę samotności. Rywalizacja między Wilczycą a psami nie zniknęła, a wręcz eskalowała.

Maciej Lesiecki to wykładowca z problemami w komunikacji i w relacjach międzyludzkich, psycholog ze stanami lękowymi, z obsesją planowania dnia. Wpada w panikę, gdy jego skrupulatnie zaplanowany grafik zaczyna się rozpadać. Jego dziwactwa toleruje i akceptuje znacznie młodsza partnerka Sonia. To Maciej ma przydomek Poszukiwacza zwłok, dzięki któremu otrzymuje zlecenie od tajemniczej kobiety, by odnaleźć jej kuzynkę, Marysię Cybulską, porwaną wiele lat temu.

Inną perspektywą jest dziejącą się w przeszłości historia Ariela.

Powiedzieć, że bohaterowie nie byli kryształowi, to jakby nic nie powiedzieć. Byli źli, zdeprawowani, zdemoralizowani. Jedyną pozytywną, niezepsutą postacią jest Laura Wilk. Silna, rezolutna, niebojąca się iść na wojnę ze wszystkimi przeciwnościami losu kobieta nie ma łatwo w męskim, policyjnym świecie. Wciąż musi udowadniać swoją wartość.
Wszyscy główni bohaterowie byli wykreowani w sposób dogłębny, czego brakowało mi przy poprzednio czytanej książce. Polubiłam część z nich, a do drugiej odczuwałam antypatię. Nie było postaci, którą odbierałam beznamiętnie.

Sama fabuła składa się z dwóch głównych wątków: sprawy seryjnego zabójcy Poltergeista oraz poszukiwania zwłok Marii Cybulskiej. Zdaje się, że powieść jest preludium cyklu, gdyż jeden z wątków nie został wyjaśniony, a w drugim wciąż pozostają otwarte sprawy.

Faktycznie, w tej powieści nie ma dłużyzn w opisach. Nie znaczy to, że nie mam żadnych zarzutów. Są powtórzenia, które mnie irytowały. Bohaterowie wciąż wałkują te same przemyślenia. Nie chodzi o ich częstotliwość, a rozwlekłość. Maciej wciąż walczy ze swoimi fobiami, Laura ciągle powtarza, ile poświęciła dla bycia twardą policjantką, Żołnierz kultywuje swoją nienawiść do Wilczycy, a Góral ma rozterki moralne.

Również fabularnie wkradło się kilka chochlików, nieścisłości lub luk. Policjanci nie wpadli na pomysł, by namierzyć telefon stolarza, który miał wykonać kuchenne szafki u Macieja, choć mógł nim być Poltergeist, a tajemniczy gość Laury ze służb pań­stwo­wych spotkał się z nią, choć ta nie wyjawiła gdzie przebywa.
Biorąc pod uwagę, że autor w "Polowaniu na psy" wrzucał retrospekcje zabójstw, które czytelnikowi uświadamiały, jak wyglądały zbrodnie, ale dla milicjantów nie powinny być tak oczywiste, bo nie były poparte znalezionymi dowodami, czy śladami, myślę, że zdradził za dużo. Tożsamość Poltergeista zdaje się być oczywista, choć podejrzany szybko został usunięty w cień. Inteligentna i błyskotliwa Laura powinna skojarzyć fakty, tym bardziej że kilka godzin wcześniej rozmawiała o tym z Maciejem.

Mimo pewnych niedociągnięć w ostatecznym rozrachunku powieść bardzo mi się podobała. Najchętniej już bym sięgnęła po kolejną część. Dziękuję, Aga, za "podrzutka". Było warto. Czytanie "Poszukiwacza zwłok" to dobrze spędzony czas.

Z twórczością autora miałam do czynienia tylko raz przy okazji premiery powieści "Dziewięć". W związku z tym, że był to drugi tom serii, postanowiłam zacząć od "Polowania na psy". Niestety, wtedy nie zaiskrzyło, po drugą część nie sięgnęłam i uroczyście poprzysięgłam, ż...

Rozwiń Zwiń

Ta powieść to obyczajówka i tylko obyczajówka. Thrillerem psychologicznym nie była w najmniejszym stopniu. Historia zaczyna się od rozdziału 36, gdzie wykryta jest tajemnica skrywana w domu rodzinnym Gabrieli, w którym nadal mieszka jej matka Zu. Po tym rozdziale autorka cofa do początku, czyli do rozdziału pierwszego i przedstawia nudne życie bohaterów. Nietrudno domyślić się czyje szczątki zostały znalezione. Wśród małej garstki postaci tylko jedna występuje we wspomnieniach pozostałych. Finalnie intryga okazuje banalnie prosta.
Wątek obyczajowy, czyli wiodący, pospolity, szary, bez cienia wzlotów. Relacje rodzinne prozaiczne i płaskie. Matka nie kochała córki tak jakby ta sobie tego życzyła, więc odwdzięczyła się brakiem zainteresowania. O co tyle krzyku? Dramat tworzony na siłę. Uwidaczniało się to też w sformułowaniach, określeniach, które były czasem wyolbrzymione do tego stopnia, że aż abstrakcyjne, paradoksalne. Przykładowo: "jej bluz­ka była prze­mo­czona od łez". Cała? Z tyłu też? Bohaterka miała bluzkę na sobie, więc musiały to być fontanny łez.

"Wszystkie winy mojej matki" to powieść dla wytrwałych.

Ta powieść to obyczajówka i tylko obyczajówka. Thrillerem psychologicznym nie była w najmniejszym stopniu. Historia zaczyna się od rozdziału 36, gdzie wykryta jest tajemnica skrywana w domu rodzinnym Gabrieli, w którym nadal mieszka jej matka Zu. Po tym rozdziale autorka cofa do początku, ...

Rozwiń Zwiń

Thrillery napisane przez Michała Śmielaka są moim najnowszym odkryciem literackim, w które wciągam się tym bardziej, im więcej historii poznaję. Po serii z Igą Ziemną postanowiłam sięgnąć po "Wnyki". Powodem akurat takiego wyboru był odczuwany przeze mnie niedosyt Kosmy. Zaintrygowała mnie ta postać w "Postrachu". Tam też znalazła się wzmianka, że policjant prowadził śledztwo dotyczące księży. W ten sposób trafiłam na "Wnyki", w których Kosma był głównym bohaterem.

Kosma, jako policjant na urlopie i niedoszły ksiądz, zostaje poproszony przez wuja, biskupa o udanie się do wsi Wnyki. Na jego prośbę ma się dowiedzieć, co dzieje się z jego protegowanym, księdzem Piotrem Dębickim.
Śledztwo, a tym samym cała fabuła, dzieje się na przestrzeni ośmiu dni.

Z historii nie można za dużo zdradzić. Nie jest to książka dla zagorzałych, wierzących ślepo w dogmaty obrońców kościoła. Znajduje się w niej cały przekrój fanatyków, a także zwyrodnialców związanych z kościołem.

Finał, choć dynamiczny i mocny, w moim odczuciu przesadzony. Stracił przez to na autentyczności, ale to jest jedynie moje subiektywne zdanie.

Prócz oczywistej oczywistości, że kreacja głównego bohatera Kosmy była precyzyjna i głęboka, to mnie osobiście wyjątkowo ten szkic się spodobał. Skrupulatnie ukazany z całą złożonością, słabościami i zaletami. Pogubiony, nadal szukający własnej drogi, ale jednocześnie bardzo świadomy, w jakim kierunku iść nie chce. Opuścił seminarium, został policjantem, ale w tym zawodzie również nie czuł powołania. Mimo to świetnie się sprawdził i odkrył wszystkie tajemnice prywatnego śledztwa.

Tytuł, choć bezpośrednio nie odnosi się do sideł, to właśnie do takiej pułapki na dziką zwierzynę nawiązuje. Jednak dalsza część: "Kościół Chrystusa Mściwego" w moim przekonaniu nie jest nazwą cyklu, a podtytułem lub dalszą jego częścią. Finał nie wskazuje, by autor miał w planach pisanie kolejnych tomów cyklu. To już by była fantastyka. Ubolewam, bo spodobało mi się te odarte z przyzwoitości oblicze kościoła. Po przeczytaniu "Wnyków" zaczęłam rozważać, czy hipokryzja duchownych dotyczy jedynie ukrywania pedofilów. Może wkrótce zaczną wypływać na światło dzienne i inne grzechy kościoła.

Thrillery napisane przez Michała Śmielaka są moim najnowszym odkryciem literackim, w które wciągam się tym bardziej, im więcej historii poznaję. Po serii z Igą Ziemną postanowiłam sięgnąć po "Wnyki". Powodem akurat takiego wyboru był odczuwany przeze mnie niedosyt Kosmy. Zaintryg...

Rozwiń Zwiń

Na trzydzieste szóste urodziny Izabeli mąż kupuje domek w okolicy Ostródy. Robert zaprasza tam małżonków Darię i Wojtka, z którymi niedawno nawiązał kontakt. Obie pary łączy tragedia. Obu parom zaginęły córki. Obie nie tracą nadziei, że ich dzieci się odnajdą. Pozornie niewinnie spędzony wspólny weekend niesie za sobą poważne konsekwencje.

Choć tematyka nie jest nowością w gatunku thrillera psychologicznego, to autorce udało się stworzyć nowatorską historię. Również kreacje bohaterów są ciekawe. Daria pochodzi z bogatego domu, jest rozpieszczona i roszczeniowa. Jej mąż Wojtek wspiera ją jak może, gdy jego żona traci kontrolę, czekając na cud, który nie chce się wydarzyć. Amelka nadal nie wraca. Izabela nie chce dać się złamać traumie. Jest aktywna zawodowo. Walczy ze sobą, by powrócić do życia. Jednocześnie pokój zaginionej Igi wciąż na nią czeka. Kobieta marzy o kolejnym dziecku, ale Robert nie chce o tym słyszeć.

Historia podzielona została na kilka części. Autorka oddała narracyjny głos dwóm matkom. Tylko nieliczne rozdziały należą do innej postaci.

Powieść jest napisana dobrym stylem budzącym zaciekawienie w czytelniku.
W ogólnym rozrachunku książka mi się podobała, ale brakowało zwrotów akcji, zaskoczeń, wzlotów historii, polotu.

Na trzydzieste szóste urodziny Izabeli mąż kupuje domek w okolicy Ostródy. Robert zaprasza tam małżonków Darię i Wojtka, z którymi niedawno nawiązał kontakt. Obie pary łączy tragedia. Obu parom zaginęły córki. Obie nie tracą nadziei, że ich dzieci się odnajdą. Pozornie niewinnie spędzony w...

Rozwiń Zwiń

"Gleba" jest drugim tomem w cyklu o podkomisarz Idze Ziemnej, który niedawno miał swoją premierę. Tytuł nawiązuje do przydomku głównej bohaterki, twardej i bezkompromisowej Gleby, której drugim obliczem jest wrażliwa i tęskniąca za dawnym życiem Iga. Po sprawie z seryjnym zabójcą Postrachem zostaje przeniesiona do Stalowej Woli. Tu zaczynają być znajdowane zwłoki bezdomnych.

W tej części znalazło się sporo plot twistów, ale było ich mniej i nie miały aż takiej rangi, jak te z "Postrachu".
Bohaterowie nie byli wykreowani z taką głębią jak poprzednio. Jedyną postacią wspólną w obu tomach była Gleba. Jej sarkazm wywoływał uśmiech na mojej twarzy.

Czytelnik ma możliwość wytypowania sprawcy. Choć mnie się nie udało, to zauważyłam schemat, jakim kieruje się autor, by personalia były zaskoczeniem dla czytelnika.

Powieść zrobiła na mnie wrażenie, ale powtórzenie tego, który wywarł "Postrach" jest niemożliwe.
Historia w małym stopniu nawiązuje do poprzedniczki, dlatego można ją czytać bez znajomości pierwszej części.

"Gleba" jest drugim tomem w cyklu o podkomisarz Idze Ziemnej, który niedawno miał swoją premierę. Tytuł nawiązuje do przydomku głównej bohaterki, twardej i bezkompromisowej Gleby, której drugim obliczem jest wrażliwa i tęskniąca za dawnym życiem Iga. Po sprawie z seryjnym zabójcą...

Rozwiń Zwiń

"– Dziś powiedziałabyś „myśliwczynią”.
– No, ja bym akurat nie powiedziała. Jin i jang – dodaje, pociągając nosem. – To kwestia roli, nie płci. Ściganie ma w sobie pierwiastek męski, uciekanie żeński. Tak to już jest."

Weronice w ułamku sekundy zawaliło się spokojne, stateczne życie u boku męża Łukasza i córki Tosi. Jedyną osobą, na którą może liczyć to siostra Ewa.

Książka nie jest zła, ale zabrakło jej jakiegoś pierwiastka, który spowodowałby przyciąganie. Spisana dobrym stylem, barwnym, pełnym wrażliwości. Fabuła w pierwszej z trzech części pełna patosu. Nie była odkrywcza. To właściwie ciąg przemyśleń Weroniki. Druga zaczyna przyspieszać, ale nadal przepełniona jest wewnętrznymi rozterkami bohaterów. Dla mnie historia, a przynajmniej pierwsza połowa była zbyt przegadana, co sprawiło, że mnie nudziła, usypiała i męczyła. Od połowy drugiej części fabuła nabrała kolorytu. Końcówkę czytałam z prawdziwym zainteresowaniem, choć sprawcę odkryłam już na pierwszych stronach, ale o tym późnej.

Największy problem miałam z główną bohaterką, Weroniką. Może dlatego, że miała duszę artystki, zdławionej przez męża była jakaś taka pompatyczna. To, co mi w przeszkadzało w tej kreacji, to bierność. Nie wiem, czy bardziej mnie nudziła, czy irytowała. Nie współczułam jej, nie identyfikowałam się. Nie miałam chęci jej przytulić, a porządnie potrząsnąć.
Łukasz, mąż Weroniki, również nie przypadł mi do gustu. Był matowy. Sam nie wiedział, czego chce od żony, od kochanki, od siebie, od życia.

W książce znalazło się kilka literówek oraz nieścisłości fabularnych, jak zdjęcie, które bohaterka schowała do kieszeni, a po chwili inna postać wyjmuje je jej z ręki.

Z powodu natychmiastowego odkrycia sprawcy oraz wspomnianego wcześniej przegadania nie mogę postawić wyższej oceny, choć uważam, że powieść jest dobrze przemyślana i napisana.

Uwaga, poniżej spoilery.
Już patrząc na tytuł wiedziałam, kto będzie sprawcą. Wystarczy wiedzieć, że oleander jest jedną z najbardziej trujących roślin na świecie, a jednocześnie łatwo dostępną. Od pierwszych akapitów szukałam truciciela, którego znalazłam już na początkowych stronach. Fakt ten popsuł mi odbiór książki, nie było elementu zaskoczenia.

"– Dziś powiedziałabyś „myśliwczynią”.
– No, ja bym akurat nie powiedziała. Jin i jang – dodaje, pociągając nosem. – To kwestia roli, nie płci. Ściganie ma w sobie pierwiastek męski, uciekanie żeński. Tak to już jest."

Weronice w ułamku sekundy zawaliło się spokojne, stateczne ...

Rozwiń Zwiń

Po wyjściu z więzienia Olivia postanowiła, że oczyści swoje dobre imię. Pięć lat wcześniej została wrobiona w planowanie zamordowania męża. To jednak okazuje się jedynie wierzchołkiem góry intryg i kłamstw, które przygotował dla Olivii mąż.

Dynamiczna, wciągająca, intrygująca powieść. Tak, podobało mi się wyprowadzanie mnie w pole przez autorkę.

Po wyjściu z więzienia Olivia postanowiła, że oczyści swoje dobre imię. Pięć lat wcześniej została wrobiona w planowanie zamordowania męża. To jednak okazuje się jedynie wierzchołkiem góry intryg i kłamstw, które przygotował dla Olivii mąż.

Dynamiczna, wciągająca, intrygująca powieść. Tak...

Rozwiń Zwiń

Nie miałam jeszcze okazji czytać powieści spod ręki Michała Śmielaka. Oczywiście, kilka jego książek zalega na moim stosie hańby, ale postanowiłam zacząć od "Postrach". Bodźcem były świetne opinie, jakie zbiera autor o książce "Gleba", która jest drugim tomem w cyklu, a niedawno miała swoją premierę.

"Postrachem" jestem oczarowana, upojona i pozostawiona z czytelniczym kacem. Powieść zaliczyłabym do gatunku kryminału, doskonałego kryminału. Tytułowy Postrach to przestępca, porywacz nastolatek i najprawdopodobniej ich zabójca. Iga Ziemna "Gleba" ma go odnaleźć z ramienia policji, adwokat Maciej Biernacki i jego śledczy Borys zostają wynajęci przez rodziny zaginionych.
Powiedzieć, że autor dostarczył wielu plot twistów, to jakby nic nie powiedzieć. On zrzucał bomby, które całkowicie zmieniały optykę. Finał był dla mnie absolutnym zaskoczeniem. Sprawcy można było się domyślić, jednak mnie to się nie udało. Obdarzyłam sympatią wszystkich bohaterów prócz komisarza Roberta Murawskiego. Sarkastyczne poczucie humoru, które było widoczne w dialogach, idealnie komponowało się z moim.

No i okładka... Intrygująca, ale najważniejsze jedna z najlepiej dopasowanych do treści.

Od kilku miesięcy spotyka mnie jakiś czytelniczy uśmiech losu, gdyż co sięgnę po książkę, to strzał w dziesiątkę... Więc dziesiątki rozdaję... Miałabym duży problem z wytypowaniem tej, według mnie, najlepszej. "Postrachowi" przyznałabym znacznie wyższą ocenę, niż daje to możliwość serwisu. Autorze, chapeau bas!

Nie miałam jeszcze okazji czytać powieści spod ręki Michała Śmielaka. Oczywiście, kilka jego książek zalega na moim stosie hańby, ale postanowiłam zacząć od "Postrach". Bodźcem były świetne opinie, jakie zbiera autor o książce "Gleba", która jest drugim tomem w cyklu, a...

Rozwiń Zwiń