Inne tonacje ciszy

Sam pomysł niby nienajgorszy... ale potem jest gorzej... dużo gorzej... perypetie bohaterów i pomysł na scenariusz - absurdalne :) szkoda tylko, że to na poważnie napisane.

Sam pomysł niby nienajgorszy... ale potem jest gorzej... dużo gorzej... perypetie bohaterów i pomysł na scenariusz - absurdalne :) szkoda tylko, że to na poważnie napisane.

Inne tonacje ciszy podobały mi się o ile można tak powiedzieć o takiej książce dobrze się czytało ale to trudna książka polecam nawet jeśli ktoś nie jest fanem autora

Inne tonacje ciszy podobały mi się o ile można tak powiedzieć o takiej książce dobrze się czytało ale to trudna książka polecam nawet jeśli ktoś nie jest fanem autora

Aspen jest nastolatką, po wypadku samochodowym w którym ginie matka, trafia do szpitala gdzie jak się okazuję straciła pamięć. Przy jej łóżku siedzi chłopak którego widzi pierwszy raz na oczy, przypadek? taki niespodziewany gość? a jednak oznaka zbliżających się kłopotów, bo ów koleś poszukuje pewnej kasety magnetofonowej piosenkarza który ukrył w tekście piosenek pewien kod do skarbu? Aby go odnaleźć jak i prawdę która staje się coraz bardziej zagmatwana i niebezpieczna grupa znajomych wchodzi na grząski grunt próbując odkryć tajemnicę pewnego morderstwa w które może być zamieszana Aspen. Czy uda się młodzieży odkryć zaginiony skarb, czy dzięki temu odkryją prawdę która otworzy im oczy na wiele spraw, czy uczucie do chłopaka rozwinie skrzydła, czy stanie się legendą i rozdartym sercem?

Powieść Remigiusza Mroza przykuła uwagę na wiele spraw dotyczących aspektów życia, brak pamięci jednej z bohaterki postawił szereg pytań, kluczowy? kim byłam, kim się stałam, jak odnaleźć swoją tożsamość, skoro nic nie pamiętam, a przeszłość jest wyrazem czystej kartki, mamy obraz dziewczyny, nastolatki która jakby bez jej zgody zostaje wplątana przez przypadkowego chłopaka w zbieg zdarzeń i okoliczności które odsuwają ją od próby rozpamiętywania a nakierunkowują na teraźniejszość która jest powiązana z jej życiem w którym toczyła egzystencje z matką. Dziura powoli się zapełnia, a jej serce zaczyna się wyrywać do tego co zakazane, chłopaka który jest jedną wielką zagadką, zostawia za sobą brudną przeszłość, wiąże się z dziewczyną która chce mu pomóc, staje się ostoją, kotwicą, a tutaj pojawia się Aspen która chcąc nie chcąc, bo serce nie wybiera, staje na drodze, to uczucie które się rodzi między nimi staje się mocne i silne, nabiera kolorów, więzi, tempa, budzi emocje i chciałoby się krzyczeć z radości że w końcu mamy jakiś happy end, zwieńczona historia dokonanym wyborem które niweczy wszystko. Posłowiem może być temat depresji, choroby która zabiera wszystko to co pozytywne, wkrada się niezapowiedzianie, zabiera kolory, światło, otumania, bez pomocy staje się udręką tak wielką że brak dalszych celów staje się ostateczną drogą do nie tylko okaleczeń, ale prób samobójczych. Niby lekka, na pierwszy rzut oka nie wywiera nacisku na strach i lęk, nie posiada dreszczyku emocji, uznać ją można za nawet nudną, senną, ale ma pazura, powoli, lakonicznie odkrywa karty, mówi historię ludzi młodych, szukających siebie, zagubionych, nie posiadających umiejętności radzenia sobie z problemami które je przerastają, w obliczu zła stają się bezradni, książka ma w sobie to coś, nostalgię, tęsknotę, a jednocześnie pazura który rwie na strzępy wszelką stabilność.

Powieść czyta się jednym tchem, świetna narracja która pozwala zobaczyć i wniknąć w analizę przeżytych wydarzeń jakby na własnej skórze mogąc się wczuć w rolę bohaterki, niesamowicie opisane miejsca które stają się inspiracją, jak kulinaria, czy muzyka której tutaj pełno, jakże się cieszę że mogłam przy okazji odsłuchać Gotha, czy White Lion, a sam autor zaprasza do odsłuchania playlisty na Spotify, gdzie raczę się dobrą wyborową muzą, coś dla koneserów mocnego i nie tylko rocka. Czekam z niecierpliwością na drugi tom który ukazuje tytuł ; Kadry niedogaszonych wspomnień ;. Polecam i zapraszam.

Aspen jest nastolatką, po wypadku samochodowym w którym ginie matka, trafia do szpitala gdzie jak się okazuję straciła pamięć. Przy jej łóżku siedzi chłopak którego widzi pierwszy raz na oczy, przypadek? taki niespodziewany gość? a jednak oznaka zbliżających się kłopotów, bo ów koleś poszukuje pewnej kasety magnetofonowej piosenkarza który ukrył w tekście piosenek pewien...

Nasz najpłodniejszy autor lubi stąpać po różnych typach literatury i tym razem zakręcił się w okolicy niezwykle popularnego ostatnio nurtu young adult. Cóż, ja już jakiś czas temu wyrosłam z tej grupy docelowej i może właśnie dlatego ta historia mnie nie potrwała? Dość powiedzieć, że zaczęłam ją czytać w toalecie (cóż, mam taki niechlubny zwyczaj, że często tak zaczynam książki) i tam też skończyłam (a jak pozycja jest dobra, to ją z tej toalety zabieram i czytam gdzie popadnie). Kompletnie nie mogłam się wciągnąć w fabułę, dopiero pod koniec było lepiej. Ale co muszę przyznać, to gdybym nie wiedziała, kto jest autorem, to nie rozpoznałabym go po stylu, a to akurat dobrze, bo nie popada w schematyzm i… naprawdę spodobało mi się zakończenie. Chociaż jak dla mnie powinno ono pozostać dobrym, otwartym zakończeniem tej historii, bez ciągu dalszego.
Zatem oceniam na 6, z czego dodany punkcik za zakończenie i przez wzgląd na autograf autora w moim egzemplarzu książki 😉

Nasz najpłodniejszy autor lubi stąpać po różnych typach literatury i tym razem zakręcił się w okolicy niezwykle popularnego ostatnio nurtu young adult. Cóż, ja już jakiś czas temu wyrosłam z tej grupy docelowej i może właśnie dlatego ta historia mnie nie potrwała? Dość powiedzieć, że zaczęłam ją czytać w toalecie (cóż, mam taki niechlubny zwyczaj, że często tak zaczynam...

Zrobiłem sobie długa przerwę od czytania i ciężko mi było wrócić z racji braku czasu. Było na to tylko jedno rozwiązanie, mianowicie sięgnąć po książkę mojego ulubionego autora. Do tej pory przeczytałem 54 pozycje Remigiusza Mroza i tylko jedną uznałem za średnią. "Inne tonacje ciszy" zrobiły swoje:) Znowu chce mi się czytać codziennie. Historia fajnie wymyślona ,wciągająca ale trochę zaczynają już męczyć te zbyt długie wątki dotyczące playlist ulubionych bohaterów...

Zrobiłem sobie długa przerwę od czytania i ciężko mi było wrócić z racji braku czasu. Było na to tylko jedno rozwiązanie, mianowicie sięgnąć po książkę mojego ulubionego autora. Do tej pory przeczytałem 54 pozycje Remigiusza Mroza i tylko jedną uznałem za średnią. "Inne tonacje ciszy" zrobiły swoje:) Znowu chce mi się czytać codziennie. Historia fajnie wymyślona ,wciągająca...

Tę książkę zapamiętam na długo.
Był moment kiedy lekko mnie nudziła, ale działo się tak dosłownie przez chwilę, a cała reszta była mega dobraaa. Fabuła była bardzo ciekawa i sam kryminalny wątek bardzo dobrze przeprowadzony. Jeśli macie ochotę na książkę z plot twistami to ta będzie dobra. Nie są one jakieś fenomenalne, ale wprowadzają zamęt. Samo zakończenie jest zupełnie nieprzewidywalne i czytając to dosłownie mnie zamurowało. Do tej pory nie mogę uwierzyć w to co się stało i z niecierpliwością czekam na drugi tom. Bardzo wam polecam jeśli szukacie fajnego młodzieżowego kryminału.

Tę książkę zapamiętam na długo.
Był moment kiedy lekko mnie nudziła, ale działo się tak dosłownie przez chwilę, a cała reszta była mega dobraaa. Fabuła była bardzo ciekawa i sam kryminalny wątek bardzo dobrze przeprowadzony. Jeśli macie ochotę na książkę z plot twistami to ta będzie dobra. Nie są one jakieś fenomenalne, ale wprowadzają zamęt. Samo zakończenie jest zupełnie...

Kończenie książki w takim momencie powinno być nielegalne panie Mróz...

Kończenie książki w takim momencie powinno być nielegalne panie Mróz...

Lekka, dobrze się czytało. Wciągnęła mnie dość szybko. Rozczarowanie jak czytałam koniec który nie był końcem tylko 1 częścią 🤣 niektórych rzeczy się w ogóle nie spodziewałam lecz nie myliłam się do tego z kim była na dachu…. Chociaż dwa razy zmieniałam koncepcję 😊
Czekam na kolejną część, bo ciekawość jest nie mała jak potoczą się losy Aspen…

Lekka, dobrze się czytało. Wciągnęła mnie dość szybko. Rozczarowanie jak czytałam koniec który nie był końcem tylko 1 częścią 🤣 niektórych rzeczy się w ogóle nie spodziewałam lecz nie myliłam się do tego z kim była na dachu…. Chociaż dwa razy zmieniałam koncepcję 😊
Czekam na kolejną część, bo ciekawość jest nie mała jak potoczą się losy Aspen…

Dotrwałam do 200 strony i podziękowałam.

Mrozie, oddaj mój czas!

Dotrwałam do 200 strony i podziękowałam.

Mrozie, oddaj mój czas!

Łatwa, lekka do czytania książka, jednak fabuła mnie nie porwała. Właściwie wciągnęłam się w tą historię dopiero pod koniec

Łatwa, lekka do czytania książka, jednak fabuła mnie nie porwała. Właściwie wciągnęłam się w tą historię dopiero pod koniec