Arsène Lupin – dżentelmen włamywacz. Fałszywy detektyw

Po raz drugi dzięki Wydawnictwu Tandem spotykamy się z bohaterem, który przeszedł do historii jako uzdolniony włamywacz i złodziej. Mega inteligentny, ze spokojem i dystansem podchodzący do życia, a przy tym dżentelmen, jakich mało. Tak, mowa oczywiście o Arsène Lupin. Seria Dariusza Rekosza zaliczana jest do klasyki dla dzieci i właśnie do nich skierowana. Przejrzysty język, wartka akcja umiejscowiona w wiktoriańskiej Anglii, klarowne opisy i łatwe do ogarnięcia dialogi sprawiają, że młodszy czytelnik samodzielnie może przeżyć prawdziwą czytelniczą przygodę, a jednocześnie poznać postać znanego na całym świecie dżentelmena – włamywacza. Bo główna postać jest naprawdę ciekawa i nietuzinkowa. To taki trochę Robin Hood, zabierający bogatym i obdarowujący potrzebujących, który niczego się nie boi, na każde pytanie ma elegancką odpowiedź i znajduje wyjście z każdej sytuacji. W tomie drugim wydawać by się mogło, że akcja potoczy się spokojnie i statecznie, ponieważ nasz bohater oskarżony o kradzież pereł przebywa w więzieniu. Jest pilnie strzeżony i nikt nie ma do niego dostępu. Dlaczego zatem pewnego bogaty baron kolekcjoner mieszkający w zamku na otoczonej Loarą wyspie otrzymuje list od Arsène’a z prośbą, aby pozbył się jak najszybciej swojej kolekcji, bo w przeciwnym razie popularny włamywacz konkretnej nocy przejmie całe jego gromadzone latami dobra? Co zrobi przerażony baron? A przede wszystkim – co na to służby więzienne, przekonane o tym, że ucieczka z więzienia jest niemożliwa?
Akcja pędzi jak szalona, tajemnica goni tajemnicę, a czytelnik jak najszybciej chce rozwikłać zagadkę, przekonać się, jak potoczy się przygoda sfrustrowanego coraz bardziej barona szykującego się do obrony majątku za wszelką cenę i oczywiście, odkryć tajemnicę dżentelmena – włamywacza. Bo jakąś intrygę nasz inteligentny bohater musiał uknuć. Ale czy zrobił to sam? A jeśli nie, kto mu pomógł, skoro nikt go nie odwiedzał w więzieniu? Pozostawiony na miejscu bilecik wizytowy zdecydowanie przepełnia czarę goryczy.
Historię o arcymistrzu kamuflażu czyta się szybko i komfortowo, chociaż mnóstwo jest tekstu i tylko niewielka ilość czarno-białych ilustracji. Fabuła przenosi nas w świat dżentelmeńskich rozgrywek, angielskich zwyczajów, pracy ówczesnych detektywów i życia wyższych sfer. Polecamy gorąco wszystkim lubiącym zagadki i ten dreszczyk emocji, którego się nie zapomina. Tego tu będzie pod dostatkiem. A niebawem kolejny tom. O ucieczce z więzienia!

Po raz drugi dzięki Wydawnictwu Tandem spotykamy się z bohaterem, który przeszedł do historii jako uzdolniony włamywacz i złodziej. Mega inteligentny, ze spokojem i dystansem podchodzący do życia, a przy tym dżentelmen, jakich mało. Tak, mowa oczywiście o Arsène Lupin. Seria Dariusza Rekosza zaliczana jest do klasyki dla dzieci i właśnie do nich skierowana. Przejrzysty...

"Nie wiesz nawet, ile ciekawych rzeczy można się dowiedzieć z samej obserwacji drugiego człowieka."

Podążam tropem klimatycznych serii odwołujących się do klasyki i skierowanych do młodych czytelników, w tym także detektywistycznych powieści. Stare treści przystosowane do percepcji i wyobraźni dzieci znakomicie sprawdzają się jako impulsy do poszerzania horyzontów literackich i włączania pasji czytania w codzienność. Poznaję książki w towarzystwie młodych odbiorców, obserwuję reakcje i zaangażowanie. Ale i mnie wiele przyjemności sprawia wnikanie w mini powieści, przywoływanie wspomnień ze spotkań z oryginałami. "Fałszywy detektyw" powstał na motywach serii opowiadań i kryminałów Maurice'a Leblanca, ich pierwszą odsłonę opublikowano w tysiąc dziewięćset piątym roku. Arsène Lupin to przystojny dżentelmen i genialny włamywacz, okrada bogatych i rozdaje biednym, arcymistrz kamuflażu i król operatywności, nonszalancko pozostawia na miejscach przestępstw stylowy bilet wizytowy.

Dariusz Rekosz znakomicie klimatycznie przeniósł czytelnika do tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku, zabrał do sennego miasteczka Chateauneuf-sur-Loire, gdzie w średniowiecznym zamku Malaquis, znany z uwielbienia dla antyków, baron Nathan Cahorn zamieścił drogocenne dobra, wspaniałe kolekcje różnych przedmiotów. Samo miejsce owiane jest legendami podszytymi strachem, historiami o tajemnicach i zbrodniach, mieszkańcy trwożnie myślą o zamkowych podziemiach. Wydaje się, że nie ma bardziej chronionego miejsca niż ta budowla z imponującą warownią. Pewnego dnia, baron otrzymuje list od Arsène'a Lupin ze śmiałym szantażem. Jeśli Cahorn nie wyśle cennych kolekcji na wskazane miejsce, Lupin zamierza zuchwale okraść go ze skarbów. Dżentelmen włamywacz wskazuje nawet konkretną datę przestępstwa. Śmiałe żądanie rozwściecza barona, przygotowuje się do obrony majątku. Media podchwytują ewentualność złodziejskiej afery, zwłaszcza że Lupin przebywa w najpilniej strzeżonym francuskim więzieniu. Czy Cahorn ugiął się przed wymuszeniem Lipina? Czy dżentelmen włamywacz zmuszony był dokonać imponującego skoku na cenne starocie?

bookendorfina.pl

"Nie wiesz nawet, ile ciekawych rzeczy można się dowiedzieć z samej obserwacji drugiego człowieka."

Podążam tropem klimatycznych serii odwołujących się do klasyki i skierowanych do młodych czytelników, w tym także detektywistycznych powieści. Stare treści przystosowane do percepcji i wyobraźni dzieci znakomicie sprawdzają się jako impulsy do poszerzania horyzontów...

Czy naprawdę chcecie, żeby Wasze dzieci czytały książki pisane przez człowieka, który jest tak przepełniony nienawiścią wobec innych narodowości, że w trakcie wojny w Ukrainie zamiast pomagać uchodźcom nawołuje do nienawiści wobec nich?

Czy naprawdę chcecie, żeby Wasze dzieci czytały książki pisane przez człowieka, który jest tak przepełniony nienawiścią wobec innych narodowości, że w trakcie wojny w Ukrainie zamiast pomagać uchodźcom nawołuje do nienawiści wobec nich?

Cieszę się że poprzednicy zwrócili uwagę na nieuzasadnioną niechęć autora do bezprawnie prześladowanego i gnębionego narodu ukraińskiego.
Może i powinno oddzielić się twórcę od dzieła, ale nasze dzieci mogą nie mieć tyle krytycyzmu.

Cieszę się że poprzednicy zwrócili uwagę na nieuzasadnioną niechęć autora do bezprawnie prześladowanego i gnębionego narodu ukraińskiego.
Może i powinno oddzielić się twórcę od dzieła, ale nasze dzieci mogą nie mieć tyle krytycyzmu.