Furia i inne opowiadania

lepka i grząska narracja „furii i innych opowiadań” jest trochę jak gorąca czekolada: przyjemna słodycz jej smaku miesza się z zawiesistą konsystencją tworząc świetną miksturę opartą na przeciwnościach. każda z historii zawartych w zbiorze z kronikarską spostrzegawczością opowiada o najróżniejszych obliczach codzienności, w każdej z nich jednak zauważając potencjalne niebezpieczeństwo. ten zabieg sprawia, że uśmiech pojawiający podczas czytania szybko może zostać starty z twarzy przez fakt, że śmierć i zło czają się nie dość, że w każdym z nas, to też wszędzie. w dniu ślubu, przez ukochanego psa i w nowym mieszkaniu.

opowieści stąpają po granicy jawy i snu, sielanki i koszmaru, niewinności i błędu. mając w sobie coś z legend zgrabnie operują realizmem magicznym, a ponadto moralizują w nieco diaboliczny sposób. to zbiór, nad którym warto się zatrzymać, dawkować go sobie i zatapiać się w nim kawałek po kawałku, aż nie wciągnie do reszty. ludzka natura zostaje tu wywrócona na lewą stronę, a obrazoburczą wisienką na torcie jest refleksja nad tym, jak zło może funkcjonować również w dzieciach. bogata symbolika i alegoryczność każdej z zamkniętych historii stanowi punkt wyjścia do fascynujących metatekstualnych poszukiwań, wypatrywania odpowiedzi na złożoność świata i rozważań nad figurą końca naszej egzystencji.

lepka i grząska narracja „furii i innych opowiadań” jest trochę jak gorąca czekolada: przyjemna słodycz jej smaku miesza się z zawiesistą konsystencją tworząc świetną miksturę opartą na przeciwnościach. każda z historii zawartych w zbiorze z kronikarską spostrzegawczością opowiada o najróżniejszych obliczach codzienności, w każdej z nich jednak zauważając potencjalne...

Czy to kolejny bardzo dobry zbiór opowiadań, który miałam okazję przeczytać w tym roku? Zdecydowanie TAK!

W serii INNE KONSTELACJE Olgi Tokarczuk wydany został zbiór opowiadań argentyńskiej pisarki Silviny Ocampo. Zbiór niezwykły, wykraczający poza literackie granice gatunku i dla mnie osobiście wspaniały. To z jednej strony teksty zorientowane na odwracającym uwagę szczególe, z drugiej sączące powolną truciznę wprost do świadomości czytelnika. Przemoc i strach. Momenty niezwykłe i niezwyczajne w codziennym życiu; na poły magiczne, bizarne i niepoddające się logicznemu myśleniu. „Furia i inne opowiadania” to w końcu zbiór do którego chcę wracać i odkrywać go na nowo, na innych poziomach.

Jeśli doceniacie krótką formę, jeśli nie boicie się stąpania na granicy rzeczywistości i snu/koszmaru. Jeśli chcecie rozerwać Wasze szare komórki w najlepszy możliwy sposób (język i fraza Ocampo) - kupujcie. Czytajcie. Bawcie się.

Polecam i jestem bardzo ciekawa co znajdę w dwóch poprzednich tytułach w serii konstelacji, które mam już na swojej półce (dziękując sobie z przeszłości, że je zakupiłam).

Czy to kolejny bardzo dobry zbiór opowiadań, który miałam okazję przeczytać w tym roku? Zdecydowanie TAK!

W serii INNE KONSTELACJE Olgi Tokarczuk wydany został zbiór opowiadań argentyńskiej pisarki Silviny Ocampo. Zbiór niezwykły, wykraczający poza literackie granice gatunku i dla mnie osobiście wspaniały. To z jednej strony teksty zorientowane na odwracającym uwagę...

Silvina Ocampo była argentyńską pisarką, poetką i malarką, urodzoną 28 lipca 1903 roku w Buenos Aires, zmarłą 14 grudnia 1993 roku w tym samym mieście. Należała do wpływowego literackiego kręgu, związanego z takimi postaciami jak Jorge Luis Borges i Adolfo Bioy Casares, który był jej mężem. Pochodziła z zamożnej i wykształconej rodziny. Studiowała malarstwo w Paryżu pod kierunkiem sławnych artystów, takich jak Giorgio de Chirico. Jednak to literatura stała się główną pasją. Jej twórczość obejmuje zbiory poezji, opowiadań oraz powieści. Niedawno wydano w Polsce pierwszy tom jej miniatur zatytułowany „Furia i inne opowiadania”.
Składają się na niego 34 opowiadania, z których 6 mogliśmy już czytać w zbiorze „Opowieściniesamowite z Hispanoameryki”. Jakie są te teksty? Na pewno trudne do opisania. Objętościowo bardzo często nie przekraczają 4-6 stron. Są zatem skondensowane i skupiają się na wyrywku rzeczywistości (albo snu, fantazji czy mieszanki realności z niesamowitością). Wiele z nich cechuje się surrealistycznymi i fantastycznymi motywami, często eksplorującymi mroczne aspekty ludzkiej natury. Figura śmierci, szaleństwa czy dziecięcej traumy powraca tu jak refren, za każdy razem grany jednak nieco inaczej.

Spójrzmy chociażby na takiego „Potomka”. Oto Dziadzio terroryzuje dzieci. Zakazuje im chodzić do teatru, nie pozwala mieć dziewczyn ani modnie się ubierać. Ot taki tyran, jakich trochę po tym świecie chodzi. Jak to jednak w życiu bywa, im potężniejsze granice się stawia, tym większa pokusa, aby je przekraczać. Tak też się dzieje w tym opowiadaniu. W pewnym momencie narrator oddaje się uciechom z pewną panną, a owocem ich chwili zapomnienia jest dziecko. Żeni się jednak brat biologicznego ojca. Jakby jeszcze tego było mało to dziecko przejmuje cechy dziadka. Mamy więc uchwycone w jednej relacji wszystkie trzy najważniejsze motywy twórczości argentyńskiej pisarki: śmierć, szaleństwo i dziecięce traumy.

Różnorodność opowiadań Silviny Ocampo wynika z portretowania bohaterów należących do odmiennych grup społecznych, umiejscawiania akcji tak w Buenos Aires, jak i na prowincji, wreszcie zmieniania perspektyw. Pisarka lubiła prowadzić historie do zaskakującego finału. Ot na przykład w „Fotografie”, gdzie po szczęśliwym wyjściu ze szpitala młoda Adriana umiera na przyjęciu urodzinowym. Albo w „Pieszczochu”, gdzie smutek po odejściu ukochanego psa może ukoić tylko jego zabalsamowanie i wykorzystanie tego tworu do dalszych celów. W zebranych tu opowiadaniach znajdziemy zająca uciekającego przed psami, mysz o imieniu Marlon Brando czy czternastoletniego wróżbitę patrzącego w okna. Jest dziwnie, onirycznie, zaskakująco.
„Furia i inne opowiadania” to unikalny i mroczny zbiór opowiadań, które miały duży wpływ na rozwój literatury latynoamerykańskiej. Ocampo nie bała się poruszać trudnych i kontrowersyjnych tematów, za co doceniła je nasza Noblistka włączając książkę do serii Konstelacje Olgi Tokarczuk. Są tu pewne punkty styczne z twórczością Leonory Carrington (metaforyka, sugestywny język, surrealizm),ale w mojej opinii argentyńska pisarka bardziej eksploruje ludzką psychikę. Zwraca tez uwagę na małe, niepozorne przedmioty i zdarzenia, które dość nieoczekiwanie zmieniają przeznaczenie ludzi – ot znaleziona po 15 latach bransoletka. Trudna, nierówna, ale finalnie bardzo satysfakcjonująca lektura. Nie tylko dla koneserów.

Recenzja ukazała się pod adresem http://melancholiacodziennosci.blogspot.com/2024/05/recenzja-furia-i-inne-opowiadania.html

Silvina Ocampo była argentyńską pisarką, poetką i malarką, urodzoną 28 lipca 1903 roku w Buenos Aires, zmarłą 14 grudnia 1993 roku w tym samym mieście. Należała do wpływowego literackiego kręgu, związanego z takimi postaciami jak Jorge Luis Borges i Adolfo Bioy Casares, który był jej mężem. Pochodziła z zamożnej i wykształconej rodziny. Studiowała malarstwo w Paryżu pod...

34 opowiadania.
Ocampno niczym wytrawny linoskoczek doskonale balansuje między skrajnościami. Jest tu realizm i surrealizm, jawa miesza się ze sen, poezja z prozą, świat dzieci ze światem dorosłych. Są dzieci mówiące językiem rodziców i są dorośli, który zachowują się jak dzieci. Logika miesza się tu z absurdem, życie ze śmiercią, piękno ze szpetotą.
A nadto jest dziwaczność, okrucieństwo, groza, premedytacja i zło, które drzemie w każdym z nas. Bohaterowie przepełnieni są lękami, pragnieniem, targają nim skrajne emocje.
Autorka znajduję poezję w codzienności. W niewinnych kadrach dostrzega zapowiedź grozy. Ona nadejdzie, nie miejcie złudzeń.
Ocampo nie ma litości dla swoich bohaterów. Wodzi ich na pokuszenie, a potem, bez mrugnięcia okiem, przygląda się jak wpadają w trapy.
Te opowiadania to miniatury, z jednej strony, z drugiej, dobrze opowiedziane historie. Gęsta, intensywna proza, która wciąga jak bagno.

To nie jest porcja na raz. Można sobie dawkować. Można się delektować. Co kto woli.
I trzeba do nich wracać.
Bardzo, bardzo polecam.

34 opowiadania.
Ocampno niczym wytrawny linoskoczek doskonale balansuje między skrajnościami. Jest tu realizm i surrealizm, jawa miesza się ze sen, poezja z prozą, świat dzieci ze światem dorosłych. Są dzieci mówiące językiem rodziców i są dorośli, który zachowują się jak dzieci. Logika miesza się tu z absurdem, życie ze śmiercią, piękno ze szpetotą.
A nadto jest...