Ten się śmieje, kto ma zęby

Ciężko to czytać ze względu na językowe "wymodzenia". Wg mnie to proza dla niszowych smakoszy, może dla pisarzy i słynnych recenzentów, którzy aż kwiczą na pisarstwo tej autorki.

Dla mnie niestrawna historia, choć chwilami zabawna. Ale język, jakim włada główna bohaterka jest prostacki, irytująco powtarzalne słowa np. papierochy i wszystkie te zgrubienia. Nie wierzę w jej istnienie, ani w jej wydumanego męża dżokeja.

To kolejna książka tej pisarki, której język z powieść na powieść ulega jakimś nieznośnym permutacjom. Nie rozumiem tych achów i ochów ani zmasowanej ilości nagród.

Ciężko to czytać ze względu na językowe "wymodzenia". Wg mnie to proza dla niszowych smakoszy, może dla pisarzy i słynnych recenzentów, którzy aż kwiczą na pisarstwo tej autorki.

Dla mnie niestrawna historia, choć chwilami zabawna. Ale język, jakim włada główna bohaterka jest prostacki, irytująco powtarzalne słowa np. papierochy i wszystkie te zgrubienia. Nie wierzę w jej...

Nie ukrywam, że trochę się zawiodłam, ale zwykle tak jest, jak czytam coś zachwalanego pod niebiosy. Przyznaję jednak, że książka jest zręczna i bardzo interesujaca pod względem stylu i języka. Kapitalny i niepodrabialny jest głos narratorki. Już tylko z tej przyczyny warto.

Nie ukrywam, że trochę się zawiodłam, ale zwykle tak jest, jak czytam coś zachwalanego pod niebiosy. Przyznaję jednak, że książka jest zręczna i bardzo interesujaca pod względem stylu i języka. Kapitalny i niepodrabialny jest głos narratorki. Już tylko z tej przyczyny warto.

5* to przeciętna, ale to brzmi źle, bo dla innych czytelników to może być świetna książka. Pewnie jest tak, że albo się ją kocha, albo nienawidzi ;) dla mnie po prostu zbyt prosto-wulgarna, a co najgorsze - nie wywołała żadnych emocji..

5* to przeciętna, ale to brzmi źle, bo dla innych czytelników to może być świetna książka. Pewnie jest tak, że albo się ją kocha, albo nienawidzi ;) dla mnie po prostu zbyt prosto-wulgarna, a co najgorsze - nie wywołała żadnych emocji..

Książka z prostym przekazam i historią, chwilami wulgarna i przez cały czas dosadna.
Jak już oswoi się z językiem jaki zastosowała autorka to czyta się świetnie i szybko, historia leci, a my nie zauważamy że polubiliśmy się z główną bohaterką, współczujemy jej i śmiejemy się z nią.
Jej historia jest zwykła, w końcu każdy z nas kogoś traci, bliską osobę, pracę, chęci, ale Wera (główna bohaterka) umie o tym mówić, nie rozpacza, bierze życie jakie jest, godzi się z sytuacją, mimo że do niej wraca i wciąż chwilami boli, i po prostu żyje i radzi sobie najlepiej jak potrafi.
Prostota i naturalizm to ogromne plusy tej histori 👍🏻

Książka z prostym przekazam i historią, chwilami wulgarna i przez cały czas dosadna.
Jak już oswoi się z językiem jaki zastosowała autorka to czyta się świetnie i szybko, historia leci, a my nie zauważamy że polubiliśmy się z główną bohaterką, współczujemy jej i śmiejemy się z nią.
Jej historia jest zwykła, w końcu każdy z nas kogoś traci, bliską osobę, pracę, chęci, ale...

Na początku nie mogłam się przełamać do języka autorki, ale po dalszym czytaniu stwierdzam, że do bohaterki pasuje idealnie. Wera to prosta kobieta, która straciła męża, ale nie czuje się wdową. Idzie przed siebie, spotyka różne osoby i opowiada o swojej żałobie w dość nieszablonowy sposób. Przeczytałam jednym tchem, mimo, że nie za dużo się dzieje, to historia jest nieszablonowa.

Na początku nie mogłam się przełamać do języka autorki, ale po dalszym czytaniu stwierdzam, że do bohaterki pasuje idealnie. Wera to prosta kobieta, która straciła męża, ale nie czuje się wdową. Idzie przed siebie, spotyka różne osoby i opowiada o swojej żałobie w dość nieszablonowy sposób. Przeczytałam jednym tchem, mimo, że nie za dużo się dzieje, to historia jest...

Werze umarł mąż. Wera musi przygotować pogrzeb i stypę. I buty dla nieboszczyka, o które najtrudniej. Wera wyrusza w miasto.
W trakcie tej odysei poznajemy jej życie, o którym Wera opowiada nie przebierając w słowach, bez czułości, bez nostalgii. Ale tylko pozornie, bo co chwilę, mimochodem, spod tego pancerza gruboskórności jaki Wera nosi, wyrwie się wspomnienie o ojcu, o Zośce, o powodzie zawrotów głowy. Wera jest twarda, bo musi. Dobre czasy dawno się skończyły, teraz Wera jest samotna, żyje na granicy nędzy i zmiany na lepsze raczej nie będzie.
Bardzo dobra książka. Napisana skondensowanym i pozbawionym ozdobników językiem. Daleko jej od kocykowej literatury, bo pokazuje paskudną rzeczywistość wielu starszych ludzi, których codziennie mijamy i których mamy gdzieś, bez najmniejszej refleksji, że za kilkanaście/kilkadziesiąt lat sami tak możemy skończyć. Że niby długo. Wcale nie, szybko zleci.
#WyzwanieLC2024 maj

Werze umarł mąż. Wera musi przygotować pogrzeb i stypę. I buty dla nieboszczyka, o które najtrudniej. Wera wyrusza w miasto.
W trakcie tej odysei poznajemy jej życie, o którym Wera opowiada nie przebierając w słowach, bez czułości, bez nostalgii. Ale tylko pozornie, bo co chwilę, mimochodem, spod tego pancerza gruboskórności jaki Wera nosi, wyrwie się wspomnienie o ojcu, o...

Jeśli powieść powinna być jak myśliwiec, to powinna: mieć pułap i dużo powietrza, przestrzeni, by nieść czytelnika; powinna być drapieżna, atakować pomysłem narracyjnym i językiem; powinna być prawdziwa, zatem mieć bohaterów z krwi i kości - choćby byli martwi; powinna zaskakiwać, pojawiać się z nienacka tam, gdzie nikt się tego nie spodziewa; powinna w końcu umieć iść pod prąd, nie ulegać oczekiwaniom, nawet jeśli temat, który porusza, wydaje się narzucać pewną oczywistość i poprawność. Jeśli powieść powinna być myśliwcem, to "Ten się śmieje, kto ma zęby" właśnie nim jest.

Jeśli powieść powinna być jak myśliwiec, to powinna: mieć pułap i dużo powietrza, przestrzeni, by nieść czytelnika; powinna być drapieżna, atakować pomysłem narracyjnym i językiem; powinna być prawdziwa, zatem mieć bohaterów z krwi i kości - choćby byli martwi; powinna zaskakiwać, pojawiać się z nienacka tam, gdzie nikt się tego nie spodziewa; powinna w końcu umieć iść pod...

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i szczerze, książka - „Ten się śmieje, kto ma zęby” bardzo mi się podobała i chętnie jeszcze coś Pani Zyty przeczytam.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i szczerze, książka - „Ten się śmieje, kto ma zęby” bardzo mi się podobała i chętnie jeszcze coś Pani Zyty przeczytam.

Właściwie to nie wiem, co napisać o tej książce. Bo rozumiem zamysł, że literatura piękna to nie tylko cudowne zdania, ułożone tak, żeby zachwycały. Literatura piękna to też bluzgi, rynsztok i szokowanie.
Wera kobieta wyzwolona, która właściwie można powiedzieć miała męża. Czy go kochała, no raczej nie. Takie bardziej małżeństwo z rozsądku. Choć na innych panów nie narzekała, nawet po zamążpójściu. Także było jej obojętne ;)

Właściwie to nie wiem, co napisać o tej książce. Bo rozumiem zamysł, że literatura piękna to nie tylko cudowne zdania, ułożone tak, żeby zachwycały. Literatura piękna to też bluzgi, rynsztok i szokowanie.
Wera kobieta wyzwolona, która właściwie można powiedzieć miała męża. Czy go kochała, no raczej nie. Takie bardziej małżeństwo z rozsądku. Choć na innych panów nie...

Podczas czytania tej książki miałam wrażenie, że jest to pewnego rodzaju kalka powieści Karpowicza "Sońka". Tam też krążymy wraz z autorem wokół tematu śmierci i mamy spisany ciąg myśli okraszony dialogami. To co w "Sońce" mnie zachwyciło, tutaj już nie. Miałam poczucie takiego trochę odgrzewanego kotleta.

Ponadto sama główna bohaterka, jak i liczba wulgaryzmów zdecydowanie mnie odrzuciła. To nie jest to, czego oczekuję od literatury pięknej.

Podczas czytania tej książki miałam wrażenie, że jest to pewnego rodzaju kalka powieści Karpowicza "Sońka". Tam też krążymy wraz z autorem wokół tematu śmierci i mamy spisany ciąg myśli okraszony dialogami. To co w "Sońce" mnie zachwyciło, tutaj już nie. Miałam poczucie takiego trochę odgrzewanego kotleta.

Ponadto sama główna bohaterka, jak i liczba wulgaryzmów...