Sami o sobie opowiadają w wywiadach, że żyją bardzo spokojnie. Mieszkają na Brooklynie, ich bliskimi sąsiadami są Kiran Desai i Jonathan Safran Foer. Znaleźli tu dom ponad dwadzieścia pięć lat temu, wkrótce po tym, jak się pobrali w 1982 roku. W międzyczasie dzielnica, którą wybrali, zmieniała się i stawała się coraz bardziej spokojna. Zmieniał się również ich status jako pisarzy. Na przestrzeni lat oboje zyskali spore uznanie krytyków i czytelników na całym świecie. Paul Auster i Siri Hustvedt.

Paul Auster pierwszą swą powieść – kryminał Nieczyste zagranie – opublikował pod pseudonimem Paul Benjamin. Zasłynął trzema powieściami „Szklane miasto”, „Duchy” i „Zamknięty pokój” wydanymi w latach 1985-1986, powszechnie znanymi jako Trylogia nowojorska. Nowy Jork na dobre zadomowił się w jego twórczości i stanowi stały jej motyw. Widać to również w filmach, jakie zrealizowano na podstawie jego powieści. Niektóre z nich sam wyreżyserował (np. „Lulu na moście”).

Siri Hustvedt urodziła się i wychowała w Minnesocie w rodzinie norweskich imigrantów. Jest autorką m.in. takich powieści jak Na oślep (to jej debiutancka książka), Amerykańskie smutki czy Lato bez mężczyzn. W 1978 roku przeprowadziła się do Nowego Jorku. Właśnie tu w 1981 roku poznała Austera. Często żartuje, że zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia, a jemu zajęło to trochę dłużej – parę godzin. Auster opowiada historię ich poznania się w Dzienniku zimowym (wydanym w Polsce w 2014 roku). Wspomina ich pierwsze wspólne miesiące z wyczuwalną czułością:

Wkrótce potem para pisarzy rzeczywiście wzięła ślub.

Ich style pisania różnią się. Auster pisze, używając minimalistycznych środków; jego narracja jest prosta i jednocześnie trochę absurdalna i oniryczna. Hustvedt pisze w lżejszej tonacji, w której jednak postaci zarysowane są jasno i wyraziście.

Para pisarzy, jak można się spodziewać, udzieliła wielu wspólnych wywiadów. Paul opowiada o swojej żonie również we wspomnianym już „Dzienniku zimowym”. Cytuje w nim też słowa, które napisała dla niego Siri, a ja zacytuję je po nim na zakończenie tego tekstu: