Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jest tajemnicą, że czytam książki z Rebisowskiej serii "Wehikuł czasu", teraz trafiło na książkę pt. "Olśnienie" Poula Andersona. Jak sam tytuł sugeruje na świecie mamy do czynienia z dużym przyrostem inteligencji, nie tylko nas ludzi, ale też zwierzątka dawały radę. Raczej rewolucji na miarę "Trylogii mrówczej" Bernarda Werbera, autor nie wyspekulował, ale i tak jest ciekawie.

O niesamowitym przyroście inteligencji jednej osoby chorej, z dużym upośledzeniem umysłowym traktuje książka Daniela Keyesa pt. "Kwiaty dla Algernona", ta książka trafiła również do tej serii, ja czytałem ją wcześniej. Najpierw była myszka Algernon, która swoim wzrostem aktywności swojej mysiej mózgownicy zadziwiła wszystkich. W konsekwencji tego udanego doświadczenia naukowego naukowcy z instytutu postanowili pomajstrować w ludzkim umyśle, a konkretnie właśnie upośledzonego Charlie'ego Gordona. W niesamowicie szybkim tempie miał miejsce jego przyrost inteligencji, aż do poziomu geniusza. Jakie były analizy i wnioski z tego jeszcze bardziej udanego eksperymentu raczej nie wiemy. Być może ci naukowcy doszli do tej samej konkluzji co Anderson, że jakby wszyscy na świecie byli geniuszami 200 IQ + , to dopiero byłyby niezłe jaja, i zajęli się innymi zadaniami.

No ale u Andersona to natura, ściślej, jakieś bliżej nieokreślone czynniki kosmiczne zaważyły na tym, że jednak ten eksperyment w skali masowej się wydarzył i wszyscy nagle zmądrzeli. Jak wspominałem nie tylko my ludzie, ale też zwierzęta, Rodziło to szereg problemów i pytania na ile ta tendencja jest trwała, czy jest anomalią, czy raczej normą?

Na świecie się zaczęło dziać. Z marszu wybuchło parę rewolucji, padło kilka dyktatur, nastąpiły nieobliczalne zmiany społeczne, wielkie miasta nagle opustoszały. Były problemy z siłą roboczą, bo nagle np. murarze mieszający zaprawę i wykonujący inne zadania na budowach wykazywali potrzeby intelektualne, zgłębiania różnych nauk. A robota musi przecież być wykonana, która dla budowlańców nagle stała się nudna jak flaki z olejem i pracodawcy mają solidną zagwozdkę, jak problem rozwikłać, a robotów jeszcze nikt nie zdążył wynaleźć. A jak nie trudno się domyśleć w tej specyficznej sytuacji nowej kadry szybko znaleźć też się nie da.

Pojawił się też inny problem, w przedziwny sposób zbieżny z tym co pisałem w recenzji opowiadania pt. "Anomalia" z tomu "Powolne ptaki" Iana Watsona. Nagle ziemia, też z niewyjaśnionych przyczyn zaczęła się powiększać, odległości zaczęły rosnąć. Widać natura stworzyła problem i potem jakby doszła do wniosku, że trzeba to towarzystwo 200 IQ + zagonić do roboty, żeby wzięli się za wykorzystywanie swojego potencjału. Choćby do tego, żeby popracowali nad wynalezieniem nowszych, szybszych środków transportu. A może też wyjaśnianiem zagadek kosmicznych? Kto wie do czego to mogłoby być wykorzystane? Oby tylko nie do tworzenia koncepcji w stylu Oppenhaimera, bo to zapoczątkowało ekspresowy nasz koniec. Ale może o to chodzi, że jak ludzie by zmądrzeli, to doszli by do wniosku, że wojny to głupota np. Takie coś mieliśmy w "Dziennikach gwiazdowych" Stanisława Lema, inteligentne rasy kosmitów, mocno kolokwializując robiły sobie z nas bekę, że my tacy prymitywni jesteśmy, że w kółko wymyślamy z kim tu się masakrować nawzajem. No akurat tutaj tego nie ma u Andersona, może właśnie dlatego, że autor zaleca nam, żebyśmy sami troszkę pogłówkowali, co z tego mogłoby wyniknąć?

"Tak dużo pytań, tak mało odpowiedzi". Nie mam wątpliwości, że takie książki są po prostu niesamowite. Ponieważ fantastyka, bardzo często odnosząc się do rzeczywistości tworzy tak niesamowicie kreatywne koncepty, że człowiekowi by coś takiego w ogóle do głowy nie przyszło. Niewątpliwie to może okazać się bardzo przydatne np. w filozoficznej refleksji, bo filozofia bazuje na abstrakcjach i też tworzy niewyobrażalne koncepcje i kreuje miliony pytań. Dlatego moim zdaniem fantastyka, w szczególności science fiction jest genialna. Nic dodać nic ująć. Polecam.

Nie jest tajemnicą, że czytam książki z Rebisowskiej serii "Wehikuł czasu", teraz trafiło na książkę pt. "Olśnienie" Poula Andersona. Jak sam tytuł sugeruje na świecie mamy do czynienia z dużym przyrostem inteligencji, nie tylko nas ludzi, ale też zwierzątka dawały radę...

Rozwiń

Zwiń

Z twórczością Cliforda Simaka, miałem okazję już się zetknąć czytając i recenzując książkę pt. "Projekt papież", jest książką bardzo ciekawą na wskroś lemowską, i rozważania typu, że roboty same mogą tworzyć roboty np. Ta książka zatytułowana "Czas jest najprostszą rzeczą", która trafiła do rebisowskiej serii "Wehikuł czasu" też jest bardzo ciekawa.

Tytuł mówi nam z góry o tym z czym czytelnik będzie miał do czynienia. A czy rzeczywiście czas jest taki prosty i banalny to już zadanie dla nas, żebyśmy nad tym podumali. Pomysł z podróżami w czasie, troszkę pomajstrowaniu w historii w zasadzie prosty, bo się pojawia w różnych książkach. Ale koncept podróży w czasie, żeby przemierzać niezmierzone i nieskończone przestrzenie kosmosu to już jest coś. Analogiczny koncept mieliśmy w książce pt. "Kontakt" Carla Sagana.

Troszkę to przypomina koncept jaki jest w serii growej i książkowej "Assassin's Creed", wsiadało się tam do maszyny zwanej Animusem i jazda w przeszłość. W pierwszych klasycznych "asasynach" Desmond Mile's, który jest współczesnym asasynem wsiada, w sensie kładzie się lub siada, do maszynki i szuka swoich przodków: Altaira Ibn La'Aha i Ezio Auditore'a. Szukał artefaktu, złotego jabłka, który przejąć chcieli też wrogowie asasynów, templariusze. Tutaj u Simaka taką podobną maszyneria jest Fishhook, działa to bardzo podobnie jak Animus i jazda w przeszłość.

Oczywiście nie ma tutaj żadnej banalizy, bowiem jest w książce, jak to w dobrym stylu Simaka bywa, sporo rozważań etycznych, a nawet teologicznych, czy tego typu poszukiwania wędrówki w czasie mają sens? A także jak to w interakcji nauki i religii bywa i bywało, czy tego typu ingerencje w przestrzeń czasową są zgodne z wolą Boga? Czy podróże kosmiczne w poszukiwaniu inteligentnych bytów kosmicznych jest dobre? I wiele tego typu podobnych pytań tam w książce mamy.

Książka jest bardzo ciekawa, acz jak na dobrą książkę sf, wbrew tytułowi do najłatwiejszych nie należy. Ale i tak jestem w pełni przekonany, że warto poznać twórczość tego pisarza, ponieważ jest niezwykle ciekawa i oryginalna. Ta książka również jest świetna., Zdecydowanie polecam.

Z twórczością Cliforda Simaka, miałem okazję już się zetknąć czytając i recenzując książkę pt. "Projekt papież", jest książką bardzo ciekawą na wskroś lemowską, i rozważania typu, że roboty same mogą tworzyć roboty np. Ta książka zatytułowana "Czas jest najprostszą rzeczą&...

Rozwiń

Zwiń

Przyznaję, że ciekawiło mnie co interesującego można znaleźć w książce Andrzeja Ziemiańskiego pt. "Cyberpunk – Odrodzenie". Z czym z grubsza czytelnik może mieć do czynienia, wystarczy włączyć sobie game play z gry "Cyberpunk 2077". Z jednej strony mamy do czynienia z super nowoczesnością, a z drugiej starą jak świat wojnę gangów o swoje terytorium czy to jest kawałek podwórka, część klatki schodowej, czy nawet część jakiegoś mieszkania. Tak samo jak w przypadku powstań miejskich wojny gangów nie są łatwe do rozpracowania przez władze. W książce z grubsza mamy coś podobnego, mamy miasto opanowane przez gangi, z tej racji ta metropolia została nazwana Zakazanym miastem, co samo w sobie dużo mówi.

Główny motyw jak nietrudno się domyśleć jest również typowo sensacyjny dwóch gliniarzy Shay Scott i jego partner z pracy Lou Landon ścigają kobietę Axel Staller, bliźniaczkę Lani Steller. Lani przypuszczalnie na skutek cyberpsychozy zabiła kilkanaście osób, a zadaniem Axel ma być podjęcie próby dotarcia do siostry. Jest tylko mały problem, Axel ginie, no prawie ginie, w zamachu na swoje życie. Została uratowana, bo wszczepiono jej tajemniczy wszczep, warty kupę forsy,. Jest to stara technologia wojskowa sprzed 70 lat, nigdy nie została użyta. Nie mniej wynalazek jest na tyle dobry, że spełnił swoje zadanie, Axel cudem żyje. I może tym sposobem kontynuować misję, którą zlecą jej Scott i Landon. Cała trójka rusza do Zakazanego Miasta, żeby odnaleźć Lani, zanim znajdą ją przestępcy, którzy z całą pewnością zamiarów dobrych wobec niej nie mają.

Ekipa rusza na nieznany teren, porusza się po ulicach, jej członkowie widzą wieżowce, gigantyczne reklamy i wszystkie możliwe atrakcje cyberpunkowego miasta. No i tym samym te fascynujące, acz bardzo trudne, poszukiwania się rozpoczęły.

Książka jest ciekawa, barwnie opisana, szybko się czyta, niczym dobry thriller lub powieść sensacyjną. Warto przeczytać.

Przyznaję, że ciekawiło mnie co interesującego można znaleźć w książce Andrzeja Ziemiańskiego pt. "Cyberpunk – Odrodzenie". Z czym z grubsza czytelnik może mieć do czynienia, wystarczy włączyć sobie game play z gry "Cyberpunk 2077". Z jednej strony mamy do czynieni...

Rozwiń

Zwiń

Szansa [ w: ] A. Pilipiuk, 2586 kroków

Ta książka to troszkę nostalgiczny powrót do twórczości Pilipiuka ponieważ ten zbiór opowiadań zatytułowany "2856 kroków" czytałem ładnych kilkanaście lat temu, i było to ciekawe. Teraz miałem okazję się przekonać, że te opowiadania są równie ciekawe i bardzo intersujące. Wynika z tego, że oczywistością jest że warto po latach do nich wrócić.

Wybrałem z tego dość bogatego zbioru opowiadanie raczej krótkie opowiadanie, zatytułowane "Szansa" , ale niezwykle ciekawe. Dużo tutaj analiz historycznych, także historii alternatywnej, czyli troszkę gdybania było, w takim troszkę Dukajowskim stylu, jakby historię zamroziło, to pewnie Polska nie miałaby kiedy niepodległości odzyskać i dla nas za fajne by to nie było. Pojawiają się w tym opowiadaniu Robert Storm i Paweł Krzeszewski, i to oni mają okazję poznać przybysza z przeszłości Omelajna Andrejewicza Mitrofanowa, który żył sto lat temu z okładem, mowa o roku 1906, kiedy wrzenie rewolucyjne w Carskiej Rosji jeszcze trwało. Mitrofanow sam był dosyć wiekowy, więc można być pewnym, że przeżył kawał XIX wieku, a tu nagle, z bomby, trafia do wieku XXI. Widać gość jest inteligentny i bardzo bystry, zadziwiająco szybko zrozumiał meandry typowo informatyczno – internetowe, W szczególności fascynowały go zdjęcia. Prosił młodych tubylców, żeby umieścili jego zdjęcia w internecie, i to miało mu pomóc jakieś zagwozdki z przeszłości rozwikłać.

Niby to nic nadzwyczajnego ten motyw, ale sama rozmowa jaką odbywali była naprawdę świetna. Oczywiście lecieli skrótami myślowymi, było o Hitlerze, czy jego śmierć by coś zmieniła. Przekonywał Piotra i Roberta, że nie, bo Hitler miał dopiero nr 16 legitymacji NSDAP. M. in. na tej podstawie wyspekulował więc, że jego koledzy naziści doskonale by się uporali ze zrobieniem globalnej rozróby bez swojego przywódcy, byłby nim ktoś inny po prostu i tyle. Był przekonany natomiast, że kule, które trafiły w premiera Rosji Piotra Stołypina zabijając zmieniły bieg historii. W sumie kiedy Omelajn dał radę w sposób szczegółowy zdobyć wiedzę dotyczącą historii kilkunastu dekad jest tajemnicą. Po prostu autor nie skomplikował sobie roboty. Była mowa o pokusach w zmienianiu historii, i znowu wchodzi temat atomówek. Dla mnie to jest powtórka z rozrywki, bo pisałem dokładnie o tym samym recenzując książkę "Przypadek Adolfa H." Schmitt'a. No i to jest interesujące, że ludzie w podobny sposób kombinują intelektualnie.

Podsumowując książka jest intersująca, zawiera ona mnóstwo barwnych opowiadań. Nie mam wątpliwości, że to które wybrałem jest rewelacyjne, ale inne też są interesujące. Mamy tutaj dużo rozważań o historii Polski, w stylu Wolskiego, czyli upraszczając, to by było, gdyby Polska mocarstwem była. Było opowiadanie nominowane do nagrody im. Janusza Zajdla zatytułowane "Mars 1899". No i jeszcze parę innych. Tytułowe opowiadanie "2586 kroków" dotyczy doktora Pawła Skórzewskiego, kiedy w latach 1876/77 wybrał sie do Bergen w Norwegii, no i tam pomagał lekarzom walczyć z wirusami, czyli bakcylami. Dla fanów twórczości Pilipiuka to jest oczywiste, że po książkę sięgnąć warto. Innym też warto ją polecić, w szczególności, jeśli czytelnik lubi przeróżne podróże w przeszłość, czy motywy historyczno -archeologiczno nostalgiczne. Na pewno postać doktora Skórzewskiego jest fajnie wykreowana, i w każdym tomie znajdziemy coś ciekawego w temacie medycznym. Książkę czyta się dobrze, jest ciekawa.

Szansa [ w: ] A. Pilipiuk, 2586 kroków

Ta książka to troszkę nostalgiczny powrót do twórczości Pilipiuka ponieważ ten zbiór opowiadań zatytułowany "2856 kroków" czytałem ładnych kilkanaście lat temu, i było to ciekawe. Teraz miałem okazję się przekonać, że te opowiadania są równ...

Rozwiń

Zwiń

"Ludzie zabijają się na ulicach, nie ma czystej wody w kranach, a żarcie smakuje jak odchody Belzebuba." *

Tak pewien dziennikarz w 2077 r. mniej więcej opisywał raj jakim ponoć jest/miało być korporacyjne miasto Night City, stanowiący coś w rodzaju wolne miasto na zachodzie Ameryki, około godziny lotu od Los Angeles. Również na wybrzeżu Pacyfiku. Jak tytuł gry i książki sugeruje mamy rok 2077 i troszkę inną rzeczywistość. Inny cytat z książki sugeruje, że w Night City zawsze jest jasno niezależnie od pory dnia i nocy. Czy do końca to jest prawda, wszak całkiem mrocznych zaułków nie brakuje, po których chodzić nie jest bezpiecznie nawet za dnia. No bo to miasto to tak naprawdę supernowoczesna dżungla, gdzie jedyne prawo, to prawo silniejszego. Masz solidną broń i dobre wszczepy, należysz do gangu, albo do armii korporacyjnej masz szansę zdobyć pozycję w tym mieście. Jednak większą szansę masz zostać legendą i wylądować prosto w kolumbarium lub jako trup na śmietniku i to w całkiem doborowym towarzystwie z Johny'm Silverhandem lub Rache'm Bartmosem na czele.

Co jest w grze, nie ma co tu się rozwodzić, bo jest wystarczająco dużo materiału i samemu Rafałowi Kosikowi też specjalnie o to nie chodziło, żeby powielać motywy z gry, nie ma samego V tutaj, ani Johny'ego Silverhanda, którego konstrukt V ma w głowie. Ani innych większości bohaterów, którzy pojawiają się w grze.

Jedyny znany bohater z gry to Dum Dum, gangster, tutaj używany jest termin gangus, z Melstromu. Ludzie z tego gangu byli zafascynowani technologią, sami używali ponadnormatywnej liczby wszczepów, sam Dum Dum, miał siedem elektronicznych oczu. Kradli technologię na potęgę i ładowali wszczepy w tzw. wolne jednostki, czyli nielicznych ludzi, którzy woleli funkcjonować bez techów w swoim ciele. Warto wspomnieć, że motyw konstruktów nie jest nowy w literaturze. W twórczości Andrzeja Pilipiuka, w cyklu "Oko jelenia" mamy kosmiczną technologię scalaki, też chodzi o to, że scalak zawiera jakąś osobowość w sobie, przypomina on coś w rodzaju płyty CD lub DVD i nadpisana jest tam jakaś ludzka osobowość. Kłopoty są jak się na jednym scalaku znajdą dwie osobowości, było tak w przypadku Heleny i Estery, czyli wyglądało to z grubsza podobnie jak w przypadku V i Johny'ego. No i intelektualne spekulacje czy dusza zapisana w scalaku ma prawo upominać się o pójście do raju lub gdzie indziej w zaświatach? Wszak jej nosiciel nie żyje i scalak jest tylko wierną kopią właściwej osoby. Jeżeli czegoś można żałować, że nie ma czegoś podobnego w książce Kosika, wszak w grze, tego typu i wiele innych zagadnień intelektualnych nie brakuje. Skoro gracze są zdolni do tego typu mnóstwa przemyśleń należy przypuszczać, że czytelnicy też daliby radę.

W tej książce chodzi raczej o raczej nostalgiczną podróż do tego samego Night City, w którym gracze spędzili kilkadziesiąt albo kilkaset godzin. Motyw bardzo podobny co w grze, tutaj grupka sześciu osób: riperdoc, netrunner, dziewczyna pracująca w korporacji, tancerka, negocjatorka, i nastolatek marzący o tym, żeby zostać gangsterem, przypadkiem wchodzi do akcji kradnie kontener Militechowi, jednej z korporacji. Ta akcja miała miejsce na terenie Melstromu. Z reguły na ich terenie panował "porządek", a tu ktoś bałaganu narobił i wygląda na to, że to robota amatorów w dodatku. Reakcja jakaś musiała być. Czyli ta ekipa weszła do akcji, przy okazji zadarła z korporacjami i z kilkoma gangami. Oznacza to jedno, wyrok śmierci w szybkim terminie wykonania, bo realizacji takiego "kuloodpornego planu" przeżyć się nie da. A jednak nie wiedzieć jakim szczęściem im się udaje przez jakiś czas wychodzić z tego cało.

Książkę można ocenić na pewno na kilka sposobów, no bo jeżeli chodzi o pewną nostalgię, to wiemy, że Kosik jest dobrym pisarzem i na pewno da radę. No ale jeśli czytelnik spodziewa się jakiś ciekawych intelektualnych kombinacji na temat czy to filozoficznych, czy nawet zwykłych rozważań co z tą przyszłością? , to raczej czytelnik się zawiedzie. W sumie szkoda, bo potencjał jest. Zarówno pod kątem tego co jest w grze. Jak i zapewne tego co mógłby autor wyspekulować i opowiedzieć coś fascynującego o tym genialnym przecież uniwersum. Nie mam wątpliwości w jednym książkę warto przeczytać, może zachęcić się w ten sposób do poznania fabuły gry. Dlatego jestem przekonany, że książkę pt. "cyberpunk 2077: Bez_przypadku" warto polecić i samemu się przekonać o co chodzi z tym cyberpunkiem? A to czy tego typu podejście jak wyglądać będzie druga połowa XXI wieku, przynajmniej co niektórzy z nas się dowiedzą. Inna bajka czy ktoś z nas by chciał w takim mieście, jak Night City, żyć? Na razie mamy książki, gry, podobno ma być też film, więc cieszmy się i korzystajmy z tego dobra kulturowego.








* cytat pochodzi z książki R. Kosik, Cyberpunk 2077: Bez_ przypadku

"Ludzie zabijają się na ulicach, nie ma czystej wody w kranach, a żarcie smakuje jak odchody Belzebuba." *

Tak pewien dziennikarz w 2077 r. mniej więcej opisywał raj jakim ponoć jest/miało być korporacyjne miasto Night City, stanowiący coś w rodzaju wolne miasto na zachodzie Am...

Rozwiń

Zwiń

Anomalia [ w: ] Ian Watson, Powolne ptaki

Ten zbiór opowiadań Iana Watsona, zatytułowany "Powolne ptaki" jest niezwykle ciekawy. Autor porusza niezwykle ciekawe problemy m. in. problem kontaktu z Obcymi, przybyszów z innych planet o ile raczą się pofatygować i nas na Ziemi odwiedzić. Niezłe jest opowiadanko o Lukrecjuszu, który został otworzony, pewnie nie przypadkiem, bo tworzył dość oryginalna koncepcję z zakresu filozofii przyrody, ten dział filozofii zajmuje się m. in. kosmosem, a oryginalność polega na tym, że pisał o tych poważnych problemów na sposób poetycki w dosłownym tego słowa znaczeniu. Czyli krótko mówiąc autor głowi się, co by intelektualiści z dawnych czasów mieli do powiedzenia gdyby mogli żyć w czasach interakcji nas ziemian z kosmitami. No ale wybrałem opowiadanie zatytułowane "Anomalia".

W sumie to opowiadanie jest niby banalne, traktuje o tym, że nasza planeta zaczęła się powiększać i rozszerzać do nie wiadomo jakich rozmiarów, w stopniu znacznym odległości między punktami na planecie się powiększyły. Wzrost ten jest na tyle znaczący, że podróżowanie w tempie max kilkunastu godzin jest praktycznie niemożliwe. Podobnie rzecz ma się z handlem i transferem towarów. Jak bardzo to jest istotne wszyscy dowiedzieliśmy się w czasie covida, gdzie co i rusz następowała blokada portów w jakimś kraju i światowa gospodarka funkcjonująca jako szereg naczyń połączonych zaczęła trzeszczeć. Podobnie jest teraz, w czasie wojny Rosji z Ukrainą, problemy z terminową dostawą zboża ma praktycznie cała Afryka.
Widać z tego, że ekonomika świata jest delikatną konstrukcją, zdawał sobie sprawę Ian Watson i napisał to opowiadanie o anomaliach, na skutek których wszystkie kraje na globie praktycznie muszą sobie sami radzić i być samowystarczalne.

A czy przypadkiem nie chodzi o to, że mimo, że żyjemy w globalnych wioskach czy metropoliach, zwał jak zwał, żyjemy w epoce macdonaldyzacji i tiktokizacji, to jednak coś sprawia, że się oddalamy od siebie? A może to, że jemy te same hamburgery i pijemy te same cole nie sprawia wcale, że kiedykolwiek będziemy do siebie podobni niczym klony, bo świat jest różnorodny i w tym jest nasza siła. Trudno jednoznacznie odpowiedzieć czy jest ta, czy jakakolwiek inna interpretacja tego opowiadania jest tą słuszną?

Za to na pewno wiem, że opowiadanie zatytułowane "Anomalia" jest bardzo ciekawe i niewątpliwie daje do myślenia, a o to przecież chodzi w dobrej literaturze. Podobnie rzecz ma się ze wszystkimi opowiadaniami Iana Watsona, są naprawdę świetne, co sprawia, że warto przeczytać tę książkę. Polecam

Anomalia [ w: ] Ian Watson, Powolne ptaki

Ten zbiór opowiadań Iana Watsona, zatytułowany "Powolne ptaki" jest niezwykle ciekawy. Autor porusza niezwykle ciekawe problemy m. in. problem kontaktu z Obcymi, przybyszów z innych planet o ile raczą się pofatygować i nas na Ziemi...

Rozwiń

Zwiń

Przypuszczam, że nikt nie ma wątpliwości, że turecki pisarz Orhan Pamuk jest świetnym pisarzem. Parę książek było już czytanych i warto było, żeby w ramach Book Trooterowego wyzwania książkowego spróbować czegoś nowego, no i jestem przekonany, że trafiłem w sedno, bo książka zatytułowana "Biały zamek" jest naprawdę przednia. A o to przecież chodziło. Mamy tutaj literacką podróż do Turcji XVII wieku, czasy sułtana Mehmeta IV, tego samego co pod Wiedeń się zapuszczał w 1683 r i walczył m. in. z naszymi, z królem Janem III Sobieskim na czele. Motywów polskich jest więcej, bowiem ekipa sułtana zachciała ruszyć na północ od morza Czarnego w kierunku Polski i zaatakować Biały Zamek.

Ta książka to historia pewnego europejczyka, wenecjanina, którego statek na morzu został zaatakowany przez piratów tureckich, no i tym samym wszedł w tryby funkcjonowania Imperium Tureckiego. Mamy akcję w Konstantynopolu. Z racji, że był wykształconym człowiekiem jego właściciele szybko doszli do wniosku, że nadaje sie do czegoś niż do pracy fizycznej, no i szybkiej wymiany kadr oczywiście, na skutek wyczerpania iszybkiej śmierci rzecz jasna. Można śmiało powiedzieć, że miał w tym wszystkim sporo szczęścia. Zainteresowały się nim elity, konkretnie Hodża, bezpośredni podwładny paszy, praktycznie drugiej osoby w państwie, po samym sułtanie. Mamy opisaną całą procedurę wdrażania w system nowego kraju z dominującą religią islamską. W to były wpisane dość ostre próby nawracania, w tej kwestii był bohaterem, bo był uparty. Kiedy w końcu nastąpiła zmiana wyznania naszego weneckiego bohatera tego dokładnie nie wiemy, ale przypuszczam, że nastąpiło to wtedy kiedy przybywało bohaterowi pełnych sakiewek ze złotem, bowiem system tego krajy działał tak, że wyznawcy islamu mieli liczne ulgi podatkowe, a wyznawcy innych religii musieli słono płacić.

Teoretycznie ta książka jest powieścią historyczną, ale czy przypadkiem nie jest również thrillerem psychologicznym, bowiem wenecjanin jest bardzo podobny do Hodży,? Wynika z tego, że nawet krewnym Hodży sprawiało trudności rozróżnienie jednego od drugiego. Podobnie sprawa miała się w wymiarze intelektualnym, obydwaj przeczytali te same książki zarówno w języku arabskim, jak i językach europejskich, głównie łacinie, więc wiedzę mieli na zbliżonym poziomie. Także pokusa była wielka, żeby dokonać pewnej zamiany. Czy taki jest w ogóle możliwe? To jest bardzo interesujące. Panowie pracowali nad bronią dla sułtana, który miał ją wykorzystać w Polsce. No to wiadomy jest ten akcjologiczny imperatyw jak wykorzystywać wiedzę na wysokim poziomie? No ale Hodża ani wenecjanin nie zaprzątali sobie raczej głowy takimi drobiazgami np. ile istnień ludzkich zabije ich wynalazek? Bo liczy się przecież wygrana i łaska panującego, a wraz z tym sowite dotacje

Książka jest ciekawa, opisy miasta, opisy ludzi, opisy błyskotliwej kariery wenecjanina na dworze sułtańskim i wiele innych ciekawych spraw. Na pewno ciekawy jest dyskurs naukowy wenecjanina i Hodży, jakby chciał przekonać swoich rodaków i europejskich czytelników, że wszyscy mamy te same zdolności i tak samo jesteśmy zdolni do rzeczy wielkich i tych małych. Na pewno interesujące jest, że jego główny bohater jest Europejczykiem i tu te motywy mentalnościowe są bardzo wyraźne. Zdecydowanie warto przeczytać.

Przypuszczam, że nikt nie ma wątpliwości, że turecki pisarz Orhan Pamuk jest świetnym pisarzem. Parę książek było już czytanych i warto było, żeby w ramach Book Trooterowego wyzwania książkowego spróbować czegoś nowego, no i jestem przekonany, że trafiłem w sedno, bo książka zatytułowana &...

Rozwiń

Zwiń