Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż mogę napisać o tej powieści. Jest to moja ulubiona książka, którą kiedykolwiek przeczytałem, dlatego bez wahania daję najwyższą ocenę. Czytałem/słuchałem ją sam nie wiem ile razy. Zgubiłem rachubę już dawno, lata temu.

Nie uważam żeby było to dzieło idealne. Takich nie ma w ogóle. Jednak w mojej skromnej opinii minusy powieści, jak i całej trylogii husyskiej, które są i to całkiem liczne, są całkowicie rozwalcowane i zmiażdżone przez plusy. Arcydzieło? Tak. Dla mnie tak. Oczywiście jest i będzie poniżej to opinia całkowicie subiektywna, zresztą jak każda (większość?) opinii z samej swojej definicji i znaczenia pojęcia ‘opinia’.

Po pierwsze język: nie czytałem nigdy polskiego autora, który w moim odczuciu, lepiej używałby języka polskiego. Dyskusje bohaterów są fantastyczne i wciągające.
Po drugie kreacja bohaterów: Bohaterowie z krwi i kości, mogliby niemalże wyjść z kart książki i spacerować po ulicach, będąc bardziej barwni niż 80% szaroburego społeczeństwa. Cyniczny i zawsze twardo stąpający były zakonnik. Naiwny i idealistyczny główny bohater. Myśliciel i filozof o złotym sercu i twarzy głupka. Czerstwy Biskup kurwistrach. Morderca o twarzy diabła. I można tak wymieniać jeszcze jakiś czas.
Po trzecie elementy fantastyki: Wstawione w historię elementy fantastyczne są zwarte, konkretne i ciekawe. Nie przeszkadzają historii; są w nią całkiem zgrabnie wplecione.
Po czwarte idealizm: Prawdziwa przyjaźń i prawdziwa miłość, przy tym jakoś tak pozbawiona całkiem zwykłemu w przypadku tego typu podobnych historii u innych autorów, patosu.

Co jest mi obojętne: historia. Losy opowieści wplecione w historię średniowiecznego Śląska. Wojna religijna. Historia dobra na tło, ale nie stanowiąca podstawy jakości powieści, a tylko tła, o czym autor zdaje się zapominać, zwłaszcza w drugiej części trylogii.

Co mi się nie podoba:
- Łacina, chociaż przeszkadza w małym stopniu.
-czasem za bardzo skupianie się na historii całego ruchu religijnego, który moim zdaniem bardziej powinien być tłem, chociaż ten zarzut jest aktualniejszy wobec dalszych części cyklu, zwłaszcza drugiej.
-Sam nie wiem.

Uważam trylogię husycką za lepszą niż cykl wiedźmiński, nie ujmując mu nigdy niczego. Nie jest to lektura lekka i grubo ciosana, jak fantastyczna „Droga Królów”. Tą powieścią trzeba się smakować jak dobrym alkoholem, umieć znaleźć smaczki i niuanse ukryte wewnątrz.
Polecam.

Cóż mogę napisać o tej powieści. Jest to moja ulubiona książka, którą kiedykolwiek przeczytałem, dlatego bez wahania daję najwyższą ocenę. Czytałem/słuchałem ją sam nie wiem ile razy. Zgubiłem rachubę już dawno, lata temu.

Nie uważam żeby było to dzieło idealne. Takich nie ma w ogóle. Jednak w mojej skromnej opinii minusy powieści, jak i całej trylogii husyskiej, które...

Moja ulubiona część cyklu inkwizytorskiego.

Ktoś może powiedzieć, że wszystko jest tutaj niesamowicie, jak to u Piekary, schematyczne i liniowe. Ludzie są zero-jedynkowi: albo zwyczajnie głupi, leniwi, czy strachliwi, albo niezwykle inteligentni gracze życia. Brak odcieni i różnorodności charakterów. Kobiety się szmacą, są chętne, powabne, o podobnej urodzie, albo o urodzie krokodyla. Najemnicy piją i biją kogo popadnie bez litości. "Koledzy z pracy" głównego bohatera są leniwi i zwyczajnie głupi, oczywiście w opozycji do niego samego. Ale właśnie to jest styl cyklu, ten świat i jego brudy. To jest esencja ubrana w świetną narrację z wieloma humorystycznymi akcentami i porównaniami, od których uśmiech sam pojawia się na twarzy. Nie bez znaczenia pozostają także przemyślenia głównego bohatera na temat otaczającego go świata, które często są zabawne, zwłaszcza kiedy słucha się np. audiobooka z płcią przeciwną i główny bohater raczy podzielić się z nami swoimi przemyśleniami na temat roli kobiet na świecie, bądź też ich charakterów, albo barwnych porównań w opisie łóżkowych zabaw, które z nimi odbywa.

Historia jest podobna do wszystkich innych z cyklu: zbrodnia, śledztwo i rozwiązanie. Tyle że akurat w tej książce Madderdin na skutek swoistego pojmowania moralności postanawia o rozwiązaniu sprawy kryminalnej, która nie leży w gestii Inkwizytorium, ponieważ nie może przejść obojętnie obok tego brudu. To lekko zaskakujące, gdyż w całym Cyklu Mordimer niekoniecznie przejawiał taki wzgląd na moralność i etykę otaczającego go świata.

Oprócz liniowej historii mamy do czynienia z czymś jeszcze: smaczek w postaci tajemniczej postaci okrutnie każącej grzeszników, która informuje o wszystkim lokalny oddział Inkwizytorium. Historia tej dodatkowej postaci jest intrygująca i mroczna, odkrywa sporo z zagadek uniwersum. Poza tym ciekawa jest psychologia tej postaci, o dwuznacznej moralności.

Wyjątkowo dostaje się także księżom i Kościołowi. Jeśli ktoś ma podobne poglądy do Piekary na temat Kościoła, to będzie ukontentowany licznymi barwnymi przytykami (delikatnie mówiąc) w stronę przedstawicieli Kościoła.

W historii tej pełno jest bezczelności, cynizmu i zadufania w sobie pobocznych bohaterów, tak bardzo znanego nam ze świata polityki, urzędów i kościelnych ambon. Jednak tutaj bezczelna, zakłamana, cyniczna, "brzydka jak krokodyl" stara mniszka morderczyni dostaje "po mordzie", podobny jej ksiądz gnie się w ukłonach przed Madderdinem w obawie przed kolejnym kułakiem w szczękę, czy kopniakiem pod żebra. Niezdarnie próbująca strzelać z kuszy do głównego bohatera i jego towarzyszy mniszka zostaje ustrzelona "niczym zając" przez wytrawnego strzelca Inkwizytora. Cynizm i bezczelność zostają niemiłosiernie obite przez każącą rękę Inkwizytorium. (Ehh chciałoby się żeby takie Inkwizytorium polowało na bezczelnych urzędników i polityków naszej codziennosci). Czy ten świat jest zbyt brutalny? Bez trudu potrafię sobie wyobrazić taką rzeczywistość w średniowieczu. ludzie dzisiaj są niewiele lepsi.

Podsumowując plusy:
-tajemnicza postać potężnego zabójcy w tle.
-dwuznaczna moralność głównego bohatera i jego przemyślenia o świecie.
-historia, w której cynizm i bezczelność otrzymują należytą karę.
-dialogi, nierzadko z humorystycznymi akcentami.
-wyjątkowo forma powieści zamiast opowiadań.

Polecam przede wszystkim fanom stylu Piekary.

Moja ulubiona część cyklu inkwizytorskiego.

Ktoś może powiedzieć, że wszystko jest tutaj niesamowicie, jak to u Piekary, schematyczne i liniowe. Ludzie są zero-jedynkowi: albo zwyczajnie głupi, leniwi, czy strachliwi, albo niezwykle inteligentni gracze życia. Brak odcieni i różnorodności charakterów. Kobiety się szmacą, są chętne, powabne, o podobnej urodzie, albo o...

Niedawno odświeżyłem sobie tę książkę Jacka Piekary, którego nawiasem mówiąc jestem dużym fanem i w związku z tym dopiszę swoją własną recenzję do kilku jego książek.

Na początek gwiazdka. Hmm.."wybitna"? Raczej nie. "Rewelacyjna"? Nie bardzo. "Bardzo dobra"? Już prędzej. Ale raczej "dobra" będzie bardziej adekwatną oceną imo. Dlaczego tylko "dobra"? Bardzo lubię cykl inkwizytorski, ale uważam, że ta część nie powala. Rozwiązania historii w opowiadaniach są przeraźliwie spłycone i proste. Po prostu pojawia się anioł z nieograniczoną mocą i załatwia sprawę. Ot tak. Przydałoby się w cyklu tak na marginesie wyjaśnić kim są ci aniołowie i dlaczego mają tak wielką moc. W każdym razie te zakończenia mają taki wydźwięk jakby autor nie bardzo wiedział jak zakończyć poszczególne opowiadania i wstawiał po prostu anioła. Nasuwa mi się porównanie do grania w grę komputerową, w której wpisujemy sobie kod i przechodzimy misję:). Prosto. I nudno.

Wbrew temu co można by pomyśleć po tytule opowiadania "Czarne płaszcze tańczą" czarne płaszcze nie tańczą. Tzn., jak wiadomo, nie zginął żaden Inkwizytor. A tego mi w ogóle w całym cyklu zresztą brakuje, czyli historii o śmierci w wyniku zabójstwa itp jakiegoś inkwizytora, po którym rozpoczyna się śledztwo Świętego Oficjum.

Główny bohater bywa niespójny sam ze sobą.
Językowo nie ma się do czego przyczepić, Piekara w pełnej krasie. Zresztą jak zwykle.

To dobra książka, ale tylko dobra. Zbyt prosto, zbyt przewidywalnie, zbyt chaotycznie.

Niedawno odświeżyłem sobie tę książkę Jacka Piekary, którego nawiasem mówiąc jestem dużym fanem i w związku z tym dopiszę swoją własną recenzję do kilku jego książek.

Na początek gwiazdka. Hmm.."wybitna"? Raczej nie. "Rewelacyjna"? Nie bardzo. "Bardzo dobra"? Już prędzej. Ale raczej "dobra" będzie bardziej adekwatną oceną imo. Dlaczego tylko "dobra"? Bardzo lubię cykl...

Zdecydowanie jest to ksiązka o Rzeczpospolitej Szlacheckiej lepsza od wszystkich razem wziętych ksiązek Jacka Komudy, nic tamtemu nie ujmując, ale po prostu Jacek Piekara jest dużo lepszy w piórze.

Absolutnie pan Zytowiecki nie jest podobny do Zagłoby! Ktoś kto tak twierdzi nie czytał najwyraźniej trylogii Sienkiewiczowskiej.
Zytowiecki jest głupi i nadęty, a Zagłoba był szczwanym lisem, który nie jest w ciemię bity. Jedyne podobieństwa pomiędzy tymi panami to tusza i zamiłowanie do jadła i napitku, co zreszta co drugiemu szlachcicowi polskiemu możnaby zarzucić. Zagłoba..heh też mi coś.

Ta ksiązka nie jest dla zacietrzewionych pompatycznych chrześcijan, którzy zapatrzeni w swoją religię nie wiedzą nawet tego, że katolicyzm był jedną z przyczyn upadku I Rzeczpospolitej. Radzę najpierw zapoznać się z historią, a dopiero potem krytykować podejście w książce do katolicyzmu.

Po drugie nie jest to ksiązka dla ludzi nie lubiących fantastyki, ani dla tych którzy nie lubią mieszania fantastyki z czasami realnymi i historycznymi, jakie mieliśmy także w trylogii husyckiej Sapkowskiego.
Przy pierwszym czytaniu książki lekko mi to jeszcze przeszkadzało, ale przy drugim już przestało i nawet uważam to za plus.

Zacytuję dwa komentarze, które dla mnie w pełni oddają klasę tej książki:
"„Charakternik” to według mnie zdecydowanie najlepsza książka, jaka wyszła spod pióra Jacka Piekary. Świetnie napisana i wymyślona, bawi od pierwszych do ostatnich kart. Interesująco zakreśleni bohaterowie tylko sprzyjają pozytywnemu odbiorowi dzieła. Jednocześnie można w powieści znaleźć znacznie więcej niż tylko przyjemną lekturę na kilka wieczorów."

bardzo dobra książka chociaż może będę w swojej wypowiedzi trochę stronniczy z względu na poglądy jakie pan Piekara zamieścił w swojej książce gdyż w 100% zgadzają się z moimi a wywód o chrześcijaństwie genialny. Rozpoczynając czytanie książki bylem nastawiony na książkę bardziej w stylu Komudy gdyż to była moja pierwsza styczność z opowiadaniem Piekary. Książka zachwyciła mnie i mam nadzieję że pan Piekara napisze kontynuacje przygód dwójki naszych nadwiślańskich demonów."

Zdecydowanie jest to ksiązka o Rzeczpospolitej Szlacheckiej lepsza od wszystkich razem wziętych ksiązek Jacka Komudy, nic tamtemu nie ujmując, ale po prostu Jacek Piekara jest dużo lepszy w piórze.

Absolutnie pan Zytowiecki nie jest podobny do Zagłoby! Ktoś kto tak twierdzi nie czytał najwyraźniej trylogii Sienkiewiczowskiej.
Zytowiecki jest głupi i nadęty, a Zagłoba był...