Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po wybuchu wojny lapońskiej na początku września 1944 r. siły niemieckie rozpoczęły stopniowe wycofywanie się do najbardziej wysuniętych na północ obszarów Finlandii w ramach operacji Birke. Gdy wartość regionu Petsamo spadła z powodu zagrożenia ofensywą sowiecką, Niemcy na początku października 1944 r. podjęli decyzję o opuszczeniu Finlandii i większości północnej Norwegii, rozpoczynając operację Nordlicht, która zakończyła się na początku stycznia 1945 r., a w rękach niemieckich pozostało tylko kilka kilometrów kwadratowych terytorium Finlandii i kilka odizolowanych garnizonów w norweskim Finnmarku.

Krótka, bo niespełna dwustustronicowa książka to opowieść o trzech dniach masowej ucieczki Niemców przed zbliżającym się frontem. Aby nic nie dostało się w ręce Armii Radzieckiej, Niemcy masowo wysiedlali mieszkańców Północy, mordowali zwierzęta hodowlane i palili pozostawione dobytki.

W powieści przeplatają się dwa wątki.

Heikki i Alma Haldonen oraz ich syn 12-letni Iver i dwie córeczki to główni bohaterowie powieści, którzy zostają postawieni w tej okropnej sytuacji. Wszystko czego dorobili się w ciągu wielu lat ulegnie zniszczeniu. Nie chcą pogodzić się z zaistniałą sytuacją. Niestety każdy kto nie podporządkuje się rozporządzeniu postrzegany jest jako wróg.

Ilja Lepskin to radziecki jeniec wojenny, który podąża wraz z całą kolumną innych mężczyzn/ jeńców w kierunku wyznaczonym przez żołnierzy niemieckich.

Losy rodziny Haldonenów ora Ilji w pewnym momencie złączą się i jak dla mnie był to najciekawszy moment w całej książce.

"Tamta zima" to powieść, bez większych konkretów historycznych, oraz skupieniu się na poszczególnych bohaterach. To historia przedstawiająca tragedię wysiedlanych ludzi ich ból, rozpacz po utracie zwierząt do które były im bliskie, wszak hodowali je od wielu lat, żal, że trzeba zostawić garść osobistych rzeczy, do których byli przywiązani.

Smutna, krótka opowieść, kolejna, ale jak do tej pory najsłabsza książka z mojej ulubionej serii Dzieła Pisarzy Skandynawskich.

Po wybuchu wojny lapońskiej na początku września 1944 r. siły niemieckie rozpoczęły stopniowe wycofywanie się do najbardziej wysuniętych na północ obszarów Finlandii w ramach operacji Birke. Gdy wartość regionu Petsamo spadła z powodu zagrożenia ofensywą sowiecką, Niemcy na początku paździ...

Rozwiń Zwiń

Pierwsze pokolenie ocalałych obejmowało ludzi bezpośrednio dotkniętych wojną, często psychicznie wyniszczonych i niemogących do końca odnaleźć się w powojennej rzeczywistości. Zakładali oni jednak rodziny i poza wspomnieniami wojennymi przekazywali swoim dzieciom, czyli drugiemu pokoleniu, także towarzyszącą im na co dzień traumę, która kształtowała życie drugiego pokolenia i wpływała na niemal każdy aspekt ich codzienności.

Drugie pokolenie ocalałych Żydów, ujawniła, jak głęboko kolejna generacja poruszona jest historiami swoich rodziców, bez względu na to, czy mówili i opowiadali oni o tym, co przeżyli, czy też nie. Ocalali z Zagłady przez całe swoje dalsze życie mieli ogromne trudności z nawiązywaniem bliskich relacji i tworzeniem związków opartych na zaufaniu, które utracili. Przez własne
potomstwo określani byli jako niestabilni emocjonalnie, wzburzeni, nieufni, wielokrotnie niezainteresowani życiem, zachowujący się i myślący obsesyjnie o pożywieniu, pieniądzach i czystości. Twórcy drugiego pokolenia konfrontowali się z doświadczeniem traumy rodziców, a w konsekwencji także własnej.

Rodzice autora to Uszer i Jachweta, którzy po wybuchu II wojny światowej uciekli do Związku Radzieckiego; Lwowa, Donbasu, Kazachstanu.
Do Polski powrócili 1946 roku i zamieszkali w domu opuszczonym przez Niemców, w Katowicach. Własnymi rękami budowali system w Polsce, który w końcu wygnał ich z kraju. W 1968 roku, po marcowych wydarzeniach opuścili Polskę i wyemigrowali do Izraela. Pan Wojciech z czasem wyemigrował do Włoch i na stałe osiadł we Florencji.

Wojciech Goldkorn po 50 latach nieobecności w Polsce powraca. Katowice, Auschwitz, Bełżec, Treblinka, Sobibór, to miejsca, które odwiedza. Mierzy się z przeszłością swojego narodu, wspomina bliskich, którzy stracili życie w tych miejscach, opowiada ich historie.

"Pamięć nie powinna służyć tylko do wyrównywania doznanych krzywd"

Autor wspomina, że jego rodzice nie pielęgnowali chęci zemsty i nienawiści do oprawców, do Niemców. Dzięki temu jak pisze, jego stosunek do pamięci jest bardziej pogodny niż innych rówieśników. Ma jednak ogromny żal, że nikt tak naprawdę nie starał się zrozumieć i pomóc Żydom po wojnie. Naród, który został porzucony podobnie jak dziecko w śniegu, które jego ciocia Chajtele podczas ucieczki zostawiła w lesie. Ocalała, naród również, ale jaka miała być jego przyszłość !?

W latach 40-tych po wojnie dużo mówiono o Holokauście. Każdy kto chciał dawał świadectwo, dla przyszłych pokoleń, ale również po to, aby zrzucić ciężar swoich przeżyć. Jednak, gdy zapanował w Polsce stalinizm nie było dobrze rozprawiać o Żydach. Historia stała się niewygodna.

"Historia jest pełna paradoksów, a pamięć może być uwarunkowana przez punkt widzenia tych, którzy ją kultywują"

Setki tysięcy żydowskich uchodźców bez własnego kąta, domu, przyszłości. Europa ich nie chciała, Ameryka również. Masowo wysyłano ich do Palestyny, żeby walczyli o państwo żydowskie.

Wojciech Goldkorn w troszkę jak dla mnie chaotyczny sposób przedstawia historię swojej rodziny, przeplatając ją swoimi poglądami na temat Holokaustu, a właściwie Szoa (hebr. zagłada, unicestwienie), bo tego słowa używa bardzo często. Ma ogromny żal do wielu osób, instytucji. Przede wszystkim uważa, że temat zostaje współcześnie bardzo spłycony, z ogromnym bólem stwierdza, ze zamiast skupić się, pogrążyć w zadumie i ciszy zwiedzając obozy skupiamy się na detalach czyli wyeksponowanych butach, włosach itp.

Autor zadaje dużo pytań, które trafiają w przestrzeń, pozostają bez odpowiedzi, ale w ten sposób zmuszają do przemyśleń, zadumy a może i dyskusji w wielu kręgach. Mierzy się ze swoim bólem, żalem, próbuje zrozumieć innych ludzi, współczesny świat który go otacza.
Opisuje również ciekawą znajomość i liczne kontakty, które utrzymywał z Markiem Edelmanem.

"Dziecko w śniegu" to troszkę inna książka o tak obecnie popularnym temacie w literaturze jakim stał się Holokaust.
To zapis osobistych przeżyć autora, pełen refleksji, goryczy, rozżalenia, melancholijny warty poznania testament autora.

Pierwsze pokolenie ocalałych obejmowało ludzi bezpośrednio dotkniętych wojną, często psychicznie wyniszczonych i niemogących do końca odnaleźć się w powojennej rzeczywistości. Zakładali oni jednak rodziny i poza wspomnieniami wojennymi przekazywali swoim dzieciom, czyli drugiemu pokoleniu,...

Rozwiń Zwiń

Literatura angielska to wielowiekowa historia, błyskotliwi autorzy, niezapomniane dzieła, które odzwierciedlają specyfikę narodowego charakteru.
Mimo, że w swoim życiu przeczytałam już wiele książek, to żadna z nich nie była z serii dzieł literatury angielskiej obejmującej czasy wiktoriańskie.

Anthony Trollope (1815-1882) był jednym z najpopularniejszych angielskich powieściopisarzy XIX wieku, autor esejów i 47 powieści. Starał się w swych utworach w jak najlepszy sposób ukazać społeczeństwo ery wiktoriańskiej, stosunek do pieniądza, świat intryg politycznych i miłosnych.
W Polsce oprócz właśnie przeczytanego przeze mnie "Dziedzictwa Belton" ukazała się "Rodzina Palliserów" na podstawie, której powstał podobno nawet brytyjski serial telewizyjny.

"Dziedzictwo Belton" to powieść, której fabuła krąży wokół kilku bohaterów i dosłownie trzech miejsc wydarzeń.

Głównym miejscem akcji jest Belton Castel leżący pod wzgórzami Qantock w hrabstwie Somerset.
Tutaj całe swoje młodzieńcze, panieńskie życie spędza Klara Amedroz. Ma już 30 lat i opiekuje się swoim 67 letnim ojcem Bernardem, który po samobójstwie syna Karola podupadł na zdrowiu. Karol był głównym spadkobiercą Belton. W razie jego śmierci cały majątek mia przejąć kuzyn Will.

Will to najcieplejsza, najprzyjemniejsza postać w całej powieści, jakże przypominająca mi charakterem i postępowaniem mojego męża :)
Szarmancki, dobroduszny, przedsiębiorczy, pracowity, pozbawiony samolubstwa, pełen pomysłów a jednocześnie niesamowicie gwałtowny raptus, ziemianin z krwi i kości kochający całym sercem kaleką siostrę Mary, oraz całe swoje gospodarstwo, pola i zwierzęta.

Klara, ach ta Klara. Tu można by rzec dosłownie "kobiety zrozumieć jest ciężko. Jeszcze się taki nie urodził co by im dogodził" Dumna, czasami uszczypliwa, ale mająca dobre serce i przede wszystkim swoje zasady, swoje zdanie, których nie chciała zmieniać pod wpływem presji innych, osób.

Klara zakochana jest w kapitanie Fryderyku Aylmerze, pośle do parlamentu, sztywnym, zimnym mężczyźnie, całkowicie podporządkowanym madame, czyli swojej apodyktycznej, pruderyjnej mamie. Swą pozycją i elokwencją oraz dobrym wykształceniem uwiódł naszą zakręcona Klarę.

Cała powieść toczy się głównie wokół wyżej wymienionych trzech osób. 460 stron przemyśleń jednej kobiety i dwóch mężczyzn. Dosłownie przemyśleń, bo akcja toczy się tak mozolnie, że można zasnąć. Nawet śmiesznie brzmiące rozdziały informują nas już na wstępie o szybkości akcji. Jeden z nich to "Pannę Amedroz częstują faszerowanym kurczęciem" po czym następny brzmi "W Aylmer Park skończyły się nadziewane kurczęta"
I taki rozdział to nie 10 stron! To przynajmniej 30 kolejnych kartek!

Powieść "Dziedzictwo Belton" nie będzie dobrą książką dla każdego. Kto lubi szybką, mrożącą krew w żyłach akcję, tajemnice i zagadki nie dla niego powyższa powieść.
To książka dla tych, którzy lubią skupić uwagę na kilku osobach. Poznać szczegółowo ich charakter, wnętrze, sposób patrzenia na świat. To książka opisująca wspaniale czasy wiktoriańskie, czasy gdzie pieniądz rządził wszystkim.
Pozycja, władza, majątek, spadek ot słowa padające często w powieści. To czasy, gdzie panował istny kult męskości, a mężczyźni dominowali w każdej sferze i to również mocno wybrzmiewa w "Dziedzictwie Belton"

Jednak mnie o wiele bardziej lekko i przyjemnie czytało się właśnie tę powieść niż poprzednią "Drwale" Tu odpoczęłam spędzając czas na herbatce z Klarą ( choć nie raz jej kapryśność i brak zdecydowania mnie denerwowały ), spacerując po parku, głaszcząc krowę Bessy. Czytając taką książkę zwraca się uwagę na szczegóły, na to jest czas, bo nie trzeba skupiać uwagi na ciągle zmieniających się bohaterach i pędzącej akcji.
Łapałam książkę w każdej wolnej chwili, żeby nareszcie dotrzeć do końca, bo byłam ciekawa jaką ostatecznie decyzję podejmie Klara.

Oczywiście już zdążyłam się zorientować, że na polskim rynku jest jeszcze "Rodzina Palisserów" w skróconej wersji, bo ma zaledwie niecałe 400 stron ( oryginał 6 tomów) więc na pewno sięgnę i po tę powieść Pana Trollope.

Literatura angielska to wielowiekowa historia, błyskotliwi autorzy, niezapomniane dzieła, które odzwierciedlają specyfikę narodowego charakteru.
Mimo, że w swoim życiu przeczytałam już wiele książek, to żadna z nich nie była z serii dzieł literatury angielskiej obejmującej czasy wiktoriańs...

Rozwiń Zwiń

Kanada niezaprzeczalnie kojarzy się nam jako kraina z charakterystycznym czerwonym liściem klonu na narodowej fladze oraz ze smakiem bursztynowego, słodkiego syropu klonowego.
To drugi co do wielkości zajmowanej powierzchni kraj na świecie, prawie w połowie (45%) pokryty jest lasami.

Kanadyjskie lasy przez wieki stanowiły dla indiańskich plemion dom, pełniąc ważną rolę kulturową, duchową, a także materialną. Dostarczały bowiem drewna, ryb, zwierzyny leśnej, ziół oraz roślin wykorzystywanych w medycynie. Indianie doskonale potrafili żyć w harmonii ze swoim otoczeniem i rozumieli, jak bardzo ekosystem leśny jest połączony z życiem człowieka oraz środowiskiem naturalnym.

To właśnie tutaj w 1693 roku, na miejsce zamieszkiwane przez Mikmaków wprost z Francji przybywa Rene Sel i Charles Dugueta. Dwóch młodych chłopaków, którzy odegrają główne role w powieści dociera do Trepagny ( Nowa Francja), gdzie zapach lodu miesza się z zapachem sierści, płonących lasów i krwi upolowanych zwierząt. Tu służą u Claude Trepagnego zajmującego się handlem skórami. Zatrudnieni zostają do ścinania drzew w zamian mając otrzymać z czasem skrawek własnej ziemi.
To losy ich potomków śledzimy przez kolejne 860 stron powieści.

Tak oto zaczyna się historia, która swój koniec osiąga w 2013 roku. To 320 lat ogromnych zmian na ziemiach obecnej Kanady.

Pani Annie Proulx leci przez kolejne lata i pokolenia niczym burza. Bohaterów jest ogrom i żałuję, że od początku nie stworzyłam sobie na jakiejś większej kartce papieru drzewa genealogicznego, bo bardzo szybko pogubiłam się w tym, kto jest kim i z kim spowinowacony. Dodatkowo przeskakiwanie po kilku rozdziałach między kolejnymi pokoleniami, rodzinami i skupianie się na kolejnej nowej historii strasznie mnie umęczyło i odebrało radość z czytania.

Po drugie historia mknie równie szybko jak zmieniają się bohaterowie, więc jeśli chcecie czegoś więcej dowiedzieć się od podbojach Kanady przez Francuzów, wypieranych stopniowo przez Brytyjczyków, o masowym wyzysku rdzennych mieszkańców, tworzeniu kolonii, zabijaniu Indian, to musicie dokształcić się w tym temacie z innych książek/źródeł historycznych.


W takim razie na czym autorka głównie się skupiła pisząc powieść ?

Drwale i ich świat wysuwają się na pierwszy plan jak sam tytuł powieści zapowiada. Chaotyczny świat jęczących drzew, wyrywających dziury w piętrze koron, przewracających inne drzewa, łamiących się w pół.
Drzewa, przyroda i ich powolne unicestwianie. Ludzki pęd do zarabiania coraz większych pieniędzy kosztem przepięknej przyrody. Chciwość i jeszcze raz chciwość ludzi przybywających z Europy, która aż wypływa ze stron książki. Zazdrość, zawiść, głupota ludzka, chęć rządzenia wszystkim i wszystkimi dookoła, oślepiający blask pieniądza, który przesłania oczy na potrzeby i biedę drugiego człowieka, w tym wypadku najczęściej chodzi o rdzennych mieszkańców ówczesnej Kanady.

Lata mijają, świat się rozwija o czym również autorka wspomina między wierszami. Siekiery zastąpione zostają piłami tarczowymi, wynalezienie i zastosowanie w przemyśle maszyny parowej ułatwia i przyspiesza pracę, wynalezienie telegrafu umożliwia częstszy i szybszy kontakt międzyludzki, podróże zamorskie dokształcają, ale również pozwalają na rozwój innych gałęzi gospodarki nie tylko związanych z przemysłem drzewnym. Człowiek odkrywa, rozwija się i staje się coraz bardziej pazerny. Pazerny na wiedzę, władzę, pieniądze.

I choć czytając powieść martwimy się głównie o losy Kanady, gdzie drzewa pod siekierami i piłami znikają w tempie przyspieszonym, to jak się okazuje współcześnie Kanada ma prawie zerowy współczynnik wylesiania, a to dlatego, że tak jest tam skonstruowane prawo. Przepisy we wszystkich prowincjach wymagają, aby wszystkie obszary, na których odbywa się wycinka drewna, były niezwłocznie zalesiane. Kanadyjskie firmy leśne są więc prawnie zobowiązane do regeneracji wykarczowanych terenów.

"Drwale" dla mnie to chaotyczna, dziwnie napisana, dość mozolna powieść, która mimo wszystko niesie ze sobą ważne przesłanie i odkrywa całą istotę człowieka pędzącego przed siebie, który nie to, że nie widzi, ale raczej nie chce widzieć skutków niszczenia otaczającej nas przyrody.

Kanada niezaprzeczalnie kojarzy się nam jako kraina z charakterystycznym czerwonym liściem klonu na narodowej fladze oraz ze smakiem bursztynowego, słodkiego syropu klonowego.
To drugi co do wielkości zajmowanej powierzchni kraj na świecie, prawie w połowie (45%) pokryty jest lasami.

Kan...

Rozwiń Zwiń