Jesteśmy społecznością, która kocha książki

/bo wydaje mi się, że cokolwiek tutaj napiszę to będzie za mało.
jestem pewna.
mamy przegląd warstw społecznych z naciskiem na zakłamaną arystokrację, mamy jednostkę ukazaną na tle społeczeństwa, są i skontrastowane ze sobą dwa typy miłości (i co najważniejsze - żaden nie jest prosty i żaden nie jest idealny, ale dopiero rozum, sposób, w jaki walczy się o tę miłość decyduje o tym, czy bohaterowie czują się spełnieni i podejmują trud bycia ze sobą), jest i lewin i jego duchowe poszukiwania (mnie niezwykle bliskie), jest i motyw wsi (szczęśliwie nie skrajnie przesłodzony), jest szczegół, detal i jest ogół, jest kontrast, dynamika, interakcja, jest i brak moralizatorstwa i dlatego jest i otwarta przestrzeń dla interpretacji czytelnika. można by tak wyliczać i wyliczać. na tym przecież polega klasyka. ale to co mnie najbardziej urzekło to chyba fakt, że 'anna karenina' jest księgą nieporozumień, trochę prototypem 'lost in translation'. mamy bohaterów zagubionych w słowach, gestach, którzy interpretują swoje zachowania zupełnie inaczej niż powinni, nie odgadują swoich prawdziwych intencji. walczą o siebie, swój świat, o wartości. pragną widzieć siebie jako jednostki autonomiczne i starają się narzucić swoją wolę innym. nam oceniać jest dużo łatwiej - możemy obserwować bohaterów z wielu różnych perspektyw. mamy dostęp do ich myśli, wiemy, jak zachowują się, gdy są sami, ale widzimy ich również w interakcji z innymi, znamy ich historię, to kim byli kiedyś i kim się stali, znamy więc ich przejścia i związane z nimi obawy i marzenia. jest to jednak perspektywa dostępna jedynie nam, czytelnikom, i stąd tragizm. czasem siedząc wieczorem i czytając któryś z rozdziałów płynie ci po policzku łza - nie dlatego że wzruszyłeś się jakoś szczególnie, ale głównie dlatego, że ty wiedziałeś, że to musi się tak skończyć, a ona.? skąd mogła wiedzieć.? ty wiesz dokąd to wszystko zmierza, oni nie.

/bo wydaje mi się, że cokolwiek tutaj napiszę to będzie za mało.
jestem pewna.
mamy przegląd warstw społecznych z naciskiem na zakłamaną arystokrację, mamy jednostkę ukazaną na tle społeczeństwa, są i skontrastowane ze sobą dwa typy miłości (i co najważniejsze - żaden nie jest prosty i żaden nie jest idealny, ale dopiero rozum, sposób, w jaki walczy się o tę miłość decyduje...

choć tak naprawdę przyznawanie gwiazdek w tym przypadku nie ma większego sensu. kumpli się nie ocenia na gwiazdki, a ta książka to jeden z najlepszych kumpli. pomógł mi znaleźć odpowiedzi na wiele pytań, na pewne problemy pomógł mi spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy, dzięki niemu przekonałam się też, że nie zawsze muszę wszystko wiedzieć na pewno, że mogę szukać. nie wspominając o tym, że dzięki niemu wiele razy wybuchłam szczerym śmiechem. fajnie mieć kogoś takiego w drodze.

choć tak naprawdę przyznawanie gwiazdek w tym przypadku nie ma większego sensu. kumpli się nie ocenia na gwiazdki, a ta książka to jeden z najlepszych kumpli. pomógł mi znaleźć odpowiedzi na wiele pytań, na pewne problemy pomógł mi spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy, dzięki niemu przekonałam się też, że nie zawsze muszę wszystko wiedzieć na pewno, że mogę szukać. nie...

/smith przerażająco wnikliwie penetruje ludzką psychikę. kim chcemy być, a kim jesteśmy. na kogo się kreujemy. jak się widzimy. kogo widzieć nie chcemy. jak bardzo egoistyczni jesteśmy, oszukując siebie i innych. nie mamy przed nią tajemnic. bogata w znaczenia i myśli.

/smith przerażająco wnikliwie penetruje ludzką psychikę. kim chcemy być, a kim jesteśmy. na kogo się kreujemy. jak się widzimy. kogo widzieć nie chcemy. jak bardzo egoistyczni jesteśmy, oszukując siebie i innych. nie mamy przed nią tajemnic. bogata w znaczenia i myśli.

/kurczę. on tą książką przypieczętował swoją pozycję wśród moich ulubionych autorów. i ten fragment, w którym peter zamienia się ciałem z kotem jest po prostu mistrzowski. cała książka jest szalenie empatyczna, chciałabym mieć taką wyobraźnię jak główny bohater. całość chyba najlepiej podsumowuje fragment: 'w szkole często zostawiał swoje ciało w ławce i pozwalał myślom wyruszać na wyprawy'. wyruszam i ja.

/kurczę. on tą książką przypieczętował swoją pozycję wśród moich ulubionych autorów. i ten fragment, w którym peter zamienia się ciałem z kotem jest po prostu mistrzowski. cała książka jest szalenie empatyczna, chciałabym mieć taką wyobraźnię jak główny bohater. całość chyba najlepiej podsumowuje fragment: 'w szkole często zostawiał swoje ciało w ławce i pozwalał myślom...

/jestem miło zaskoczona.! bałam się trochę, że książka okaże się potwornym, babskim czytadłem, ale okazało się, że jest to naprawdę bardzo ciepła, zaskakująca opowieść z dreszczykiem. bardzo cieszę się, że książka nie była banalna, przewidywalna, taka z której to od razu wiadomo, co będzie stronę dalej. polecam - nie zmarnujecie swojego czasu.!

/jestem miło zaskoczona.! bałam się trochę, że książka okaże się potwornym, babskim czytadłem, ale okazało się, że jest to naprawdę bardzo ciepła, zaskakująca opowieść z dreszczykiem. bardzo cieszę się, że książka nie była banalna, przewidywalna, taka z której to od razu wiadomo, co będzie stronę dalej. polecam - nie zmarnujecie swojego czasu.!

/istna katastrofa. miały być włochy, miał być włoski klimat, włoska kuchania, a jest jakiś jagodowooki nieznajomy. na każdej stronie. i to on jest wątkiem głównym. jakichkolwiek pobocznych brak. nuda, panie. wieje harlequinem na kilometr. nie dajcie się zwieść okładce!

/istna katastrofa. miały być włochy, miał być włoski klimat, włoska kuchania, a jest jakiś jagodowooki nieznajomy. na każdej stronie. i to on jest wątkiem głównym. jakichkolwiek pobocznych brak. nuda, panie. wieje harlequinem na kilometr. nie dajcie się zwieść okładce!

/na początku mojej przygody z tą książką pomyślałam, że na potrzeby tej książki powinna zostać stworzona opcja: czytałam - co implikowałoby stwierdzenie: czytałam, ale przechodziłam przez takie tortury, że wstyd niedoczytania był mniejszy niż ból czytania. ostatecznie książkę PRZEczytałam. po kilkudziesięciu stronach przyzwyczaiłam się w końcu do stylu, który raził infantylnością i składnią pięcioletniego dziecka. książka słaba. myślę, że sama austen nie przepuści autorce i jej duch będzie ją nawiedzał po nocach.

/na początku mojej przygody z tą książką pomyślałam, że na potrzeby tej książki powinna zostać stworzona opcja: czytałam - co implikowałoby stwierdzenie: czytałam, ale przechodziłam przez takie tortury, że wstyd niedoczytania był mniejszy niż ból czytania. ostatecznie książkę PRZEczytałam. po kilkudziesięciu stronach przyzwyczaiłam się w końcu do stylu, który raził...

/czyta się bardzo łatwo i przyjemnie. styl jakby się smarowało świeży chleb ogrzanym masłem. ale pozostaje we mnie pewnien niedosyt. możliwe, że winą jest moje nastawienie. kiedy natknęłam się na tytuł tej książki zaczęłam o niej obsesyjnie myśleć i zapragnęłam ją od razu przeczytać. minęło jednak trochę czasu, zanim ją zdobyłam, a w tym czasie mój umysł sam zaczął tworzyć mit tej książki. nie sprostała ona moim wyobrażeniom, ale to przecież nie jej wina. obiektywnie mówiąc książka jak najbardziej warta polecenia, nie mam po niej uczucia straconego czasu i naprawdę daje do myślenia. nie jest pusta. dużo bardziej podobała mi się druga połowa - prawdopodobnie dlatego że wtedy już wytworzyła się wieź między dwoma głównymi bohaterami i ich rozmowy rzeczywiście były godne uwagi i analizy. podoba mi się taka struktura powieści - pierwsza połowa była dla mnie zdecydowanie słabsza, ale potrzebna. w końcu jesteśmy wciagnięci w proces wytwarzania więzi. poznajemy głównych bohaterów i dopiero z czasem do nich docieramy. nie można pominąć części pierwszej, bo nie byłoby uzasadnienia dla tej drugiej, głębszej. książka naprawdę dobra, ale to nie do końca styl prozy, który lubię najbardziej.

/czyta się bardzo łatwo i przyjemnie. styl jakby się smarowało świeży chleb ogrzanym masłem. ale pozostaje we mnie pewnien niedosyt. możliwe, że winą jest moje nastawienie. kiedy natknęłam się na tytuł tej książki zaczęłam o niej obsesyjnie myśleć i zapragnęłam ją od razu przeczytać. minęło jednak trochę czasu, zanim ją zdobyłam, a w tym czasie mój umysł sam zaczął tworzyć...

/nie mogę powiedzieć, że to nie jest grafomaństwo. ale jak wciąga! naprawdę nie rozumiem moich motywów, ale 5/5.

/nie mogę powiedzieć, że to nie jest grafomaństwo. ale jak wciąga! naprawdę nie rozumiem moich motywów, ale 5/5.

/świetna książka, w szczególności narracja i w szczególności pierwsza część. jedno wydarzenie widziane oczyma całkiem odmiennych bohaterów.

/świetna książka, w szczególności narracja i w szczególności pierwsza część. jedno wydarzenie widziane oczyma całkiem odmiennych bohaterów.

/oceniam książkę jako słabą - spodziewałam się czegoś zupełnie innego, nie potrafiłam przebrnąć przez ten styl - tym bardziej, że oceniam fabułę jako dosyć banalną i przewidywalną. zakończenie absolutnie mnie rozczarowało i według mnie w ogóle nie jest przekonywujące. idealne byłoby dla mnie połączenie języka i treści - w tym wypadku autor stawia jednak tylko na język, który (tutaj muszę przyznać) jest dość oryginalnie skonstruowany i zasługuje na plusa, chociaż przysparza wiele trudności w czytaniu. mimo iż książka porusza bardzo ciekawą tematykę (m.in. zagadnienie wolnej woli) to uważam, iż autor nie potrafił ukazać poruszanych problemów w całej ich złożoności. jestem naprawdę rozczarowana, iż autor nie wykorzystał potencjału, który naprawdę jest w tej książce i nie stworzył naprawdę pasjonującej historii.

/oceniam książkę jako słabą - spodziewałam się czegoś zupełnie innego, nie potrafiłam przebrnąć przez ten styl - tym bardziej, że oceniam fabułę jako dosyć banalną i przewidywalną. zakończenie absolutnie mnie rozczarowało i według mnie w ogóle nie jest przekonywujące. idealne byłoby dla mnie połączenie języka i treści - w tym wypadku autor stawia jednak tylko na język,...

/naprawdę polecam tę książkę - świetna. mimo to przeczytanie jej przysporzyło mi wiele trudności, często ciężko przez nią przebrnąć, ale po przeczytaniu naprawdę czuje się, że było warto.

/naprawdę polecam tę książkę - świetna. mimo to przeczytanie jej przysporzyło mi wiele trudności, często ciężko przez nią przebrnąć, ale po przeczytaniu naprawdę czuje się, że było warto.