Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki to także świat, i to świat, który człowiek sobie wybiera, a nie na który przychodzi.

Książki to także świat, i to świat, który człowiek sobie wybiera, a nie na który przychodzi.

Gdybyś kiedy we śnie poczuła, że oczy moje już nie patrzą na ciebie z miłością, wiedz, żem żyć przestał...

Gdybyś kiedy we śnie poczuła, że oczy moje już nie patrzą na ciebie z miłością, wiedz, żem żyć przestał...

Aleksandrze, jest tylko jedno takie miejsce, w którym zawsze znajduję pocieszenie. Budzę się tam i zasypiam. Jestem tam spokojna, bezpieczna i kochana. Miejscem tym są Twoje ramiona.

Aleksandrze, jest tylko jedno takie miejsce, w którym zawsze znajduję pocieszenie. Budzę się tam i zasypiam. Jestem tam spokojna, bezpieczna i kochana. Miejscem tym są Twoje ramiona.

W jednym zdaniu może się dużo zmieścić. Może się wszystko zmieścić. Może się całe życie zmieścić.

W jednym zdaniu może się dużo zmieścić. Może się wszystko zmieścić. Może się całe życie zmieścić.

Przecież cały nasz świat to odrobinka pleśni, wyrosła na malusieńkiej planecie, a my sądzimy, że możemy stworzyć coś wielkiego: idee, czyny! Toż to ziarnka piasku.

Przecież cały nasz świat to odrobinka pleśni, wyrosła na malusieńkiej planecie, a my sądzimy, że możemy stworzyć coś wielkiego: idee, czyny! Toż to ziarnka piasku.

Aleksander chciał podnieść z podłogi swoje serce. Ale było ciemno i nie mógł go znaleźć. Słyszał, jak toczy się po podłodze, słyszał jak bije, krwawi, pulsuje gdzieś w rogu celi.

Aleksander chciał podnieść z podłogi swoje serce. Ale było ciemno i nie mógł go znaleźć. Słyszał, jak toczy się po podłodze, słyszał jak bije, krwawi, pulsuje gdzieś w rogu celi.

I w bladym blasku ukąpany, "Wysoko wyciągając dłoń, On, Jeździec goni go Miedziany, I dźwięcznie w bruk łomoce koń. I wszędzie, dokąd, obłąkany, Uciekał, gnany zmorą trwóg, Tam Jeździec ścigał go Miedziany I ciężko dudnił kopyt stuk.

I w bladym blasku ukąpany, "Wysoko wyciągając dłoń, On, Jeździec goni go Miedziany, I dźwięcznie w bruk łomoce koń. I wszędzie, dokąd, obłąkany, Uciekał, gnany zmorą trwóg, Tam Jeździec ścigał go Miedziany I ciężko dudnił kopyt stuk.

Po co jadę? Pani wie, że jadę po to, aby być tam, gdzie pani... Nie mogę inaczej.

Po co jadę? Pani wie, że jadę po to, aby być tam, gdzie pani... Nie mogę inaczej.

Więc kogo kochać? Komu wierzyć? Kto nie zgotuje nigdy zdrad? Kto naszym łokciem będzie mierzyć Z usłużną miną - cały świat? Kto o nas fałszu nie powtórzy? Kto da przytułek podczas burzy? Kto się nie zlęknie naszych plam? Kto się nie znudzi nigdy nam? - O, ty, co widma szukasz mylnie, Porzuć wysiłków próżnych rój I, czytelniku drogi mój, Samego siebie kochaj silnie, Boć tylko w sobie - dobrze zważ - Taki uprzejmy przedmiot masz!

Więc kogo kochać? Komu wierzyć? Kto nie zgotuje nigdy zdrad? Kto naszym łokciem będzie mierzyć Z usłużną miną - cały świat? Kto o nas fałszu nie powtórzy? Kto da przytułek podczas burzy? Kto się nie zlęknie naszych plam? Kto się nie znudzi nigdy nam? - O, ty, co widma szukasz mylnie, Porzuć wysiłków próżnych rój I, czytelniku drogi mój, Samego siebie kochaj silnie, Boć tylko w...