Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa wyprawa do nieistniejącego już księstwa, ale przede wszystkim zderzenie z ludźmi sprzed kilku stuleci, którzy niewiele się różnili od dzisiejszego społeczeństwa. Opinia społeczna nie licząca się z prawdą, szkalowanie prowadzące do zniszczenia człowieka myślącego samodzielnie, władza ponad prawem i prawdą, tworzenie historii na zamówienie, itp. Wielu może zaskoczyć fakt, że proces inkwizycyjny czarownicy dokonał się przed władzą świecką w protestanckim państwie - czyli poza Kościołem katolickim! A to ci niespodzianka... A sama czarownica - każdy kto uparcie upomina się o przestrzeganie prawa i o prawdę oraz nie zabiega o swój wizerunek w mediach mógłby taką czarownicą zostać. Macierewicz na stos!

Ciekawa wyprawa do nieistniejącego już księstwa, ale przede wszystkim zderzenie z ludźmi sprzed kilku stuleci, którzy niewiele się różnili od dzisiejszego społeczeństwa. Opinia społeczna nie licząca się z prawdą, szkalowanie prowadzące do zniszczenia człowieka myślącego samodzielnie, władza ponad prawem i prawdą, tworzenie historii na zamówienie, itp. Wielu może zaskoczyć...

Fabuła sztuczna. Jeszcze gorzej wkomponowane anegdoty anachoretów z pustyni. Bardzo dobrze napisany fragment ukazujący nauczanie św. Grzegorza z Nazjanzu. Najlepszy fragment książki to dyskusja Cezarego z Julianem Apostatą. Wielokrotnie w powieści autor próbował uzasadnić tytuł - moim zdaniem Julian nie był nieszczęśliwy, lecz obłudny, dwulicowy, zakompleksiony - jako władca szkodliwy i niebezpieczny.

Fabuła sztuczna. Jeszcze gorzej wkomponowane anegdoty anachoretów z pustyni. Bardzo dobrze napisany fragment ukazujący nauczanie św. Grzegorza z Nazjanzu. Najlepszy fragment książki to dyskusja Cezarego z Julianem Apostatą. Wielokrotnie w powieści autor próbował uzasadnić tytuł - moim zdaniem Julian nie był nieszczęśliwy, lecz obłudny, dwulicowy, zakompleksiony - jako...

Dzięki literackiemu polotowi autora i gruntownemu wykształceniu można zagłębić się z wypiekami na twarzy w dzieje Kościoła w połowie III wieku. Co to da współczesnemu człowiekowi? Może on znaleźć bardzo mądre i trafne wskazówki, jak rozwiązać dylematy dziś nurtujące serca i umysły nie tylko chrześcijan, ale też uczciwych ludzi zostających poza Kościołem.

Dzięki literackiemu polotowi autora i gruntownemu wykształceniu można zagłębić się z wypiekami na twarzy w dzieje Kościoła w połowie III wieku. Co to da współczesnemu człowiekowi? Może on znaleźć bardzo mądre i trafne wskazówki, jak rozwiązać dylematy dziś nurtujące serca i umysły nie tylko chrześcijan, ale też uczciwych ludzi zostających poza Kościołem.

Z każdą kolejną książką Luisa de Wohla coraz bardziej cenię tego autora. Pasterz świata jest bardziej świadectwem o spotkaniu ze świętym niż powieścią hagiograficzną. I warto ją przeczytać przed lekturą Łagodnego Światła o św. Tomaszu z Akwinu.

Z każdą kolejną książką Luisa de Wohla coraz bardziej cenię tego autora. Pasterz świata jest bardziej świadectwem o spotkaniu ze świętym niż powieścią hagiograficzną. I warto ją przeczytać przed lekturą Łagodnego Światła o św. Tomaszu z Akwinu.

Na początku myślałem, ze to powieść o Janie Kazimierzu. Potem się niecierpliwiłem, że nie wystarczy miejsca na potop szwedzki ani na bitwę pod Mątwami. A tu się okazało, że pisarz chciał ukazać Radziejowskiego jako przyczynę wielkich nieszczęść Rzeczypospolitej. Zabieg ten sprawił, że dopiero w ostatnim rozdziale cała powieść ukazała się jako genialna kompozycja! A to figlarz ten Kraszewski.

Na początku myślałem, ze to powieść o Janie Kazimierzu. Potem się niecierpliwiłem, że nie wystarczy miejsca na potop szwedzki ani na bitwę pod Mątwami. A tu się okazało, że pisarz chciał ukazać Radziejowskiego jako przyczynę wielkich nieszczęść Rzeczypospolitej. Zabieg ten sprawił, że dopiero w ostatnim rozdziale cała powieść ukazała się jako genialna kompozycja! A to...

Antologia tekstów skojarzona tematycznie. Dzięki temu można znaleźć teksty na temat bezpieczeństwa i holokaustu, które pochodzą z różnych lat i się nawzajem wykluczają (s. 215-216 i 220).

Antologia tekstów skojarzona tematycznie. Dzięki temu można znaleźć teksty na temat bezpieczeństwa i holokaustu, które pochodzą z różnych lat i się nawzajem wykluczają (s. 215-216 i 220).

Rzetelność autora i erudycja sprawiają, że książka wciąga i dostarcza wielu treści do refleksji. Żal trochę takiego utalentowanego pisarza jak Jack London, bo czego się w życiu chwycił, to się obróciło w proch i pył.

Rzetelność autora i erudycja sprawiają, że książka wciąga i dostarcza wielu treści do refleksji. Żal trochę takiego utalentowanego pisarza jak Jack London, bo czego się w życiu chwycił, to się obróciło w proch i pył.

Precyzja rozumowania o. Jankowskiego wymaga uważnej lektury. Taka właśnie uważna lektura przydała by się dzisiejszym chrześcijanom oraz wszystkim poszukującym prawdy.

Precyzja rozumowania o. Jankowskiego wymaga uważnej lektury. Taka właśnie uważna lektura przydała by się dzisiejszym chrześcijanom oraz wszystkim poszukującym prawdy.

Z tych wspomnień wyłania się obraz duszpasterstwa sprzed stu lat. Niezmiernie ciekawy, np. przygotowanie dzieci do I Komunii Św. przez neoprezbitera, ks. Michała. Wśród rozmaitych wydarzeń, spotkań, sytuacji, chyba najciekawsze są te, w których bł. ks. Michał pisał o swoich spostrzeżeniach i wrażeniach na temat bł. bpa Jerzego Matulewicza, św. o. Maksymiliana czy oczywiście św. Faustyny.

Z tych wspomnień wyłania się obraz duszpasterstwa sprzed stu lat. Niezmiernie ciekawy, np. przygotowanie dzieci do I Komunii Św. przez neoprezbitera, ks. Michała. Wśród rozmaitych wydarzeń, spotkań, sytuacji, chyba najciekawsze są te, w których bł. ks. Michał pisał o swoich spostrzeżeniach i wrażeniach na temat bł. bpa Jerzego Matulewicza, św. o. Maksymiliana czy oczywiście...

Męczące.

Męczące.

Segal bywa męczący i przewidywalny, a nawet banalny w sposobie konstruowania postaci. Lektura nie jest trudna, ale też nie ma co się po niej spodziewać jakichś nadzwyczajnych mądrości. Polecam do poduszki. Chyba że komuś podnosi ciśnienie prymitywna antyreligijność i niekonsekwencja w temacie wiary, np. gdy Silvia opowiada o swej edukacji w katolickiej szkole używa sformułowania "tych religijnych bzdur", co nie przeszkadza jej cztery linijki dalej twierdzić, że "co rano i co wieczór" się modliła. Taka bzdura...

Segal bywa męczący i przewidywalny, a nawet banalny w sposobie konstruowania postaci. Lektura nie jest trudna, ale też nie ma co się po niej spodziewać jakichś nadzwyczajnych mądrości. Polecam do poduszki. Chyba że komuś podnosi ciśnienie prymitywna antyreligijność i niekonsekwencja w temacie wiary, np. gdy Silvia opowiada o swej edukacji w katolickiej szkole używa...

Synteza wielu wątków nauczania Wojtyły i drugiego soboru watykańskiego. Ten tekst się chyba nigdy nie zdeaktualizuje. Tak jak nauczanie św. Pawła.

Synteza wielu wątków nauczania Wojtyły i drugiego soboru watykańskiego. Ten tekst się chyba nigdy nie zdeaktualizuje. Tak jak nauczanie św. Pawła.

Biografia jak dla mnie zbyt amerykańska. Zawiera jednak sporo dowcipnych anegdot i mądrych przemyśleń. Czyta się dość lekko i z pożytkiem.

Biografia jak dla mnie zbyt amerykańska. Zawiera jednak sporo dowcipnych anegdot i mądrych przemyśleń. Czyta się dość lekko i z pożytkiem.

Warto przeczytać, choć postać Kazimierza Sprawiedliwego chyba przekolorowana. Niestety tekst jest poważnie uszkodzony przez wydawcę. Od strony 77 tomu pierwszego do końca powieści zaznaczałem wszystkie błędy drukarskie, które zauważyłem. Zgroza!

Warto przeczytać, choć postać Kazimierza Sprawiedliwego chyba przekolorowana. Niestety tekst jest poważnie uszkodzony przez wydawcę. Od strony 77 tomu pierwszego do końca powieści zaznaczałem wszystkie błędy drukarskie, które zauważyłem. Zgroza!

Mistrz Kraszewski nie zasługuje na takie potraktowanie przez wydawcę. Jakby nie miał kto dokonać korekty. W dwóch miejscach pierwszego tomu tekst jest na tyle skażony, że wydaje się brakować jakiejś części akapitu. Nie ma dwóch stron sąsiadujących ze sobą, aby nie znalazła się na nich przynajmniej jedna literówka, przekręcony wyraz, niepotrzebny albo brakujący znak interpunkcyjny. Lektura przez to jest niezwykle uciążliwa. W poprzednich tomach napotkałem podobne zjawisko, ale nie na taką skalę. Ciekawe, czy wydawca dalej będzie się znęcał nad Kraszewskim i czytelnikami.

Mistrz Kraszewski nie zasługuje na takie potraktowanie przez wydawcę. Jakby nie miał kto dokonać korekty. W dwóch miejscach pierwszego tomu tekst jest na tyle skażony, że wydaje się brakować jakiejś części akapitu. Nie ma dwóch stron sąsiadujących ze sobą, aby nie znalazła się na nich przynajmniej jedna literówka, przekręcony wyraz, niepotrzebny albo brakujący znak...

Temat może istotny i mógłby być na czasie w dyskusji o nielegalnych emigrantach w Europie czy na granicy polsko-białoruskiej. Jednak przebrnąć przez ten język ze zrozumieniem to zadanie ponad moje możliwości. Jeśli pani Maria chciała dorównać Mickiewiczowi, to udało się jej jedynie udowodnić, że Pan Tadeusz to wielkie arcydzieło.

Temat może istotny i mógłby być na czasie w dyskusji o nielegalnych emigrantach w Europie czy na granicy polsko-białoruskiej. Jednak przebrnąć przez ten język ze zrozumieniem to zadanie ponad moje możliwości. Jeśli pani Maria chciała dorównać Mickiewiczowi, to udało się jej jedynie udowodnić, że Pan Tadeusz to wielkie arcydzieło.

Trochę się męczyłem lekturą. Zdarzyły się fragmenty porywające. Moją uwagę najbardziej przykuło to, jak Samuel chciał się przygotować na sąd Boży, a nie potrafił się zmusić do przeżyć Dobrego Łotra. Niezwykle poruszyła mnie scena lekcji, jakiej córce Samuela udzieliła wdowa Wapowska. Dla tych kilku stron warto było przebrnąć uciążliwą resztę.

Trochę się męczyłem lekturą. Zdarzyły się fragmenty porywające. Moją uwagę najbardziej przykuło to, jak Samuel chciał się przygotować na sąd Boży, a nie potrafił się zmusić do przeżyć Dobrego Łotra. Niezwykle poruszyła mnie scena lekcji, jakiej córce Samuela udzieliła wdowa Wapowska. Dla tych kilku stron warto było przebrnąć uciążliwą resztę.