Jesteśmy społecznością, która kocha książki

lekkości języka nie można autorce odmówić, czyta się lekko i miło, ale poza tym, a już najgorsze jest to wszechobecne happyednostwo - wszyscy na koniec są tak beznadziejnie szczęśliwi i wszystkie problemy się rozwiązuje, aż się rzygać chce, żeby się zrelaksować po ciężkim dniu - tak, ale nie chyba nie tylko tego oczekujemy od książek?

lekkości języka nie można autorce odmówić, czyta się lekko i miło, ale poza tym, a już najgorsze jest to wszechobecne happyednostwo - wszyscy na koniec są tak beznadziejnie szczęśliwi i wszystkie problemy się rozwiązuje, aż się rzygać chce, żeby się zrelaksować po ciężkim dniu - tak, ale nie chyba nie tylko tego oczekujemy od książek?

Nie, nie i jeszcze raz nie. Jest to mała książeczka, której przewertowanie zajęło mi niespełna półtorej godziny, z tego co pamiętam i po zamknięciu jej żałowałam, że ją kupiłam. Historia jest raczej niczym nie wyróżniająca się wręcz banalna bajeczką, nie wiadomo o czym. Agnes znudzona całym światem wyjeżdża do Wenecji, gdzie spotyka Casanowę, Vivaldiego i Marco Polo, raczej mało ciekawe postacie, w ogóle wszystko w tej książce jest nijakie, opowiedziana historia zmierza donikąd, mógłby uratować ją specyficzny styl, niestety i tego tu nie było. Gdybym kupiła ją po przewidzianej cenie, a nie na wyprzedaży, chyba musiałabym wrócić do księgarni z żądanie zwrotu moich pieniędzy. Przykro mi.

Nie, nie i jeszcze raz nie. Jest to mała książeczka, której przewertowanie zajęło mi niespełna półtorej godziny, z tego co pamiętam i po zamknięciu jej żałowałam, że ją kupiłam. Historia jest raczej niczym nie wyróżniająca się wręcz banalna bajeczką, nie wiadomo o czym. Agnes znudzona całym światem wyjeżdża do Wenecji, gdzie spotyka Casanowę, Vivaldiego i Marco Polo, raczej...

Onichimowski zabiera nas ze sobą do małego popegeerowskiego miasteczka, w którym upadł jedyny zakład pracy - cegielnia, zostało wszystko inne - czyli pozbawieni perspektyw mieszkańcy, wiecznie zalani. Zalani są i starzy i młodzi, ci już od kilkunastego roku życia wchłaniają ze śmierdzącym brudem codzienności, że jedyną ucieczką od niego jest się zalać. Chłopaki szanują w pewnym sensie Palacz - bo ten to potrafi wypić, bo pijaków w miasteczku jest pełno, ale ten najgorsze ścierwo w siebie wleje i się nie skrzywi. Poza tym mnie osobiście bohaterowie po prostu brzydzili i to głównie w aspekcie moralnym. Wiedli prymitywny byt, jedyną ambicją było nachlanie się, poza tym żadnej chęci zmiany, jakby ktoś im od razu do głowy przy urodzeniu wlał, że nieodłączną partnerką jest flacha. Ale może ten prymityw brał się właśnie z tego, ze nigdy niczego innego w życiu nie widzieli, cały czas ten sam syf, te same ludzkie resztki. Autor doskonale pokazał tę małomiasteczkową mentalność, aż przejaskrawił ją chyba, zamierzone wrażenie, na czytelnikach wywarł, a język jest po prostu jak od takich pijaczków wyjęty, oddania klimatu, nie można mu nie pogratulować. Po skończeniu książki z ulgą i chęcią powróciłam do mojego życia.

Onichimowski zabiera nas ze sobą do małego popegeerowskiego miasteczka, w którym upadł jedyny zakład pracy - cegielnia, zostało wszystko inne - czyli pozbawieni perspektyw mieszkańcy, wiecznie zalani. Zalani są i starzy i młodzi, ci już od kilkunastego roku życia wchłaniają ze śmierdzącym brudem codzienności, że jedyną ucieczką od niego jest się zalać. Chłopaki szanują w...