Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Manga nie dla każdego. Historia o której myślisz że „nie da się upaść niżej”.
A jednak.

Manga nie dla każdego. Historia o której myślisz że „nie da się upaść niżej”.
A jednak.

„Świrownia” Łukasza Radeckiego to historia grupki przyjaciół, dla których wypad do opuszczonego szpitala psychiatrycznego przeradza się w walkę o przetrwanie. Zwykła zabawa, która miała przynieść niezapomniane wspomnienia i mnóstwo lajków w Internecie, staje się grą o życie, której zasada jest prosta: uciekaj albo giń. Ale fakt – przygodę tę bohaterowie zapamiętają na długo... o ile przeżyją.

Gra rozpoczyna się w iście filmowym stylu, brawurową akcją ucieczki „zwierzyny przed myśliwym”. Choć zaczynałem powoli przywiązywać się do postaci (ze względu na ich imiona) nie dane mi było się nimi długo nacieszyć. Chyba wiadomo dlaczego. Prawdziwa historia rozpoczyna się kilka paragrafów dalej, gdzie poznajemy nowych bohaterów (naigrawających się z tych pierwszych) i relacje między nimi. Luźno rzucona propozycja odwiedzenia miejsca wokół którego krąży wiele legend przeistacza się w „grę w cykora” z której nikt przez swoje motywacje nie chce zrezygnować. Refleksja przychodzi dopiero gdy jest już za późno.

Przemierzając korytarze Świrowni wraz z czwórką bohaterów bawiłem się kapitalnie. Wiedząc, że każdy zły ruch może doprowadzić do tragicznego zakończenia, odczuwałem przyjemność z powolnego odkrywania tajemnicy tego miejsca. A natrafianie na inne ofiary chorej gry – niczym bohaterowie serii filmów Piła – tylko potwierdzała, że nie jest to mistyfikacja. Zawiodłem się tylko obecnością zagadki Sfinksa, którą, jak myślałem, zna już każdy. Tradycyjnie nie zdradzę zakończenia z epilogów (tak, jest kilka), ale gorąco liczę, że historia Świrowni będzie mieć swoją kontynuację.

„Świrownia” Łukasza Radeckiego to historia grupki przyjaciół, dla których wypad do opuszczonego szpitala psychiatrycznego przeradza się w walkę o przetrwanie. Zwykła zabawa, która miała przynieść niezapomniane wspomnienia i mnóstwo lajków w Internecie, staje się grą o życie, której zasada jest prosta: uciekaj albo giń. Ale fakt – przygodę tę bohaterowie zapamiętają na...

Złowrogi dom Cię wzywa... Czy odpowiesz na jego wołanie? Dokąd zaprowadzi Cię tajemniczy telefon? Jaką straszną historię skrywa stare więzienie, które spłonęło przed stu laty? Czy z osoby próbującej pomóc staniesz się ofiarą? Sprawdź!

„Złowrogi dom” to książka-gra paragrafowa, w której czytelnik wciela się w młodego, obiecującego detektywa. Pewnego dnia otrzymujesz telefon z wołaniem o pomoc, na które nie mogłeś nie zareagować. Trop wiedzie Cię do pewnej posiadłości. I nic niezwykłego się nie działo... do czasu przekroczenia bramy. Żeby dużo nie zdradzać, powiem tylko, że bardziej pasuje tu nazwa Posiadłość Szaleństwa.

To już druga książka z serii „Stwórz Swoją Przygodę”, którą miałem okazję przeczytać. I wiecie co? Bawiłem się całkiem nieźle. Pierwsze zakończenia historii, do których udało mi się dotrzeć, tworzyły całkiem logiczny i wiarygodny obraz tego, co dzieje się w tej posiadłości. Kolejne były coraz bardziej odrealnione, ale i tak miałem chęć dowiedzenia się co mnie czeka za progiem złowrogiego domu, gdy tylko podejdę do niego z innej strony. Gdyby tylko nie ta okładka.

Okładka książki to wg mnie najsłabszy jej element. Zdaję sobie sprawę, że nie powinno się po niej oceniać, ale nie tyle co zniechęca do lektury, co odstrasza (przypomina mi cinematic z gry komputerowej sprzed 20 lat). A szkoda, bo wg mnie warto zmierzyć się z tajemnicą Złowrogiego Domu.

Złowrogi dom Cię wzywa... Czy odpowiesz na jego wołanie? Dokąd zaprowadzi Cię tajemniczy telefon? Jaką straszną historię skrywa stare więzienie, które spłonęło przed stu laty? Czy z osoby próbującej pomóc staniesz się ofiarą? Sprawdź!

„Złowrogi dom” to książka-gra paragrafowa, w której czytelnik wciela się w młodego, obiecującego detektywa. Pewnego dnia otrzymujesz telefon...