Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zimna, długa zima we czwórkę…

Po świetnym „Birthday girl” tym razem autorka, niestety, mnie zawiodła…

„Credence” to mocno kontrowersyjna pozycja...

Tiernan de Haas zostaje sierotą. Jako niepełnoletnia trafia pod opiekę wujka, mieszkającego w chacie na odludziu z dwoma synami. Jeden z nich – Kaleb – od dzieciństwa nie mówi i chodzi własnymi ścieżkami, drugi – Noah - jest tym zbuntowanym, który chce się jak najszybciej wynieść z rodzinnego domu. Zimę spędzają odcięci od świata… Dotychczas spędzali ją we własnym męskim gronie. Czy obecność Tiernan zaburzy ich życie?

Pióro Douglas ma w sobie coś magnetycznego, co wciąga od pierwszych stron. Niestety, ale, jak dla mnie, w „Credence”, to nie wystarcza. Nie wystarcza również głęboka charakterystyka psychologiczna bohaterów. Bowiem to, co dzieje się na kartach tej powieści do mnie zwyczajnie nie przemawia… Gdyby całość była taka jak ostatnie 100-150 stron byłoby super, no ale…

Na zdecydowany plus zaliczam charakterystykę i przemianę Kaleba oraz portret psychologiczny Tiernan – zagubionej, niekochanej i ignorowanej przez rodziców nastolatki, która ciepło rodzinnego domu i to, co oznacza troska o innych odkrywa dopiero po przyjeździe do domu wuja. Jej relacje z każdym z mężczyzn, gdyby je rozpatrywać całkiem odrębnie, stanowiłyby również interesujące motywy. Niestety jednak mamy tu do czynienia z trójkątem, a ściślej rzecz biorąc czworokątem. W bardzo dziwnym wydaniu, i, dla mnie, nielogicznym. Nielogiczne są dla mnie motywy postępowania głównej bohaterki. Nielogiczny jest jeden z wyborów jej wujka. Nielogiczne jest dla mnie momentami postępowanie Kaleba. Jedynie postać Noaha, jak dla mnie, jest prowadzona konsekwentnie.

Także podsumowując, „Credence” posiada interesujących bohaterów i ich charakterystykę psychologiczną, jednak relacje między nimi trącą, jak dla mnie, toksycznością.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Zimna, długa zima we czwórkę…

Po świetnym „Birthday girl” tym razem autorka, niestety, mnie zawiodła…

„Credence” to mocno kontrowersyjna pozycja...

Tiernan de Haas zostaje sierotą. Jako niepełnoletnia trafia pod opiekę wujka, mieszkającego w chacie na odludziu z dwoma synami. Jeden z ni...

Rozwiń Zwiń

W sferze norm i odstępstw od normy…

Dziennikarka Ewa Wanat i seksuolog Andrzej Depko biorą na warsztat normy seksualne i odstępstwa od nich, wszelkiego rodzaju perwersje. Temat tak interesujący z punktu widzenia psychologicznego, jak i kontrowersyjny z punktu widzenia społecznego… Autorzy próbują obalić stereotypy, zaszczepić w czytelniku pewną dozę tolerancji na pewne zachowania, być może odstępujące od normy, jednakże nie będące perwersjami.

Książka po nieco przedłużonym wstępie z dokładnym opisem szeregu norm i stereotypów wchodzi w tematykę konkretnych zachowań seksualnych, zwracając jednocześnie uwagę czy takie zachowania stanowią już perwersję. Andrzej Depko stara się wytłumaczyć prawdopodobne psychologiczne przyczyny upodobania konkretnych zachowań seksualnych, co dla mnie, osobiście, stanowiło ogromny plus. Niewątpliwą zaletą są też podawane przykłady z życia wzięte, jak i wywiady z osobami ze specyficznymi/perwersyjnymi zachowaniami seksualnymi, stanowiące zwieńczenie całości.

Niestety, ale pojawiło się tu też kilka opinii, w które jakoś nie sposób mi uwierzyć (jak choćby w to, że teraz podczas większości spotkań nastolatków gra się w słoneczko…). Ponadto, dywagacje na temat poszczególnych norm, choć rozumiem, dlaczego tak obszernie omawiane, mnie po prostu momentami nużyły.

Także, fragmenty z omówieniami psychologicznymi, jak i przykłady z życia wzięte były jak najbardziej ciekawe, natomiast pozostała część nieco nużąca.

Jedynie dla zainteresowanych tematem.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

W sferze norm i odstępstw od normy…

Dziennikarka Ewa Wanat i seksuolog Andrzej Depko biorą na warsztat normy seksualne i odstępstwa od nich, wszelkiego rodzaju perwersje. Temat tak interesujący z punktu widzenia psychologicznego, jak i kontrowersyjny z punktu widzenia społecznego… Autorzy...

Rozwiń Zwiń

Oczy patrzące z ciemności…

Realia XIX-wieczne. Mała wioska. Zaraza dotykająca mieszkańców. Rybacka chata, w której przechowywane są zwłoki. I... demony czające się w ciemności.

Nierówna. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl po przeczytaniu tej powieści. Początek – świetny! Przykuwający uwagę, zaostrzający apetyt na więcej. Później stagnacja, poznawanie każdego kolejnego mieszkańca wioski z osobna, aż wreszcie znudzenie i brak chęci na kontynuowanie lektury. Niemniej po przebrnięciu tej rozwlekłej części akcja nabiera dynamiczności i już do końca trzyma w napięciu.

Autorka obrała za motyw przewodni temat już wielokrotnie brany na tapet w literaturze, niemniej ograła go w trochę innym stylu. Całość historii, przy bardzo lekkim piórze autorki i sporej erudycji, mogłaby wypadać wręcz rewelacyjnie, gdyby nie zbyt rozwlekłe momentami gawędziarstwo i chęć dogłębnego przedstawienia niemal każdego bohatera z pierwszego planu.

Co do klimatu to książka miała momenty suspensu, lecz większość treści utrzymana jednak była w klimacie obyczajowym z nutką niepokoju.

„Tartak Leśną Osadę” czytałam w wersji e-bookowej przez 4 miesiące. I tak, miałam kilka momentów, gdy chciałam już całkowicie zrezygnować z dalszej lektury, niemniej nie poddałam się i nie żałuję. Jednak myślę, że zabierając się za nią warto mieć na uwadze ten przestój w dynamice.

Moja ocena: 4,5/10

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Oczy patrzące z ciemności…

Realia XIX-wieczne. Mała wioska. Zaraza dotykająca mieszkańców. Rybacka chata, w której przechowywane są zwłoki. I... demony czające się w ciemności.

Nierówna. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl po przeczytaniu tej powieści. Początek – świetny! Przy...

Rozwiń Zwiń

Księżycowa Luna...

Wiedźma Xan mieszka w lesie razem z potworem bagiennym Glerkiem i smokiem Fyrianem. Mieszkańcy Protektoratu od lat skladają jej co roku w ofierze niemowlę, a ona... nie rozumiejąc ich postępowania ratuje dzieci. Aż trafia na Lunę. Piękną, uroczą Lunę, która przez nieuwagę Xan pochłonęła za dużo magii księżyca... Co będzie z dziewczynką? I co tak naprawdę dzieje się w Protektoracie?

"Dziewczynka, która wypiła księżyc" to piękna opowieść o miłości rodzicielskiej, rodzinie, magii, ale również o zastraszeniu, odwadze i odwiecznej walce dobra ze złem. To historia otulająca jak ciepły kocyk, w baśniowym klimacie. Momemtami przejmująca, momentami brutalna. Z mnóstwem przekazów podprogowych dotyczących życia, śmierci, miłości, rodziny... Mimo, że skierowana jest do dzieci to myślę, że dorośli z tej lektury mogą wynieść równie wiele jak nie nawet więcej...

Na uwagę zasługuje tu cała paleta barwnych postaci: dobrotliwa staruszka Xan, przesiąknięta magią Luna, stary, burkliwy potwór Glerk czy dziecięcy (w zachowaniu i rozmiarach) smok Fyrian. Kobieta, która popadła w obłęd po zabraniu jej dziecka czy młody mężczyzna, postanawiający raz na zawsze rozprawić się z Wiedźmą...

To historia o bólu i stracie. O odwadze i determinacji. O tym do czego może prowadzić ślepa wiara w zabobony. I o tym, że każdy człowiek (i nie tylko człowiek), nawet niespokrewniony, może stać się dla nas rodziną. Przejmująca, porywająca historia zarówno dla dzieci jak i dorosłych.

Moja ocena: 8,5/10

Księżycowa Luna...

Wiedźma Xan mieszka w lesie razem z potworem bagiennym Glerkiem i smokiem Fyrianem. Mieszkańcy Protektoratu od lat skladają jej co roku w ofierze niemowlę, a ona... nie rozumiejąc ich postępowania ratuje dzieci. Aż trafia na Lunę. Piękną, uroczą Lunę, która przez nieuwa...

Rozwiń Zwiń

Gdy rzeczywistość i wyobraźnia zaczynają się przenikać…

Zakurzone książki z wykreślonymi imionami...
Demoniczna lalka ze swoją armią trutni…
Wymyślone postacie, będące nad wyraz żywe…
Oto rozpoczyna się gra wyobraźni!

Peter i Harriet wraz z czwórką swoich (niewspólnych i dość konfliktowych, przynajmniej w części) dzieci wybierają się na wspólne wakacje do tajemniczej posiadłości, będącej domem rodzinnym zmarłej żony Petera. Lecz zamiast ciepłych, radosnych wakacji, dzieci – Catriona, Katherine, Roley i John będą musieli zmierzyć się z elementami gry wyobraźni, której zasady zostały ustalone na długo przed ich narodzinami. Czy uda im się wyjść z nadchodzącego koszmaru bez szwanku?

„Wykreślone imię” to osobliwa groza YA z elementami fantasy. Połączenie skomponowane w świetnym stylu! Klimat powieści jest mroczny, wywołujący gęsią skórkę. Lalka pojawiająca się nie wiadomo skąd, przywołująca na myśl laleczkę Chucky… Żyjący własnym życiem las… Dzieci – ptaki, wampiruszki i inne istoty czekają, by wciągnąć czytelnika w wir grozy, strachu i obawy o życie.

Powieść, po może nieco monotonnym początku, wpada w istny wir osobliwych zdarzeń. Ze strony na stronę pojawiają się nowe pytania,a niekonwencjonalna fabuła fascynuje. I choć po lekturze pozostaje kilka pytań to czas spędzony przy niej należy do nadwyraz satysfakcjonujących chwil.

To był mój re-read. I, choć, po 10 latach od pierwszego zetknięcia z „Wykreślonym imieniem” z fabuły nie pamiętałam już zbyt wiele, to emocje jakie mi towarzyszyły podczas lektury pamiętałam bardzo dobrze. A po ponownym jej przeczytaniu tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że to kawał świetnej osobliwej literatury grozy dla młodzieży (i nie tylko!), przywołujący nieco na myśl prozę Gaimana.

Polecam!

Moja ocena: 8,5/10

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Gdy rzeczywistość i wyobraźnia zaczynają się przenikać…

Zakurzone książki z wykreślonymi imionami...
Demoniczna lalka ze swoją armią trutni…
Wymyślone postacie, będące nad wyraz żywe…
Oto rozpoczyna się gra wyobraźni!

Peter i Harriet wraz z czwórką swoich (niewspólnych i dość konfliktowy...

Rozwiń Zwiń

Więzienie Wyspy Mgieł…

Oparta na 25-letnich doświadczeniach autorki przynależenia do sekty…

Sofia znajduje się na rozdrożu własnego życia. Nie wiedząc, co zrobić i czym się zająć trafia na wykład Franza Oswalda – charyzmatycznego przywódcy społeczności z Wyspy Mgieł. Po namowach zaczyna u niego pracę. Lecz to, co początkowo zdawało się być piękną przygodą, z dnia na dzień zamienia się w coraz większy koszmar… Czy Sofii uda się wyrwać z sekty Oswalda?

„Sekta z Wyspy Mgieł” to nie jest powieść sensacyjna z wartką akcją. To studium mechanizmów działania sekt. Mechanizmów, które w taki sposób są w stanie zmanipulować jednostkę, by była w stanie poświęcić własne zdrowie, rodzinę, życie…, by działać w imię ‘wspólnego dobra’, celu wyznaczonego przez przywódcę, jego zadowolenia. Mechanizmy te przedstawione są w sposób przejrzysty i dogłębny, a powolna akcja idealnie koresponduje z powolnym, lecz coraz intensywniejszym manipulowaniem ludźmi przez Oswalda. To, co dzieje się ze społeczeństwem sekty – ich całkowite zapatrzenie w przywódcę, wykonywanie wszelkich jego zleceń kosztem własnego zdrowia jest przerażające. A co bardziej przerażające to to, że jego charyzma działa nie tylko na osoby podatne na wpływy, ale również na jednostki wykształcone i bardzo inteligentne, czego przykładem jest Sofia. Strach, przerażenie i wszechobecny terror przywódcy sprawiają, że sama myśl o opuszczeniu społeczności staje się nie do udźwignięcia. Opisane mechanizmy zyskują tym bardziej na wiarygodności ze względu na oparcie ich o doświadczenia własne autorki…

Ogromnym plusem jest ukazanie przeszłości przywódcy. Zdarzeń, które ukształtowały jego osobowość. Które po części stworzyły go właśnie przywódcą sekty…

Przenikliwy czytelnik od razu domyśli się kierunku w jakim zmierza fabuła, jak i jej zakończenia, bowiem nie ma tu jakichś zaskakujących zwrotów akcji, są natomiast coraz bardziej perfidne i przerażające sposoby na upodlenie podległych Oswaldowi ludzi. Bo i nie o sensację tu chodzi, a właśnie o ukazanie wcześniej wspomnianych mechanizmów działania sekt, uczulenie czytelników na ten problem i ukazanie jego skutków.

I na koniec przesłanie: strzeżcie się podejrzanych społeczności, bo wejść w sektę jest łatwo, ale opuścić ją… niezmiernie trudno. Co właśnie ukazuje ta powieść.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Bukowy Las.

A już pod koniec września pojawi się nowe wydanie drugiego tomu „Sekty…”

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Więzienie Wyspy Mgieł…

Oparta na 25-letnich doświadczeniach autorki przynależenia do sekty…

Sofia znajduje się na rozdrożu własnego życia. Nie wiedząc, co zrobić i czym się zająć trafia na wykład Franza Oswalda – charyzmatycznego przywódcy społeczności z Wyspy Mgieł. Po namowach zaczyna ...

Rozwiń Zwiń

Dwóch drapieżników…

Komisarz Zakrzewski dostaje sprawę zamordowanej dziewczyny. W międzyczasie dochodzi do serii samobójstw wśród grupy młodzieży. Czy sprawy te coś łączy? I kim jest nieuchwytny od wielu lat zabójca grasujący obecnie na terenie Wrocławia i okolic? Totentanz, taniec śmierci, czas zacząć...

Czegoż tu nie było! Pościgi, strzelaniny, zabójstwa, samobójstwa, ‘niewinne’ zabawy nastolatków, psychopatyczny morderca, podejrzliwa żona, tajemnice z przeszłości, tlące się romanse… Powieść sprawia wrażenie jakby autor nawtykał do niej wszystko, co mu tylko na myśl przyszło… Jednak paradoks jest taki, że o ile w innych przypadkach byłoby tego po prostu za dużo, o tyle w wykonaniu Pana Gorzki wypada to świetnie! Autor początkowo niezwiązane ze sobą wątki w miarę rozwoju akcji coraz bardziej ze sobą splata w logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy. Wielowątkowość jest zdecydowanym plusem powieści.

Dynamiczna, angażująca akcja, intrygujące przebitki z przeszłości i porywający styl autora sprawiają, że książkę czyta się (czy też słucha, jak w moim przypadku, rewelacyjnie czytającego Filipa Kosiora) błyskawicznie. Portret psychologiczny bohatera-mordercy wyszedł autorowi genialnie! Kompletny, logiczny, z świetnie wytłumaczonymi motywami działania. I do tego plot twist z nim związany! Częściowo do przewidzenia, ale jednak, mimo to, zaskakuje…

I ponownie mamy tu swoisty ‘taniec’ między zabójcą a komisarzem Zakrzewskim. Ostateczne starcie, z którego tylko jeden może wyjść cało…

„Totentanz” to świetna kontynuacja serii z komisarzem Zakrzewskim. I choć początek może sprawiać wrażenie chaotycznego (przynajmniej takie było moje odczucie) to z biegiem kolejnych stron wszystkie wydarzenia sklejają się w jedną skomplikowaną, nieco wydumaną acz satysfakcjonującą, całość.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Dwóch drapieżników…

Komisarz Zakrzewski dostaje sprawę zamordowanej dziewczyny. W międzyczasie dochodzi do serii samobójstw wśród grupy młodzieży. Czy sprawy te coś łączy? I kim jest nieuchwytny od wielu lat zabójca grasujący obecnie na terenie Wrocławia i okolic? Totentanz, taniec śmierc...

Rozwiń Zwiń

Skok inteligencji…

„(…) ludzie mogliby się przerazić, gdyby nagle zwierzęta stały się od nich mądrzejsze. (…) Ale – zaraz – czy ludzie też nie stali się jakby mądrzejsi?”

Książki z serii Wehikuł Czasu poruszają szereg szalenie interesujących konceptów science-fiction. Tym razem padło na tematykę inteligencji. Do czego może doprowadzić skok inteligencji u wszystkich istot żywych?

Królik pojmuje jak wydostać się z pułapki, naukowcy wpadają na coraz to nowsze pomysły, mały chłopiec odkrywa rachunek różniczkowy, a gospodyni domowej zaczyna przeszkadzać jej rutynowa egzystencja…

Anderson wziął na tapet niezwykle intrygujący koncept, przedstawił go w ciekawej formie, jednak, im więcej czasu mija od lektury, tym coraz bardziej zdaję sobie sprawę z tego, że trochę zabrakło mi tu głębszego spojrzenia na konsekwencje wynikające ze wzrostu inteligencji z punktu widzenia społeczeństwa jako ogółu i psychologii pojedynczych osób. Bowiem aspekty takie jak: wpływ wzrostu inteligencji na rozpad społeczeństwa, zamiany ról społecznych, szeroko pojęte deficyty dóbr, czy psychologiczne próby poradzenia sobie z nową sytuacją (nie zawsze pomyślne) są tutaj poruszane, jednak zabrakło mi trochę wejścia w nie jeszcze głębiej… Negatywny wpływ na jednostkę został zaznaczony na podstawie jednej postaci – Sheili. W sposób ciekawy, acz, muszę jeszcze raz podkreślić, jakby pobieżny.

Niemniej ogromnym plusem jest przedstawienie w dosadnej formie motywu interakcji na linii zwierzęta-człowiek. Wszelkiego rodzaju problemy wynikające ze wzrostu inteligencji również wśród zwierząt, a także próby dostosowania się do nowej sytuacji. I tu wysuwają się na pierwszy plan główne cechy charakterystyczne poszczególnych gatunków… Co może z tego wyniknąć? Istny armagedon…

Sporo uwagi skupia się tu na próbach odkrycia źródła wzrostu inteligencji, którego rozwiązanie było interesujące, aczkolwiek nie rozłożyło mnie na łopatki swoją koncepcją. Sporo tu też dywagacji w tematyce biologiczno-fizycznej. I sporo naukowców. Bowiem to te postacie wiodą tu główny prym.

Reasumując, „Olśnienie” to koncepcyjnie mocno intrygująca pozycja, którą warto przeczytać dla przedstawionej wizji. Niemniej trochę zabrakło mi pogłębienia i obszerniejszego opisania konsekwencji zjawiska nagłego przyrostu inteligencji.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Domowi Wydawniczemu Rebis.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Skok inteligencji…

„(…) ludzie mogliby się przerazić, gdyby nagle zwierzęta stały się od nich mądrzejsze. (…) Ale – zaraz – czy ludzie też nie stali się jakby mądrzejsi?”

Książki z serii Wehikuł Czasu poruszają szereg szalenie interesujących konceptów science-fiction. Tym razem padło na ...

Rozwiń Zwiń

Antonia Scott i jej genialny umysł powracają...

Tym razem Antonia i Jon łączą siły, by odnaleźć żonę skarbnika rosyjskiej mafii. Mężczyzna został zamordowany, a jego żona wychodzi cało z ataku i znika. Jednak okazuje się być na tyle kluczowa, że nie tylko Antonia i Jon jej poszukują... Komu uda się dotrzeć do niej pierwszemu? I kim jest tajemnicza tytułowa Czarna Wilczyca?

Drugi tom serii kryminalnej o enigmatycznej Antonii Scott wypada lepiej niż pierwszy. Przede wszystkim fabularnie. Całość sprawia mniej chaotyczne wrażenie, wydaje się być bardziej dopracowana, co sprawiło, że mocniej się wciągnęłam w tę historię niż w historię z "Czerwonej Królowej". Jest dynamicznie, jest sensacyjnie - napady, strzelaniny, wyścig z czasem. I choć za wątkami mafijnymi w książkach nie przepadam, to muszę przyznać, że tutaj wypada on bardzo dobrze i, co ważne, mnie zaangażował, co rzadko się zdarza w przypadku takich wątkow.

Do tego główna postać - Antonii Scott. Nadal nie wiadomo o niej zbyt wiele. Autor stopniowo odkrywa karty z przeszłości bohaterki, co sprawia, że czytelnik jest tym bardziej zaintrygowany postacią kobiety. I ma ochotę na więcej... Ogromny plus należy się za fragmenty, w których niejako możemy wejść do umysłu Antonii, poczuć to, co i ona czuje. Momenty totalnego spowolnienia akcji. Rozebranie chwil do pojedynczych sekund i szczegółowych zdarzeń, co przywołuje na myśl film spowolniony do pojedynczych klatek. Nigdy jeszcze nie spotkałam się w książkach z takim zabiegiem...

Seria porównywana do sagi Millenium Larssona. I faktycznie, można znaleźć tu kilka cech wspólnych, zarówno w poruszanych motywach, skomplikowaniu spraw kryminalnych czy cechach postaci Antonii i Lisbeth. Niemniej Larssona pobić się nie da.

"Loba Negra. Czarna Wilczyca" to dynamiczny, wciągający kryminał z wątkami mafijnymi na pierwszym planie. Momentami zaskakujący, momentami wzruszający, a momentami pędzący z prądem. Napisany w wybitnie specyficznym stylu, w który początkowo ciężko było mi się wgryźć. Niemniej, jest to z pewnością coś innego, wyróżniającego się. Nie każdemu przypadnie do gustu, niemniej do mnie trafiła. Głównie ze względu na postać Antonii.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu SQN.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Antonia Scott i jej genialny umysł powracają...

Tym razem Antonia i Jon łączą siły, by odnaleźć żonę skarbnika rosyjskiej mafii. Mężczyzna został zamordowany, a jego żona wychodzi cało z ataku i znika. Jednak okazuje się być na tyle kluczowa, że nie tylko Antonia i Jon jej poszukują... Ko...

Rozwiń Zwiń