Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doceniając kunszt

Dan Simmons dokonał niełatwej rzeczy, mianowicie osadził historię swojej powieści na kanwie prawdziwych wydarzeń, które jednocześnie pozostają zagadką do dnia dzisiejszego. Znajdziemy tutaj bohaterów, którzy brali faktyczny udział w tragicznej wyprawie Sir Johna Franklina, jednakże sam przebieg wydarzeń jest już popisem wyobraźni autora. Wyobraźni, która jest podparta solidnym warsztatem (wyrazy unania należą się przede wszystkim odwzorowaniu świata i opisowi wierzeń miejscowych inuitów) oraz lekkim piórem - pomimo, że od czasu do czasu opisy mogą wydać Nam się przydługie.

Jedna gwiazdka mniej za kilka błędów wydawniczych, w tym jeden niedopuszczalny - mianowicie w wydaniu II poza dodatkową mapą wydarzeń znajdziemy okładkę, którą jest kadr z adaptacji książki na potrzeby serialu - natomiast sam opis okładki pochodzi z wydania I, na którym to znajdowała się ilustracja Owena Stanleya predstawiająca HMS Terror.

Podsumowując, "Terror" jest pozycją wręcz ociekającą klimatem oraz dającą Nam możliwość wejrzenia/odczucia - jakkolwiek to niepoprawnie brzmi siedządz w bezpiecznym i ciepłym miejscu - z czym faktycznie (poza wiadomym wyjątkiem) przyszło się zmagać uczestnikom tejże niefortunnej wyprawy.

9/10

Doceniając kunszt

Dan Simmons dokonał niełatwej rzeczy, mianowicie osadził historię swojej powieści na kanwie prawdziwych wydarzeń, które jednocześnie pozostają zagadką do dnia dzisiejszego. Znajdziemy tutaj bohaterów, którzy brali faktyczny udział w tragicznej wyprawie Sir Johna Franklina, jednakże sam przebieg wydarzeń jest już popisem wyobraźni autora. Wyobraźni, która...

Nie spodziewając się drugiego Marsjanina.

Do niewątpliwych plusów można zaliczyć wyczuwalną atmosferę Artemis oraz mającą potencjał - jednocześnie irytującą - główną protagonistkę. Niestety, na tym można zakończyć opisywanie dobrych stron powieści. Natomiast do jej wyraźnych mankmentów należą kwestie dialogowe, które miejscami przypominają pracę zaliczeniową ucznia bądź adepta szkoły filmowej. Moim ulubionym przykładem jest:

- Jazz: Facet, który zabił tamtych dwoje chce teraz zabić mnie.
- Svoboda: O rany, to poważna sprawa.

Jednakże największym obciążeniem Artemis są luki fabularne - przyciągające ku sobie powieść niczym czarna dziura. Podając jedynie dwa przykłady:

1) Gdy Jazz wpada na Dale'a po nieudanej próbie zniszczenia kombajnów, ten nie wydaje jej pod kuriozalnym warunkiem: zostań ponownie moją przyjaciółką.
2) O Palacio otrzując kompletną informację o ZAFO - technologii, która może przynieść bln USD zysku - znika bez śladu po destrukcji fabryki nie podejmując żadnej próby przywrócenia status quo. Po prostu słuch o nich zanika.

Artemis jest książką przeciętną, a szkoda. Na prawdę chciałem aby się udało zwłaszcza, że historii osadzonych na gruncie księzycowym jest niewiele.

Nie spodziewając się drugiego Marsjanina.

Do niewątpliwych plusów można zaliczyć wyczuwalną atmosferę Artemis oraz mającą potencjał - jednocześnie irytującą - główną protagonistkę. Niestety, na tym można zakończyć opisywanie dobrych stron powieści. Natomiast do jej wyraźnych mankmentów należą kwestie dialogowe, które miejscami przypominają pracę zaliczeniową ucznia bądź...

Fobos tom II jest o jakieś 50 stron za długi. O ile pierwsza część była całkiem dobrze zbalansowana i czytało się ją miejscami błyskawicznie - co było spowodowane dobrym rozkładem akcji - to kontynuacja jest bardzo nierówna. Nie wspominając, że kiedy dochodzi do wymiany zdań pomiędzy bohaterami objawia się najsłabszy punkt u Dixena jakim są dialogi/monologi. Jeden z moich ulubionych to: "uświadamiam sobie, że kiedy kochamy, jesteśmy takie same, nieważne, kobieta czy pies". <-- Zdaję sobie sprawę z głównej grupy docelowej trylogii, ale pierwsza część była pozbawiona tego typu Krynicy Mądrości. Szkoda, ponieważ przez tego typu zabiegi/braki umiejętności historia jako całość - a intryga wciąż pozostaje dosyć ciekawa - bardzo traci. OCENA 6/10

Fobos tom II jest o jakieś 50 stron za długi. O ile pierwsza część była całkiem dobrze zbalansowana i czytało się ją miejscami błyskawicznie - co było spowodowane dobrym rozkładem akcji - to kontynuacja jest bardzo nierówna. Nie wspominając, że kiedy dochodzi do wymiany zdań pomiędzy bohaterami objawia się najsłabszy punkt u Dixena jakim są dialogi/monologi. Jeden z moich...