Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czym zabić wampira? No wiadomo, że kołkiem! Dodajmy do tego wodę święconą i pamiętajmy się o tym, że krwiopijcy nie przepadają za zapachem czosnku, a znaki religijne budzą w nich dyskomfort. Na słońcu na pewno się spalają i to nie metaforycznie – nabierając ładnej opalenizny.
Co jednak, jeśli wzorem dworskich spiskowców, którzy zażywali małe dawki trucizny, bojąc się ataku ze strony przeciwników, wampir postanowi spróbować polubić czosnek i orzeźwiający smak wody święconej?
Carpe Jugulum to starcie z kulturowymi stereotypami i wierzeniami. Walka tych wyobrażeń i samych ludzi, które je tworzą. Kolejna odsłona cyklu o wiedźmach nie rozczarowuje i wciąga od pierwszych do ostatnich stron, po brzegi upchana zarówno błyskotliwym humorem Mistrza Pratchetta, jak też mądrze wplecionymi odniesieniami do społecznych poglądów i zachowań.

Czym zabić wampira? No wiadomo, że kołkiem! Dodajmy do tego wodę święconą i pamiętajmy się o tym, że krwiopijcy nie przepadają za zapachem czosnku, a znaki religijne budzą w nich dyskomfort. Na słońcu na pewno się spalają i to nie metaforycznie – nabierając ładnej opalenizny.
Co jednak, je...

Rozwiń Zwiń

Zadurzona w „Zakonie Drzewa Pomarańczy” bardzo ucieszyłam się na wieść, że powstał prequel do tej powieści. Uradowana w końcu zdobyłam go w bibliotece i niestety… przeżyłam spore rozczarowanie.

Akcja tej powieści rozgrywa się na kilkaset lat przed wydarzeniami z „Zakonu…”. Mamy do czynienia z wydarzeniami opisywanymi z perspektywy kilku różnych krain i kilku różnych bohaterów. W teorii losy te splatają się, w praktyce… w pierwszym tomie wydarza się to w sposób bardzo znikomy. Skala zjawisk jest na tyle globalna, dla stworzonego przez autorkę uniwersum, że zahaczki te ledwie się o siebie ocierają. Być może rozwija się to w drugim tomie, do którego już nie dotarłam i nie dotrę.

Szybkość akcji to kolejny minus. Czekałam kilkaset stron, by wydarzyło się w niej cokolwiek gwałtowniejszego, by po przeczytaniu tej sceny poczuć znów jak cała skumulowana energia, napięcie znika gdzieś w niebycie, zastąpione wątkami obyczajowymi.

Wątki obyczajowe rozpisane są nieźle. Nie porwały mnie, ale nie mogłabym na nie za bardzo narzekać. Niestety, brak im impetu, więc zadowolą one przede wszystkim tych, którzy chcą w spokoju poczytać sobie o losach wykreowanych postaci. Praktycznie żadna relacja nie zaskakuje i nie zmienia swojego charakteru.

„Dzień nastania nocy” polecam najgorliwszym fanom twórczości Samanthy Shannon. Autorka wykreowała naprawdę ciekawy świat i cechuje się dobrym piórem. Seria jednak, w moim subiektywnym odczuciu nijak się ma gatunkowo do „Zakonu Drzewa Pomarańczy”. Niewiele w niej przygody czy przewrotek fabularnych. Można poczytać dla relaksu w jakiś jesienny wieczór. Przy moich zaległościach czytelniczych nie zdecyduję się na sięgnięcie po drugi tom, bo książka nie zainteresowała mnie na tyle, by się tego podjąć.

Zadurzona w „Zakonie Drzewa Pomarańczy” bardzo ucieszyłam się na wieść, że powstał prequel do tej powieści. Uradowana w końcu zdobyłam go w bibliotece i niestety… przeżyłam spore rozczarowanie.

Akcja tej powieści rozgrywa się na kilkaset lat przed wydarzeniami z „Zakonu…”. Mamy do czynien...

Rozwiń Zwiń

Czy można ufać samemu sobie? I czym w zasadzie jest definicja „siebie”? Autorka przenosi nas do świata, w którym podzielona pomiędzy wiele ciał osoba może toczyć walkę z samą sobą, zupełnie już nieświadoma, do czego może do doprowadzić, a statek posiadać własną osobowość, emocje oraz przywiązanie do załogantów.

Brzmi pięknie i ciekawie. Barwie też autorka opisała egzotyczne zwyczaje w Radch. Świetnym pomysłem było ujmowanie różnic kulturowych w językach na przykład poprzez definiowanie płci. Bardzo ciekawe podejście, które mnie urzekło.

Akcja powieści już mnie nie urzekła. Niestety, mi wydała się nieco za mało dynamiczna jak na takie zagęszczenie spisków i powiązań między postaciami. Bardzo trudno też połapać się w całościowej wizji, bo kluczowe konkluzje przychodzą późno, naprawdę późno, kiedy już ja osobiście byłam znudzona oczekiwaniem na nie. Być może chodziło o zetknięcie czytelnika z poszatkowaną wiedzą, tak jak poszatkowane były osobowości podzielonych bohaterów. Nie zmienia to jednak faktu, że zdążyłam znudzić się szukaniem kłębka konfliktu, idąc po bardzo długiej i kręto ułożonej ścieżce z nitki.

Czy sięgnę po kolejny tom? Nie. Niestety, ale nie było to coś, czego szukałam w tego typu powieści. Autorka jednak wydaje się bardzo dobrze zapowiadającą pisarką i jestem pewna, że może jeszcze stworzyć coś, co uznam za naprawdę dobre.

Czy można ufać samemu sobie? I czym w zasadzie jest definicja „siebie”? Autorka przenosi nas do świata, w którym podzielona pomiędzy wiele ciał osoba może toczyć walkę z samą sobą, zupełnie już nieświadoma, do czego może do doprowadzić, a statek posiadać własną osobowość, emocje oraz przyw...

Rozwiń Zwiń

Gdzie mógłby trafić prześladowany przech pecha i szczęście zarazem mag Rincewind jeśli nie na pełen dzikich gatunków roślin i zwierząt obcy mu kontynent. Ta powieścią sir Terry Pratchett zaprasza nas na ląd IksIksIksIks, zwany też Czteriksami, która do złudzenia przypomina karykaturę Australii.

Przyznam, że nie jest to moja ulubiona pozycja w serii Świata Dysku, tak jak i od paru tomów zdecydowanie do moich ulubionych linii fabularnych nie należy wątek czarodziejów z Niewidocznego Uniwersytetu. Mam wrażenie, że książki te budowane są według bardzo prostego schematu chaotycznych przygód Rincewinda i zgnuśnienia magów. Może się to trochę przejeść po pewnym czasie.

Powieść to jeden wielki żart na temat wyobrażeń o Australii, a może po części i samej Australii taka, jaka jest naprawdę. Można zaśmiać się prawie do łez przy opisach wszechobecnego symbolu kangura czy wyzwania na strzyżenie owiec.

Pozycja obowiązkowa dla fanów błyskotliwego angielskiego humoru, opcjonalna dla miłośników bardziej wymagającej fabuły i rozwoju relacji między bohaterami.

Gdzie mógłby trafić prześladowany przech pecha i szczęście zarazem mag Rincewind jeśli nie na pełen dzikich gatunków roślin i zwierząt obcy mu kontynent. Ta powieścią sir Terry Pratchett zaprasza nas na ląd IksIksIksIks, zwany też Czteriksami, która do złudzenia przypomina karykaturę Austr...

Rozwiń Zwiń

I to już ostatnia część cyklu „Mistrza Gry”, którego też tożsamość i motywację poznajemy właśnie w tym tomie. Było to bardzo dobre zakończenie wątków politycznych opisywanego przez autorkę świata. Byłam absolutnie zaskoczona tajemnicami, jakie wypłynęły jeszcze na wierzch. Uwiarygodniły także one w moich oczach, dotychczas trochę naiwne przypisywanie bohaterce zbyt wielu przywilejów jako postaci.

A co z resztą motywów? Nie da się ukryć, że seria przesycona jest w dużej mierze wątkami romantycznymi. Były one wciągające, intrygujące i do końca trudno było mi przewidzieć, jak skończy się taka, pozornie zastopowana impasem relacja-trójkąt, pomiędzy głównymi bohaterami. Przyczepiłabym się jedynie, odwołując się do mojego prywatnego wyczucia smaku dozą erotyki, z jaką były związane i tym, że w zasadzie każda tego typu scena wiązała się z bardzo ostrym, balansującym na granicy poniżenia jednej ze stron przekazem. Za absolutnie cudowny uważam fragment dotyczący romantyzowania lub nie zbrodniarzy – ale więcej tu nie powiem, by nie zdradzać wam fabuły.

Wulgaryzmy sypią się jak z rękawa w tej powieści, ale tak było już od pierwszego tomu, więc czytelnik może się spodziewać, że w tej kwestii niewiele się zmieni. Dość dziwną postawę prezentują też członkinie oddziału głównej bohaterki, stosując bardzo niewyszukane żarty i sposób komunikacji między sobą. To na minus. Na plus oceniam różnorodność bohaterów, ich przemiany i dylematy.

Książka porusza bardzo ważne społecznie tematy. I chociaż z pewnością nie ma edukować, czy narzucać komuś jakichś poglądów, fajnie że takie kwestie się w niej pojawiły. W tej części fabuła mniej krąży wokół samych ograniczeń praw kobiet czy wpływom religijnym, krążąc wokół tematyce zbrodni, wybaczenia i ego. Pojawia się motyw tolerancji i równości. To ważne kwestie i cieszę się, że współczesna literatura o nich nie zapomina, w bardzo mądry sposób przemycając takie rzeczy do fabuły książek.

Seria Mistrz Gry mnie nie rozczarowała. Wolałabym, żeby zastosowano inne rozwiązania językowe, a w erotyce pojawiło się więcej subtelności, ale świadomie postanowiłam zignorować to co mi nie pasowało, żeby doczytać historię czterech kontynentów. Była więc to historia w mojej ocenie dobra.

I to już ostatnia część cyklu „Mistrza Gry”, którego też tożsamość i motywację poznajemy właśnie w tym tomie. Było to bardzo dobre zakończenie wątków politycznych opisywanego przez autorkę świata. Byłam absolutnie zaskoczona tajemnicami, jakie wypłynęły jeszcze na wierzch. Uwiarygodniły ta...

Rozwiń Zwiń

Kolejna z części przygód o Aline w tym tomie wyjątkowo mało bazuje na magii. Autorka skupia się przede wszystkim na motywie strategii i przetrwania, zmuszając głównych bohaterów do walki z żywiołem, zdradą oraz ludzkimi słabościami.
Alexander kradnie całą uwagę, a jego matka wcale nie jest przedstawiona jako wzór idealnej opiekunki, co podbija autentyczności jej postaci.

Kolejna z części przygód o Aline w tym tomie wyjątkowo mało bazuje na magii. Autorka skupia się przede wszystkim na motywie strategii i przetrwania, zmuszając głównych bohaterów do walki z żywiołem, zdradą oraz ludzkimi słabościami.
Alexander kradnie całą uwagę, a jego matka wcale nie jest...

Rozwiń Zwiń

Jest to przede wszystkim romans. Tym razem poznajemy zupełnie inne oblicze miłości, bowiem w tej części opisana jest relacja Aline i Michela, o którym w pierwszym tomie dowiadujemy się tylko z opowieści.
Pozycja zupełnie nieskomplikowana o raczej linearnej budowie fabularnej wkracza w nieco bardziej zawiły zwrot akcji w zasadzie dopiero wtedy, kiedy poznajemy prawdę o tytułowym Panie Kamienia Wschodu.
Czyta się tę książkę lekko, szybko i przyjemnie. Coś w sam raz na jesienne wieczory i dla przytłoczonego rozterkami życia codziennego umysłu czytelnika. Raziły mnie tak naprawdę tylko przekleństwa. Mam wrażenie, że było ich jeszcze więcej niż w pierwszej części.

Jest to przede wszystkim romans. Tym razem poznajemy zupełnie inne oblicze miłości, bowiem w tej części opisana jest relacja Aline i Michela, o którym w pierwszym tomie dowiadujemy się tylko z opowieści.
Pozycja zupełnie nieskomplikowana o raczej linearnej budowie fabularnej wkracza w niec...

Rozwiń Zwiń

Zwaśnione królestwa, zakazana miłość, akcje szpiegowskie pod ukrytą tożsamością. Czego chcieć więcej w powieści przygodowej? Ano coś tam by się znalazło do pomarudzenia, ale niewiele.

Niewątpliwym atutem tej historii jest to, że akcja nawet na chwilę nie zwalnia. Już pierwsze strony wprowadzają operację przeprowadzaną przez główną bohaterkę na terytorium wroga. Czad – naprawdę, piszę to bez ironii. Tego potrzebowałam i to dostałam. I nawet jeśli w kolejnych stronach pojawiały się opisy aspektów bardziej obyczajowych, w żadnym stopniu nie rozwlekały one bardzo dynamicznej fabuły.

Autorka w bardzo fajny sposób podeszła do wizji kobiety w zmaskulinizowanym społeczeństwie. Oczywiście, nie są to ani przyjemne, ani szczególnie nowoczesne motywy, ale ciekawie zarysowują one świat, w jakim przyjdzie nam się obracać podczas lektury. Mamy do czynienia ze swego rodzaju dystopią.

Chociaż główna bohaterka momentami przypomina wszechstronną postać z serii młodzieżowych – np. Aelin z cyklu „Szklany tron”, koniec końców ona tak jak inne kobiety okazuje się mieć swoje ograniczenia. Świetnie zarysowano podczas scen walki przewagę kobiecego ciała – mniejszą wagę czy zwinność oraz atuty mężczyzn – zazwyczaj większa siła fizyczna.

Wątek romantyczny czytało się bardzo przyjemnie. Nie brakowało w nim scen typowo erotycznych, ale zostały one opisane w dobry sposób, który mnie osobiście nie raził, a dodawał charakteru relacjom między postaciami. Był też spójny z dystopijną koncepcją świata.

To teraz przejdźmy do minusów. Niektóre decyzje bohaterów wydają się skrajnie nielogiczne pod kątem psychologicznym, na przykład wtedy, kiedy jedna z postaci przedkłada dumę nad bezpieczeństwo swoje i dziecka i z tej dumy… sama porzuca wyrodnego partnera, by jeszcze w czasie trwania ciąży osiąść w burdelu. Nie przekonuje mnie też to jak rodzina Cesarska podchodzi do prześwietlania ludzi, a ci ludzie w sposób nadludzko wybitny potrafią wszystko zatuszować.

Sam świat balansuje w zupełnie niezrozumiały dla mnie sposób pomiędzy fantasy, a wizją współczesną. Raz magiczne drzewo i mistyczne rytuały nad wodospadem, raz członek wysokiego rodu pomyka w czapce z daszkiem do swojego „wypasionego” auta. Może chodziło o atencję młodzieży, nie wiem. Mi to trochę przeszkadzało.

Czytając powieść musimy też przełknąć dość sporą ilość niewyszukanych wulgaryzmów. Nie lubię i nigdy nie będę tego cenić w żadnej treści i zupełnie subiektywnie poczytuję to za duży minus.

Czy warto? Warto. Ja sama chętnie poszukam kolejnych części w lokalnych bibliotekach, bo jestem ciekawa jak to się dalej potoczy.

Zwaśnione królestwa, zakazana miłość, akcje szpiegowskie pod ukrytą tożsamością. Czego chcieć więcej w powieści przygodowej? Ano coś tam by się znalazło do pomarudzenia, ale niewiele.

Niewątpliwym atutem tej historii jest to, że akcja nawet na chwilę nie zwalnia. Już pierwsze strony wprow...

Rozwiń Zwiń

„Miłość, pies i czekolada” to bardzo zgrabnie napisana obyczajówka. Autorka może pochwalić się dobrym stylem, zachęcającym do zagłębienia się w historię nawet te osoby, dla których nie jest to gatunek pierwszego wyboru – czyli na przykład dla mnie. 10/10? Nie, dlatego rozpiszę co jeszcze stanowiło dla mnie atut, a co mankament powieści.

Beata to bohaterka, z którą może utożsamiać się wiele kobiet. Ma swoje problemy, dziwactwa i wyobrażenia, jak każda z nas i musi mierzyć się z nimi na co dzień, możliwie nie obarczając nimi w stu procentach całej reszty świata, mającej swoje własne trudności. Ja miałam z tą postacią wiele wspólnego i to sprawiło, że autentycznie uśmiechałam się ze swego rodzaju współczuciem i zrozumieniem dla jej literackiej osoby. To duży plus dla powieści obyczajowej, w której zazwyczaj akcji jest niewiele, a która koncentruje się właśnie na autentyczności.

Jeśli już o tej ostatniej mowa – niestety, w tej książce nie uniknięto zabiegu, za pośrednictwem jakiego, mówiąc metaforycznie, dana postać potyka się o jeden wystający na chodniku ogromny kamień, okazujący się akurat tym konkretnym kamieniem pasującym do całej skomplikowanej układanki. To przenośnia, jak wspomniałam, bo nie chcę zdradzać szczegółów fabuły, ale głównej bohaterce przytrafia się przynajmniej naprawdę jeden niesamowicie absurdalny zbieg okoliczności, wpływający na całe życie jej i wszystkich osób w jej otoczeniu.

Sami bohaterowie są ciekawie rozpisani, wyraźnie różnią się osobowościami i przekonują do siebie. Nie ma krystalicznie czystych, ani zupełnie mrocznych charakterów, co jest niewątpliwym plusem. No i pieski. Jestem kociarą, ale relacje człowieka ze zwierzęciem zostały ujęte w książce naprawdę uroczo i prawdziwie.

Powieść rozczarowała mnie trochę pod koniec. Tak jak wcześniej nie zwróciłam uwagi na znajdujące się na niej uwagi, że jest to pozycja mocno związana z ideologią katolicką, tak dalej nie ma praktycznie strony, na której pewne poglądy nie byłyby powtarzane niby mantra. Ślub kościelny, łaska Boga, modlitwa – te motywy mi nie wadzą, ale w pewnym momencie tracimy gdzieś, moim zdaniem, bardzo ciekawie zapowiadający się wątek pracy w bibliotece, bo brakuje na niego miejsca.

Polecam. Ciekawy pomysł, życiowy i fajnie wprowadzający różne perspektywy spojrzeń na te same problemy. Pod koniec nudnawo, ale to i tak bardzo przyjemna lektura.

„Miłość, pies i czekolada” to bardzo zgrabnie napisana obyczajówka. Autorka może pochwalić się dobrym stylem, zachęcającym do zagłębienia się w historię nawet te osoby, dla których nie jest to gatunek pierwszego wyboru – czyli na przykład dla mnie. 10/10? Nie, dlatego rozpiszę co jeszcze s...

Rozwiń Zwiń

Powieść jest marketingowo przyrównywana do historii takich jak „Obcy” czy „Coś”. Niestety, ja nie odebrałam z lektury ani odrobiny napięcia. Nie jest to książka, której przeczytać się nie da, ale zdecydowanie brakowało mi w niej kolorytu, który wyróżniałby poszczególne postacie i solidnej dawki emocji. Nie umiem ocenić jak dobry był koncept, bo za mało go poczułam.
Coś do szybkiego przeczytania i sięgnięcia po kolejną pozycję.

Powieść jest marketingowo przyrównywana do historii takich jak „Obcy” czy „Coś”. Niestety, ja nie odebrałam z lektury ani odrobiny napięcia. Nie jest to książka, której przeczytać się nie da, ale zdecydowanie brakowało mi w niej kolorytu, który wyróżniałby poszczególne postacie i solidnej ...

Rozwiń Zwiń