Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam skandynawskie kryminały (co chyba idealnie oddaje moja biblioteczka). Andersa de la Motte poznałam już przy okazji cyklu o Henriku Petterssonie, który szczerze mówiąc, nie przypadł mi szczególnie do gustu. Tym razem sięgnęłam po Kwartet sezonowy i muszę przyznać, że "Koniec lata" zachęcił mnie do czytania dalej.
Bardzo podoba mi się tutaj klimat, piękne widoki Skanii, dobrze zobrazowane społeczeństwo małej wsi. Dwie linie czasowe też na plus, jeszcze chyba nie spotkałam książki, w której taki zabieg mi się nie podobał. Historia jest intrygująca, opowiedziana niespiesznie, wręcz melancholijnie, ani przez chwilę mi się jednak nie dłużyła (a zazwyczaj ciężko znoszę chociażby długie opisy krajobrazu).
Opowieść jest wręcz przesiąknięta traumą. Tym jak jedno, straszne wydarzenie z przeszłości wpływa na tak wiele różnych osób (niektórych pozornie tylko luźno z nim związanych) I powoduje, że tytułowy koniec lata nie nadchodzi, pomimo upływu dwudziestu lat.
Zakończenie wyzwala emocje i jest przy tym dość nieprzewidywalne (nawet pomimo zostawianych przez autora poszlak). Bardzo ładnie spina tę historię w całość.
Postaci to ludzie z krwi i kości, można zrozumieć ich motywy i uczucia, ciężko tu dopatrywać się irracjonalności, z którą często spotykam się u bohaterów kryminałów.
Zdecydowanie polecam, ja sięgam już po kolejne części Kwartetu 🙂

Uwielbiam skandynawskie kryminały (co chyba idealnie oddaje moja biblioteczka). Andersa de la Motte poznałam już przy okazji cyklu o Henriku Petterssonie, który szczerze mówiąc, nie przypadł mi szczególnie do gustu. Tym razem sięgnęłam po Kwartet sezonowy i muszę przyznać, że "Koniec lata" zachęcił mnie do czytania dalej.
Bardzo podoba mi się tutaj klimat, piękne widoki...

To moje pierwsze spotkanie z Joanną Bator, ale zdecydowanie nie ostatnie. Przepiękna, kobieca saga, wnikliwe studium psychologiczne postaci. Myślę, że każda z nas może znaleźć w nim odrobinę siebie, swoich pragnień i tęsknot.
Tytuł pasuje idealnie, jak zaklęcie odganiające osy i złe moce, ale też po prostu dlatego że jest... gorzko. Nie jest to lektura łatwa i przyjemna, pokazuje życie z całym jego brudem, ale też daje nadzieję.
Pięknie, wręcz lirycznie napisana, porównania tak trafne, że niektóre z nich zapamiętam na długo.
Berta, Barbara, Violetta i Kalina są dla mnie po lekturze niemal jak przyjaciółki, a ich w teorii niezrozumiałe akcje, stają się nagle w pełni zrozumiałe. Tak dobrze autorka nakreśliła wszystkie okoliczności, które sprawiły, że te kobiety są jakie są.
U mnie "Gorzko, gorzko" trafia na półkę "ulubione" i biegnę zapoznać się z innymi dziełami autorki ;)

To moje pierwsze spotkanie z Joanną Bator, ale zdecydowanie nie ostatnie. Przepiękna, kobieca saga, wnikliwe studium psychologiczne postaci. Myślę, że każda z nas może znaleźć w nim odrobinę siebie, swoich pragnień i tęsknot.
Tytuł pasuje idealnie, jak zaklęcie odganiające osy i złe moce, ale też po prostu dlatego że jest... gorzko. Nie jest to lektura łatwa i przyjemna,...

Krótki opis wybranych filozofów i ich podejścia. Kilka ciekawych anegdot, mogących zachęcić filozoficznego laika do dalszego zgłębiania tematu. Nie nazwałabym tej książki poradnikiem, nie zmieniła też jakoś szczególnie mojego życia, ale momentami skłania do refleksji.
Nie do końca pasuje mi sam styl pisania, trochę toporny, czasami trzeba było się zatrzymać, żeby zrozumieć, o co chodzi (nie przez złożoność treści, a raczej samą stylistykę). Momentami wydawało mi się, że to książka-reklama szkoły założonej przez autora.
Ogólnie jest poprawnie, można przeczytać, bez efektu wow.

Krótki opis wybranych filozofów i ich podejścia. Kilka ciekawych anegdot, mogących zachęcić filozoficznego laika do dalszego zgłębiania tematu. Nie nazwałabym tej książki poradnikiem, nie zmieniła też jakoś szczególnie mojego życia, ale momentami skłania do refleksji.
Nie do końca pasuje mi sam styl pisania, trochę toporny, czasami trzeba było się zatrzymać, żeby...