Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Okładka jest żółta z białymi i czarnymi dodatkami. Na samym środku w klatce znajduje się kobieta. W dotyku jest satynowa, posiada skrzydełka. Dzięki temu ma zabezpieczenie przed urazami mechanicznymi. Na obu przeczytacie po kilka zdań o autorach książki. Białe stronice, czcionka wystarczająca dla oczu. Pojawiła się jakaś literówka, jednak nie przeszkadzała ona zbytnio. Podzielona została na działy i podrozdziały.

Czyta się te publikację z zapartym tchem. Jest w niej tyle prawdy... że aż ciężko mi ująć słowami, jak wartościowa jest ta pozycja. Mamy zaklęcia zakazu i nakazu oraz słowa, które zdejmują moc zaklęcia. Jest w niej tyle prawdy, że jakbym mogła, to ołówek i znaczniki nie byłyby odkładane.

I wiecie, najprawdziwsze w tym jest to, że o czym czytamy, to ma odzwierciedlenie w naszym życiu! A przynajmniej w moim! I mojej klientki również. Jestem jej ogromnie wdzięczna, że poleciła mi ten tytuł i zachęciła wystarczająco. Wy również musicie po nią sięgnąć. Dziewczynki się nie złoszczą? Chłopaki nie płaczą? Bądź grzeczna/grzeczny, bo pan cię zabierze! A nie mówiłem/am? To jedne z wielu zagadnień, poruszanych w pozycji! Nie wierzę, że nie słyszeliście tego w dzieciństwie. Ja słyszałam niejednokrotnie i teraz już wiem, że część właśnie TYCH słów, blokuje mnie w teraźniejszości. To przykre, ale... prawdziwe. Szkoda, że pozycja nie ma większej promocji i rozgłosu. Zdecydowanie na niego zasługuje. Otworzyła mi oczy dosyć szeroko na to, jaka jestem i dlaczego postępuję i myślę, tak, a nie inaczej.

ZDECYDOWANIE POLECAM, jest to lektura, posiadająca wiele WAŻNYCH informacji, potrzebnych wytłumaczeń naszego zachowania, myślenia.

Okładka jest żółta z białymi i czarnymi dodatkami. Na samym środku w klatce znajduje się kobieta. W dotyku jest satynowa, posiada skrzydełka. Dzięki temu ma zabezpieczenie przed urazami mechanicznymi. Na obu przeczytacie po kilka zdań o autorach książki. Białe stronice, czcionka wystarczaj...

Rozwiń Zwiń

Okładka jest niezwykle klimatyczna. Delikatne kolory, biel, brąz... Na samym środku widzimy kobietę w długiej sukience. Jest satynowa w dotyku ze śliskimi wytłuszczeniami. Nie posiada skrzydełek, więc nie ma dodatkowej ochrony przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Podzielona została na części z narratorami oraz rozdziały. Liczy ponad trzysta sześćdziesiąt stron.

Było to moje pierwsze spotkanie z autorką. Bardzo dawno chciałam już coś przeczytać od Knedler, ale zawsze nie było okazji. W końcu się udało. Wiem, że niektóre jej książki mają dużą popularność i wartość, zresztą niejednokrotnie słyszałam jej imię i nazwisko w sieci. Skusiłam się na lipcową premierę wydawnictwa Mando i... Sama nie do końca wiem, co o niej myśleć. Czyta się dość szybko, przyjemnie, ale nie było tu takiego momentu wciągnięcia od razu czy jakoś później do świata postaci. Obserwowałam wszystko z ukrycia, nie mogąc połączyć się z odczuciami bohaterów. Na pewno pióro, jakim posługuje się pisarka jest niezwykle dojrzały i głęboki. Ktoś, kto liczy na lekką i niezobowiązującą historię - przeliczy się. Może początek brzmi jak większość powieści z gatunku obyczajowych, jednak to, o czym czytamy dalej już nie jest takie jak inne, nie ocieka schematycznością.

Janek, Wiola, Anka... Ta trójka nieźle namieszała. Każdy z nich ma swoje plusy i minusy, jednak uważam, że są oni po prostu... Nie wiem, jak to określić. Może nie nudni, ale tacy bez polotu? Później widzimy pasję, widzimy obowiązki i role życiowe, ale jakoś one nie zrobiły na mnie szału. Wydali mi się tacy nijacy...
Janek - ależ mnie irytował. Tak jakby sam nie wiedział, co chce. Bał się samotności? Odrzucenia? Ale miał na tyle w sobie odwagi, by móc być z kimś z poczucia obowiązku, a nie z prawdziwości uczuć...
Anka - przepełniona marzeniami rodziców, ale nie swoimi. Nieszczęśliwa, chociaż wydaje się jej, że żyje w bańce szczęścia... To tylko ułuda...
Wiola - również ma za sobą tragiczny bagaż emocjonalny, który dźwiga każdego dnia. A wystarczyłaby rozmowa, taka porządna, szczera, nieco dłuższa, a wszystko byłoby inne. Jedyne co, to nie podobało mi się, że nie umiała głośno i stanowczo powiedzieć nie.
Sumując uważam, że to, co ich spotyka, może spotkać również i nas. Są to przyziemne sprawy, które może i Wy w codzienności przeżywacie. Niemniej jednak nie byłam w stanie ich polubić. Na plus w tym punkcie jest fakt, że wiele możecie wyciągnąć z ich zachowania.

Wartości, refleksje to również spory atut tej historii. Autorka w niezbyt bezpośredni sposób przekazuje nam tyle istotnych spraw, że nie można jej czytać na wyścigi. Warto się zatrzymać i zastanowić nie tylko nad bohaterami, ale i nad sobą. Każdy z tej trójki postaci poszukuje miłości, akceptacji, obecności... Każdy z nich ma w głowie istny chaos, który ciężko im poukładać. Było mi przykro, bo każdy z nich potrzebował tego samego, a jednak kogoś innego do bycia naprawdę szczęśliwym i spokojnym. Nasze życie jest kruche, dlatego warto postępować w zgodzie ze sobą, nie robić czegoś tylko dla czyjegoś kaprysu i męczyć się pół życia, bo ktoś tak chce. Nie można pozwalać innym, by narzucali nam swoje marzenia. NIGDY! Szanujmy siebie!

Na duży plus zasługuje opis Wenecji. Nigdy tam nie byłam, a po skończeniu powieści, mogłabym powiedzieć, że po zamknięciu oczu widzę ją dokładnie. Uważam, że Magda Knedler zrobiła albo dobry research, albo przebywała tam dłuższy czas, bo opisała to miejsce z niezwykłą dokładnością, a jednocześnie nie przytłaczała nadmiarem informacji.
Mamy również szary Wrocław, który jak dla mnie jest... przepiękny. Niemniej jednak widzimy porównanie dwóch tych miejsc, jakie mają znaczenie dla naszych postaci.
Wenecja - miasto przepiękne, nostalgiczne, eteryczne, pełne życiowej esencji.
Wrocław - miasto szare, przygnębiające, które przytłacza.
Widać, że w tym pierwszym, bohaterowie odżywają, napawają się emocjami, karmią się nimi, dochodzą do różnych wniosków, a we Wrocławiu... No cóż, można rzec, że same niepowodzenia.

Reasumując uważam, że jest to niezwykle wartościowa opowieść o życiu, ludziach, samotności, miłości, nawet tej niespełnionej czy nieodwzajemnionej. Ma swoje plusy i minusy, ale nie można odmówić jej przekazu, głębokich przemyśleń, refleksji. Jest to jedna z lepszych pozycji na rynku i nie jest to standardowa powieść obyczajowa, bo jest inna. Opisałabym ją jako melancholijna. Bo czytając, odczuwałam permanentny smutek, powolność, niezrozumienie i przygnębienie. Mnie nie do końca przypadła do gustu, ale zbiera dość dobre opinie i recenzje, więc po prostu to mogła mnie się nie do końca spodobać. Ale jak najbardziej polecam Wam, żebyście sami dali jej szansę i ocenili, bo naprawdę jest to specyficzna, ale DOBRA książka.

Okładka jest niezwykle klimatyczna. Delikatne kolory, biel, brąz... Na samym środku widzimy kobietę w długiej sukience. Jest satynowa w dotyku ze śliskimi wytłuszczeniami. Nie posiada skrzydełek, więc nie ma dodatkowej ochrony przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionk...

Rozwiń Zwiń

Okładka jest piękna, po prostu. W mocno stonowanych kolorach; w samym centrum tytuł, a okalają go róże. Minimalistyczna, a tym samym rzuca się w oczy. Nieprzetłumaczony tytuł intryguje. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka słów o autorce, a na drugim ujrzycie patronów medialnych. I nie wiem, czy jestem staromodna, czy o co chodzi, ale coraz więcej logotypów pojawia się w grafikach, bez nazwy lub z mikroskopijną, ledwo widoczną nazwą, że najlepiej czytać z lupą. Moim zdaniem logo powinno być dobrze widoczne, tak samo nazwa. Posiada kremowe stronice, czcionkę wystarczającą dla naszego oka, by się nie męczyło. Podzielona na rozdziały, które nie są ani długie ani krótkie. Literówek brak, a marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane.

Dawno nie czytałam nic od autorki i bardzo się cieszę, że w końcu mogłam to zmienić. Na plus fakt, że posługuje się lekkim, przyjemnym piórem, gdzie od pierwszych stron czytelnik przepada w świecie bohaterów. Cała fabuła jest świetnie nakreślona, niczego jej nie brakuje. Nie napotkałam żadnych blokad podczas lektury. Pisarka nie używa górnolotnych słów, a proste zdania, czasami nawet zbyt proste, które uderzają nas między oczy... Chciałabym zaznaczyć, że mamy tutaj sceny +18, więc jeśli lubicie romanse z mocniejszymi scenami, to będzie dla Was, chociaż nie są one aż tak dosadnie opisane. Niemniej jednak występują. Jestem zadowolona, gdyż spędziłam z nią kilka miłych godzin i już tęsknie za innymi historiami od pisarki. Koniecznie muszę nadrobić pozostałe tytuły!

Bohaterowie... Może skupię się na najważniejszej, według mnie, trójce? Otóż mamy Joe'go, który... Uwiódł i mnie. Jego typ charakteru może nie jest kryształowy, ale ma w sobie coś, co sprawia, że takiego bad boya chce i się lubi, po prostu. Łatwo w takim się zauroczyć, tym bardziej, podczas rozmowy z inną postacią wychodzi, że jest całkiem inteligentnym chłopakiem. Także... Jestem team Joe. :D
Z kolei Everlynne to dziewczyna, z którą często nie mogłam się zgodzić, a raczej zgodzić z tym, jak postępuje. Była zdecydowanie introwertykiem, nieco wycofana ze społeczeństwa. Miała ku temu swoje powodu, rozumiem je. I często gęsto pewnie podobnie jak ona ja bym się zachowała. Nie należę do zbyt otwartych i wyluzowanych ludzi. Jednak największym problemem było robienie z igieł wideł, dopisywanie komuś swoich myśli, nie dając im szansę na wypowiedzenie własnych. To mnie denerwowało i nie podobało mi się to. I sama jej relacja z Dominic'iem mi się nie podobała.
Ano właśnie, jest jeszcze Dom. Już od samego początku wydawał mi się dziwny. I nie zmieniłam zdania do ostatniej strony! Były przebłyski myśli, że kurcze, może nie jest taki jaki myślę... Ale niestety, przeczuwałam, że coś będzie nie tak, że zachowuje się niekiedy ślisko. I nie polubiłam go, ani trochę.

Kolejnym plusem są emocje, które odczuwają nasi bohaterowie. Nie czyni ich to papierowymi, a co lepsze, ja, zatwardziały mol książkowy - muszę przyznać, że trochę ich poczułam. Rozdzierający serce smutek, podekscytowanie - między innymi to je czułam, razem z postaciami. Nie jest to łatwo uzyskać w moim przypadku, książka naprawdę musi do mnie trafić, ta właśnie trafiła. Daje jej już teraz, mocne 9/10 gwiazdek. Jest świetna, może nie wybitna, ale naprawdę kawał dobrej historii.
Dlaczego dostała ode mnie taką wysoką ocenę? A dlatego, że mamy tutaj wiele tematów, życiowych, które mogłyby spotkać i nas. Mamy miłość, przyjaźń, samotność, mamy bohaterów typu introwertyka czy ekstrawertyka. Mamy niestety, ale trójkąt miłosny, który tutaj podobał mi się. Nie był on obrzydliwy, chociaż nie czytając wcześniej recenzji, z każdą kolejną stroną, przeczuwałam go. Więc jest trochę przewidywalna, ale też nie przeszkadzało mi to. Akurat w tym przypadku.
Plot twist? Jasne! Autorka nie raz mnie zaskoczyła, na tyle, że musiałam na chwilę ją odłożyć i przemyśleć, co się właśnie wydarzyło...

Reasumując uważam, że jest to naprawdę bardzo dobry romans, któremu nic nie brakuje. Dopracowana pod każdym kątem, mamy odczuwalne emocje wraz z bohaterami, zwroty akcji - na pewno nie będziecie się nudzić! Jestem bardzo zadowolona i już tęsknie za Joem, który siedzi mi cały czas w głowie. To powieść nie tylko o miłości, przyjaźni, ale i stracie, żałobie i samotności. Polecam ją Wam, szybko i przyjemnie się czyta, z trudem trzeba się od niej odrywać. :)

Okładka jest piękna, po prostu. W mocno stonowanych kolorach; w samym centrum tytuł, a okalają go róże. Minimalistyczna, a tym samym rzuca się w oczy. Nieprzetłumaczony tytuł intryguje. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich...

Rozwiń Zwiń

Okładka pasuje do całej trylogii. Dominuje w niej zieleń i fiolet, tak jak w poprzednich tomach, tak jak i kobieta, pozująca na środku. W dotyku jest matowa, z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które chronią przed uszkodzeniami mechanicznymi, zagięciami. Na jednym z nich przeczytacie kilka słów o autorce, a na drugiej tom pierwszy i drugi z serii Stary dom. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Podzielona została na rozdziały i w nich na podrozdziały.

Bardzo się cieszę, że po raz kolejny mogłam zmierzyć się z twórczością pisarki. Sięgam po jej tytuły w ciemno, gdyż wiem, że się nie zawiodę. Wiem, że dostanę świetną historię, która będzie prawdziwa, życiowa, mimo iż bohaterowie są nieistniejący, to jestem przekonana, że bardzo zbliżonych możemy spotkać na ulicy. Nie zawiodłam się do tej pory, a większość książek za mną, jeśli mam zaległe dwie, to raczej nie więcej. Ta seria jest ogólnie nieco słabsza od tych nowszych serii, ale i tak był ww ostatnim tomie postęp, bo główna bohaterka, Alicja nie irytowała mnie tak jak zwykle. Polecam, bo zawsze coś wyciągnięcie z jej lektur.

Alicja znowu miała nie lada wyzwanie, by ułożyć życie odpowiednio, musiała mierzyć się z trudnymi wydarzeniami, nie mogła odpuścić... Za ten upór biję brawa. Było kilka decyzji, postępowań, które mnie mroziły, ale było ich niewiele, więc uznaje, że poszła po rozum do głowy i dlatego mnie aż tak nie irytowała. :)
Były postacie, które znam, które sprawiały, że się uśmiechałam. Były też takie osoby, które myślałam, że będę gonić z widłami lub z patelnią.

Autorka pokusiła się o taki splot wydarzeń, że głowa mała. Ciągle coś się działo, że aż żal mi było co po niektórych... Jednak dzięki temu akcja ma odpowiednie tempo i nie sposób się nudzić. Wiele tajemnic jest w Pniewie zamkniętych, tak jak i w ludziach. Czy oni zasługują na kolejną szansę zaufania? Czy zrozumieją, że ich zachowanie nie jest odpowiednie? Co więcej, pisarka oprócz barwnych opisów zaskoczyła i ujęła mnie pociągniętym wątkiem wojennym, a mianowicie, ratowaniem maleńkich dzieci przed śmiercią i byciem królikiem doświadczalnym. Odkrywanie przeszłości przez Alicję i Jonasa. Nie było to dla nich łatwe, dla nas, czytelników również nie, ale jednocześnie jest niesamowicie odważne i piękne. Odnajdywanie korzeni... prawdy...

Cieszę się, że miałam okazję skończyć te serię, zmierzyć się z trudnościami, z jakimi mierzyły się postacie. Że mogłam trzymać kciuki za bohaterów i ich koleje losu. Że mogłam obserwować ich poczynania. I jest jeszcze wątek pamiętnika dziadka głównej bohaterki, ale i jej własny, pełen ważnych. krótkich zdań. Podsumowując uważam, że jest to naprawdę dobre zwieńczenie trylogii. Cieszę się, że po raz kolejny autorka przedstawiła obraz sielankowej wsi, która aż roi się od tajemnic... Jestem zadowolona, mimo iż to słabsza seria autorki od pozostałych przynajmniej w moich odczuciach.

Okładka pasuje do całej trylogii. Dominuje w niej zieleń i fiolet, tak jak w poprzednich tomach, tak jak i kobieta, pozująca na środku. W dotyku jest matowa, z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które chronią przed uszkodzeniami mechanicznymi, zagięciami. Na jednym z nich przeczytacie ki...

Rozwiń Zwiń

Okładka zdecydowanie pasuje do dwóch poprzednich, której akcja ma miejsce w małej wsi. Satynowa w dotyku, z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka zdań o autorce, a na drugim zobaczycie aż osiem okładek jej innych książek, wydanych całkiem nie dawno. Każdą z nich czytałam, były lepsze i nieco słabsze, ale wciąż polecam każdą. W środku są piękne ornamentowe wstawki - świetnie to książkę zdobi i wyróżnia na tle pozostałych. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Literówek brak.

To moje kolejne spotkanie z autorką, nie liczę już które. Znów dostałam niezwykle barwą, życiową opowieść, która wciągnęła mnie od pierwszych stron. Napisana jest w niezwykle prosty, przystępny sposób. Wpada się od razu do świata bohaterów i zostaje z nimi do ostatniej kropki. Uwielbiam książki pisarki za to, że zawsze podejmuje się tematów życiowych, które i nas mogą spotkać. Za to, że nigdy nie koloryzuje życia i pokazuje je takim, jakie jest. Czyli nie zawsze w pełni barw, a często szarościach i czerni... Ma w sobie też coś, co sprawia, że z ogromną przyjemnością czyta się powieści z małą wsią jako miejscem akcji, która zazwyczaj jest barwna, skrywająca tajemnice... Ma to swój urok, który ja szczerze polubiłam.

Przeszłość gra tutaj pierwsze skrzypce. Problemy z przeszłości, tej dalszej i bliższej ciągną się za naszą bohaterką i nie chcą odczepić, jak rzep... Kreuje to bohaterkę na niezwykle smutną, która kiedyś naprawdę cieszyła się życiem. Za każdym jednak razem ktoś gasił jej zapał, ktoś ją porównywał do innych, a gdy myślała, że odnalazła swoje miejsce w świecie i odpowiedniego człowieka, wtedy to właśnie po raz kolejny dostaje ogromnego kopniaka, który burzy jej świat. Wszystko niszczy... Wraca do kraju z nadzieją, że może jakoś to wszystko się ułoży i że może nawiąże nić porozumienia z rodzinną małą miejscowością, że pogodzi się z rodziną... Takie różne myśli przechodzą naszej bohaterce przez głowę. W dodatku mieszka z facetem, który zaczyna wyżywać się na niej, jakby to ona była winną wszystkich jego porażek. Cieszę się mimo wszystko, że Kamila to dzielna babka i dała radę w jakikolwiek sposób stawić czoła życiu i problemom. Może nie każde jej rozwiązanie uważam za słuszne, niemniej jednak i tak podziwiam ją...
Część pozostałych bohaterów już znam, z racji czytanych dwóch innych tytułów, gdzie akcja toczy się właśnie w Budlewicach. Janek, który jest nowym bohaterem, a jednak gdzieś w przeszłości bohaterów istniał, pojawił się i wzbudził we mnie pozytywne emocje i myśli. Czułam, że będzie dobrą osobą w tej lekturze i do samego końca trzymałam za niego kciuki.

Ta książka opowiada o sile przebaczania, przede wszystkim, na każdej linii. Na zaufaniu, prawdzie, ale i niestety, kłamstwach. O powracającej jak bumerang przeszłości, która nie chce odejść w zapomnienie, raz na zawsze... O przyjaźni, miłości, czy błędach popełnionych za młodu, które niosą przykre konsekwencje...
Ma w sobie mnóstwo wartości, o których warto pamiętać i nie raz pojawiają się w naszej głowie przemyślenia podczas czytania, na temat naszego własnego życia, podjętych decyzji czy i naszych błędów...

Akcja ma odpowiednie tempo. Wiele się dzieje dobrego, ale i złego, niestety. Pisarka zarzuca nas niespodziewanymi zwrotami akcji, które wbijają nas w fotel. Niemniej jednak dzięki temu jesteśmy w stanie się nie nudzić, a z ogromnym zaciekawieniem śledzić kolejne wydarzenia i czekać na finał, który... Może ktoś przewidzi, a może Was zaskoczy... Kto to wie. :)

Kończąc uważam, że Ilona Gołębiewska stworzyła kolejną, przepiękną powieść, niezwykle wartością i przede wszystkim prawdziwą, która zostaje w naszej głowie na dłuższy czas. Barwne opisy pozwalają przenieść się nam na krótką chwilę do małej mieściny, w której część osób jest dla siebie życzliwych, gdzie czas inaczej płynie. Gdzie wszystko jako tako nabiera swojego wyrazu... Autorka po raz kolejny nie zawiodła, a z każdą następną książką, zastanawiam się, czym znów mnie zaskoczy. W tej tu znajdziecie sporo tajemnic, problemów codziennego życia, nie tylko w domu, nie tylko miłosnych, ale i niestety w pracy również. Czyli... samo życie! Polecam!

Okładka zdecydowanie pasuje do dwóch poprzednich, której akcja ma miejsce w małej wsi. Satynowa w dotyku, z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka zdań o autorce, a na drugim zobaczycie aż...

Rozwiń Zwiń

Okładka przedstawia mężczyznę, a za nim odwróconą kobietę. I oprócz tytułu i imienia i nazwiska autora nie ma nic. Jest specyficzna, jednak to nie ona sprawiła, że chciałam przeczytać tę książkę. Czytałam trzy inne powieści autora i byłam ciekawa tej jednej z pierwszych, jakie pojawiły się na rynku wydawniczym. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka zdań o autorze. Ma kremowe stronice, a czcionkę dużą, dzięki czemu nasze oczy nie męczą się. Odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane.

Pióro autora nie jest mi obce, wiem, czego się mogę spodziewać. Czytało się na pewno szybko, lekko, ale niekoniecznie przyjemnie. Nie wszystkie wydarzenia takowe były, a poza tym uważam, że główny bohater jest największym minusem całości. Ale o tym za moment... Ma niecałe trzysta stron, które dość szybko znikają. I powiem tak, tragedii nie było, ale rewelacji również. Czytałam zarówno "Nikt", "Porzuceni" czy "Martwy ptak" i te książki po prostu jechały po bandzie. Okej, tutaj też są sceny szokujące, ale jakoś nie porwało mnie na tyle, jak w poprzednich pozycjach. Spodziewałam się po dzisiaj recenzowanej lekturze czegoś lepszego, po prostu. Określam ją jako niezły thriller, ale warto się nie nastawiać, bo niczym szczególnym nie zaskoczy.

Najbardziej zabolało mnie stworzenie tak powalonego bohatera, jakim jest Eryk. Nie lubię ludzi dwulicowych, tutaj facet gra na dwie strony, zdradza narzeczoną, którą tak rzekomo kocha, ale nie może odmówić sobie młodych kobiet, którym w dodatku załatwia pracę? I ma z nimi kontakt... Dla mnie takie zachowanie jest CHORE. Ogólnie styl bycia tego bohatera doprowadzał mnie do szewskiej pasji. Nie polubiłam go ani trochę, to egoistyczna postać, myśląca o sobie i swoich zachciankach. Cała reszta postaci również była dziwna, śliska, nie byłam w stanie do nikogo się przyzwyczaić, ani tym bardziej w maleńkim stopniu polubić. Mając rozeznanie w jego następnych powieściach jestem w szoku, bo zazwyczaj postacie są dopracowane, każdy z nich jest inny, ma charakter, a co się tutaj stało, to nie do końca rozumiem... BOHATEROWIE niestety to najgorszy minus dla całości.

Akcja jest, sporo się dzieje, za sprawą a jakże kogo innego jak Eryka. Miesza w życiu prywatnym, zawodowym, sam pakuje się w kłopoty... Do tego dochodzi dziwna sprawa, nad którą pracuje. Nie wie jeszcze wtedy, że będzie to on uwikłany w niej po uszy... Wydaje mi się, że ta książka to debiut, nie licząc innych opowiadań, krótszych form. Ta książka jest słaba w porównaniu do kolejnych i boje się, że wiele osób zraziło się nią i nie dała szansy pozostałym, które zdecydowanie są warte Waszego czasu. Recenzje tych tytułów znajdziecie w spisie RECENZJI A-Z.
Na plus miejsca akcji, głównie Łódź na zmianę z Krakowem. Niemniej jednak to za mało, by móc zmazać nieco moje negatywne nastawienie to dziennikarza, babiarza i okropnego kłamczucha.

Reasumując uważam, że nie warto zrażać się tym tytułem, tylko czytać jego następne powieści, które zdecydowanie są lepsze i warte uwagi. W ciekawy sposób napisane i przemyślane. Ta tutaj nie do końca mnie zaskoczyła, bardziej irytował mnie główny bohater i zepsuł radość jakąkolwiek z czytania. Tragedii nie było, ale i rewelacji też nie. Po dłuższym przemyśleniu, przeciętny thriller, z wątkami obyczajowo psychologicznymi. Autor w swoim dorobku ma zdecydowanie dużo lepsze pozycje, które polecam - "Nikt", "Martwy ptak", "Porzuceni".

Okładka przedstawia mężczyznę, a za nim odwróconą kobietę. I oprócz tytułu i imienia i nazwiska autora nie ma nic. Jest specyficzna, jednak to nie ona sprawiła, że chciałam przeczytać tę książkę. Czytałam trzy inne powieści autora i byłam ciekawa tej jednej z pierwszych, jakie pojawiły się...

Rozwiń Zwiń

Okładka książki przedstawia kadr filmowy, o ile się nie mylę. Prosta, bez jakichkolwiek udziwnień, z błękitnym tłem. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka zdań o autorze książki, a na drugim zobaczycie okładkę książki bohatera z tej powieści, Patryka. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Książka podzielona została na rozdziały, które nie są ani za długie, ani za krótkie.

Jest to moje pierwsze spotkanie z piórem autora, chociaż pewnie jeden serial jego autorstwa obejrzałam. Nie ma to jednak zbyt wiele wspólnego... ;) Czyta się szybko, bez jakichkolwiek przeszkód. Chyba, że przeszkodami nazwać mogę wydarzenia, jakie mają tu miejsce, które momentami wstrzymują dech w piersiach. Sprawiają, że czytelnik zatrzymuje się, przymyka oczy i studiuje swoje dotychczasowe życie, wybory, problemy... Nie mogę napisać tutaj standardowej recenzji, bo nie jest to powieść wyssana z palca. Jest to historia dwójki ludzi, którzy napotykają się na jednej z dróg i kroczą nią razem. Wśród cierpienia, problemów... Łączy ich niecodzienna, ale jednocześnie piękna relacja, której każdy mógłby im zazdrościć.

Wiele wniosków można wysnuć z przeczytanej książki. Na przykład to, że warto dać ludziom drugą szansę, że wart przebaczać. Że zawsze można pomóc, często wystarczy być tylko przy kimś. Bo ludzie właśnie potrzebują obecności tej drugiej osoby. Potrzymania za rękę... Nie będę mydlić Wam oczu, że same fiołki i szczęśliwe wydarzenia mają miejsce... Jest tu pełno smutku, bólu, śmierci, samotności... Widzimy dobre uczynki i przemianę bohatera, widzimy jak drugi z nich mimo faktu, że sam jest ciężko chory, na pełnej petardzie walczy o codzienność i o to, co wymarzył dla swojego hospicjum. To było naprawdę piękne przeżycie, móc czytać tę historię.

Jestem bardzo zaintrygowana lekturami księdza Jana i na pewno je nadrobię. Dzięki recenzowanej dziś pozycji wiem, że jego książki na pewno są wartościowe. Mądrze mówił, mądrze postępował. Był przykładem niezłomnego człowieka, walczącego o dobro... Jasne, nie znałam go osobiście, wiem też, że nie raz w książkach jest duże przekłamanie... Ale czuję, naprawdę czuję, że to dobry człowiek był i z takiego właśnie inni powinni brać przykład...

Sama sylwetka Patryka i jego życiowej zmiany jest godna podziwu, a to za sprawą jego silnej woli i księdza Jana, tatuśka. Zazdroszczę, że miał szansę trwać przy kimś tak niezwykle inteligentnym, a jednocześnie prostym... Koniecznie muszę obejrzeć film, podobno odzwierciedla wszystko w sto procent, więc pewnie będę płakać, znając siebie i swoje emocje... Niemniej jednak jest to jedna z tych lektur, które mówią o wartościach, o prawdziwym życiu, śmierci... Nic nie jest tu koloryzowane. Zdecydowanie warto przeczytać i wyciągnąć z niej wnioski. Ja wiele przy niej miałam przemyśleń i wciąż pojawiają się nowe...

Polecam Wam szczerze tę książkę, myślę, że wiele i Wy z niej wyciągniecie.

Okładka książki przedstawia kadr filmowy, o ile się nie mylę. Prosta, bez jakichkolwiek udziwnień, z błękitnym tłem. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka zdań o autorze książki, a na drugim zobaczycie ok...

Rozwiń Zwiń

Okładka od pierwszego wejrzenia zwróciła moją uwagę. Kupiłam ją, bardzo chcąc przeczytać, ale ciągle brakowało mi czasu, to nie był jej czas... Zawsze znalazłam wymówkę. Widzimy dziewczynę, która jest odwrócona, ma piękny kolor sukienki, niemal jak to niebo nad nią. Jest matowa w dotyku, z wytłuszczeniami. Wydawnictwo FILIA wykonało pod tym kątem świetną robotę. Niestety nie posiada skrzydełek, więc nie ma dodatkowej ochrony przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka duża, wystarczająca dla oka. Literówek nie było zbyt wiele, jak gdzieś się zdarzyła, to mogło być tak, że nawet nie zauważyłam. Było trochę powtórzeń, ale machnęłam ręką na to, bo ta treść... Mamy podzieloną lekturę na rozdziały i narratorów.

Nim zacznę, chciałam zaznaczyć, że z tą powieścią kojarzy mi się bardzo piosenka Kelly Clarkson - Because Of You. Jeśli klikniecie TUTAJ wyskoczy Wam ona w zakładce, jednak pewna jestem, że bardzo dobrze ją znacie...

Jest to moje pierwsze samodzielne spotkanie z piórem autorki, gdyż wcześniej czytałam tylko pozycję napisaną wraz z Kandi Steiner. I muszę przyznać, że już od pierwszych stron przepadłam...
Przyjemny styl, bez jakichkolwiek górnolotnych zwrotów, który czyta się lekko i szybko, wręcz się wciąga. Byłam tak nakręcona, że jak zaczęłam, z trudem się odrywałam. Myślałam, a zrobię sobie przerwę... Guzik prawda. Zaraz ponownie otwierałam książkę i czytałam następny rozdział. I jeszcze jeden. I tak aż do ostatniej kropki... Poświęciłam jej całą niedzielę, ale to, co mi ona dała... Wciąż to wszystko mam w sobie. Także jeśli chodzi o autorkę i jej styl, nie musicie się martwić. Jest idealny, niesamowicie wciąga i sprawia, że od pierwszych stron wpadamy do świata bohaterów i zostajemy wypuszczeni dopiero po doczytaniu do ostatniej kropki.

Ashlyn jest główną bohaterką, która zdecydowanie nie ma lekko. Przeprowadza się do ojca, z którym nie miała bardzo długo kontaktu, mieszkała z matką, która jej nie chciała i z siostrą bliźniaczką, z którą musiała się pożegnać, raz na zawsze... Już wtedy czułam ogromną żałość w sercu. Gdy zrozumiałam, skąd brało się cierpienie i wyrzuty sumienia bohaterki, cierpiałam równie mocno. Fajnie byłoby mieć kogoś takiego jak ona obok siebie... Pełna pasji i gasnącego życia, ze względu na zgotowany los... Trzymałam mocno kciuki za to, by w końcu odetchnęła pełną piersią i naprawdę zaczęła żyć...
W pociągu spotyka jego. Te piękne oczy, w których... przepadła od pierwszego wejrzenia. I kłócić się możecie ze mną, że miłość od pierwszego wejrzenia to bujda na resorach. NIE. Ja sama jestem takim przykładem, że jedno spojrzenie potrafi człowieka sponiewierać i sprawić, że serce zaczyna wybijać szybszy, wspólny rytm. Przekonałam się o tym i sama jestem w związku już będzie w sierpniu, jedenaście lat. Od pierwszego wejrzenia... Więc nie dziwię się jej, że przepadła. Bo ja też, tylko wtedy od razu nie wiedziałam o tym, a dopiero później się przekonałam. Pan Daniels jest iście inspirującym bohaterem, w którym z opisów pani Brittainy, sama mogłabym się zauroczyć. Niezwykle inteligentny i uzdolniony muzycznie. Ah... Czy ma wady? Czasami potrafił się okropnie zachować.
Ogólnie są to postacie bardzo realne, których śmiało spotkać moglibyśmy w swoim życiu. Każde z nich jest inne, a tym samym bardzo szybko się do nich przywiązujemy...

Przejdę może do emocji, bo pewnie tego jesteście ciekawi najbardziej... Było ich sporo. Naprawdę... Nie każdy autor, nie ważne czy polski czy zagraniczny, potrafi zrobić ze mnie miazgę. A tutaj... To się udało. Czytając losy Ashlyn, niejednokrotnie w oczach pojawiały mi się łzy. Łzy smutku, cierpienia, żalu, niezrozumienia, samotności, czy... złamanego serca. To wszystko, co przeżywała, ja odczuwałam równie silnie. Płakałam, serce mnie bolało, nie godziłam się z tym, co ją spotykało. Bo dlaczego musiała tak cierpieć? Dlaczego na każdym kroku coś się czaiło? Nie rozumiem, ale wiem jedno, że jest to totalnie EMOCJONUJĄCY ROLLERCOASTER po MEANDRACH ZWYKŁEGO ŻYCIA... Tak, moi drodzy... To mogło spotkać również i nas... Według mnie, jest to pozycja 10/10. Jak myślę o Ashlyn i Panu Daniels'ie, to mnie skręca... :(

Akcja ma odpowiednie tempo. Autorka wie, kiedy przyspieszyć, a kiedy jest czas na powolne smakowanie scen... Mamy tutaj tak wielki przekrój zdarzeń, że aż serce się ściska. Mamy stratę, przyjaźń, samotność, odrzucenie, dojrzewanie, miłość... Tak wiele tematów, naszpikowanych emocjami. Nie da się przejść obok tej książki obojętnie. ABSOLUTNIE! Dzieje się tutaj naprawdę dużo, na pewno przy niej nie uśniecie. Ja, pisząc tą recenzję wciąż czuję, emocje z tej pozycji. To jest piękne... POKOCHAŁAM TĘ KSIĄŻKĘ CAŁYM SERCEM!
Troszeczkę się rozpisałam, jednak chcę, byście zapoznali się z nią. Jest wartościową, emocjonującą opowieścią z wieloma tematami. Przede wszystkim jest jednak życiowa, bo to, co spotyka bohaterów, może spotkać i nas. Jest to jedna z najlepszych tytułów, jakie miałam okazję przeczytać w swoim życiu, a już na pewno w tym roku. Niewiele jest takich pozycji, które rozkładają mnie na łopatki. Ta właśnie jest taka. Warta Waszej uwagi. POLECAM Z CAŁEGO SERCA!

Okładka od pierwszego wejrzenia zwróciła moją uwagę. Kupiłam ją, bardzo chcąc przeczytać, ale ciągle brakowało mi czasu, to nie był jej czas... Zawsze znalazłam wymówkę. Widzimy dziewczynę, która jest odwrócona, ma piękny kolor sukienki, niemal jak to niebo nad nią. Jest matowa w dotyku, z...

Rozwiń Zwiń

Okładka przedstawia przerażony wzrok dziecka, gdzie duża dłoń zaciska usta. Nad nim widzimy z lotu ptaka rynek główny w Krakowie, czyli miejsce akcji i bohaterów z powieści. W odcieniach szarości, zieleni i te niebieskie oczy... Powiem Wam szczerze, że okładka zwróciła moją uwagę, bardzo. Nie posiada skrzydełek, przez co nie ma dodatkowej ochrony przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Literówek brak, marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane. Podzielona na rozdziały i podrozdziały.

Miło było wrócić po dłuższym czasie do pióra autora i zobaczyć spory postęp. Czyta się lekko i szybko, niekoniecznie przyjemnie ze względu na to, co ma miejsce w powieści. Są niezbyt fajne momenty, niestety... Niemniej jednak czytało mi się szybko, bez żadnych trudności. Sam pomysł na książkę jest dobry, zabawa w piekło niebo, kto nie zna, ręka do góry! U nas w szkole chyba każdy umiał to zrobić, ja po latach, już nie pamiętam. Ale tę papierową zabawkę znam i pamiętam... Musze przyznać, że autor bardzo dopracował pozycję, gdyż ciężko było mi się domyślić, kto jest mordercą. I nie odgadłam tego, dopiero zakończenie pozwoliło mi poznać winowajcę. Zabójcę niewinnych dusz... Jeśli chodzi o dzieci, to naprawdę są ciężkie książki, bo serce kraje mi się niesamowicie, a w kieszeni otwiera scyzoryk, którego oczywiście nie noszę. Pokusił się również o temat gwałtu, pedofilstwa. Akurat przełom 2019/2020 rok były trudnymi czasami, gdzie właśnie film braci Sekielskich ujrzał światło dzienne i wzbudził ogromną kontrowersję wśród Polaków, ale i księży... Wyszły na jaw zbrodnie, które skrzętnie były ukrywane - z tym się nigdy nie pogodzę, po prostu nigdy! Także tematyka tabu, trudna, kontrowersyjna...

Mamy tutaj wielu bohaterów, każdy z nich jest inny. Śmiało takie postacie moglibyśmy znaleźć wśród otaczających nas ludzi. Nie są płascy i papierowi, każdy z nich ma inny charakter, inaczej postępuje. Ma za sobą przeszłość, która odbija się na jego teraźniejszym życiu.
Zło obnaża się tutaj w bohaterach i powiem szczerze, że niektórzy dobrze się maskują... Jednak warto ufać tylko sobie, bo nigdy nie wiadomo, co spotkać nas może za rogiem... W tym przypadku przeszłość łączy się z czasem obecnym, nie jest to łatwa sprawa, ale w końcu bohaterowie trafiają na dobry trop... I trzeba uważać, bo ściany mają uszy...

Sporo się w tej książce dzieje, wiele jest ofiar, zwrotów akcji... Mnóstwo śladów, tajemnic, zagadka zamiast być łatwiejszą w rozwiązaniu, staje się trudniejszą. Nie uśniecie przy niej, to na pewno. Może nie jest jakaś szczególnie wybitna, ale śmiało daje jej siedem na dziesięć gwiazdek, bo wzbudza ciekawość, powoduje zdziwienie, obrzydzenie... Ale pokazuje też pracę w policji, trochę psychikę bohaterów, więc jest warta Waszej uwagi.
Na plus zasługuje osadzenie akcji w Krakowie. Ulice, o których autor pisał kojarzę i po zamknięciu oczu mogłam sobie je zwizualizować. I jak tu teraz swobodnie po mieście się poruszać? Od wielkiego dzwona co prawda, bo rzadko jeżdżę do miasta tak, by poruszać się komunikacją, ale jednak...

Ogólnie uważam, że jest to naprawdę dobrze skonstruowany kryminał, który skłania do refleksji. Porusza tematy tabu, które nie należą do najłatwiejszych w zrozumieniu czy nawet samym słuchaniu. Mamy trupy, które w okropny sposób były potraktowane. Zbrodnie, które zostają w naszej głowie na dłużej. I sama zabawa - piekło niebo - niby nic, a jednak powstała powieść, gdzie ta zabawa jest punktem najważniejszym. Uważam, że autor zrobił kawał dobrej roboty, jak najbardziej warto skusić się na dzisiaj recenzowaną lekturę. Nie będziecie zawiedzeni - uwierzcie mi. Ja jeszcze trochę jestem w szoku, niemniej jednak uważam, że należą się pisarzowi brawa. Zrobił duży postęp i skonstruował powieść naprawdę dobrą. POLECAM.

Okładka przedstawia przerażony wzrok dziecka, gdzie duża dłoń zaciska usta. Nad nim widzimy z lotu ptaka rynek główny w Krakowie, czyli miejsce akcji i bohaterów z powieści. W odcieniach szarości, zieleni i te niebieskie oczy... Powiem Wam szczerze, że okładka zwróciła moją uwagę, bardzo....

Rozwiń Zwiń

"To tak, jakbyś miał ciężary wbudowane w ręce i nogi. Są ciężkie i każda podstawowa czynność jest jak ciągnięcie za sobą kuli na łańcuchu, która jest dla mnie po prostu zbyt ciężka.
To tak, jakbyś krzyczał z bólu, ale nie wydostaje się z twojego gardła żaden dźwięk.
Moja depresja jest jak czarna dziura. Ale nie tkwisz w czarnej dziurze. Ty nią jesteś. Twój umysł nią jest. To straszne, że potrafi każdą emocję zamienić w ciemność i nicość."

Okładka przedstawia kobietę, która dzieli się na kawałki. Ma zamknięte oczy, i jest to grafika. Obejmuje samą siebie... Lubię takie proste w odczytaniu, a jednocześnie trudne okładki, bo wiele może nam się rzucić na myśl... I każdemu coś innego może się skojarzyć, patrząc na nią.
Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka słów o autorce, zobaczycie jej zdjęcie, okładkę jednej jej powieści, a na drugim zaś kilka krótkich fragmentów z lektury. Stronice są białe, czcionka wystarczająca dla naszych oczu, marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane. Na początku mamy spis treści i podział na rozdziały - dzięki temu dowiemy się, czego się spodziewać.

"To tak, jakby cała radość została z ciebie wyssana, w klatce piersiowej i całym ciele została tylko pustka, a ty masz poczucie noszenia całego ciężaru tego świata na ramionach. Wszystko, co kochałeś, przestaje mieć sens. Jedno, czego chcesz to wczołganie się w najciemniejszy kąt pokoju, zwinięcie się w kulkę i płacz, nawet jeśli wiesz, że płacz nie pomaga. Nie czujesz zupełnie nic."

Autorka bardzo DOKŁADNIE, ale nie przytłaczająco przedstawia nam niemal depresję od A do Z. Charakteryzuje chorobę. Pokazuje nam skąd może się brać, jakie są konsekwencje, przykłady ludzi, którzy chorują, jak się zachowują, co czują, co myślą... I co ważne, mamy tutaj OPOWIEŚCI OSÓB CHORUJĄCYCH NA DEPRESJĘ, to są prawdziwe historie. Wstrząsające. Każda inna, bolesna... Tak prawdziwa... Ta pozycja jest jedną wielką PRAWDĄ. I niejednokrotnie czytając po prostu łzy płynęły mi po policzku. To było bardzo emocjonująca przeprawa. W dodatku mamy rozdziały opisywane z depresją niemal KAŻDEGO DNIA, gdzie ona rozbija człowieka i doprowadza na skraj...

Nie będę się zbytnio nad tym rozwodzić, po prostu MUSICIE ją przeczytać, bo jest WARTA WASZEJ UWAGI! Ja się konkretnie posypałam przy niej, ale dzięki niej uzmysłowiłam sobie wiele rzeczy, otworzyła mi oczy... Uświadomiła... Spowodowała wyrzut refleksji i myśli.

POLECAM. KAŻDEMU Z WAS. NIE JEST WAŻNE, CZY JESTEŚ KOBIETĄ, CZY MĘŻCZYZNĄ. MUSISZ JĄ PRZECZYTAĆ. Nie jest to prosta opowieść, przyjemna, wręcz przeciwnie. JEST NIESAMOWICIE WAŻNA. POLECAM!!!

"To tak, jakbyś miał ciężary wbudowane w ręce i nogi. Są ciężkie i każda podstawowa czynność jest jak ciągnięcie za sobą kuli na łańcuchu, która jest dla mnie po prostu zbyt ciężka.
To tak, jakbyś krzyczał z bólu, ale nie wydostaje się z twojego gardła żaden dźwięk.
Moja depresja jest...

Rozwiń Zwiń