Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze są ci dobrzy i ci źli - ci dobrzy to policja, ci źli przestępcy. I chociaż z Borzestowskim i warszawskich przestępczym półświatkiem do czynienia mamy od pierwszego tomu o Komisarzu Mortce, tak tutaj te wątki pojawiają się dużo częściej, tworząc jedną wielką intrygę pod nazwą Osiedle Marzeń.

Dalej musze przyznać że nie jestem tak zachwycona jak przy pierwszym czy drugim tomie, jednak książka bez wątpienia trzyma poziom i jest mniej zagmatwana od trzeciego tomu. Zwyczajnie wciąga. Fabuła inna od poprzednich, mimo iż pojawiają się znani bohaterowie. Pierwszy raz spotykamy się też z tak polityczną sprawą.

Dalej jestem pod wrażeniem pisarskiego talentu Pana Chmielarza - pisze prostym językiem ale bardzo realnym, uderzającym w czytelnika, takim który wyjaśnia wszystko co ma wyjaśniać. Do tego zmiana perspektywy, narratorów i historia, która sama krok po kroku układa się w całość.

Mortka znowu zaskakuje swoją dojrzałością, małą zmianą życia i próbami układania go - nawet jego stosunki z żoną wyglądają teraz inaczej. Do tego Suchocka - och co to jest za intrygująca kobieta. I umówmy się Kochan w żadnym wypadku nie wzbudza mojej sympatii, od początku mnie drażnił, z tomu na tom coraz bardziej, jednak tu pokazany jest z całkiem innej intrygującej strony.

Ten tom pozostawił mnie z bardzo dużym niedosytem, a następstw zdarzeń domyślić mogę się już z opisu kolejnego tomu, zatem z wielką ciekawością zabieram się za kolejną część przygód Komisarza. 7/10

Zawsze są ci dobrzy i ci źli - ci dobrzy to policja, ci źli przestępcy. I chociaż z Borzestowskim i warszawskich przestępczym półświatkiem do czynienia mamy od pierwszego tomu o Komisarzu Mortce, tak tutaj te wątki pojawiają się dużo częściej, tworząc jedną wielką intrygę pod nazwą Osiedle...

Rozwiń

Zwiń

Na początku był chaos - nie tylko w mitologii, w tej książce również. Moje odczucia po przeczytaniu kilku rozdziałów były bardzo mieszane. Wszystko działo się wszędzie i do tego na raz. Sama koncepcja osadzenia akcji podczas jednej długiej nocy nadawała bez wątpienia dynamiki wydarzeniom, jednak naprawdę ciężko było się momentami połapać kiedy, czyja kwestia jest poruszana.

Obiektywnie trzeba przyznać że jest to najgorsza książka serii. Ona ciągle jest dobra, trzyma poziom, ale czegoś zabrakło. Na początku wydawało mi się że byłoby lepiej jakby ta fabuła po prostu dotyczyła innego bohatera, to wszystko nie pasowało do Mortki. Później zrobiło się lepiej, jednak i tak nie mogę pozbyć się wrażenia iż mimo jest szósty tom serii, to tak jakby był pierwszym tomem całkiem innej serii, niby o Komisarzu Mortce ale jednak innej.

Nie można też pominąć faktu iż książka mocno traktuje o Covidzie, czasach pandemii. Osobiście na ten temat w popkulturze omijam szerokim łukiem, bo zwyczajnie wolałabym o nim zapomnieć z uwagi na prywatne doświadczenia.

Dużym minusem dla mnie były też opisy gry. Doceniam przygotowanie pisarza i tego że potraktował poważnie, bo niezaprzeczalnie w pewnym stopniu był to ważny element fabuły. Dla mnie jednak ta przeciągłe opisy tego co dzieje się na ekranie ich komputerów było dla mnie zbędnymi i męczącymi elementami które można było pominąć.

Jak sam autor przyznaje powrót po latach nie jest łatwy. Lata minęły, sam autor stał się dojrzalszy, starszy, więc dlaczego i Mortka miałby się nie zestarzeć. Jest to logiczne, czas nie oszczędza nikogo, tylko dlaczego ten przeskok był aż tak drastyczny, a lata które upłynęły w ogóle się nie liczą? Autor się starał, to widać - wiemy jak ułożyło się życie byłej żony Mortki i w jakimś sensie również życie jego synów. Nieobecność Olgi też została uzasadniona. Brakło Kochana, oczekiwałam chociaż małej wstawki co się z nim stało. No i co najważniejsze głównie bohaterowie, bo nie da się zaprzeczyć że ciągle jest nim nie tylko Mortka, ale również i Sucha gdzieś w tym zginęli. Z jednej strony w tej książce praktycznie występują tylko oni, a z drugiej strony nie wiemy co się z nimi stało. Ani droga po awans Suchej nie jest znana, ani tym bardziej powody dla których Mortka wyjechał do Holandii.

Podkreślę jeszcze raz mimo iż książka jest dużo gorsza od poprzednich części ciągle jest bardzo dobrą pozycją, zwłaszcza dla fanów Komisarza Mortki. Czekam na kolejny tom, mam nadzieję że się pojawi, a Komisarz na nowo porwie serca fanów.

Na początku był chaos - nie tylko w mitologii, w tej książce również. Moje odczucia po przeczytaniu kilku rozdziałów były bardzo mieszane. Wszystko działo się wszędzie i do tego na raz. Sama koncepcja osadzenia akcji podczas jednej długiej nocy nadawała bez wątpienia dynamiki wydarzeniom, ...

Rozwiń

Zwiń

Piąta książka z serii o Komisarzu Mortce dla mnie okazała się tą najlepszą. Mamy tutaj wszystko to co w poprzednich książkach - tajemnice, zagadki, emocje bohaterów i zbrodnie. Co więcej czwarty tom bardzo płynnie przechodzi w piąty. Jednak jak przy czwartym tomie widoczny był spadek formy tak tutaj ta forma widoczna jest jak nigdy dotąd. Przestępczy półświatek przenika się z policją bardziej niż ktokolwiek by sądził, linia pomiędzy tymi dobrymi a złymi zostaje całkowicie zatarta, nic nie jest takie jakie się wydaje.

Autor moim zdaniem naprawdę dał tutaj popis tworząc zawiłą fabułę. Standardowo jak w innych książkach zagadka jest krok po kroku rozwiązywania, ale nic nie jest sugerowane tak by czytelnik mógł sam rozwiązać zagadkę.

Komisarz Mortka dla czytelnika całej serii powoli przestaje być już taką zagadką, daje się poznać. Wreszcie można też dużo lepiej poznać Suchą i w moim przypadku polubić ją jeszcze bardziej. Kochan, występujący w roli ofiary też pozwala na przeanalizowanie tej postaci w innym świetle. Nawet Gruda - mimo iż nie taki jak wcześniej też odsłania trochę siebie.

W tym tomie wszystkie tajemnice zostają wyjaśnione. Nic już nie będzie takie samo, a na pewno nie bohaterowie. Ta powieść spokojnie mogłaby być zakończeniem serii (zresztą przez jakiś czas praktycznie nią była), dla mnie jednak jest swego rodzaju początkiem i jasnym powodem do zabrania się za inne książki Pana Chmielarza.

Piąta książka z serii o Komisarzu Mortce dla mnie okazała się tą najlepszą. Mamy tutaj wszystko to co w poprzednich książkach - tajemnice, zagadki, emocje bohaterów i zbrodnie. Co więcej czwarty tom bardzo płynnie przechodzi w piąty. Jednak jak przy czwartym tomie widoczny był spadek formy...

Rozwiń

Zwiń

Przejęcie w porównaniu do dwóch poprzednich tomów odbiega od typowego kryminału, mamy tutaj nieco więcej obyczajówki. Mimo sprawy morderstwa rozgrywa się tutaj wiele wątków pobocznych - nie ukrywam że w pewnym momencie zdarzyło mi się zgubić (jednak mogę zwalić to na rzecz roztargnienia w czasie słuchania audiobooka). Mimo to przeplatające się wątki i ciągła akcja są niewątpliwym atutem tej książki.

Moim zdaniem po dwóch mocnych książkach widać tutaj spadek formy, ale dalej bardzo podoba mi się styl pisania autora. Po tej książce muszę też powiedzieć że zaczęłam darzyć komisarza Mortkę prawdziwą sympatią - jego powoli układające się życie jest w pewnym sensie tego przyczyną. Mamy tutaj też nową bohaterkę - Komisarz Sucha póki co wydaję się intrygującą postacią, którą mam nadzieję polubię bardziej przy okazji kolejnego tomu.

6,5 na 10 i biorę się za kolejny tom.

Przejęcie w porównaniu do dwóch poprzednich tomów odbiega od typowego kryminału, mamy tutaj nieco więcej obyczajówki. Mimo sprawy morderstwa rozgrywa się tutaj wiele wątków pobocznych - nie ukrywam że w pewnym momencie zdarzyło mi się zgubić (jednak mogę zwalić to na rzecz roztargnienia w ...

Rozwiń

Zwiń

Podobnie jak i w przypadku Podpalacza, bez cienia wątpliwości przyznać muszę że Farma lalek jest ciekawym, trzymającym w napięciu kryminałem. Zagadka zbudowana jest warstwowo, tak by razem z głównym bohaterem można było ją rozwiązywać (jasne musze przyznać że zakończenie w pewnym sensie jest dość przewidywalne ale przy takiej fabule ciężko byłoby doszukiwać się innego winowajcy - dla mnie jest to jak najbardziej okej). Mamy tutaj zarówno dobrą fabułę, zwroty akcji jak i dobrze skonstruowanych bohaterów - Komisarz Mortka jest jeszcze lepszym policjantem, jednak coraz bardziej zagubionym życiowo.

Fabuła książki jest logiczna, spójna i czyta się ją naprawdę szybko. Nie jest to wysoce wymagająca pozycja, ale ma ona swój spory sens i zwyczajnie wciąga. Ponownie przyznać muszę że to jak pisze Pan Chmielarz zwyczajnie przypadło mi do gustu, tak więc jestem już w trakcie czytania kolejnego tomu.

Podobnie jak i w przypadku Podpalacza, bez cienia wątpliwości przyznać muszę że Farma lalek jest ciekawym, trzymającym w napięciu kryminałem. Zagadka zbudowana jest warstwowo, tak by razem z głównym bohaterem można było ją rozwiązywać (jasne musze przyznać że zakończenie w pewnym sensie je...

Rozwiń

Zwiń

Całkiem sympatyczne młodzieżowe słuchowisko - dziejące się w czasach covidu, napisane młodzieżowym językiem, w którym nie brakuje zapożyczeń z angielskiego i wulgaryzmów. Trochę płytkie, trochę irytujące, ale mimo wszystko w jakimś stopniu przyjemne. Do przesłuchania w godzinkę, w nudny wieczór.
Dla mnie minus za dźwięk - imitacja rozmowy telefonicznej sprawiała że musiałam domyślać się słów.
Zakończenie na YouTube z klimatem, lekko mgliste i bezkształtne podobnie, jak samo zakończenie samego słuchowiska.

Całkiem sympatyczne młodzieżowe słuchowisko - dziejące się w czasach covidu, napisane młodzieżowym językiem, w którym nie brakuje zapożyczeń z angielskiego i wulgaryzmów. Trochę płytkie, trochę irytujące, ale mimo wszystko w jakimś stopniu przyjemne. Do przesłuchania w godzinkę, w nudny w...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnimi czasy czytałam raczej słabsze książki, a przynajmniej takie które niekoniecznie przypadały mi do gustu. Spotęgowało to na pewno moje zaskoczenie dobrym piórem Pana Chmielarza. Wcześniej z autorem miałam do czynienia tylko podczas oglądania "Opowiedz mi o zbrodni" gdzie zarówno sposób jego wypowiedzi jak i opowiadanie przez niego historii przypadło mi do gustu.

Podpalacz to bez wątpienia ciekawy kryminał który trzyma w napięciu, nie nużąc czytelnika po drodze zbędnymi historyjkami. Jasne mamy tu sporo "prywaty" głównego bohatera, ale tylko w celu poznania go lepiej (przyznać trzeba że im bardziej w głąb książki tym ciekawszą postacią wydaje się Komisarz Mortka). Cała historia jest zbudowana by zaciekawić czytelnika do tego stopnia żeby musiał on poznać zakończenie. Autor nie stawia na zaskakujący koniec (który i tak jest), ale na to by historia miała swoje zwroty akcji i krok po kroku wyjaśniając niewiadome prowadziła do rozwiązania całej zagadki.

Fabuła książki jest spójna, nie dłuży się. Nie jest to jedna z tych wymagających lektur, ale nie jest też kolejną historią bez większego sensu. Osobiście warsztat autora zrobił na mnie spore wrażenie i już jestem w trakcie lektury kolejnego tomu.

Ostatnimi czasy czytałam raczej słabsze książki, a przynajmniej takie które niekoniecznie przypadały mi do gustu. Spotęgowało to na pewno moje zaskoczenie dobrym piórem Pana Chmielarza. Wcześniej z autorem miałam do czynienia tylko podczas oglądania "Opowiedz mi o zbrodni" gdzie ...

Rozwiń

Zwiń

Służąca to moje pierwsze spotkanie z autorką. Czy udane? Po części na pewno. Pani Alicja umie posługiwać się piórem, książka jest spójna i mimo tematyki stosunkowo lekka.

Osobiście książka niekoniecznie trzymała mnie w napięciu, miała swoje lepsze i gorsze momenty. Nie potrafiłam się też do końca wczuć w emocje, relację ofiara-oprawca. Tok myślenia głównej bohaterki był momentami zwyczajnie głupi i drażniący, w Julii brakowało mi jakiejś zadziorności, może odwagi.

Książka nie należy do wybitnych. Niewątpliwym plusem jest tu zaskakujące zakończenie, co w moim przypadku przeważyło na korzyść oceny książki - zamiast 5 oceniam książkę na 6. Mimo sceptycznego podejścia i połowicznego zadowolenia autorka dostanie na pewno ode mnie jeszcze jedną szansę. Ale póki co zdecyduje się na przerwę od jej twórczości.

Służąca to moje pierwsze spotkanie z autorką. Czy udane? Po części na pewno. Pani Alicja umie posługiwać się piórem, książka jest spójna i mimo tematyki stosunkowo lekka.

Osobiście książka niekoniecznie trzymała mnie w napięciu, miała swoje lepsze i gorsze momenty. Nie potrafiłam się też...

Rozwiń

Zwiń