Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W sobotę, co chyba każdy zauważył, ludzie stają się lepsi i milsi. Żadnego innego dnia w tygodniu nie zobaczymy tylu uśmiechów, ile widzi się sobotniego popołudnia; łysiejący księgowi uśmiechają się na myśl o tym, że będą mogli przez całą niedzielę chodzić w kalesonach po mieszkaniu; amatorzy sportu oblizują wargi na myśl o emocjach, których zaznają na boiskach; powiatowi aktywiści partyjni łudzą się nadzieją dwóch godzin snu dłużej; dzieweczki przymykają oczy, myśląc o rozkoszach, których zażyją podczas niedzielnych przechadzek po lesie; sportowcy, oficerowie bezpieki, zrutyniali urzędnicy rad narodowych, profesorowie uniwersytetów, starcy, dzieci, majstrowie fabryk, lotnicy i dentyści – wszyscy najczęściej uśmiechają się w sobotę, w dniu, w którym najwięcej ma się planów, ambicji i nadziei.

W sobotę, co chyba każdy zauważył, ludzie stają się lepsi i milsi. Żadnego innego dnia w tygodniu nie zobaczymy tylu uśmiechów, ile widzi się sobotniego popołudnia; łysiejący księgowi uśmiechają się na myśl o tym, że będą mogli przez całą niedzielę chodzić w kalesonach po mieszkaniu; amatorzy sportu oblizują wargi na myśl o emocjach, których zaznają na boiskach; powiatowi aktyw...

Nawet najtrudniejsza pamięć jest lepsza niż brak pamięci.

Nawet najtrudniejsza pamięć jest lepsza niż brak pamięci.

myślę fale to nasza tożsamość...

myślę fale to nasza tożsamość...

Chciałbym, aby wschód słońca zastygł mi na dłoni. Miałbym wtedy w tym bursztynowym ziarenku wieczność, spętaną, jak tylko jest to możliwe. Spętana wieczność. /Noe/.

Chciałbym, aby wschód słońca zastygł mi na dłoni. Miałbym wtedy w tym bursztynowym ziarenku wieczność, spętaną, jak tylko jest to możliwe. Spętana wieczność. /Noe/.

W górach nie ma zwycięzców i pokonanych, są zwycięstwa, które niczego nie dają, i klęski, które wzbogacają Jeżeliście nie przeżyli nigdy nocy górskiej pod gwiazdami, przytulenie do resztki ciepła, które zostawił dzień – cóż przeżyliście w górach? Mróz takich nocy grzeje później przez całe życie.

W górach nie ma zwycięzców i pokonanych, są zwycięstwa, które niczego nie dają, i klęski, które wzbogacają Jeżeliście nie przeżyli nigdy nocy górskiej pod gwiazdami, przytulenie do resztki ciepła, które zostawił dzień – cóż przeżyliście w górach? Mróz takich nocy grzeje później przez całe życie.

Vietnamese food is nothing without herbs.Yes, there are intestines, wombs, half-grown duck eggs, bear-bile-injected drinks, chicken feet, scorpions, “countryside” rats, crocodiles, sparrows, squirrels, and snakes, but shock value, freakishness, and the offcuts end of the Vietnamese culinary canon all sit squarely at the fringes; they’re not the main course in this magnificent country.At the heart of Vietnamese food are herbs, not fish sauce, not offal, not the freak show menu items. The single thing that alters, distinguishes, and sets Vietnamese apart from Thai, Cambodian, Lao, or any other Southeast Asian cuisine is the presence and abundance of herbs. Simple, beautiful, freshly cut herbs, from the swamps, hedgerows, gardens, bushes, woods, and jungles of this incredible, food-filled country.

Vietnamese food is nothing without herbs.Yes, there are intestines, wombs, half-grown duck eggs, bear-bile-injected drinks, chicken feet, scorpions, “countryside” rats, crocodiles, sparrows, squirrels, and snakes, but shock value, freakishness, and the offcuts end of the Vietnamese culinary canon all sit squarely at the fringes; they’re not the main course in this magnificent c...

Sơn told me that all cooking was to taste; Vietnamese cooks didn’t measure out ingredients to an exacting recipe. Again, there was that image in my head of the cookbook-free Vietnamese kitchen. It was the opposite of the glossy Sunday supplement spread, featuring the successful actor, author, or designer at home, holding a never-used Misono blade over an organic carrot, smiling into the camera, a library of recipe books lining the immaculate, crumbless, stainless kitchen. They’d have none of that in Việt Nam.

Sơn told me that all cooking was to taste; Vietnamese cooks didn’t measure out ingredients to an exacting recipe. Again, there was that image in my head of the cookbook-free Vietnamese kitchen. It was the opposite of the glossy Sunday supplement spread, featuring the successful actor, author, or designer at home, holding a never-used Misono blade over an organic carrot, smiling...

I DON’T HAVE ANY PLANS to write down my recipes,” said Bà Sáu. “I’m ready to teach anyone who wants to learn how to make my soups, but I won’t be writing anything down. It’s best to learn how to cook with a hands-on approach. That’s the only way. You don’t need books.".

I DON’T HAVE ANY PLANS to write down my recipes,” said Bà Sáu. “I’m ready to teach anyone who wants to learn how to make my soups, but I won’t be writing anything down. It’s best to learn how to cook with a hands-on approach. That’s the only way. You don’t need books.".

Markandeja nie wiedział już co było snem, a co jawą. „Czy ten świat, a wraz z nim i ja, jest tylko snem boga? - myślał. - Czy ta nieprzenikniona ciemność, w której przebywa Narajana, przyśniła mi się tylko?” .

Markandeja nie wiedział już co było snem, a co jawą. „Czy ten świat, a wraz z nim i ja, jest tylko snem boga? - myślał. - Czy ta nieprzenikniona ciemność, w której przebywa Narajana, przyśniła mi się tylko?” .

Zostałem wypluty na brzeg lasu przez kogoś, czyjego imienia szukam po dziś dzień nadaremnie. Może było to dzikie zwierzę, może Bóg we własnej osobie, nie wiem...

Zostałem wypluty na brzeg lasu przez kogoś, czyjego imienia szukam po dziś dzień nadaremnie. Może było to dzikie zwierzę, może Bóg we własnej osobie, nie wiem...

Potem idzie tu sam Bóg w swoich gumowych butach i z czołem mosiężnym. Oparł swoją stopę na mojej głowie i milczy. Milczymy obaj. Myślałem, że może zapyta o mój sen, ale nie. Co tam znaczy taki sen dla niego. Widział już wiele takich, nosi zresztą skórzaną torbę na ramieniu, może tam je sobie notuje. Chciałbym wiedzieć, jaki ma charakter pisma. Zaglądam więc do torby, ale nic nie widać, jest za głęboka. Myślę, że jest tam notatnik, należałoby sięgnąć ręką. Ale moje ręce są rozrzucone bezładnie po polach. /Noe/.

Potem idzie tu sam Bóg w swoich gumowych butach i z czołem mosiężnym. Oparł swoją stopę na mojej głowie i milczy. Milczymy obaj. Myślałem, że może zapyta o mój sen, ale nie. Co tam znaczy taki sen dla niego. Widział już wiele takich, nosi zresztą skórzaną torbę na ramieniu, może tam je sobie notuje. Chciałbym wiedzieć, jaki ma charakter pisma. Zaglądam więc do torby, ale nic n...