Pierwszy krok w chmurach

"Nienawidził bliźniego, jak siebie samego" Marian Hemar

"Nienawidził bliźniego, jak siebie samego" Marian Hemar

Pokaż mimo to

Czytałam powieści i opowiadania Hłąski na przełomie podstawówki / szkoły średniej. I to była jedna z tych książek, które mnie "ukierunkowały" na resztę życia. Podobnie jak poezje czy "Fabula rasa" Stachury Czasem żałuję, bo wygodniej (?) żyje się chyba bez widzenia świata przez pryzmat "Pierwszego Kroku"...
Ale dla wszystkich, do których "czucie i wiara silniej mówią, niż mędrca szkiełko i oko", to lektura obowiązkowa.

Czytałam powieści i opowiadania Hłąski na przełomie podstawówki / szkoły średniej. I to była jedna z tych książek, które mnie "ukierunkowały" na resztę życia. Podobnie jak poezje czy "Fabula rasa" Stachury Czasem żałuję, bo wygodniej (?) żyje się chyba bez widzenia świata przez pryzmat "Pierwszego Kroku"...
Ale dla wszystkich, do których "czucie i wiara silniej mówią, niż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie przepadam za opowiadaniami, zdecydowanie wolę dłuższe formy literackie. Zbiory często są nierówne i zdarzają się opowiadania bardzo dobre, ale też średnie lub wręcz słabe. Czemu, więc sięgnąłem po Hłaskę? Ponieważ ostatni z nim kontakt miałem jeszcze w podstawówce, ponieważ nieznajomość tego autora ciążyła mi na moim czytelniczym sumieniu. Opowiadania Hłaski nie czyta się przyjemnie, nie kibicuje się bohaterom, nie śmieje się z żartów. W przypadku tego zbioru niemal wszystkie opowiadania trzymają wysoki poziom. Z reguły konstrukcja utworów jest prosta – są bohaterzy, jest wydarzenie codzienne opisane realistycznie i puenta. Trochę dłuższe i bardziej skomplikowane są dwa opowiadania: Baza Sokołowska i Pętla. Szczególnie to drugie poraża czytelnika z pełną mocą. Niby byłem przygotowany, bo znajduje się na końcu tomiku, więc z prozą Hłaski już się oswoiłem, bo kilkanaście lat temu widziałem znakomitą ekranizację z Gustawem Holoubkiem, a jednak ładunek emocjonalny zamknięty w tym opowiadaniu, zaszczucie, poczucie braku wyboru uderzyły mnie niezwykle mocno. Pętla jest opowiadaniem genialnym wśród kilkunastu bardzo dobrych wydanych w tym zbiorze.

Nie przepadam za opowiadaniami, zdecydowanie wolę dłuższe formy literackie. Zbiory często są nierówne i zdarzają się opowiadania bardzo dobre, ale też średnie lub wręcz słabe. Czemu, więc sięgnąłem po Hłaskę? Ponieważ ostatni z nim kontakt miałem jeszcze w podstawówce, ponieważ nieznajomość tego autora ciążyła mi na moim czytelniczym sumieniu. Opowiadania Hłaski nie czyta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje pierwsze zetknięcie z twórczością Marka Hłaski. Chyba spodziewałam się czegoś innego. Innego, ale to nie znaczy, że lepszego. Hłasko był bardzo dobrym pisarzem. Opowiadania są ponure, ukazują ciemna i przykra rzeczywistość. Ukazują życie. Mniej więcej połowa opowiadań zapadła mi w pamięć, jakoś się w niej odcisnęła. Wiadomo- nie wszystkie są wybitne, ale bardzo oryginalne, specyficzne.

Moje pierwsze zetknięcie z twórczością Marka Hłaski. Chyba spodziewałam się czegoś innego. Innego, ale to nie znaczy, że lepszego. Hłasko był bardzo dobrym pisarzem. Opowiadania są ponure, ukazują ciemna i przykra rzeczywistość. Ukazują życie. Mniej więcej połowa opowiadań zapadła mi w pamięć, jakoś się w niej odcisnęła. Wiadomo- nie wszystkie są wybitne, ale bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Pętla" jest cudowna. Kilka innych opowiadań również bardzo dobrych. Dałbym 8/10, ale "Baza Sokołowskiego" jest najdłuższa i jednocześnie najgorsza z całego zbioru.

"Pętla" jest cudowna. Kilka innych opowiadań również bardzo dobrych. Dałbym 8/10, ale "Baza Sokołowskiego" jest najdłuższa i jednocześnie najgorsza z całego zbioru.

Pokaż mimo to

Wracam do tego autora po wielu, wielu latach, a emocje wciąż te same, wciąż żywe: fascynacja, niepokój, wzruszenie, rozczarowanie, żal za utraconym idealizmem.

Zbiór szesnastu opowiadań, które przedstawiają bezbarwną, brudną, pełną pesymizmu rzeczywistość, ale które łączy przejmująca wrażliwość. Wszystkie te historie są boleśnie prawdziwe, dotyczą zwykłych, szarych ludzi, którzy przeżywają swoje osobiste tragedie, rozterki, zderzają się z nieprzyjazną codziennością.

Hłasko to dla mnie magik, świetny obserwator życia, mistrz dialogu, zaklinacz słowa:

"Tańczymy wszyscy kankana na wulkanie. Jesteś pan takim samym głupcem jak wszyscy: dziś każdy człowiek jest tylko głupcem. Czy pan się ludzi, że pan o tym nie myśli? Myli się Pan. Wszyscy o tym myślimy. Biedna, zasrana ludzkość. Świat zbyt daleko zabrnął w zbrodnie, aby cokolwiek mogło powstrzymać szalone ręce. Pan myśli, że panu uda się cokolwiek napisać? Pan myśli, że panu uda się kogoś wzruszyć? Biedny głupcze. Dzisiaj żadne ludzkie cierpienie nie na formatu. Miłość. Ból. Zazdrość. Nadzieja. To suche patyczki: można je przesadzać, lecz na żadnym z nich nie zakwitnie już nic zielonego. Cierpienie także nie ma formatu. Wszystko zamazalo się w strachu i zbrodniach. Dostojewski, który wzruszał mnie zawsze najbardziej i w którym mogłem doczytać zawsze, czego tylko chciałem, jest dziś śmiesznym głupcem razem ze swym obłędem i kwikami duszy: dziś nie przerazi on nawet niezdeflorowanej pensjonarki. Dziś świat jest martwym domem. Jest olbrzymim obozem koncentracyjnym, tak wielkim, iż nie potrzeba kolczastych drutów, gdyż i tak nie ucieknie się nigdzie. Można tylko kontemplować zagładę."

Warto rozsmakować się w tych opowiadaniach.

Wracam do tego autora po wielu, wielu latach, a emocje wciąż te same, wciąż żywe: fascynacja, niepokój, wzruszenie, rozczarowanie, żal za utraconym idealizmem.

Zbiór szesnastu opowiadań, które przedstawiają bezbarwną, brudną, pełną pesymizmu rzeczywistość, ale które łączy przejmująca wrażliwość. Wszystkie te historie są boleśnie prawdziwe, dotyczą zwykłych, szarych ludzi,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałam tak dobrego zbioru opowiadań.
Zaintrygował mnie, chciałam czytać dalej i więcej. Bohaterowie Hłaski intrygują i przede wszystkim ciekawią swoimi historiami. Przyjemnie było się z nimi zapoznać.

Dawno nie czytałam tak dobrego zbioru opowiadań.
Zaintrygował mnie, chciałam czytać dalej i więcej. Bohaterowie Hłaski intrygują i przede wszystkim ciekawią swoimi historiami. Przyjemnie było się z nimi zapoznać.

Pokaż mimo to

Polecam wszystkim, którzy chcą poczuć klimat czasów stalinizmu w Polsce. Z opowiadań najbardziej podobała mi się Pętla i Baza Sokołowska.

Polecam wszystkim, którzy chcą poczuć klimat czasów stalinizmu w Polsce. Z opowiadań najbardziej podobała mi się Pętla i Baza Sokołowska.

Pokaż mimo to

Wyzwanie 2020: Przeczytam książkę, która…
1/21: jest o 20 lat starsza ode mnie

Jak podaje Internet jest to zbiór 16 opowiadań wydanych po raz pierwszy w 1956 roku w Warszawie przez Spółdzielnię Wydawniczą „Czytelnik”. Ja sięgam po nie dopiero teraz. Zamykając ostatnią stronę w czytniku jestem poruszona a w głowie pojawia się wiele refleksji. Podczas lektury nie było opowiadania, które nie spowodowałoby u mnie zamyślenia czy chęci zabrania głosu w sprawie. Nie było opowiadania, które by mnie w jakiś sposób nie dotknęło czy nie obeszło.

Czytając we wstępie napisanym przez Radosława Młynarczyka, że: „Przeciwnicy prozy Hłaski nazywali go „primadonną jednego tygodnia”, „mazgajem”, „hipokrytą”. Oskarżany był o tani emocjonalizm, pozerstwo, kicz. (…)”, stwierdzam, że do owych przeciwników się nie zaliczam. Wręcz przeciwnie, nawet jeśli ów tani emocjonalizm, pozerstwo czy kicz tam były (nie znam się, wszak nie jestem krytykiem), nie zauważyłam ich wcale. Odczułam za to często brutalną i bolesną prawdę, autentyczność i potwierdzenie, że gdy mamy do czynienia ze światem wewnętrznym człowieka, jego emocjami i przeżyciami, wtedy czas i przestrzeń nie mają żadnego znaczenia…

Podsumowując, impulsywnie podjęta decyzja o wzięciu udziału w pewnej czytelniczej zabawie przypadkowo doprowadziła mnie do zbioru opowiadań Marka Hłaski.
Czy żałuję? Z pewnością nie. Tym, którzy jeszcze nie czytali, polecam.

Wyzwanie 2020: Przeczytam książkę, która…
1/21: jest o 20 lat starsza ode mnie

Jak podaje Internet jest to zbiór 16 opowiadań wydanych po raz pierwszy w 1956 roku w Warszawie przez Spółdzielnię Wydawniczą „Czytelnik”. Ja sięgam po nie dopiero teraz. Zamykając ostatnią stronę w czytniku jestem poruszona a w głowie pojawia się wiele refleksji. Podczas lektury nie było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Marka Hłaskę cenię przede wszystkim za opowiadania, a tu znajdziemy wybór tych, moim zdaniem, najlepszych.

Marka Hłaskę cenię przede wszystkim za opowiadania, a tu znajdziemy wybór tych, moim zdaniem, najlepszych.

Pokaż mimo to