Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fabuła nie przekonała mnie do siebie tak jak większości czytelników, jednak lekkość pióra i twórczy opis zapewniły mi wystarczającą rozrywkę, by z satysfakcją pochłonąć tę książkę w dość krótkim czasie. Na pewno dam jeszcze szansę innym tytułom M. Stachuly.

Fabuła nie przekonała mnie do siebie tak jak większości czytelników, jednak lekkość pióra i twórczy opis zapewniły mi wystarczającą rozrywkę, by z satysfakcją pochłonąć tę książkę w dość krótkim czasie. Na pewno dam jeszcze szansę innym tytułom M. Stachuly.

Nie mam zwyczaju pisać tutaj dlaczego i jak i co. Jednak ten pierwszy raz poczułam się na tyle poruszona, że nie mogłam sobie odmówić takiej przyjemności.
Może zacznę od tego, że do książki podchodziłam jak do typowego wyciskacza łez z nutką romansu dla przeciętnych nastolatek, które marzą o wielkich wzlotach i upadkach. I rzeczywiście, pierwsze wrażenie nie robi z tej książki górnolotnej. Można ją przeczytać i przejść obojętnie. Można też się wczytać. Dojrzeć nie zapisane słowa. Jak często ludzie wolą szukać niż zadowolić się tym co mają? Jak mało wystarczy, by zamknąć im klapki na oczach? Dlaczego ostatecznie zawsze cudzą winę przypisujemy sobie?
Nie wiem jak to działa, naprawdę nie wiem. Wiem, że sama tak robię. Cieszę się że jest mi wygodnie, coś się rujnuje, a później płacz i szukanie winnych wszędzie. Aż w końcu objawia się "druga ja". Ta, która przyjmuje wszystkie winy i przechowuje w czeluściach umysłu. Czy to zdrowe? Czy tak powinno być?
No i dlaczego tak bardzo boimy się mówić o swoich problemach? Przecież... czasem trzeba coś z siebie wyrzucić co by nie zwariować i to wcale nie jest złe. Wtedy się nie narzeka. Pozbywanie się żalu i ogromnego ciężaru z serca to nie narzekanie. My chyba lubimy popadać w skrajności, prawda? Albo człowiek jest zbyt wylewny i już sam nie wiesz czy on więcej narzeka czy się żali, albo znowu nie powie nic. Bo po co narzekać, zrzucać na kogoś swój ciężar... A może ten ktoś chce być obciążony?...
Kurczę. Nie sądziłam, że ta książka tak wiele rzeczy mi "uświadomi", że tak mnie pochłonie. Taka głupia historia, a tak mnie poruszyła...
Może to przypadek. Odpowiednia książka w odpowiednim momencie życia.
Tak czy owak, polecam bardzo gorąco.

Nie mam zwyczaju pisać tutaj dlaczego i jak i co. Jednak ten pierwszy raz poczułam się na tyle poruszona, że nie mogłam sobie odmówić takiej przyjemności.
Może zacznę od tego, że do książki podchodziłam jak do typowego wyciskacza łez z nutką romansu dla przeciętnych nastolatek, które marzą o wielkich wzlotach i upadkach. I rzeczywiście, pierwsze wrażenie nie robi z tej...