Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zabierając się za drugi tom, z góry założyłam, że pewnie nie będzie tak samo wciągający i wyjątkowy jak poprzedni - i nie był. Przyjmując takie nastawienie można po prostu uniknąć drastycznego rozczarowania w trakcie czytania, chociaż na szczęście nie można powiedzieć, że było tak przez cały czas. Już od połowy książki zaczęła wzrastać nutka fascynacji, wróciło znane nam doskonale z pierwszego tomu zniecierpliwienie, troska, wyczekiwanie co będzie dalej. To pozwala optymistycznie myśleć o ostatnim tomie, w którym również mam nadzieję odnaleźć niesamowity klimat i emocje, które niewątpliwie są częścią tejże trylogii.

P.S. Tak, mnie też szalenie drażni postać Toffi.

Zabierając się za drugi tom, z góry założyłam, że pewnie nie będzie tak samo wciągający i wyjątkowy jak poprzedni - i nie był. Przyjmując takie nastawienie można po prostu uniknąć drastycznego rozczarowania w trakcie czytania, chociaż na szczęście nie można powiedzieć, że było tak przez cały czas. Już od połowy książki zaczęła wzrastać nutka fascynacji, wróciło znane nam...

Przez bardzo długi czas (można odliczać w latach) zabierałam się za twórczość Pratchett'a, bo najzwyklej w świecie nie wiedziałam jak się za to zabrać. Wyczytałam, że można zabrać się za książki w wieloraki sposób, a jednym z nich było czytanie cyklami, a więc padło na Czarownice i nie żałuję :) Bardzo dobrze się bawiłam, a Babcia Weatherwax podbiła moje serce - jest genialna! Jestem ciekawa co będzie się działo w innych tomach, więc można chyba powiedzieć, że zostanę na dłużej w Świecie Dysku.

Przez bardzo długi czas (można odliczać w latach) zabierałam się za twórczość Pratchett'a, bo najzwyklej w świecie nie wiedziałam jak się za to zabrać. Wyczytałam, że można zabrać się za książki w wieloraki sposób, a jednym z nich było czytanie cyklami, a więc padło na Czarownice i nie żałuję :) Bardzo dobrze się bawiłam, a Babcia Weatherwax podbiła moje serce - jest...

... wow! W zasadzie ciężko mi wydusić jakieś słowa, bo jeszcze nie mogę się otrząsnąć bo przeczytaniu ostatniej kartki tej cudownej książki. Czy kogokolwiek jeszcze dziwi sytuacja Adama, który nie może się opamiętać i oderwać od zapisków Magdaleny, który jak obłąkany nie może ich odstawić na bok, bo one wracają niczym bumerang? Mnie nie. Sama stałam się takim Adamem, przez chwilę poczułam się jakby książka mnie wprost wchłonęła do środka, coś fenomenalnego. Targały mną dosłownie te same emocje co młodego studenta Adama i byłam tak samo bezsilna wobec wydarzeń ze starych zapisków, co on sam. Już dawno nie doznałam takich wrażeń podczas czytania i doprawdy nie wiem co ja tu jeszcze robię - zabieram się za drugi tom, a Wam drodzy czytelnicy, radzę zrobić to samo!

... wow! W zasadzie ciężko mi wydusić jakieś słowa, bo jeszcze nie mogę się otrząsnąć bo przeczytaniu ostatniej kartki tej cudownej książki. Czy kogokolwiek jeszcze dziwi sytuacja Adama, który nie może się opamiętać i oderwać od zapisków Magdaleny, który jak obłąkany nie może ich odstawić na bok, bo one wracają niczym bumerang? Mnie nie. Sama stałam się takim Adamem, przez...