Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Uznanie” to książka, która z pozoru wydaje się taka zwyczajna. Jednak to, co znajdziemy w środku momentami zwala z nóg. To opowieść o trudzie samotnego rodzicielstwa, przepełniona rozczarowaniem i bólem.

Pewnego dnia Michał traci matkę, a Janek żonę. Zostają sami. Mają tylko siebie. Powinni być teamem, który da się za siebie pokroić. Tymczasem są dla siebie obcymi ludźmi, którzy dzielą ze sobą tylko mieszkanie i nazwisko.

Janek jest zapalonym trenerem judo, jego życie to sport, a rodziną nazywa swoją drużynę. W tym pędzie zapomina o najważniejszym. O swoim synu, w którym dostrzega same błędy i jak twierdzi, który robi wszystko przeciw niemu.

Michał zaś jest w buntowniczym wieku, po stracie ukochanej mamy czuje, że został na tym świecie sam.

To bolesna historia o ojcu, który zapomniał o wychowaniu swojego syna. Który dał mu wolną rękę, bo myślał, że młody tego właśnie by chciał. Nie zauważał, gdy jego pociecha próbowała zwrócić na siebie jego uwagę.

To także historia świadcząca o tym, że stajemy się takimi ludźmi, na jakich nas wychowano. I sami musimy podjąć decyzję, czy chcemy tacy być, czy warto popracować nad zmianami.

Jestem zdania, że o tej książce powinno być zdecydowanie głośniej. I, mam nadzieję, że grono jej odbiorców będzie bardzo szerokie! Zwracajmy uwagę na drobnostki, które z pozoru nic nie znaczą. Może się pod nimi skrywać więcej, niż myślimy. Niestety nie wszystkie takie historie kończą się dobrze, ale my jako rodzice, możemy sprawić, aby było ich mniej…

Panie @wwgregory - ukłony. To kawał świetnej książki. Chociaż zakończeniem nie jestem usatysfakcjonowana… liczę, że niebawem poznamy dalsze losy Janka i Michała, za których mocno trzymam kciuki!

„Uznanie” to książka, która z pozoru wydaje się taka zwyczajna. Jednak to, co znajdziemy w środku momentami zwala z nóg. To opowieść o trudzie samotnego rodzicielstwa, przepełniona rozczarowaniem i bólem.

Pewnego dnia Michał traci matkę, a Janek żonę. Zostają sami. Mają tylko siebie. Pow...

Rozwiń Zwiń

Adrian z pozoru jest normalnym nastolatkiem. Chodzi do szkoły, ma przyjaciół i młodszą siostrę, którą opiekuje się po śmierci rodziców.

Jednak pewnego dnia wszystko się zmienia. Adrian wskutek wypadku samochodowego przenosi się do innego świata… do świata, z którego tak naprawdę pochodzi.

I wtedy dzieje się magia. Dookoła pojawiają się elfy, gobliny, smoki i wiele innych stworów, o których Adrian nigdy wcześniej nawet nie myślał. Chłopak odkrywa swoje prawdziwe pochodzenie i już wkrótce będzie musiał się zmierzyć z wielkim złem…

„Minaris. Syn Oriona” to pierwszy tom historii, która przeznaczona jest dla fanów gatunku fantasy. Już od pierwszych stron akcja pędzi, a przygoda goni kolejną.

Świat, który @mariagarbien stworzyła w swojej powieści jest wprost genialny. Opisała ona każdy drobiazg, który pozwala zobrazować sobie to wszystko podczas czytania, a dodatkowo w książce znajdziemy również przepiękne czarno-białe rysunki z tej magicznej krainy.

Wiecie, że ta książka jest debiutem autorki? I to zaskakująco dobrym debiutem. Ma niecałe 300 stron i czyta się ją bardzo szybko. Myślę, że będzie to dobra pozycja na rozpoczęcie przygody ze światem fantasy dla młodego czytelnika.

Adrian z pozoru jest normalnym nastolatkiem. Chodzi do szkoły, ma przyjaciół i młodszą siostrę, którą opiekuje się po śmierci rodziców.

Jednak pewnego dnia wszystko się zmienia. Adrian wskutek wypadku samochodowego przenosi się do innego świata… do świata, z którego tak naprawdę pochodzi...

Rozwiń Zwiń

Osiedle dla seniorów. Czwórka emerytów, którzy postanawiają utworzyć sobie CZWARTKOWY KLUB ZBRODNI. Sprawy z przeszłości łączące się z teraźniejszością. Tysiące pytań, zero odpowiedzi.

Zachęcam Was do wyprawy na osiedle Coopers Chase!

Czytacie powieści w gatunku cosy crime? Ja, przyznam szczerze, nie. Był to mój pierwszy raz. I mimo obaw, które towarzyszyły mi w momencie, gdy sięgałam po tę książkę, jestem usatysfakcjonowana.

Historia z pewnością wyróżnia się swoją fabułą. Mamy tutaj czwórkę emerytów, którzy próbują wyjaśnić zagadkę MORDERSTWA. Brzmi komicznie, prawda? A co jest jeszcze zabawniejsze - oni zawsze są o krok przed policją. Głowni bohaterowie mają specyficzne i zabawne charaktery, jednak każdy z nich kryje jakąś tajemnicę. Fabuła tej książki, pomimo zabawnej strony, stara się skłonić czytelnika do przemyśleń.

Pomimo zabawnej nutki humoru, jaki obecny jest od początku do końca, pomiędzy wierszami można wyczuć smutek i przygnębienie.

Z pewnością sięgnę po kolejną część przygód Czwartkowego Klubu Zbrodni, a Was zachęcam do zapoznania się z Elizabeth i jej teamem 😉.

Osiedle dla seniorów. Czwórka emerytów, którzy postanawiają utworzyć sobie CZWARTKOWY KLUB ZBRODNI. Sprawy z przeszłości łączące się z teraźniejszością. Tysiące pytań, zero odpowiedzi.

Zachęcam Was do wyprawy na osiedle Coopers Chase!

Czytacie powieści w gatunku cosy crime? Ja, przyzna...

Rozwiń Zwiń

„Czytając DZIENNIK ROSYJSKI Anny Politkowskiej ze świadomością, jak straszny koniec ją spotkał - została zamordowana na klatce schodowej moskiewskiej kamienicy, w której mieszkała - człowiek nie może wyzbyć się myśli, że oni nigdy by jej tego nie darowali.” - to własne te słowa rozpoczynają tę szokującą książkę.

Anna Politkowska była rosyjską dziennikarką pochodzenia ukraińskiego. Zasłynęła przede wszystkim swoim krytycznym podejściem do administracji Putina i tym, że nie bała się o tym głośno mówić.

„Dziennik Rosyjski” to jej ostatnia książka, jej pamiętnik, który jest bardzo odważnie napisany. Anna Politkowska śledzi tajemnicze zamachy terrorystyczne, okrucieństwa w rosyjskiej armii. Wizualizuje obraz brutalnej polityki rosyjskiej, która daleko w poważaniu ma dobro mieszkańców kraju, odbiera ona im opiekę, pomoc, ale także godność. Dziennikarze są zastraszani, boją się mówić prawdę…

Brzmi przerażająco, prawda? Takie są realia państwa putinowskiego. Tam władza nadużywa swoich stanowisk, aby uzyskać korzyści dla siebie. Tylko to się liczy.

„Dziennik rosyjski” obejmuję okres od 7 grudnia 2003 roku, aż do sierpnia 2005 roku. Tyle wystarczy, aby zobrazować sytuację panującą w tym okrutnym kraju.

Anna Politkowska została zamordowana za tę właśnie książkę. ZA PRAWDĘ.

„Czytając DZIENNIK ROSYJSKI Anny Politkowskiej ze świadomością, jak straszny koniec ją spotkał - została zamordowana na klatce schodowej moskiewskiej kamienicy, w której mieszkała - człowiek nie może wyzbyć się myśli, że oni nigdy by jej tego nie darowali.” - to własne te słowa rozpoczynaj...

Rozwiń Zwiń

Setara wiedzie beztroskie życie dziesięciolatki mieszkającej w samym sercu Afganistanu. Jej rodzina cieszy się wieloma przywilejami. Jednak pewnej kwietniowej nocy szczęśliwe życie dziewczynki i jej najbliższych zmienia się w koszmar. Dochodzi do zamachu stanu, przeciwnicy obecnej władzy mordują całą jej rodzinę.

Setara po ciężkich i traumatycznych przeżyciach ostatecznie trafia do domu amerykańskiej dyplomatyki, dzięki której wylatuje do Ameryki.

„Iskry jak gwiazdy” to powieść podzielona na dwie ramy czasowe. Zaczyna się pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku, a kończy w czasach obecnych. Jest to przykra historia, opowiedziana częściowo oczami skrzywdzonego dziecka, a częściowo oczami osoby dorosłej, która ciągle nosi w sobie ból, stratę i rozdzierające serce doświadczenia.

To trudna książka wymagająca ogromnego skupienia. Niesie ona w sobie ukryty przekaz, który nakazuje nam zastanowić się nad swoim życiem, nad szczęściem, ujakie mamy. Setara, choć wyuczyła się na świetną lekarkę i miała to szczęście, że uszła z życiem tej felernej nocy, tak naprawdę była obdarta ze swojej tożsamości. Przez cały czas czuła też wewnętrzną dziurę i rozpacz, nie mogąc pochować swoich rodziców i ukochanego braciszka, tak jakby im się to należało.

Autorka pomieszała tutaj fikcje literacką z faktami. Bolesna i przykra historia łączy się tutaj z pięknem kultury krajów orientalnych, z wątkiem emigracyjnym, jak i politycznym.

Nie jest to książka na jeden wieczór. Jednak pod piękną okładką kryje się historia, która jest zdecydowanie warta poznania.

Setara wiedzie beztroskie życie dziesięciolatki mieszkającej w samym sercu Afganistanu. Jej rodzina cieszy się wieloma przywilejami. Jednak pewnej kwietniowej nocy szczęśliwe życie dziewczynki i jej najbliższych zmienia się w koszmar. Dochodzi do zamachu stanu, przeciwnicy obecnej władzy m...

Rozwiń Zwiń

Salama miała marzenia i plany. Chciała studiować swój wymarzony zawód. Jednak los miał dla niej przygotowany inny scenariusz. Kiedy w Syrii wybuchła wojna, dziewczyna musiała szybko dorosnąć. Straciła swoich najbliższych, a jedyną osobą, jaka jej została jest Layla, bratowa, która pod sercem nosi dziecko.

Osiemnastoletnia Salama została wolontariuszką w szpitalu, razem z innymi ratuje ludzkie istnienia, które ucierpiały w wyniku wojny. Wielokrotnie zakładała szwy, tamowała krwawienia, a także była świadkiem śmierci…

Dziewczyna zrobi wszystko, aby uratować Laylę przed najgorszym. Z wielkim bólem w sercu podejmuje decyzje, aby wykupić miejsca na łodzi i razem z innymi Syryjczykami opuścić swój ukochany kraj. Jednak, zanim to nastąpi jeszcze wiele się wydarzy…


„Dopóki rosną cytrynowe drzewa” to historia przepełniona rozpaczą. To obraz życia w Syrii, obraz bólu i cierpienia, z jakim muszą mierzyć się mieszkańcy. To opowieść o ludziach, którzy bardzo mocno kochają swój kraj, jednak decydują się wypłynąć w nieznane, nie mając żadnej gwarancji na to, że gdziekolwiek dotrą, niż pozostać w miejscu, w którym życie może zakończyć się w ułamku sekundy.

Jednak ta historia pokazuje, że nawet w obliczu wielkiej tragedii jest szansa na szczęście. Miłość może pojawić się wszędzie, nie znając dnia, ani godziny. Miłość może stać się kolorem na tle szarości, jaka nas otacza. Miłość może być sensem wszystkiego.

Nie spodziewałam się, że pod taką delikatną okładką i tytułem znajdę tyle emocji, lęku, ale również nadziei. Nie byłam przygotowana na taką historię, przy której rozleciałam się na tysiące drobnych części i teraz, po skończeniu jej próbuje siebie poskładać w całość.

I te kilka słów od autorki, przy których się wzruszyłam… odebrało mi mowę. Polecam! 🍋

Salama miała marzenia i plany. Chciała studiować swój wymarzony zawód. Jednak los miał dla niej przygotowany inny scenariusz. Kiedy w Syrii wybuchła wojna, dziewczyna musiała szybko dorosnąć. Straciła swoich najbliższych, a jedyną osobą, jaka jej została jest Layla, bratowa, która pod serc...

Rozwiń Zwiń

„OTO HISTORIA O TYM, JAK ZNIKNĘŁA MOJA NAJLEPSZA PRZYJACIÓŁKA, JAK NIKT OPRÓCZ MNIE NIE ZAUWAŻYŁ, ŻE JEJ NIE MA.
I O TYM, JAK WSZYSCY MIELI TO GDZIEŚ, DOPÓKI JEJ NIE ZNALEZIONO…”

Claudia wraca z wakacji u babci. Jest podekscytowana powrotem do szkoły oraz spotkaniem ze swoją najlepszą przyjaciółką Monday. Jednak coś jest nie tak… Monday nie pojawia się w szkole i nikt od dłuższego czasu jej nie widział.

Claudia rozpaczliwie próbuje dowiedzieć się co stało się z osobą, którą kochała jak rodzoną siostrę…

Na wstępie zacznę od tego, że książka przeznaczona jest dla osób powyżej szesnastego roku życia i ten wyznacznik nie znalazł się tu przypadkowo.

„Monday nie przyjdzie” to ogrom emocji, tych bolesnych i przykrych.

Autorka świetnie stworzyła postać głównej bohaterki tej historii, którą wcale nie jest tytułowa Monday. Mowa tu o Claudii, którą poznajemy z każdym kolejnym rozdziałem. I z każdą przerzuconą stroną zaczynamy ją powoli rozumieć…

Sięgając po tę książkę nie spodziewałam się, że będzie ona taka. Porusza ona wiele ciężkich tematów - lekceważenie przez szkołę problemów, z jakimi borykają się uczniowie, przemoc domowa, rasizm… to tylko namiastka. Całość robi ogromne wrażenie.

Od samego początku przeczuwałam, że z Monday stało się coś złego. Przez całą książkę próbowałam to rozgryźć razem z Claudią, jednak to, co zaserwowała autorka na sam koniec przerosło moje oczekiwania. Nie mogę się otrząsnąć po tym, co przeczytałam…

Jedyną rzeczą, do której mogę się doczepić są ramy czasowe, które zostały odrobinę dziwnie opisane. Na początku ciężko było mi się w nich połapać, przez co się gubiłam. I trochę czasu zajęło mi, żeby to ogarnąć.

„OTO HISTORIA O TYM, JAK ZNIKNĘŁA MOJA NAJLEPSZA PRZYJACIÓŁKA, JAK NIKT OPRÓCZ MNIE NIE ZAUWAŻYŁ, ŻE JEJ NIE MA.
I O TYM, JAK WSZYSCY MIELI TO GDZIEŚ, DOPÓKI JEJ NIE ZNALEZIONO…”

Claudia wraca z wakacji u babci. Jest podekscytowana powrotem do szkoły oraz spotkaniem ze swoją najlepszą p...

Rozwiń Zwiń

Eden Ross spakowała strzępki swojego dawnego życia do walizki i ruszyła do Kolorado. Tam razem ze swoją najlepszą przyjaciółką Zoey ma prowadzić bar.

Jednak czy to wystarczy, aby młoda kobieta zapomniała o swojej przeszłości? Co musi się stać, aby to co złe odeszło w niepamięć? 🍋

„The end and then” to powieść obyczajowa, która z pozoru wydaje się lekką historią. Autorka bardzo powoli zapoznaje czytelnika z tym, z czym mierzy się główna bohaterka. Stopniowo odkrywa mroczne karty, jednak w tym przypadku tempo nie ma znaczenia. To chce się czytać. Więcej i więcej.

Hannah Bird porusza ważny temat, jakim jest depresja. Pokazuje jakie spustoszenie w życiu chorego człowieka może ona zrobić oraz jak ciężko się od niej uwolnić. Niestety w tym przypadku chęci nie wystarczają…

Ta historia jest smutna, bolesna, ale i piękna równocześnie. Cierpienie głównej bohaterki momentami jest aż namacalne. Było kilka momentów, w których łzy poleciały mi nieświadomie po policzkach. Jednak jest to też historia, która pokazuje czym jest prawdziwa przyjaźń, taka na dobre i złe. Nie zabraknie też romantycznego wątku, który został napisany w subtelny sposób. Przyznaję, że i mnie Chase zauroczył 🤭

Eden Ross spakowała strzępki swojego dawnego życia do walizki i ruszyła do Kolorado. Tam razem ze swoją najlepszą przyjaciółką Zoey ma prowadzić bar.

Jednak czy to wystarczy, aby młoda kobieta zapomniała o swojej przeszłości? Co musi się stać, aby to co złe odeszło w niepamięć? 🍋

„The e...

Rozwiń Zwiń

Młoda malarka po latach spędzonych w Paryżu postanawia odwiedzić swoją ukochaną ciotkę w rodzinnej miejscowości w Rumunii.

Podczas jej obecności w B. zaczynają się dziać tam dziwne rzeczy. Kobieta widzi postać wspinającą się po ścianie domu, w wypadku ginie jej krewna, a w rodzinnym grobowcu zostają znalezione świeże zwłoki i tajemniczy nagrobek.


Książka z przepiękną okładką, której głównym tematem są wampiry. Nie potrafiłam przejść obok niej obojętnie. Uwielbiam te stworzenia od momentu, w którym rozpoczęłam swoją przygodę z czytaniem. Po przeczytaniu opisu od wydawcy szykowałam się na prawdziwą czytelniczą ucztę.

No i się zawiodłam. Bardzo. Rzadko kiedy trafiam na książki, po których przeczytaniu nie potrafię napisać recenzji. Liczyłam, że będzie to historia z dreszczykiem grozy, ale według mnie nie było tu niczego takiego. Zero emocji. Chwilami to wszystko brzmiało jak jeden wielki bełkot. Nie potrafiłam się w ogóle w tę historię wciągnąć.

Oczywiście każdemu z Was polecam wyrobienie sobie własnej opinii o „Nieumarłych”, jednak z mojej strony była to strata czasu.

Młoda malarka po latach spędzonych w Paryżu postanawia odwiedzić swoją ukochaną ciotkę w rodzinnej miejscowości w Rumunii.

Podczas jej obecności w B. zaczynają się dziać tam dziwne rzeczy. Kobieta widzi postać wspinającą się po ścianie domu, w wypadku ginie jej krewna, a w rodzinnym grob...

Rozwiń Zwiń

Poznajemy Anielin, zwyczajną studentkę, która prowadzi niczym niewyróżniające się życie. Ma swoją przyjaciółkę Annę, ukochanego pieska Carmen oraz rodziców, którzy choć mieszkają daleko wspierają ją całym sercem.

Pewnego dnia dziewczyna spotyka Alana, niewidomego mężczyznę, który zauroczył ją od pierwszego spotkania. I tak zaczyna się ta historia. Najpierw jest słodko i kolorowo, a potem stopniowo zaczyna się koszmar…

Alan okazuje się być psychopatą, który zaczyna swoją grę. Osacza Anielin, stosując wobec niej tortury zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Czy dziewczynie uda się wyjść cało z tego koszmaru?

„Za białymi goździkami” to debiut od @sara_alex_autorka . Nie miałam wobec tej książki jakichś wygórowanych oczekiwać, bo zazwyczaj do debiutów podchodzę z rezerwą, jednak mimo wszystko autorka miło mnie zaskoczyła.

Historia poprowadzona jest lekkim piórem, dzięki temu czyta się ją szybko i przyjemnie. Pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy i oryginalny. Nie spotkałam się do tej pory z czymś podobnym. Jednak można się dopatrzeć kilku niedociągnięć. Niektóre wątki, zanim się dobrze zaczęły to już się kończyły, tak samo jak dialogi między postaciami. Według mnie można było je rozwinąć, jednak dlaczego autorka tego nie zrobiła? Nie wiem. Może miała w tym jakieś ukryte intencje?

Jeśli chodzi o głównych bohaterów, to postać Alana bardzo mnie zaintrygowała. Psychopata skrywający wiele tajemnic, którego jednocześnie się nienawidzi, ale również ma on w sobie takie przyciąganie, które sprawia, że chce się go więcej.

Zakończenie było … niespodziewane i dziwne. Coś takiego nawet nie przeszło mi przez myśl. Jak potoczą się dalsze losy bohaterów? Mam nadzieję, że nie będziemy musieli zbyt długo czekać, aby poznać dalsze losy bohaterów.

Poznajemy Anielin, zwyczajną studentkę, która prowadzi niczym niewyróżniające się życie. Ma swoją przyjaciółkę Annę, ukochanego pieska Carmen oraz rodziców, którzy choć mieszkają daleko wspierają ją całym sercem.

Pewnego dnia dziewczyna spotyka Alana, niewidomego mężczyznę, który zaurocz...

Rozwiń Zwiń