Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cokolwiek człowiek chciałby napisać o tej książce, wydaje mu się prostackie i płytkie. Będzie więc krótko

To przepiękna proza przepełniona plastycznym i poetyckim językiem. Te wszystkie spisane słowa były jak malinowa pianka. Karmiły zmysły.

Cokolwiek człowiek chciałby napisać o tej książce, wydaje mu się prostackie i płytkie. Będzie więc krótko

To przepiękna proza przepełniona plastycznym i poetyckim językiem. Te wszystkie spisane słowa były jak malinowa pianka. Karmiły zmysły.

Czytając tę książkę czułam pewien dysonans. Z jednej strony otrzymaliśmy zgrabnie napisaną powieść, którą czyta się łatwo i szybko. Z drugiej strony tematyka jest trudna i bolesna - samobójstwo dwóch młodych chłopaków rozstraja. Mam za sobą już kilkadziesiąt kryminałów i rzadko, który mnie tak mocno poruszył, jak właśnie ten. Domniema, że to z powodu mojego zawodu - na co dzień pracuję z dzieciakami i młodzieżą.

"Szymek" zawiera w sobie wszystko, co powinien posiadać kryminał. Mroczna aura - mamy w Polsce klimat, którego może nam pozazdrościć wiele państw - szary listopad i brzydkie oraz zimne styczeń czy luty doskonale nadają się na osadzenie powieści kryminalnej. Autor stworzył również klasycznego bohatera kryminału - błyskotliwy policjant z problemami osobistymi. Jest i tajemnica - w sumie to nawet nie jedna. I na koniec wartka akcja - wszystko dzieje się tutaj w szybkim tempie. Brzmi nieźle, prawda?

Oprócz tego autor zastosował kilka chwytliwych technik pisarskich, które z pewnością urozmaicają lekturę. Mamy przeskoki w czasoprzestrzeni oraz dwojaką narrację - pierwszo- i drugoplanową. A dzięki dobrze zarysowanym postaciom czytelnik nie gubi się w różnych perspektywach, co uważam za naprawdę duży plus.

Jedno co chciałabym zarzucić to zakończenie - nie bardzo mogę pogodzić się z tak szybkim ukazaniem zabójcy nastolatek. Zdecydowanie ten wątek miał mocny potencjał na drugą część powieści z komisarzem w roli głównej.

Czytając tę książkę czułam pewien dysonans. Z jednej strony otrzymaliśmy zgrabnie napisaną powieść, którą czyta się łatwo i szybko. Z drugiej strony tematyka jest trudna i bolesna - samobójstwo dwóch młodych chłopaków rozstraja. Mam za sobą już kilkadziesiąt kryminałów i rzadko, który mnie...

Rozwiń Zwiń

Klasyka literatury, którą warto przeczytać, ale zdecydowanie nie jest to pozycja obowiązkowa.

Bardziej doceniam tę książkę jako dzieło historyczne - barwnie i skrupulatnie została opisana amerykańska socjeta początku XX wieku i po tym względem powieść jest bardzo ciekawa. Natomiast literacko nie porywa - czasami fabularnie się ona dłużyła.

Klasyka literatury, którą warto przeczytać, ale zdecydowanie nie jest to pozycja obowiązkowa.

Bardziej doceniam tę książkę jako dzieło historyczne - barwnie i skrupulatnie została opisana amerykańska socjeta początku XX wieku i po tym względem powieść jest bardzo ciekawa. Natomiast litera...

Rozwiń Zwiń

Zdecydowanie nie jestem obiektywna przy ocenie tej książki - to powieść, na której się wychowałam i z którą dorastałam. Jest więc bardzo bliska mojemu sercu.

Miło było do niej powrócić po wielu latach i praktycznie odkryć ją na nowo. Jak się okazało wszystkie wątki pamiętałam przez pryzmat filmu, a są one trochę inne niż w książce. Powieść ma w sobie zdecydowanie więcej magii i jest trochę mniej wygłaskana niż film (mam tu na myśli chociażby postać ekstrawaganckiego Dumbledore'a, który w filmowej adaptacji jest ugrzeczniony).

Zdecydowanie nie jestem obiektywna przy ocenie tej książki - to powieść, na której się wychowałam i z którą dorastałam. Jest więc bardzo bliska mojemu sercu.

Miło było do niej powrócić po wielu latach i praktycznie odkryć ją na nowo. Jak się okazało wszystkie wątki pamiętałam przez pryzm...

Rozwiń Zwiń

Trochę czasu minęło zanim sięgnęłam po prozę pana Małeckiego i żałuję, bo jeśli pozostałe jego książki są tak dobre jak "Żałobnica", to oznacza, że straciłam trochę czytelniczego czasu.

Ta pozycja wciągnęła mnie już od samego początku, a wartka i ciekawa fabuła sprawiła, że trudno było mi się oderwać od tej książki. Tajemnica na tajemnicy - sprytnie uknute i bardzo dobrze opisane. Wyraziste postacie i nierozmyta fabuła sprawiają, że powieść się pamięta.

Trochę czasu minęło zanim sięgnęłam po prozę pana Małeckiego i żałuję, bo jeśli pozostałe jego książki są tak dobre jak "Żałobnica", to oznacza, że straciłam trochę czytelniczego czasu.

Ta pozycja wciągnęła mnie już od samego początku, a wartka i ciekawa fabuła sprawiła, że tru...

Rozwiń Zwiń

Miałam okazję przeczytać kilka innych książek pani Joanny i wiem, że stać ją na więcej niż pokazała to w "Kamyku".

Cała ta opowieść była trochę tak jakby rozmyta i słabo zarysowana, a postacie niewyraziste. Wszystko to sprawiło, że pisząc tę opinię po prawie 2 miesiącach po przeczytaniu, nie pamiętam już fabuły.

Miałam okazję przeczytać kilka innych książek pani Joanny i wiem, że stać ją na więcej niż pokazała to w "Kamyku".

Cała ta opowieść była trochę tak jakby rozmyta i słabo zarysowana, a postacie niewyraziste. Wszystko to sprawiło, że pisząc tę opinię po prawie 2 miesiącach po prz...

Rozwiń Zwiń

Twórcy podstawy programowej zadbali o to, abyśmy znali na wyryki mitologię antyczną - wiadomo podstawa naszej europejskiej kultury, wypada się znać. Niestety o podstawie NASZEJ polskiej kultury już zapomnieli - zapewne ze względów religijnych i ideologicznych, a szkoda, bo jak się okazuje ciągle wiele tradycji czy wierzeń ma swoje korzenie w wierzeniach Słowian i dobrze byłoby sobie z tego zdawać sprawę. Zresztą jest to wiara naszych przodków - karzą nam się nie wstydzić polskości, a pradawne korzenie są owiane ciszą. Jakby się bali, że jeszcze ktoś po zapoznaniu się z mitologią słowiańską porzuci wiarę katolicką i stanie się poganinem. Paradoks.

Niemniej uciekając od politykowania uważam, że jest to pozycja, z którą warto się zapoznać, jeśli ktoś jest zainteresowany naszymi korzeniami. Autorzy wykonali kawał dobrej roboty, ponieważ stworzyli bardzo ciekawe kompendium wiedzy. Czytelnik może zapoznać się z mitologią Słowian oraz poznaje biesy. Tekst jest stylizowany na pradawny język, co pozwala na wczucie się klimat.

Mnie pierwsza połowa książki sprawiła pewien kłopot, ponieważ trudno było mi zapamiętać wszystkich bogów i wszystkie bóstwa. Akcja jest dosyć dynamiczna. Uważam, że dobrym pomysłem byłoby stworzenie słowniczka, w którym znaleźliby drzewo genealogiczne i krótką charakterystykę postaci. Druga część poświęcona biesom ma już wolniejsze tempo i język jest bardziej plastyczny, dzięki czemu czytało mi się zdecydowanie lepiej.

Bardzo podoba mi się również koncepcja napisania tej książki - pierwsze strony to wstęp do wiary Słowian, ponieważ czytelnik zapoznaje się z mitem o stworzeniu świata. Na końcu dostajemy bajanie starca, który opowiada o końcu wiary słowiańskiej. Książka ma wyraźne ramy - rozpoczęcie i koniec. Jestem jakoś pod wrażeniem tej koncepcji - jest tu po prostu pewna logika.

Twórcy podstawy programowej zadbali o to, abyśmy znali na wyryki mitologię antyczną - wiadomo podstawa naszej europejskiej kultury, wypada się znać. Niestety o podstawie NASZEJ polskiej kultury już zapomnieli - zapewne ze względów religijnych i ideologicznych, a szkoda, bo jak się okazuje ...

Rozwiń Zwiń